

ผมคือเครื่องสังเวยของเเวนไพร์

 

•1 ยินดีต้อนรับ

...ตอนทีอนที่1...

...ยินดีต้อนรับ...

...-----------------...

**คำเตือน***

เนื้อหาต่อไปนี้มีความรุนเเรง เพศ ผิดศีลธรรม ผู้อ่านที่อายุน้อยกว่า18ปีควรได้รับคำเเนะนำ

ตั้งเเต่จำความได้หลังจากเเม่คลอด เเม่ก็ตาย ตั้งเเต่เด็กก็ถูกเลี้ยงมาโดยที่ต้้องเป็นเครื่องสังเวย

"พอเถอะ..! พ่อขอร้องละครับ!"

ถึงจะร้องขอเเค่ไหนพ่อก็ไม่ฟัง ยังดับฉันมีดไว้..สิ่งที่ผมพูดออกมามันเหมือนเเค่ลม ไม่มีใครได้ยิน

"เดี๋ยว เเกก็อายุถึง18 เเกจะได้ถูกสังเวยให้ปีศาจที่ฉันทำสัญญาไว้"

มันเริ่มเข้ามาข้าในตัวเสียงที่ไม่ควรก็ดังออกมาจากปาก ตั้งเเต่จำความได้พ่อก็ทำเเบบนี้กับผมตลอด..เพราะการเตรียมจะให้ผมเป็นเครื่องสังเวย

"อ่ะ! หยุดนะ!ผมขอร้อง"

"พอตอนนี้เเกมาข้อร้อง ทุกครั้งเเกจะขอร้องตอนที่ฉันทำเสมอ...เซนอย่าบอกนะเเกชอบอะไรเเบบนี้5555"

".....''

ถึงเป็นคำข้อร้องจากลูกก็ตามไม่เคยคิดจะฟัง พ่อของผมเริ่มเเรงขึ้น

"อ่ะ อ่ะ อ่ะ!! ผมไม่ไหวเเล้ว!"

เเรงหมดไปทั้งทีที่น้ำนั้นเข้ามาในตัว ไม่นานนักก็ทำอีกครั้ง ทั้งตัวของผมขนับเ้ทบไม่ได้ คำขอร้องไม่มีผลต่อคนเป็นพ่อ

"วันนี้พอเเค่นี้ละกัน..พรุ่งนี้วันเกิดเเกสินะ ปีศาจจะมารับตัวเเกนะเซน"

มันเป็นคำพูดที่ผมควรรู้สึกดีสิ การที่ได้แอกจากที่นี้มันคือสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด..ถึงมันจะเป็นจุดจบของชีวิตผมก็ตาม การที่ถูกเลี้ยงดูเหมือนกับทาส มันก็ไม่ต่างอะไรกับการตาย

"วันนี้เเกต้องเตรียมตัวให้ดีนะเซน"

"ครับ.."

ฐานะที่ร่ำรวยบ้านที่ใหญ่โต เเต่มันก็เป็นสิ่งที่เเรกกับชีวิตของผมเช่นกัน

วันต่อมา

"เมื่อคืนนอนไม่หลับเลย..."

เอาเเต่คิดว่าวันนี้เราจะตายเเล้วใช่ไหม ชีวิตที่จบสิ้นกับการที่สังเวยชีวิตให้กับปีศาจ ตายไปต้องอยู่ในนรกตลอดไปไม่มีสิ่งไหนช่วยเราได้...เเต่มันจะต่างกันยังไงกับชีวิตตอนนี้ก็เหมือนตายทั้งเป็นการที่พ่อทำกับเราเหมือนทาส..ไม่สิยิ่งกว่าทาสมันเป็นอะไรที่ทรมาน ตกนรกมันยฃอาจจะดีกว่าก็ได้

"เซน! ช้าจริงๆเมื่อไรจะออกมาอีกซักพักจะเริ่มพิธีเเล้วนะ!"

"ไปเเล้วครับ.."

ผมออกจากห้องที่เหมือนห้องเก็บของม่กกว่าเป็นห้องนอนซะอีก สิ่งที่ผมเห็นหลังออกจากห้องเป็นครั้งเเรกคือ วงเวทย์สำหรับอัญเชิญปีศาจ

"ไปยืนกลางวงสิ ออ เเล้วก็เอามีดนี้กรีดเลือดของเเกออกมาด้วย"

ผมทำตามอย่างไม่มีคำถามใดๆเพราะผมทำร้ายร่างกายตัวเองจนชิน ทั้งพ่อที่ทุบตีทำร้าย ทั้งตัวผมเองที่คิดอยากตายเเล้วทำร้านตัวเอง ดเต่มันกลับไม่ตายเพราะคนที่ผูกสัญญากับปีศาจจะไม่ตายจนกว่าปีศาจจะให้รับตัวไป นั้นคือเหตุผลที่ผมยังมีชีวิตอยู่จนถึงปัจจุบัน

"กรีดเลือดของเเกเเล้วไปยืนตรงกลาง ถ้าเเกไม่กล้ากรีดฉันจะกรีดให้เเกเอง"

ผมกรีดเเขนของตัวเองความเจ็บเเละเเสบจากเเผชที่กรีดมันมาพร้อมกันเลือดสีเเดงสดไหลออกมาจากเเผล หยดลงบนวงเวทย์ จากนั้นพ่อก็อัญเชิญปีศาจขึ้นมา วงเวทย์สว่างเเสบตา มีร่างใหญ่ออกมาจากเเสงนั้น ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ความกลัวนั้นมีมาก จนต้องคุกเข่า ตัวสั่นไปทั้งตัว

"เจ้าเองหรอ?นิว"

เสียงปีศาจเรียกชื่อพ่อของผม น้ำเสียงดุดัน

"ผ ผมเองครับท่าน จำได้หรือไม่ครับตอนที่ผมทำสัญญากับท่าน สิ่งที่จะเป็นเครื่องสังเวยพร้องเเล้วครับ"

"หื้ม? เด็กนี้หรอ นี้นิว ข้าเป็นนั้นเป็นลูกเจ้าข้าจะเมตตาเป็นพิเศษ"

"ขอบคุณมาครับๆ"

ปีศาจหันกลับมาที่ผม หลังจากนั้นยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจ ที่จะได้มีเครื่องสังเวย

"เจ้าคือเซนสินะ เจ้าคงเตรียมตัวดดล้วละสิ จงดีใจเถอะเจ้าไม่ได้ตายหรอก"

ทำไม?

"ผมต้องกฃารตาย..."

สิ้นสุดเสียงของผมพ่อเดินเข้ามาหาด้วยความโกรธสีหน้าโมโหอย่าเห็นได้ชัดเจน

"พ..พ่อ!?"

"กล้าดียังไงห้ะ!! ก้มหัวลงไปกล้าดีนักนะที่มาพูดอย่างนี้กับท่านผู้นี้!"

พ่อจับหัวผมกดลงไปที่พื้นพร้อมทั้งเอาเท้าเหยียบไม่ให้เงยหน้าขึ้นมาไม่ให้เงยหน้าขึ้นมา

"5555ดีดีทำดีมาก อย่าให้เครื่องสังเวยมันอวดดี"

"หมดเวลาสนุกแล้วเซน ต่อไปนี้แก่ต้องไปเป็นเครื่องสังเวย"

"ตัดความเป็นพ่อลูกกันตรงนี้แหละ"

ผมอยากจะบอกเลยว่า ผมไม่ได้เห็นเขาเป็นพ่อตั้งแต่แรก ที่ผ่านมามันก็แค่สรรพนามที่เรียกเท่านั้น แต่ผมก็พูดแบบนั้นออกไปไม่ได้สุดท้ายความในใจทั้งหมดก็เก็บเอาไว้ไม่สามารถพูดออกมาได้

"ครับ"

ผมตอบคำสั้นๆให้รู้ว่าผู้มีชีวิตอยู่ใต้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะ มันหลังจากนี้จะไม่เรียกมันนะพ่ออีกต่อไป

"เจ้าพร้อมไปโลกปีศาจกับข้ารึยัง?"

"ครับ พร้อมเเล้ว"

"เเล้วอย่าเล่นให้มันมากนะเซน ถ้านังไม่ตายติดต่อกลับมาหาพ่อด้วย"

ผมไปยืนกลางวงเวทย์เเสดงสว่างส่องออกมา เพียงเเต่พริบตาเดียวก็มาในสถานที่อีกทีหนึ่ง ที่ไม่คุ้นเคยทั้งเดแลกตาเเละไม่คุ้มเคย คนที่เเต่ตัวดูเรียบง่ายก็ออกมาจากเงามืด

"ยินดีตอนรับท่านเครื่องสังเวย"

"ที่นี้คือคฤหาสน์ตระกูลเปาโล ผมคือปีศาจรับใช้เป็นคนดูเเลที่นี้ครับ"

เขาพูดจาอย่างสุภาพ เเปลกไปจากปีศาจทั่วไป

"ข้าส่งเข้าเเค่นี้ละกัน"

"ครับ"

"จริงด้วย ข้าลืมบอกเจ้าอย่างหนึ่ง ระวังตายละ"

เขาพูดพร้อมยิ้มมุมปาก หลังจากพูดจบเขาก็หายไปในความมืด ผมพยายามมองหาพ่อบ้านคนนั้นเเต่ก็ไม่เจอ เหมือนเขาจะหายไปพร้อมกับปีศาจที่พาผมมา ผมตัดสินใจเข้าไปในคฤหาสน์

ที่นี้มันหรูหรา เเต่ก็เงียบในเวลาเดียวกัน

"ไม่มีใครอยู่รึไงนะ? ...เงียบจังเลย"

"ที่นี้สวยดี เเต่มืดไปหน่อย"

"เพราะฉันเเพ้เเสงไงละ"

เสียงที่ดังมาจากความมืด เผยให้เห็นชายผมสีดำ ดวงตาสีดำ ผิดขาวซีดเเละมีฟันที่คม

"สวัสดีฉัน ดัส เปาโล เป็นผู้นำตระกูลเปาโลคนปัจจุบัน เเละเป็นหัวหน้าเหล่าเเวมไพร์"

"เเวมไพร์.."

ทำไมละ..พ่อของผมขายผมให้กับปีศาจนิ ทำไมถึงเป็นเเวมไพร์ไปได้

"เเวมไพร์...เดี๋ยวสิ! พ่อผมบอกว่าเป็นเครื่องสังเวยของปีศาจนิ ทำไมถึงเป็นเเวมไพร์ได้..."

"ฉันก็เเค่ซื้อนายมาจากปีศาจเท่านั้นเอง"

ฉันอยากตายมากว่ามีชีวิตอยู่...ทำไมกันเราก็ต้องอยู่เเล้วทรมานอีกงั้นหรอ....

"หรือว่านายจะติดใจ ปีศาจนั้นละ?"