•4 ปีศาจตนนั้น

...ตอนที่4...

...ปีศาจตนนั้น...

...__________...

ความเดิมตอนที่เเล้ว

การกระทำของพวกเขาทั้งสองคนทำให้ผมนึกถึงครอบครัวของผม มันช่างต่างกันมากเลย ระหว่างผมกับพ่อมันไม่เหมือนกันเลย...

_________________

"ว่าเเต่เรด เครื่องสังเวยของนายล่ะ"

นาทีที่ได้ยินคำถามนั้นเรด ทำหน้าเย็นชา 

"ไม่ได้พามา"

ดัสได้ยินคำตอบนั้นก็ได้ยิ้มออกมา 

"เรดนายยังแบ่งครึ่งส่งไว้ให้กับคนอื่นดูดเลือดอยู่อีกหรอ?"

เรดทำหน้าไม่ค่อยพอใจกับคำถามที่ดัส ถามออกมา เขามองมาที่ผม 

"ว่าแต่ผมขอดูดเลือดเซนได้หรือเปล่า"

ผมทำหน้าตกใจหลังจากที่ได้ยินคำพูดนั้น หลังจากเรด พูดจบเขาก็เดินเข้ามาใกล้เพราะมีดวงตาสีแดง ผมตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว ดัสเดินเข้ามาบังผม

"ไม่ต้องมายุ่งกับเครื่องส่งเบอร์ของฉัน!"

ดัสพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธพร้อมกับผลักเรด ให้ออกห่างจากตัวผม เรดทำหน้าจริงจัง เหมือนเขาไม่พอใจที่ดัสทำแบบนั้นกับเขา แต่ว่าถูกต้องหัวเราะออกมา

"55555 ให้ตายสิ นายไม่เปลี่ยนเลยนะ" 

"เรื่องของฉัน..."

ไม่เคยเปลี่ยนงั้นหรอ? มันหมายความว่ายังไง

"ก็ได้ก็ได้คงไม่ดูดเลือดเซน ก็ได้อย่าเผลอปล่อยให้เซ็นอยู่คนเดียวล่ะ5555"

"เออ ไอ้น้องเวร"

ผลต่างสบายใจที่พวกเขาทั้งสองคนไม่ได้ทะเลาะกันแต่กลับหยอกกันเท่านั้น แต่คำถามของผมที่อยู่ในหัวมันยังไม่ได้รับคำตอบ 

"ดัส งานเลี้ยงทำไมเงียบจังแม่บอกว่าปีศาจจะมาเยอะไม่ใช่หรอ?"

ผมถามไปด้วยความสงสัย

"หื้ม ? งานเลี้ยงของพวกเราไม่เหมือนกับพวกมนุษย์หรอกนะ ถ้างานเลี้ยงก็เงียบก็แสดงว่าปีศาจตนนั้นยิ่งมีอำนาจมากปกติแล้วในงานเลี้ยงก็มีแค่ฉันกับน้องชายเท่านั้นแหละ"

ผมงงงวยในคำตอบของดัส ที่พูดออกมา ไหนว่าตอนแรกจะมีปีศาจมาเยอะ?? ผมทำหน้างงไปสักพัก แต่ก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามา 

"สวัสดีไม่ได้เจอกันตั้งนานเซน"

ร่างที่สูงและความรู้สึกกดดันมันทำให้ผมนึกถึงครั้งแรกที่เจอกับเขา ตอนที่พ่อของผมขายให้กับปีศาจตนนั้น 

"นายมาทำอะไรที่นี่"

ดัสแสดงสีหน้าไม่พอใจ พร้อมกับจับข้อมือผมให้ไปหลบที่หลังของเขา ความกดดันที่ปีศาจตนนั้นปล่อยออกมามันทำให้ผมสั่นไปทั้งตัว 

"ฉันไม่ได้มีธุระอะไรกับนายดัส...ฉันมีธุระกับมนุษย์คนนั้น"

เขาพูดจบพร้อมพุ่งเข้ามาหาผมด้วยความเร็ว แม้แต่ดัส ก็หยุดมันหน่อยไม่ได้ 

"...มีธุระอะไร"

ปีศาจตนนั้นยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ 

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่มาดูนายว่ามีความสุขดีไหม แต่เห็นแบบนี้นะคงมีความสุขดี!"

ปีศาจตนนั้นเอามือวางไว้บนริมฝีปากของผม ความจูบผมต่อหน้าดัสเเละเรด น้ำตาผมไหลไม่หยุดตัวสั่นไปด้วยความกลัว ดัสทำสีหน้าโมโหอย่างเห็นได้ชัด 

"เฮ้ย!! ไอ้ปีศาจโสโครก!"

ดัส ตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ หน้าของเขาแต่ไปด้วยความโกรธ ปีศาจตนนั้นก็หยุดจูบผม พร้อมกับหัวเราะอย่างสะใจ

"5555555 อะไรกันอะไรกัน? น่าจะหวงเครื่องส่งไปของนายขนาดนี้เลยหรอดัส?"

ปีศาจตนนั้นกำลังยั่วโมโหดัส ดัสเพิ่งเข้ามาใส่ปีศาจตรงนั้นด้วยความรวดเร็ว น้าพร้อมที่จะโจมตีถึงผมจะรู้ว่าแวมไพร์แข็งแกร่งขนาดไหนแต่ว่า ปีศาจตอนนี้มันแข็งแกร่งเกินไปสร้างความกดดันให้กับทุกคนที่อยู่ในนี้ ทุกคนต่างเหงื่อแตกตัวสั่น แต่ดัสก็ไม่สนใจ พยายามที่จะโจมตีปีศาจตนนี้ เรดได้แต่ยืนมองเพราะความกดดันที่ปีศาจตนนั้นปล่อยออกมามันทำให้ปีศาจที่ระดับล่างกว่ารู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก ผมเห็นดัสจะโจมตีปีศาจตนนั้น แต่ปีศาจตัวนั้นก็ได้ทุกการโจมตี...ดัสโจมตีด้วยความโมโห ปีศาจตนนั้นก็จะพยายามโจมตีดัสกลับ ปีศาจนั่นเคยเห็นกรงเล็บที่น่าสะพรึงกลัว.. ผมตะโกนออกไปได้สัญชาตญาณของผม ถึงแม้มันจะมีความกดดันมากก็ตาม แต่ผมก็ต้องช่วยดัสให้ได้!

"ดัส!!! หยุดเถอะ! ขอร้อง"

ผมตะโกนสุดเสียง ในเวลานั้นเองปีศาจยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ ดัสทำหน้าตกใจ ปีศาจตนนั้นพยายามโจมตีกลับ โชคดีที่ดัสหลบได้ทัน ผมตะโกนอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงดัส

"ไม่เป็นไร ! นายไม่ต้องโมโหหรอกนะดัสขอร้อง!"

ดัสได้ยินคำพูดนั้นก็หยุดชะงัก เก็บความโกรธไว้ในใจกำหมัดแน่น ปีศาจตัวนั้นยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์อีกครั้ง 

"เดี๋ยวนี้นายช่วยฟังมนุษย์แล้วหรอดัส?"

ปีศาจตนนั้นปล่อยความกดดันมาอีกครั้งทำให้ทุกคนทรุดลงไปกับพื้น 

"นายเปลี่ยนไปมากเลยนะดัส รู้ตัวไหม?"

คงไม่พอใจมาก ที่ดัสต้องก้มหัวให้กับมันอีกคน ถ้าเป็นผม..ผมจะก้มหัวกี่ครั้งผมก็ยอม เเต่ถ้าเป็นดัสเเล้วมันทำให้รู้สึกโกรธมากๆ มันเป็นเพราะอะไรกันนะที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้? ถึงความกดดันนี้จะมากดัสก็พยายาม แล้วตะโกนออกมา

"ถ้านายไม่มีธุระอะไรไสหัวไป!!"

ปีศาจตนนั้นยิ้ม หลักฐานด้วยความไม่พอใจ

"แกต้องการอะไรกันแน่!"

"ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอ ว่าฉันมีธุระกับแค่มนุษย์ ว่าสบายดีไหมแค่นั้นเอง"

"ฉันสบายดีและก็สบายมากด้วยพอใจใช่ไหม"

ผมตอบไปด้วยความโกรธ หลังจากได้ยินคำพูดนั้นปีศาจตนนั้นได้หายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว ความกดดันที่เคยมีอยู่ในที่นี้ก็ได้หายไปกลับมาสู่สภาพปกติ ดัสยืม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีแดงอีกครั้ง 

"...ฉันขอตัว เรดฝากเซนที"

ดัสพูดจบก็หายไปในความมืดเช่นกัน ปล่อยผมกับเรด อยู่ด้วยกัน 2 คน หรือทำหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทาผมกลับไปที่ห้อง และเขาก็จากไป คฤหาสน์เต็มไปด้วยความเงียบ ถึงผมจะไม่รู้ว่าดัสไปไหน แต่ก็พอจะรู้ เรดบอกว่าจะรีบตามดัสไป พ่อเป็นห่วงความปลอดภัยของพี่ชาย อย่าบอกอีกว่าไม่ต้องห่วงคฤหาสน์แห่งนี้เขากับพี่ชายได้ ใช้เวทมนตร์ไม่ให้ใครเข้ามาได้

.

.

.

ห้องเซน

ผมกลับมาถึงห้องได้แต่นอนคิด ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจว่าปีศาจตนนี้จะมาที่นี่เพราะอะไรกันแน่ จุดประสงค์ของปีศาจไม่ได้มาดูเพียงเพราะว่าผมสบายดีหรือเปล่า มันต้องมีจุดประสงค์อื่นแน่ๆ ไม่เข้าใจปีศาจตนนั้นเลยจริงๆ  แต่ผมก็พอจะรู้ได้ว่าใครเป็นคนส่งปีศาจตัวนี้มา...นั่นก็คือพ่อผมเอง..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***