เกิดใหม่เป็นตัวประกอบที่"ท้องลูกของไอ้คุณพระรอง?"[Mpreg]

5:ผมขอจำแค่พี่เพลิงคนที่รักนลิน

...5:ผมขอจำแค่พี่เพลิงคนที่รักนลิน...

ความรักมันคืออะไร ผมนลินคิดมาตลอดว่าคนที่มีความรักคือคนที่ความสุขถ้าเขารักใครเขาก็จะมีความสุขส่วนคนที่ถูกรักก็มีความสุขเหมือนกันแล้วเอาความสุขเหล่านั้นมาแลกเปลี่ยนกัน

แต่มันไม่ใช่กับนลินความรักของนลินคือความทรมานความรักของนลินคือการรอคอยที่ไร้ค่าทั้งๆที่เมื่อก่อนมันมีความสุขจนยากจะลืมเลือนแต่ตอนนี้แค่เงาของนลินพี่เขายังไม่อยากเห็นเลย

ทำไมจำไม่ได้หระทำไมลืมทุกอย่างที่ทำกับผมแต่จำได้ว่าเคยทำอะไรกับเขา หรือในหัวของพี่ความจำของผมมันไม่สำคัญพอหรอทำไมมีแต่ผมที่ยังจำได้แล้วทรมานทำไมมีแต่ผมที่ยังจำได้แล้ว...ที่รักพี่ล่ะ เรื่องที่พูดกับผมทั้งหมดมันแค่ลมปากหรอ ทำไมลืมมันง่ายนักล่ะ ทำไมพี่เปลี่ยนไปขนาดนี้ แค่ไม่กี่ปีทำไมลืมกันง่ายดายนัก ทำไมตอนเจอกันอีกครั้งถึงไม่ทักผมล่ะ ทำไมถึงทำเป็นไม่รู้จักกันำ ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม

"อย่าร้องนะนลินแค่ไดอารี่เก่าๆจะร้องไม่ได้นะลูกจะร้องไปด้วย"

ผมเคยคิดว่าไม่เอาแล้ว จะไม่ร้องแล้ว พอแล้วคนแบบนี้ คนที่ทิ้งเราไปแล้วกลับมาทำร้ายเราทั้งๆที่จำเราไม่ได้ด้วยซ้ำ เราไม่เคยโกรธพี่เพลิงเลยที่จำเราไม่ได้ไม่เคยโกรธที่โดนต่อว่าต่างๆนาๆ ไม่เคยโกรธเลยจริงๆนะ

แม้แต่ตอนที่เรารัทแล้วเขาขืนใจเราๆก็ไม่เคยโกรธเคยเกลียดเขาเลย แต่เราแค่น้อยใจว่าทำไมถึงรักคุณนิ่มมากขนาดนั้นทั้งที่เคยรักเรามากแท้ๆและถ้ารักเขามากจริงๆล่ะก็ทำไมถึงไม่คิดที่จะปล่อยเรากับลูกไป ทำไมต้องไล่เราแต่สุดท้ายก็ตามเรากลับมา ทำไมเขาใจร้ายกับเราจังแค่เห็นคุณนิ่มอยู่ในที่ๆเราเคยอยู่มันก็เจ็บพอแล้ว แค่เห็นพี่ยิ้มให้เขาคุยกับเขาอย่างสนุกสนาน แต่ด่าว่าเราสารพัดเราก็เจ็บเกินทนแล้ว ทำไมพอเราจะไปจริงๆกลับรั้งเราไว้

มาให้ความหวังเราทำไม

ในหัวผมตอนนั้นมีแต่คำว่า'ทำไม'เต็มไปหมดหรือเพราะรู้ว่าเรารักพี่มากถึงทำกับเราแบบนี้จนผมคิดได้ว่า

"เราควรพอแล้วจริงๆสินะเขาจำเราไม่ได้และใช่มันเท่ากับว่าเขาลืมทุกอย่างเรากลายเป็นอดีตแล้วเขาก็กำลังมีปัจจุบันกับคนๆนั้นเราควรหยุดแล้วถอยออกมาจริงๆ"

ผมเคยคิดว่าอยากอยู่กับเขาเพราะรักแต่สุดท้ายความจริงเขาก็คือเขาไม่ได้รักผมแล้วจะให้ทำไงได้ แต่ถ้าผมท้องขึ้นมาผมจะให้พี่เขาเซ็นรับรองบุตรให้เพราะยังไงก็ลูกเขาและผมก็รักเขาถึงจะข้างเดียวก็ตาม ถ้าถึงตอนนั้นผมจะออกไปจากชีวิตเขาเอง

แต่ทุกอย่างก็พังครืนลงมา ผมไม่คิดว่าเขาจะเกลียดผมขนาดนี้ ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ทำไมต้องยกผมให้คนอื่น ทำไมต้องให้คนอื่นมาขืนใจผมด้วย ถ้าหมดใจหรือเบื่อผมรำคาญผมก็ปล่อยผมไปสิ ทำไมต้องทำกับผมถึงขนาดนี้ด้วย ผมทำอะไรให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจอะไรนักหนาหรอ

ผมคิดแบบนั้นมาโดยตลอด และโทษตัวเองซ้ำๆจนผมรู้ว่าตัวเองตั้งท้อง ผมก็ไม่รู้ด้วยว่าลูกซ้ำว่าในท้องเป็นลูกของพี่เพลิงหรือของคนๆนั้น ที่แม้แต่ชื่อผมก็ไม่รู้จัก ตอนแรกผมไม่กล้าพอที่จะบอกเรื่องนี้กับพี่เพลิงแต่ผมก็ต้องบอก

"ผมท้อง"

'ท้องกับใคร!'

ร่างบางกัดลิมฝีปากอย่างข่มอารมณ์น้อยใจไว้ในอกผมว่าแล้วว่าเขาต้องพูดแบบนี้เขาไม่คิดว่าเด็กในท้องจะเป็นลูกเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

"น่าจะเพื่อนผมที่ชื่อแดนหรือไม่ก็อาจจะกับคุณ"

'ไปเอาออก'

"แต่นี่เป็นลูกผมคุณไม่คิดว่าเขาอาจจะเป็นลูกคุณบ้างเลยนึไง"

'จะไปเอาออกดีๆหรือจะออกไปจากชีวิตชั้นห๊ะ!ชั้นไม่ใช่คนโง่ขนาดเลี้ยงลูกชู้ไว้ในบ้านหรอกนะแล้วยังไงมันก็ไม่ใช่ลูกชั้นหรอกชั้นมั่นใจ'

น้ำตาค่อยๆไหลลินจากดวงตาของร่างบางอย่างห้ามไม่ได้ เขาคิดมาดีแล้วแท้ๆว่าถ้าอ้างถึง บุคคลที่สามอย่างแดนคงจะไม่ทำให้เจ็บปวดขนาดนั้น เพราะเขาไม่กล้าพอที่จะพูดว่าในท้องเป็นลูกของพี่เพลิงเพราะกลัวคำตอบปฏิเสธจากคนตรงหน้า แต่นี้มันก็ไม่ต่างกันเลย ทำไมถึงมั่นใจนักหนาว่าไม่ใช่ลูกตัวเองทำไมถึงไม่คิดสักนิดว่าถ้าเป็นลูกตัวเองจะทำยังไง้ ทำไมเป็นแบบนี้ตลอดทำไมเหยียดหยามเขาอีกแลวทำไมกัน

"ผมไม่เอาออก ถ้าคุณจะไม่ให้ผมอยู่ที่นี้แล้วผมกับลูกไปก็ได้เราจบกันตรงนี้คุณเพลิงกัลป์เราจบกัน"

'ไม่ได้! นายจะไปจากชั้นไม่ได้'

"ทำไมจะไม่ได้เราไม่ได้มีอะไรติดค้างกันแล้วคุณอย่าลืมสิ"

'เรื่องนั้นมันเป็นเพราะนายไปเสนอตัวให้แม่ชั้นเอานายมาแต่งกับชั้นเองนะ ที่ชั้นต้องทนอยู่บ้านเดียวกับนายมาตั้งหลายเดือนเนี่ย ก็เพราะว่านายไม่ใช่รึไงแค่อีกแค่ไม่กี่เดือนชั้นก็จะหลุดพ้นจากสัญญาฉบับนั้นแล้ว และเราก็จะได้จากกันอย่างสมบูรณ์ไงนายไม่เข้าใจรึไงว่าชั้นไม่อยากอยู่กับนายขนาดไหนน่ะ'

"ถ้าผมเป็นคนฉีกสัญญานั้นเองคุณป้าคงไม่ว่าหรอกครับผมเป็นคนผิดข้อตกลงเองเพราะงั้นคุณไม่ต้องมาแต่งกับผมตามสัญญาก็ได้ครับให้เรื่องทุกอย่างมันจบตรงนี้เถอะครับ"

'ทำไม!!นายอยากไปอยู่กับไอ้ชู้รักของนายมากนักรึไงมันมีอะไรดีกว่าชั้นตรงไหนบอกมาสิ'

"เขารักผมแค่เขารักผมกับลูกมันก็มากกว่าคุณแล้ว"

'...'

"ผมรอคุณรอมาโดยตลอดแต่สิ่งที่คุณตอบแทนผมคือคำพูดดูถูกความรักที่ผมมีให้คุณผมถามตัวเองตลอดว่าทำไมคุณถึงปล่อยให้ผมรอแบบคนโง่ ตอนที่คุณกลับมาผมดีใจขนาดไหนคุณรู้บ้างไหม ผมคิดกับตัวเองตลอดว่าเดี๋ยวคุณก็จำได้ผมเคยคิดว่าคุณคงยังจำมันได้ ความทรงจำของเราอาจจะอยู่ในส่วนลึกของความทรงจำของคุณก็ได้ แต่มันก็ไม่จริงคุณลืมไปแล้วจริงๆลืมว่าเราเคยรักกัน ผมไม่อยากให้คุณในตอนนี้มาทำลายความทรงจำดๆของผมที่มีให้คุณคนก่อนผมถึงต้องจากไปเองไงล่ะ"

ร่างบางเอาหูของตัวเองแนบกับหัวใจร่างสูงแล้วพูดความรู้สึกที่พรั่งพรูออกมาจนหมด หยดน้ำตาไหลจากดวงตากลมอย่างน่าสงสาร

"นลินรักพี่เพลิงนะครับ รักพี่เพลิงคนที่รักนลิน คนที่ใจดีคนที่รักลูกของเรา ตอนนี้พี่ยังอยู่ใช่มั้ยยังอยู่ข้างในนี้ใช่มั้ย ถ้าพี่กลับมาจำได้เมื่อไหร่ก็อย่าโทษตัวเองนะครับ เพราะพี่ไม่ผิดที่จำนลินไม่ได้นลินผิดเองที่ทำให้พี่กลับมาจำนลินไม่ได้"

"นลินว่านลินพอแล้วครับ คุณอย่าทำให้นลินเกลียดคนที่นลินรักเลยนะครับคุณเพลิงกัลป์"

'ชั้นขอโทษ'

"ไม่ต้องขอโทษหรอกครับแค่ปล่อยนลินไป"

'ไม่ได้ชั้นปล่อยนายไปไม่ได้'

"ผมยังต้องเจ็บมากกว่านี้อีกหรอครับคุณถึงจะพอใจ"

ร่างบางรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที่ เพราะดูแล้วร่างสูงคงจะไม่ปล่อยเขาไปแน่ แต่ก็ต้องหยุดชะงักอยู่ตรงบันไดเพราะมีร่างของคนที่แย่งความรักจากคนรักของเขาไปยืนอยู่

"คุณนิ่ม"

'หึ..นึกว่าใครที่แท้ก็นายบำเรอพี่เพลิงนี่เองมาทำอะไรตรงนี้ล่ะหรือโดนไล่ออกมา'

คนตรงหน้าพูดด้วยท้าทีเหยียดหยามเขาเสียเต็มประดาเขาคนมามากพอแล้วครั้งนี้เขาจะไม่ทน

"ผมท้องน่ะครับคุณเพลิงเลยเรียกไปคุยว่าได้ลูกผู้หญิงหรือผู้ชาย"

จากคำพูดของร่างเล็กทำเอาคนที่พูดเหยียดเขาเมื่อกี้หน้าชาไปแถบนึงเลย

'ไม่จริงแกจะท้องได้ยังไง'

"ไม่รู้สิครับแต่ผมก็ท้องแล้วถ้าคุณอยากรู้ว่าคุณเพลิงทำอะยังไงให้ผมท้องก็ลองไปถามดูสิครับงั้นถ้าคุณนิ่มไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว"

ร่างบางรีบตัดจบบทสนทนา เพื่อที่จะไปเก็บของและเตรียมตัวย้ายออก และคิดเรื่องอื่นๆอีกมากมาย แต่ขาก็ต้องแทบจะหยุดเมื่อรู้สึกตัวว่าร่างของตัวเองกำลังร่วงลงจากบรรได

'สมน้ำหน้าคนที่จะได้ทุกๆอย่างในตระกูลเพลิงคือลูกของชั้นเท่านั้นส่วนแกกับลูกของแกก็ช่วยตายไปทีนะ'

'นลิน!'

'นิ่มนายทำอะไรนลินน่ะห๊ะ!'

'มันร่วงลงไปเองนะนิ่มไม่เกี่ยวมันโง่เองก็สมควรแล้วนิพี่จะมาโกรธนิ่มไม่ได้นะเพราะมันนิ่มถึงเป็นที่สองเพราะมัน'

ชายหนุ่มหน้าใสกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะฝ่ามือของชายร่างใหญ่ฟาดลงมาที่แก้มของตัวเองอย่างจังจนเลือดกบปาก และเดินออกไปทางร่างบางโดยที่ไม่มีท้าทีสนใจเขาอีก แถมยังไปประคองร่างของนลินที่โดนเขาพลักตกลงมาอย่างอ่อนโยน

'ถ้านลินเป็นอะไรขึ้นมาอย่าหวังว่าแกจะมีเงาหัวอยู่เลย'

"ปวดท้อง"

"ทรมาน....นลินทรมานจังพี่เพลิงพี่เพลิงช่วยลูกด้วยนะขอร้องล่ะช่วยลูกของเราด้วยนลินไม่อยากเสียเขาไปอีกแล้ว"

ร่างบางกุมท้องพร้อมร้องไห้อย่างน่าสงสารพลางพูดบอกให้ร่างสูงช่วยลูกของตัว เองก่อนตาเริ่มพร่ามัวก็มีเสียงที่แม่เคยพดกับเขาลอยเข้ามา

'ถ้าตอนไหนลูกอยู่ระหว่างความเป็นกับความตายให้ขอพรด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าต้องมีเทพสักองค์ที่ต้องมาช่วยลูกแน่นอน'

"ความปรารถนาอันแรงกล้าหรอ"

ขอล่ะจะเทพหรออะไรก็ได้ช่วยผมทีผมยังตายไม่ได้ขอล่ะใครก็ได้

'เป็นอะไรล่ะเนี้ยเลือดโชกเชียว'

"ใครน่ะเสียงใครถ้าช่วยได้ช่ว.."

'มันมีกฏของเบื่องบนอยู่นะว่าห้ามช่วยคนที่กำลังจะตายทั้งในชีวิตจริงหรือนิยายก็ตามแต่ชั้นช่วยได้นะถึงจะแค่คนเดียวก็เถอะ'

"แค่ลูกก็พอขอแค่ช่วยลูกผมก็ได้"

'เจ้าก็ไม่อยากตายนิทำไมถึงเลือกเด็กล่ะถ้าเจ้าลอกจะมีอีกกี่คนก็ได้นะ'

"ไม่ผมยอมตายดีกว่าเสียเขาไปผมเคยเสียเขาไปครั้งหนึ่งแล้วมันทรมานกว่าการตายเสียอีกผมไม่อยากเจออะไรแบบนั้นแล้ว"

'ชั้นจะช่วยก็ได้ลูกของนายน่ะแต่นายก็ควรหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี่เสียทีโชคชะตาจะนำพานายไปเจอเขากับลูกที่รอนายอยู่ซักที่นึงถึงตอนนั้นนายก็จะไม่เจ็บปวดอีกแล้วส่วนทางนี้นายต้องยกให้คนอื่นทำหน้าที่แทนนายตกลงมั้ย'

"แค่ลูกผมรอดผมตกลง"

จากนั้นสติของร่างบางก็เริ่มจะดับไป เขาไม่เสียใจเลยที่ต้องหายไปถึงแม้อยากจะอยต่อรอวันที่คนรักจะกลับมาจำตนได้แต่ก็ไม่เป็นเพราะแค่นี้มันก็ดีมากแล้วผมจะขอจดจำพี่เพลิงคนที่รักนลินคนก่อนดีกว่า

ความรักครั้งนี้ของผมเหมือนดอกแดนดิไลออนเลยแต่เป็นสีแดนนะ

"And l've heard of a love that comes in a lifetime"

(ผมเคยได้ยินเรื่องรักที่มี“เพียงครั้งเดียว”ในชีวิต)

"And I'm pretty sure that you are that love of mine"

(แล้วผมค่อนข้างมั่นใจว่าพี่คือความรักของผม)

" I'm in a field of dandelions"

(ผมอยู่ในทุ่งแดนดิไลออน)

"Wishing on every one that you'll be mine, mine"

(ได้แต่ภาวนาให้พี่มาเป็นของผมแค่คนเดียว)

"And I see forever in your eyes"

(และขอให้ผมเห็นคำว่าตลอดไปในตาพี่)

"I feel okay when I see smile"