เป็นครั้งแรกที่รอ มาเนิ่นนาน(ได้นอนนานซักที).

ขอข้ามการทำกิจประจำวันไปเลยแล้วกันนะ กลับมาทำวัตรเย็นได้ตามปกติ แบกนมกล่องที่ศาลากลางกลับมาให้หลวงพี่กุฏิด้วย นางมียาหลังอาหารเย็น แต่ก็นางเคร่ง นางจะไม่ฉันท์หลังเที่ยง จริงๆ แล้วถ้าสังขารไม่ปกติก็น่าจะยกเว้นไว้ซะหน่อยนะ หลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้หลวงพี่เสร็จ ฉันก็ว่าจะทำสมาธิซักแปป วันนี้เจอเรื่องเยอะแยะมากเลย (บทที่แล้วอ่านกันตาลาย ซึ้งรสพระธรรมกันไหมจ้ะ ฮาๆๆ) เดี่ยวจะต้องอุทิศส่วนบุญกุศล ในวันนี้ถึงทางบ้านของเราบ้างแล้วละ

พระพี่เลี้ยงก็หลับไปแล้ว ด้วยอาการไข้ และด้วยความที่เป็นผู้มากความสามารถในด้านการนอนนั้น จึงหลับไปโดยไว วันนี้เราย้ายที่นอนมานอนกุฏิเดียวกัน เพราะ ต้องค่อยปลุกขึ้นมาทานยาลดไข้ แล้วก็ค่อยซักผ้า ไว้แปะหัวลดไข้ด้วย เพราะฉะนั้นวันนี้เราหนีความหวิวหวาดเสียวใจจากกุฏิพระชามาพักร้อน หนึ่งวัน นาจ้า

หลังจากทำสมาธิ สวดมนต์ ก็ยังเอากรดน้ำเหมือนคืนก่อน ก็ไม่รู้หลอกว่ามีคนเขาถืออะไรแบบนี้ไหม ไม่หลอก สมัยไม่ได้บวช มางานวัดตอนกลางคืน ถวายสังฆทาน ยังกรวดน้ำอุทิศกันตอนกลางคืนได้เลย อย่าคิดมากๆ

รินเทน้ำที่เดิม คิดถึงความสุขใจ สบายใจที่ได้ทำในวันนี้ คิดถึงแม่ ยาย ป้า พ่อ ญาติที่สนิท (เพราะถ้าไม่สนิทก็จำหน้าจำชื่อไม่ได้) และก็พระชา และโยมครู (ที่เจอที่สะพาน) ขอให้ท่านทั้งหลายได้รับกุศลผลบุญนี้ที่ข้าพเจ้าตั้งใจอุทิศให้นี้ด้วยเทอญ ว๊าว! วันนี้เงียบเชียบดีจัง ไม่มีอาไรมา จุ๊กกะดึ๊ก จุ๊กกระดิ๊ก อยู่อย่างนั้น (เพลงโมเมก็มา เก่ามาก สัส!! ฮาๆๆ) กลับมาที่กุฏิ ก็ตั้งท่านอน ตอนนี้ยึดไอฟงลูกพี่เรียบร้อย ตั้งปลุกทุกสี่ชมแล้ว อะเครพี่น้องค่ะ นอนได้

ครอก...Z...z...Z...z

ข้ามมาตอนเช้าเลย เป็นคือแรกที่รอ มาเนิ้นนาน ไม่มีผี ไม่มีไฟ ไม่มีดนตรี ………………….

เป็นครั้งแรกที่รอ มา เนิ้นนนน นานนนนนน ได้นอน หลับ เต็มๆ ซักที………………….

(โฟเซ็น ภาคหนึ่ง ขอดิสนีย์อย่าเก็บลิขสิทธิ์เลยนะเพคะ)

หลังจากคอยจ่ำจี้ จำชัย ให้หลวงพี่กินยา เช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้ว เห็นว่านางอาการดีขึ้นแล้ว ก็เตรียมหอบหมอนหอบเสื้อ โยกย้ายกลับกุฏิ เดินลงมาถึงหน้ากุฏิก็ จะเอ๋! เจ้าอาวาส มาทำอะไรหรือเจ้าค่ะ เออ!…กูโดนตำหนิเรื่องนี้อีกแน่นวล พวกเธอ!

"หลวงพ่อ!..." โดนด่าแน่มึง

"พระธีร์ เมื่อคืนจำวัดที่นี้รึ"

"เอ้อ...คือ... (ตอแหลพระเจ้าอาวาส บาปนะมึง นอนก็บอกนอน) ใช่ครับ เมื่อคืนผมนอนที่นี้ เพราะว่า..."

ยังไม่ทันจะอธิบายเลย เจ้าอาวาสก็สายหน้า ยกมือทำท่าปางห้ามญาติใส่เลย เอิ่มมม...

"เรื่องนั้นช่างเถอะ เรามาเพราะเรื่องอื่น"

เรื่องอื่น

อันหยัง!?

เรื่องอันใด? กุไปทำอะไร ที่ไหน อย่างไร มีอะไรมาเกี่ยวกับกูได้ไงอีก เกี่ยวเก่ง! นี้ฉันเป็นคนหรือเคียว!!! เคียวของมิน่าROVชัดๆ นี้กูไปเผลอกดสกิวอันติกลางกลิ่นปลาเค็มล่อล่วงให้เอาไว้อย่างนั้นรึ!!?

"มีญาติโยม มานั่งรอพระธีร์อยู่ที่ศาลา เสียงเล่าลือกันว่า พระธีร์เนี้ยเก่งอย่างนั้นเก่งอย่างนี้ เรื่องราวมันยังไงรึ?"

"เอ้อ...เรื่องมันยาว ยาวมากเลยครับหลวงพ่อ (หลวงพ่อกลับไปอ่านบทที่แล้วเนอะ!!) "

"อะ…อ้ะ! งั้นก็เอาเถอะ เขามารอเจอ ก็ไปคุยกับเขาเสียหน่อยเถอะ"

"หลวงพ่อไปกับผมด้วยนะ" บวชมา ไม่เคยเจอคนมาขอพบอะ

(ใช่ๆ ที่มาขอพบนั้นมาแต่มิไม่ใช่คน)

{เอ้อ อิเห้x! ใช้เรื่องที่ต้องมาตอกย้ำไหมเวลานี้อะ}

พอเดินมาถึงบันใดศาลา ละโอ้โห รองเท้าเพียบเลย แหกมาทำอะไรกันเยอะแยะฮันโหลว เดี้ยวแจกซองกะถินเลยนะ ดูซิจะหนีไหม คือไร มาเยอะแยะ มาอยากเจออะไรฉัน เอ๊ะ!อริกูปะวะ อิบ้า อริกู มีแค่พวก บีเอ เครื่องสำอางค์ที่ชอบมองเหยียดกู มันไม่แหกมาทำบุญไกลขนาดนี้หลอก ละใคร มาทำไม มาเอาไร พอเดินขึ้นมาถึงด้านบนศาลาแล้วก็ได้แต่ร้อง โอ้โห! นี้ยกมากันกี่คันรถเนี้ย ใส่ชุดขาวกันมาเพียบ เหวอมาก กุเหวอมาก

"นิมาต์ครับพระธีร์ นิมนต์ครับหลวงพ่อ"

กูเดินตามหลังเจ้าอาวาสมา พวกมึงนิ ทักกูก่อนได้ไง ข้ามหน้าข้ามตา หนึ่งในกลุ่มคนชุดถือศีล เดินมานิมนต์จากทางเข้าศาลา แหมม!!! เดินมารับซะไกลเลย ตะโกนเรียกเอาก็ได้นะ จริงๆ แล้วอะ

"พวกโยมมาทำอะไรกันรึ มากมายขนาดนี้ รึไปทำบุญที่ไหนมาแล้วมาแวะ อย่างงั้นรึ!?"

"เมื่อวานอะซิ นางนาง มันก็ไปเล่าป่าวประกาศ เรื่องพระนั้นแหละ คนที่มุงดูก็เอาไปกระจายข่าว เนี้ย! วันนี้พวกเราเลยเหมารถ นั่งมาหาพระท่าน อยากฟังท่านเทศอีก โน้น นางนางกับลูกมันก็มาด้วยครับ"

มาหากู อยากฟังกูเทศ แระหรี่ย์ จริ๊งงงงจร้ะ!!

กูจำได้ว่าที่วัดนี้ ตอนเทศจะให้พระบวชนาน ผลัดกันขึ้นที่นั่งเทศ แล้วเขาก็จะอ่าน พวกอะไรนะ นิทานชาดก หรืออะไรนั้นแหละ เป็นภาษาบาลี แล้วก็มาแปลไทยให้คนที่มาฟังเทศฟัง

ตัดภาพกับมาที่กู พระธีร์ นอกจากยังนุ้งจีวรไม่ได้เองแล้วนั้น กูยังอ่านบาลีไม่แตกฉานเป็นอย่างยิ่ง

ให้กูเนี้ยนะขึ้นเทศ พวกแก เอาอะไรคิด!!!

ฉันรีบสะกิดเจ้าอาวาสยิกๆ เอามือมาบังปากกระซิบ "เอาไงดีหลวงพ่อ พินาศละงานนี้ หลวงพ่อไปเทศก็แล้วกัน" เจ้าอาวาสได้ยินก็หัวเราะ

"เอ็งก็พูดตลกไป เขามาเพราะศรัทธา ในตัวของเอ็ง เขามุ่งหน้ามาเพื่อฟังเอ็ง หาใช่เพื่อฟังหลวงพ่อซะที่ไหน"

"แต่หลวงพ่อ ผมอ่านเทศเป็นบาลีไม่ได้ สวดมนต์ยังกว่าจะอ่านรอดแต่ละท่อน ให้ไปเทศ อับอายขายหน้าวัดแย่"

"เทศ คิดง่ายๆ ก็การใช้ภาษา การสอนด้วยหลักธรรม จะบาลีหรือไทย ขอแค่ผู้ฟังเข้าใจก็เพียงพอ ต่อให้ท่านสวดบาลีได้ทุกอย่าง จำได้ทั้งหมด และถ่ายทอดนำพา เหล่าชาวบ้านให้เห็นธรรมไม่ได้ ย่อมไร้ค่า ไม่ได้ขึ้นอยู่กับภาษาเสียทั้งหมดหลอก อย่ากังวนให้มากไปเลย เราจะนั่งฟังท่านด้วย เผื่อตรงไหนผิดทิศ ผิดทาง เราจะช่วยเตือนอยู่ตรงนี้"

แล้วเจ้าอาวาสก็เดินไปนั้งที่เก้าอี้ จัดว่างไว้สองชุด ติดไมโคโฟนพร้อมมาก เอาวะถ้าวันนี้เราไม่พร้อมที่จะเทศแบบพระ กูจะเดียวไมโครโฟน แบบพี่โน้ต แต้ แล้วกันนะ เยี่ยวๆ ไปเลย โอแม่สาวน้อยไหมละอิดอก!

ว่าแต่ที่นั่งๆ กันเนี้ย บัตรเท่าไหร่กันบ้างจ๊ะ!?

เดินมาถึงบริเวณด้านหน้าของทุกคน ทุกคนก็ก้มกราบ ส่วนตัวเรานั้นมือสั่นเป็นพาร์กินสัน สั่นพับๆๆๆ เมื่อวานที่เกิดขึ้น เราก็ไม่ทันมองคนอื่น เราโพกัสแค่ช่วยคน วันนี้มาไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน แล้วตามองตรงมาที่เรา ให้พูดอะไรเริ่มอะไรดี เจนก็ไม่ได้มีจิตสัมผัสตลอดเวลานะ โยม!!!

ทั้งห้องเงียบ...

โยมนางยกมือขึ้น พอเรามองไปมอง โยมนางก็ก้มกราบอีกครั้ง

"ข้าพเจ้า รู้สึกเลื่อมใส วันนี้จึงพาลูกมากราบ คำที่ท่านสอนช่วยชีวิตลูกกับข้าพเจ้าไว้ ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรดีเจ้าคะ กราบพระท่านซิลูก"

ลูกของโยมนางก้มกราบ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น

อิเหี้ยยยย!!! เล่นกูอีกแล้วไหมละ!!!

มือที่โยนไมทิ้งออกไปด้วยความตกใจผละตัวถอยหลัง ตัวฉันเคลื่อนมาด้านหลัง จนกือบจะล้มทับเจ้าอาวาส สาเหตุที่ตกใจขนาดนั้นเพราะว่า ตอนเงยหน้าจากการการบของลูกโยมนาง เมื่อนางเงยหน้ามองฉัน นางไม่มีเงาหัว!

WTF!!!

เชี้ยอะไรนักเนี้ย!!!....ชีวิตของฉันนนน ไอดอนแคร์บอสตันแบบพี่เพชรปากปาร้าแล้วลงจากศาลาเลยตอนนี้ ได้บ่ เจ้าเชื่อเรื่องเด็กไม่มีหัวบ่

ม่ายยยยยยยย…เอาชีวิตสุขสงบของฉันคือมา อาละหังสัมมา อะฮือ!!!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***