เจ้าอาวาส สั่งแยกกุฏิ!!!

ยังจ้ะ!!! ความเนื้อหอมของพระบวชใหม่ยังไม่จบจากเหตุการณ์เมื่อคืน จัดหนักจัดเต็มให้กับฉันนั้นยังไม่หนำใจพอ ตกบ่ายเจ้าอาวาสก็เรียกพบอีก ฮันแน่! อ่านหัวเรื่องแล้วก้ตามนั้นแหละ ตามนั้นเลย! แต่ได้ยินว่าวันนี้มีคนมาบวชชีเพิ่ม ได้ยินพระเขาคุยๆ กันมาอะนะ แต่ทีแรกฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร ก็แค่แม่ชีที่เพิ่มมาอีกหนึ่งคน

และแล้วก็มาเจอกับเจ้าอาวาส ก็ได้พูดคุยกัน คือฉันก็ไม่รู้จะพูดแบบไหนที่ให้ฉันได้อยู่กับพระพี่เลี้ยงต่อไปได้เจ้าอาวาสท่านก็เตือนว่า ถ้าชาวบ้านมารับรู้มันจะเสื่อมเสีย มันจะดูไม่งาม ไม่เหมาะสม วัดเรามีกุฏิพอให้พระแต่ละรูปนั้นอยู่โดยลำพัง จึงไม่มีอะไรเป็นเหตุอันควรที่พระธีร์ จะไปอยู่ที่กุฏิพระพี่เลี้ยงเลย

แล้วเวลาก็ผ่านเข้าวันที่ห้าแล้วด้วย พระพี่เลี้ยงเองก็จะลำบากใจได้ พันหมื่นเหตุผล ที่บอกกับฉัน.~ โอ้ย!!! ตายแล้ว ต้องเป็นบ้าแน่ๆ ก็เลยเอาวะ ใจคือตรูยอมจุดตะเกียง ยังไงก็ไม่เอากุฏินั้นที่มีพระมรณะภาพเป็นเด็ดขาด ก็เลยว่าจะบอกเจ้าอาวาส ว่าจะไปอยู่กุฏิที่ไฟมีปัญหานั้นแหละ เมื่อตัดสินใจแน่แล้วแต่ยังไม่ทันจะอ้าปากเลย

โบนัสก็มาอีกจ้า

"แล้วกุฏิหลังสุดท้ายหนะ ที่พักของแม่ชีตอนนี้นั้นไม่พอ หลังสุดท้ายที่ไฟเสียนั้นหนะ ก็ให้ชีที่มาบวชใหม่เขาไปนอนแล้วนะ หลวงพ่อบอกให้เขาไปแล้ว" เจ้าอาวาสสนทนาเซอร์ไพรส์เวอร์

อิเห้_! เอ่ย! บรรลัย! ชิบหายแล้วจ้า!!! ฉันทำความผิดอะไร บอกหน่อยได้ไหม ฉันเคยทำร้ายใครกันนนน...

"พระธีร์ก็นอนหลังที่มีไฟนั้นแหละ สบายดี มีพัดลมด้วย ตกลงตามนี้นะ"

พูดง่าย เหมือนมีช้อย พูดเหมือนมีตัวเลือก แม่ชีก็ดี๊ดี อีกสิบวันค่อยมาบวชไม่ได้รึไง เครียดมากอะ พระพี่เลี้ยงเองก็เดินพามาดูกุฏิก็ชวนคุยมาเรื่อยๆ แต่คือจิตกู ตัดระบบเสียงรอบตัวออกไปหมดละจ้า มีออโต้นอยแคนเซิลริ่งเวอร์ คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย แล้วตีสองคืนนี้ตรูจะอยู่ยังไง สายตามองไปยังกุฏิที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเหงาหงอยมาก จิตใจห่อเหี่ยวกว่าเกี๊ยวที่บูดหมดอายุที่ตากแห้งเสียอีก

อิภาพแขนไหม้ดำเมี่ยมเอื่อมออกมาดึงปิดหน้าต่างกุฎินั้นจากหลวงพี่ตีสองยังสยองอยู่ในหัวอยู่เลย ขนาดนั้นมันยังห่างหลายเมตร ก็ยังจะซ็อคตายห่าอยู่แล้วไหม

แล้วคืนนี้ละ!!! คืนนี้ยังไง? ฮันโหลว!

หลวงพี่ในเงามืดนั้นคงแบบว่า…ฉันมานอนเป็นเพื่อนเธอเลยจ้า คืนนี้เรามาร่วมสวดมนต์ประสานเสียงกันอย่างมีความสุขสนุกสนานไปด้วยกันเลยนะจ้ะ โอเปร่าบาลีไฮโนตเวอร์อย่างนั้นเหรอ โอ้วโน่วววว ไม่ใช่ไหมละ หายานอนหลับมาแดรกดีไหม ให้เด็กวัดออกไปซื้อให้ดีกว่า เอ๊ะ! ไม่เคยแดก แดกไปหลับแล้วไม่ฟื้นทำไง อิเห้_! น่ากลัวไปอีก ทำไงดีๆๆ คิดซิๆ (คาปูชิโน่วววว) [หยุดคะเดี่ยวโดนฟ้อง]

"พระธีร์…ใจลอยไปถึงไหนแล้ว!" พระที่เลี้ยงเขย่าแขนเรียกสติฉันกลับมาคุย

"หลวงพี่ว่าไรนะครับ" เอ้อใครจะมีกะจิตกะใจฟังอะ (คนอ่านเจอแบบตรูจะมีอารมณ์คุยมุ้งมิ้งไหมห้ะ)

"กลัวเรื่องเมื่อคืนเหรอ"

ถามจริง!? หลวงพี่ นี้คำถามจริงง้ะ จริ๊งจร๊ะ แระรี่ เอาฮาปะเนี้ย หน้าตรูตอนนี้ซีดจนรองพื้นเบอร์หนึ่งยังให้ขาวสู้ไม่ได้แล้วมั้ง! ถามมาได้ไง เรื่องเมื่อคืนระยะหลายเมตรยังเห็นขนาดนั้น แล้ววันนี้ให้มานอนตรงนี้

ไม่กลัว…เอ้อ!!!

ไม่กลัวเลย!

"แล้วหลวงพี่ละกลัวไหม"

"เราจะกลัวเขาทำไม เราไม่ได้ไปทำอะไรเขา" (อ้าาาา!…ไม่กลัวด้วยยยย…เข้าทางตรูละแบบนี้)

"งั้นเดี่ยว…ธีร์ช่วยหลวงพี่ย้ายของมากุฏินี้ แล้วเดี่ยวธีร์ไปนอนกุฏิหลวงพี่แทนก็แล้วกันนะครับ"

"ไม่ได้ๆๆๆ"

"อ้าว!…ทำไมไม่ได้ ของหลวงพี่มีไม่พอสิบชิ้น ขนรอบเดียวก็หมด"

คราวนี้พระพี่เลี้ยงกูคือ หน้าถอดสีมากเลยจ้า เมื่อห้านาทีที่แล้วไหนว่าไม่กลัวไง รองพื้นเบอร์หนึ่งซีดตามตรูมาติดๆ ละตอนนี้

แหมม…ละมาคำคมสอนด้วยนะ ‘เราไม่ทำเขาเขาจะมาทำอะไรเรา’

ฉันก็ไม่ได้ไปทำไรเขาป่ะ แต่เขาก็ยังมาสวดมนต์ให้ฟังทุกคืนเลยเนี้ย!!! ที่สอนมามันใช้ไม่ได้ปะว้า ไม่ทันได้ต่อรองต่อ หลวงพี่ก็เดินไปไขกุฏิเปิดให้

"เขาไปดูๆ ก่อนเลย เดี่ยวหลวงพี่ไปเอาของมาให้"

รีบมาก ตัดบทเก่ง ตัดความสัมพันธ์ได้เก่งและเด็ดขาดมาก ไม่รอสัญญาณตอบรับจากข้าพเจ้าเลย แล้วเขาก็ไปขนเสื่อหมอนผ้าห่มมาให้เสร็จพร้อมเลย ไม่ต้องบรรยายภายในเยอะเอาเป็นว่าก็เป็นห้องไม้สี่เหลี่ยม โล่งๆ กางมุงนอน (เอาจริงคือนอนคนเดียวก็แอบโหวงเหวิงนะพื้นที่ขนาดนี้)

เราคงไม่ต้องเล่าไปที่ส่วนอื่นเนอะอ่านมาถึงขนาดนี้แล้ว พวกหล่อนคงกำลังรอสมน้ำหน้าฉันในคืนนี้ที่จะมาถึงแล้วละสิ เอ้อ!!!ไปเลย! ไปกันตรงๆ เวลานั้นเลยก็ได้ กดกอข้ามไปเวลาระทึกขวัญเลย อิพวกคนอ่านแก่ต้องการแบบนี้ละสิ ได้ ได้เลย ฮือๆๆ

แต่…..

ฮันแน่….

ฟังก่อน ฟังฉันให้จบๆๆ แล้วจะบวกจะลบก็ตามใจ ฮาๆ เข้าใจนะว่าฉัน กลัว เครียด ฉันเป็นบ้าไปแล้วจ้า

คือหลายๆ คืนมา บวกกับเหตุการณ์เมื่อคืนอะเลยไม่ได้นอนอย่างเต็มที่ใช่ไหม คืนนี้ก็เลยค่อนข้างเพลียๆ อะ แต่ก็ไม่สามารถที่จะนอนรอฟังบทสวดสุดมัน จากพระ 2A.M.ได้ ถ้าสวดเป็นเกาหลีมันๆ ไปเลยน่าจะดี ความน่ากลัวจะได้หมดไป ตรูจะเสนอเขาอย่างไงดีวะ เชี้ยเอ่ย เอาละก่อนอื่น คิดว่าการอยู่กลางห้องเลยไม่ปลอดภัย

เพราะฉนั้น เราจะนั่งชิดมุมห้องมุมข้างประตูเจ้าค่ะ จังหวะไม่ไหว กูจะวิ่งออกไปกรี๊ดๆๆๆ

ปลุกทั้งวัดเลย กุไม่ไหวแล้ว พระกรี๊ดดด ต้องเป็นตำนานบทใหม่ของวัดนี้ เมื่อบังคับให้ฉันไม่ได้นอน ก็ไม่ต้องมีใครได้นอน ค่อยดู!

(แค่คิดๆ ไว้นะทุกท่าน แค่คิดๆ ไว้ ยังไม่ได้กรี๊ดทั้งผ้าเหลือง แต่ไม่สามารถห้ามความตุ๊ดในสมองให้สำรวมได้จริงๆ) สรุปก็ตามนั้น ฉันนั่งสมาธิอยู่ที่ผนังใกล้ๆ กับประตูกุฎิไม่แน่ใจว่าได้กี่นาทีไม่รู้แล้วกฉันนั้นก็หลับไปเลย…

แถ่นแถ๊นนน...

คิดว่าหลวงพี่2 A.M. จะพลาดนัดเหรอ? ไม่จ้า! และข้าพเจ้าก็ไม่ได้ปิดไฟนอนด้วย ทันทีที่ได้ยินเสียงสวดก็พยายามค่อยลืมตามอง เข้าใจฟีลลิ่งหลับแล้วต้องลืมตาแบบง่วงๆ ป่ะ สายตามันวิ้งๆ พร่าๆ มองไม่ชัดอะ แต่ก็พอมองภาพตรงหน้าออก เป็นรูปเป็นร่าง

ภาพที่ค่อยๆ ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเรา คือพระนั่งสวดมนต์นั่งท่าเทพบุตรพนมมือ แต่ยังไม่ทันจะเก็บรายละเอียดหมด ภาพและเสียงสวดก็หายไป ใช่!!! หายไปหลังจากเราลืมตา มาตามนัดจริง แต่วันนี้ไปไว

ฮันแน่...!!!

อย่ามาหลอกให้ฉันตายใจ ข้าพเจ้าก็ยังจะนั่งหลับตาอยู่ตรงนี้แหละ ไม่ย้ายตัวลงไปนอนให้ใกล้บริเวณที่เห็นเขานั่งอยู่หลอกนะ จากนั้นทุกอย่างก็เงียบไป แล้วก็ได้ยินเสียง กับโดนเขย่าแขนจากพระพี่เลี้ยง

"พระธีร์ ทำไมไม่นอนดีๆ มานั่งหลับข้างประตูทำไม?"

พูดไปก็เขย่าแขนไปแหมม ใครจะกล้านอน กลัวผีอำ นั่งทับ ลุกไม่ได้ทำไง เราเป็นพระก็จริง แต่เป็นพระใหม่ป้ะ? วิชาก็ไม่มี สวดมนต์ก็เป็นแต่บูชาพระรัตนตรัย อาลาหัง แค่นั้น สวนที่เห็นนั้นก็ไม่ใช่ผีธรรมดาราคาไม่ใช่บาทสองบาท ผีที่มาหลอก สวดมนต์เก่งกว่าตรูอีกแล้วมันจะกลัวบทสวดตรูไหมละ มันสวดเนี้ย ตรูเนี้ยกลัวมัน ห่านจิก สรุปผีสวดไล่ตรู

และแล้วการนอนน้อยสะสม ทำให้การใช้ชีวิตวันนี้เหนื่อยเพลียมาก จนแทบจะหลับหน้าทิ่มตอนสวดทำวัตรเย็น อาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวแล้ว ยิ่งง่วงใหญ่ จนคิดว่าคืนนี้ คงไม่สามารถทนนั่งหลับได้ ปวดหลัง ปวดคอ ทรมาน หลับที่รู้สึกได้เหมือนว่าไม่ได้หลับเลย แบบนี้ได้ขิตจนตาโบ๋ได้เป็นซอมบี้ก่อนสึกออกไปแน่ๆ

เพราะฉะนั้นคืนนี้ข้าพเจ้า ขอนอนเหยียดยาวไปเลยจ้า จะอำ ก็เชิญอำเลย นกไม่ไหวแล้วค่ะพี่ตา นกจะไม่ทน แล้วฉันก็เชิดหน้าเดินไปกลางมุ้ง พร้อมปิดไฟ ใจก็คิดว่า ง่วงขนาดนี้ อาจจะหลับลึก อาจจะลึกจนไม่ได้ยินอะไรเลยก็ได้

ถ้าไม่โดนอัมแบบนั่งทัพจมูกเลย คิดว่าก็คงไม่น่าจะตาย เอาวะนอน…ง่วงโว้ย ง่วงไม่ไหวแล้ว!

แล้วภาพก็ตัดไปไวมาก ส่วนตัวต้องบอกว่าเป็นคนติดการนอนตะแคงมาก ก็เลยนอนตะแคงหลับ แล้วก็รู้เลยว่า เป็นการนอนที่ภาพตัดไวมากหลับเร็วสุดในชีวิตเลยมั้ง

เหมือนจะรอดชิป่ะแกร่!!! ไม่จ้า!!!

ไม่รอดจ้า!!

เป็นอะไรที่โคตร เห้ยยย เลย คือ…

มีเสียงสวดมนต์ดังมาจากด้านหลังเราของเราในขณะที่นอนอยู่เนี้ยแหละ เราก็ลืมตาตื่นทันทีเลยด้วยความที่เปิดหน้าต่างแล้วก็ยังเดือนหงายอยู่ แสงจากพระจันทร์สว่างมากสาดส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง และด้วยความสายตาของ นาตาชา ธีร์มานออฟนั้น ก็ใช้ห่างตาเหล่มองผ่านไหล่ไปเล็กน้อยคือใช่ ชัดมาก TV8K ก็สู้ภาพตอนนี้ไม่ได้บอกเลย

ไม่ใช่แค่ภาพนะ เสียงระบบ4DXจ้ะ เราเห็นจีวอนที่คลุมร่างพระที่นอนอยู่ด้านหลังเรา ถึงจะเห็นไม่มาก แต่ที่ชัดเจนคือ เห็นแค่จีวรเลย ร่างกายของพระทั้งหมดเป็นสีดำสนิท ดำจนไม่เห็นหน้าตา หรือหัวที่โกนผม ทั้งหมดคือสีดำ มนุษย์เงาอะ เงามืดในผ้าเหลือที่นอนคะแคงหันหน้ามายังด้านหลังของฉัน และเขากำลังนอนสวดมนต์อยู่ข้างหลังเราในระยะประชิด

ที่พีคคือ เขาสวดมนต์รดต้นคอด้านหลังตรูเลย สวดระยะประชิดมาก คือแล้วได้ทั้งกลิ่นแปลกๆ ของผ้า ที่ไม่ใช่กลิ่นศพอะไรแบบนั้นนะ คือแค่ผ้ากลิ่นแปลกไป กับเสียงสวดที่ใกล้หูที่สุดแล้ว และลมปากจากของการสวดที่รดท้ายทอย แบบจัดเต็มมาก คือมันบีบหัวใจมากจนน้ำตาไหลอะ จนร้องไห้ออกมาเลยอะ ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ คือร้องไห้แบบออกเสียงเลยอะ

คิดในใจตอนนั้นว่าไม่เห็นใจกู สะใจก็ทำเลย!!! (ใจอยากจะลุกขึ้นมาแล้วชี้หน้าด่าว่าอิสัสผี อิชาติชั่ว….) อยากให้กูกลัวใช่ไหมเอ้อ กูกลัว อยากให้กูร้องไห้ใช่ไหม เนี้ยกูกลัวกูร้องไห้ เยี่ยวราดไปยั่งก็ไม่รู้ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ในใจเว็บนึงคือสวดมนต์ มึงสวดมนต์ แต่อีกใจกก็บอก สวดทำเหี้ยไรละ เขาก็สวดใส่หลังคอมึงอยู่เนี้ย หลังจากเริ่มสติขาด ก็ร้องไห้ดังเลยจ้า แบบเด็กแม่ไม่ซื้อของเล่นที่ตลาดนัดให้อะ ปล่อยโฮแบบเล่นใหญ่ละครเวทีไหนๆ ก็แพ้ซีนนี้ ฉันแหกปากร้องลั่นแล้ว ไอดอนแคร์บอสตันแบบพี่เพชรปากปร้าร้าแล้วจังหวะเนี้ย!!!

เอ้อกูร้องเบอร์นั้นเลย คิดว่าถ้ามีบ่อน้ำคันด้วยกูจะลงไปนอนดิ้นร้องไห้ในนั้นเลยละ อย่าให้กูจิตหลุด รับรองกูสุดหว่าไซบีเรียนฮัคกี้ กูไม่ไหวแล้วก็ร้องๆๆ ร้องสู้เสียงสวดแม่งไปเลย และเมื่อเสียงสวดเงียบลง ก็ได้ยินเสียงแบบเดียวกับเสียงที่สวด พูดว่า

"ที่นี้ไม่ใช่ที่ของท่าน ไปซะ!"

กูก็ดีเนอะยังเงียบเสียงร้องไห้ ให้เขามีจังหวะพูดให้ได้ยินเขาตวาดใส่อีก หลังจากที่เสียงจบลง พระพี่เลี้ยงก็เปิดพระตูเข้ามา พร้อมกับเปิดไฟในกุฏิ เหมือนสวรรค์อะ จังหวะนั้นลุกขึ้นนั้งร้องไห้โฮเลยอะ ก้มหน้าร้องไห้หนักมาก สติเสียมาก พระพี่เลี้ยงก็เลยให้ไปนอนที่กุฏิท่าน แล้วเดี่ยวไปบอกเจ้าอาวาสให้แล้ววันนี้ไม่ต้องไปเดินบาตร ให้นอนพักผ่อนก่อน เพราะเห็นว่าอาการเราหนักมาก

เสียงสวดมนต์ทุกคืน ที่ฟังซ้ำๆ มันยังไม่ฝังหัวฝังหู เท่าประโยคปิดท้ายที่เขาพูด

‘ที่นี้ไม่ใช่ที่ของท่าน ไปซะ!’

เสียงนั้นชัดเจนมาก วนเวียนในหูชัดเหมือนได้ยินมาเมื่อกี้ ทั้งกลัว ทั้งเสียใจ ทั้งไม่เข้าใจ ว่าเราไปทำอะไรให้ ทำไมต้องจัดหนักใส่เราถึงขนาดนี้ ในหัวคือแทบอยาก สึก! ในวันนั้นเลย ไม่รู้เลยว่าจะมีอะไรถึงใจไปมากกว่านี้อีกไหม…

(ตอนที่เขียนบรรยายอยู่นี้ ยังใจไม่ดีอยู่เลย เหมือนมันพึ่งเกิดขึ้น และหวังว่าอะไรๆ จะดีขึ้นบ้าง ในตอนต่อไป...)

เป็นกำลังใจให้ฉันด้วยนะ หรือจะเตรียมไปเยี่ยมฉันที่ รพ.ศรีธัญก็ได้ ฉันจะประคองสติเล่าไปไหวแค่ไหนก็ไม่รู้ ฮือๆๆๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***