ความทรงจำและความจำเป็น.

มา…ทุกคน ฉันจะเล่าให้ฟัง ก่อนอื่นก็แนะนำตัวกันก่อนแล้วกันนะ เราชื่อ ธีร์ พิมพ์อยากเนอะอิห่า ชีวิตในวัยเด็ก จะเล่าว่า ลุงของเราเสียชีวิตตั้งแต่เรายังเป็นเด็ก ความหวังของยายที่อยากได้จับชายผ้าเหลืองขึ้นสวรรค์ อยู่ที่ใครละ ฉันละสิ ฉันละสิ เก๋มาก เพราะในบ้านแล้วก็เลยที่มีงูอยู่เพียงผู้เดียว มันก็ต้องเป็นแบบนั้น

แต่ถ้าถามว่าแล้วเกิดมาแบบนี้ ใจจริงอยากบวชไหม?

ตอบเลยว่าใจจริงอยากบวชนะ ฉันชอบที่จะนั่งสมาธิ ทำใจสงบๆ สวดมนต์แบบไม่เร่งรีบ ชอบวิถีโทนเย็นๆ แบบนั้น ตอนไปค่ายในวัดที่เน้นฝึกเราก็ชอบนะ สงบมาก ฟีลแบบจิตมันได้พัก นิ่งสงบ ร่มเย็น หลีกหนีออกจากเรื่องราววุ่นวายปวดสมองทั้งปวง ถึงจะชอบมากๆ ก็เถอะ สังคมมันก็ไม่ได้ง่ายและสวยงามขนาดนั้น เราก็ได้ยินคนพูดเสมอๆ แหละ ว่า

"พระตุ๊ด พระแต๋ว จะมาบวชกันทำไมเป็นพวกมารศาสนาชัดๆ"

นี้แหละ ทิ่มแทงใจมากอยากบวชก็กลัวกลายเป็นตัวทำลายศาสนา กลัวคนไม่ยอมรับ กลัวสร้างความอับอายแทนที่จะได้แทนบุญคุณ เราต้องแบกรับความรู้สึกเหล่านี้มานานมาก และทุกๆ ครั้งที่มีคนบวชแล้วเชิญยายเราไป ก็จะเกิดวงนินทาซุบซิบว่า ทำไมบ้านนี้หลานไม่บวชให้พ่อแม่ หวังดีผสมกับความสาระแนอย่าไม่น่าให้อภัย

(นินทาคะ บางทีก็พูดให้กูได้ยินเลย แต่ก็ไม่รู้จะตอบโต้ไปว่าอย่างไร เผือกเก่งมาก งานสายเผือก นาตาช่า โรมานอฟกันเก่ง แก๊งป้าข้างบ้านเนี้ย)

แล้วก็มาที่เช้าวันหนึ่ง หน้าบ้านแม่กับยายของฉันก็ตื่นขึ้นใส่บาตรพระ (ฉันตามไปใส่บาตรไม่ทัน พระให้พรแล้ว แต่ก็เดินไปใกล้ๆ กับปากประตูบ้าน ที่แม่กับยายคงไม่ทันมอง) มีญาติห่างๆ กันมาใส่บาตรด้วย พระที่มาเดินรับบิณฑบาตนั้นก็คือลูกของนาง (เพราะฉันก็พึ่งไปงานลูกนางบวชมาไงละ) ต่อนะ ได้ยินเสียงยาย พูดออกมาหลังจากที่พระเดินไปแล้ว พูดกับแม่ของพระองค์นั้นว่า

"ก็อยากให้ธีร์มันบวชมั่งเนอะ ก่อนตายอยากจะเห็น"

ได้ยินแบบนี้จุกเลย…

แถมเห็นนางตาแดงๆ ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปหรือเปล่า

บอกเลยว่าอึดอัดมาก อึดอัดแบบไม่ไหวแล้ว เดินกลับเข้าห้องมาเงียบๆ ทบทวนชีวิตตัวเองอีกครั้งว่า ถ้าเราบวช เราจะน่าเกลียดไหม (เราเองเคยบวชหน้าไฟให้ อาม่า แม่ของตาหนะนะ ตัวฉันนั้นก็เชื้อสายจีนหน่อยๆ) คิดว่าในตอนนั้น เราก็สุภาพ ปกติ ถ้าไม่มีอะไรทำให้ตกใจและอุทาน คำเริ่ดๆ ออกมาอะนะ ส่วนตัวคิดว่าน่าจะพอรอดอยู่

แต่ถ้ามันหลุดรอดออกมาละ ชิบหายเลยนาจ้า แต่ละคำที่ตัวฉันนั้นโปรยปรายออกมาประจำยามตกใจเนี้ย ทั้งพระทั้งชี มิหวังตกใจหงายหลังแน่ๆ

บวชดีไหม!?

รึไม่บวชดีอะ!!

บวชแล้วทำตัวไม่ดีจะบวชไปทำไม!!!!!??????

แต่ไม่บวชกูก็รักษาศีลได้อยู่นะ ยกเว้นศีลข้อ มุสาวาทา เพราะร่วมถึงห้ามด่า ห้ามนินทาว่าร้าย ฉันคงอดไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องนินทานะ เรื่องด่าคนนี้แหละ นึกแล้วก็อยากเดินไปจัดป้าข้างบ้านซักสองสามดอกตอนนี้เลยเนี้ย พูดแล้วยังขึ้น ฮืมมมมมม สติๆ สงบจิตสงบใจ

ฉันเคยบวชเณรนะ ในตอนบวชเป็นเณร เราก็เรียบร้อยมากตลอด3 วันเลยนะ (ที่ต้องบวชเณร 3 วัน เพราะตอนนั้นพระบอก ไม่มีเลิกสึก ให้สึกไม่ได้ เลยต้องบวช3วัน ก็อยู่ได้นะ แต่จัดการกับ จีวร ไม่ได้อย่างเดียวเลย จากใจตอนนั้นคือทำไมมันต้องหลายชั้นมัดนั้นนี้ ใส่ยากหลุดง่าย ต้องค่อยระวังไม่ให้หลุด รุงรังที่สุดเลย ขนาดเป็นตุกหัวโปกที่สันทัดการเอาผ้าปูที่นอนมาพันเป็นชุดราตรีแบบสับ ยังไม่โอเครกับการห่มจีวรเลย ฉันอยากได้แบบรูดซิบ ปื๊ดเดียวเสร็จอ้าาา

ชีวิตที่เคยใส่ เกงในตลอด กับโหวงเหวง เหว่ หว้า เฟง ฟ้าง มาก จะลุกจะนั่งนี้ต้องโคตรระวังเลย แล้วที่นั่งพระที่นั่งเณรก็นั่งหน้าญาติโยมที่นั่งสูงกว่าอีก กล้องมุมเสยอะ คิดภาพตามแล้วโอ้ยยยย มันต้องมีพลาดกันบ้างแหละหนะ จริงแมะ

เอิ่ม นั้นแหละ!!! หลายๆ สิ่งที่จิตตกมาก แต่คิดว่า…เมื่อตอนนี้เราโตแล้ว น่าจะไม่ยาก พระเยอะแยะยังห่มจีวรเป็นเลย กูก็ไม่น่าโง่ขนาดบวชต้องนานห่มผ้าไม่เป็นปะวะ มันจะยากกว่าชุดราตรีผ้าปูเตียงกูซักเท่าไหร่กันเชียว

แล้ว...แล้วว่าแต่ยังมีอะไรต้องห่วงอีกละ!?

(มึงขาลนาคได้เหรอ อิที) เสียงในหัวเด้งขึ้นมาเองอัตโนมัติ

เอ้อ...ขาลนาคไปอีก ยากไปอีก วุ่นวายในหัวไปพักนึง พอตกบ่ายๆ เย็นๆ เลย ไปคุยกับแม่กับยาย แบบตรงๆ ไปเลย ว่าจะบวชให้นะ

แต่มีข้อแม้ว่าห้ามจัดงานรื่นเริง เด็ดขาด!!!

ห้ามต่อไมด์ กระจายเสียงออกลำโพง ใดๆ ทั้งสิ้น

ไม่งั้นต่อให้โกนหัวแล้วก็จะยกเลิกบวช ถึงจะทำให้เสียฤกษ์แล้วไม่บวชอาจจะต้องตายก็ตาม (อันนี้กูก็ไม่รู้ไปได้ยินมาจากใคร) พอไปคุยทีแรกยายก็ค้านๆ ว่ามึงจะบวชไม่จัดงานได้ไง ยายอยากจัดงาน7วัน7คืนมาก ไม่รู้จะอยากประกาศอะไรเบอร์นั้น แต่ก็คุยกันจน นาง ยอม!

ไม่จัดงานก็ไม่จัด ตกลงแล้วว่าจะบวชกันแบบเรียบง่าย แทบจะไม่เชิญใครด้วย เพราะบอกแล้วว่าอยากสงบ

วันนี้เลยพากันไปคุยกับเจ้าอาวาสเลยตอนเย็นๆ ว่าหลานจะบวช (เนื่องจากยายทำบุญเก่ง สร้างนั้น สร้างนี้เก่ง เลยสนิทกับเจ้าอาวาสประมาณนึง อยากเจอเมื่อไหร่ก็ได้เจอ) ยายก็เลยเข้าไปถาม เจ้าอาวาสก็นั่งนับนั้นนับนี้ ดูนั้นนี้ก็บอก ไม่เดือนหน้าก็ได้พรุ่งนี้เลย มีสองทางเลือก บวชวันอื่นไม่ค่อยดี

เราเลยบอกไปว่าพรุ่งนี้เลย (มึงลืมเรื่องคำขาล นาคไปเลย ห่านจิกกกกกกกกก...!)

ตกลงไปเรียบร้อยเจ้าอาวาสก็ให้หนังสือมาเล่มนึงแล้วบอกให้ไปท่องคำขาลนาคมา ตกลงไปแล้ว แต่ลืมไปเลยว่ามึงยังขาลไม่เป็น งัวในงัวไปอีกทำไงละทีนี้ อีธีร์เอ่ย!

แต่คิดในใจว่า ภาษาอังกฤษ สมัยเรียนต้องออกไปพูด บทสนทนา ยาวเป็นหน้ากระดาษยังท่องสองวันเอง อันนี้ไม่ยากหลอกมั่ง กลังจากกลับบ้านมาเปิดอ่านแล้ว เอิ่ม มีเพียงหน้าของพระถังซัมจั๊งลอยขึ้นมาในหัว ช่วยลูกด้วย!!! ช่วยลูกออกไปจากภูเขาเหลียงซานด้วยเถิด!!!

อะไรวะเนี้ย!!!

บาลีหนักมากแม่

แล้วมึงจะบวชวันนี้พรุ่งนี้แล้ว ฮัลโหลโมโต!!!

ฉันก็ได้แต่พยายามอย่างหนักมากๆ เป็นเรื่องแปลกมาก ไม่คิดว่าชีวิตจะโง่ภาษาบาลีได้ถึงเพียงนี้ แค่คำตอบรับ ยังจำอะไรไม่ได้เลย สลับกันมั่วไปหมด แบบ พินาศแน่ๆ สู่ขิตในวันที่ดือแบบออนช้อยร้อยเปอร์เซ็นต์

เอาไงดีทีนี้ อีธีร์เอ่ยยยยย มั่นหน้าหมั่นโหนกมาก เลยตัดสินใจลงไปคุยกับแม่ว่าจะเลื่อนดีไหม เพราะฉันนั้นยังท่องขาลนาคไม่ได้จ้า แต่ก็เหมือนสวรรค์มาโปรด แม่บอกว่า

"อ้อ เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง คุยกับเจ้าอาวาสไปละ เดี่ยวจะมีพระพี่เลี้ยงมายืนกระซิบให้"

เก๋มาก ไม่ต้องจำก็ได้ แบบนี้ก็จบปัญหาทุกสิ่งแล้ว ฉันก็สบายใจ แค่พยายามทำใจให้สงบๆ ก็น่าจะโอเครแล้วละ

พอถึงวันจริง พิธีต่างๆ ผ่านไปได้ด้วยดีทั้งหมด จนมาถึงตอนที่ต้องขาลนาค เหตุการณ์ที่ช็อคมากก็เกิดขึ้นกับฉันเราไม่ได้ป่วยหรือเป็นโรคแต่อย่างใด พูดตรงนี้เลยว่าตลอดชีวิตนี้ของฉันไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้ ไม่เคยมีมาก่อนเลยแม้แต่น้อย ฉันไม่เคยมีปัญหาอะไรกับระบบเส้นเสียงใดๆ ในคอของฉันเลย สามารถแหกปากด่าทุกคนบนโลกได้ต่อเนื่องสามวันสามคืนก็เสียงไม่หมด ในขณะที่กำลังจะขาลนาคตามเสียงกระซิบของพระพี่เลี้ยงที่ให้ออกเสียงพูดตามนั้น

เราขาลนาคไม่ได้ มีเพียงแค่ปากเท่านั้นที่ขยับ!!!

แต่ตะโกนจนหน้าสั่นเสียงมันก็ไม่ดังออกมา!!!

ในเหตุการณ์นั้นก็ประหลาดมาก รู้สึกทั้งแปลกใจและหลอนในหัวใจอยู่ลึกๆ นี้มันเกิดเรื่องอะไรจึ้นกับฉัน นี้แค่กำลังจะบวชก็เล่นฉันเลยเหรอ และเรื่องอื่นที่แลประหลาดเหมือนกันคือทุกคนในงานก็พนมมือก้มหน้ากันหมดไม่มีใครเงยหน้ามามองเลย ว่าเราพูดแต่เสียงมันไม่ออก เราเปล่งเสียงคำขาลนาคออกมาไม่ได้

ทำไงเสียงมันก็ไม่ออก!!!

มนุสฺโสสิ…

เสียงมันหายไปเฉยๆ พระพี่เลี้ยงเห็นเราพยายามขาลแล้วแต่เสียงไม่ออกมาแบบนั้น เลย…ขาลนาคแทนเราหมดเลย ออกเสียงแทนเราหมดเลยด้วย

หลังจากทุกอย่างผ่านพ้นไป เสร็จพิธี เสียงฉันก็กลับมาพูดได้ตามปกติ โดยที่ตลอดเวลาที่เสียงไม่ออก ฉันก็ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวด แสบคอ หรืออะไรทั้งนั้น มันเหมือนอยู่ดีๆ คุณก็กดปุ่มปิดเสียงทีวีแบบนั้นเลย

กูเป็นอะไรไปเนี้ย! ผีอำกลางวันแสกๆ เลยเหรอ มันจะดีเหรอถ้าเริ่มต้นยังไม่ได้เป็นพระก็โดนรับน้องแบบนี้

ก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมมันต้องเสียงหายตอนนั้น ไม่ใช่แค่เสียงแหบ แต่เรียกได้ว่าเสียงหายไปเลย

ไม่จ้ะ!!!

มันไม่ใช่สิ่งเดียวที่จะเกิดในวันนี้

หลังจากเสร็จทุกสิ่งพระพี่เลี้ยง พาเราเดินไปยังกุฎิพระหลังเล็กๆ ทำจากไม้มี 4-5 หลัง แต่ละหลังห่างกัน เมตรนึง โดนการประมาณ แต่ภาพจำมันก็เด้งมาในหัวเมื่อหันมองกวาดสายตาจนรอบ ก่อนมาบวชไม่นานมาก กุฎินี้ มีพระมรณะ ในกุฎินี้เลย ภาพเด้งมาในหัวเลยมันเป็นภาพเหตุการณ์วิ่งมาซ้อนกับภาพตรงหน้าที่สายตาฉันกำลังจ้องมองอยู่ตอนนี้แหละ

แล้วเราต้องนอนที่นี้ แระรี่ จริงจร้ะ? ผ่านมาแค่เดือนเดียวเอง ไม่ไหวแน่ๆ เมื่อตอนเช้าก็โดนจัดหนักจนไม่มีเสียงออกจากปาก คืนนี้จะให้มานอนกุฎินี้อะนะ ขอเถอะ ด้วยความที่ไม่แคร์อะไรทั้งนั้น ฉันจึงรีบไปสะกิดแขนพระพี่เลี้ยง

"หลวงพี่ มีที่อื่นว่างอีกไหมครับ คือ..." จะให้บอกไปว่ากลัวผี ก็แหมมม กลัวผีละมาบวช หลวงพี่ก็ยิ้มๆ รึเขาก็รู้ว่าเรากลัวผี

"มีหลังนึง ถัดไปนั้นหนะ แต่ไฟมันเสียนะ ถ้าจะอยู่ต้องจุดตะเกียงไปก่อน ตามช่างแล้ว ช่างยังไม่ว่างมาซ่อมไฟให้เลย"

แก…ฉันคือแบบว่า มีสองตัวเลือก เก๋ๆ นอนในกุฎิที่มีพระมรณะภาพเมื่อไม่นานมานี้ แต่มีไฟใช้ มีไฟฟ้าสว่าง

กับ ไปนอนกุฎิข้างๆ ที่ไม่มีข่าวว่ามีพระมรณะภาพ แต่ไม่มีไฟ ต้องอยู่กับแสงตะเกียง มันก็น่ากลัวไม่ต่างกันปะอิห่านจิก!!

เอ้อ……….. อันไหนหลอนกว่ากันอะ ช่างเป็นทางเลือกที่ เหรี้# มาก

ไม่มีอะไรจะเก๋ไปกว่านี้อีกแล้ว คุณกิตติ ขาาาาาาาา….

ตกลงว่าจะต้องเลือกอะไรดี เลือกอะไรก็ไม่ดี...กลับไปนอนบ้านก่อนได้ไหมหลวงพี่ขา โอ๊ยยยย…แล้วคืนนี้ฉันจะได้นอนไหนละเนี้ย

เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป เอาใจช่วยพระธีร์น้อยบวชใหม่คนดีคนนี้ให้จนแล้วจนรอดตามความหวังที่ตั้งไว้ด้วยนะ. จุ๊บๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***