บท4 ดอกไม้ยามราตรี

...บท4...

...ดอกไม้ยามราตรี...

...__________...

"เซียนริว..เจ้า! บาดเจ็บที่เเขนขนาดนี้เลยรึ?"

"ข้าไม่เป็นอะไรมาก โดนดาบที่เเขนเท่านั้นเองเจ้าค่ะ"

"ถึงเจ้าจะพูดอย่างงั้นก็เป็นเถอะ เเต่เจ้าก็ควรพักนะ เอาขามาเดี๋ยวข้าเตรียมเอง"

"ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะมันเป็นหน้าที่ของข้า คุณหนูใหญ่อย่าใส่ใจเลย"

"ถ้างั้นก็ตามใจเจ้าละกัน ข้าจะไปเดินเล่นหน่อย เห็นว่าดอกไม้ที่ตำหนักเหนืองดงามนัก ยิ่งเฉพาะตอนกลางคือยิ่งงดงาม" 

"ให้ข้าไปกับท่านด้วยเถอะเจ้าค่ะ"

"ไม่ต้องห่วงไป ข้าไปเองได้ในวังหลังไม่มีใครกล้าทำร้ายข้าหรอก"

"เจ้าค่ะ"

เซียนริวใส่ใจเราดีเหมือนกันนะ เเต่ว่าบทมันเปลี่ยนไปมากอยู่พอสมควร เเต่เหตุการที่เราเจอยังเป็นเหมือนที่เราเขียน...หรือว่าต้องรอถึงตอนจบที่องค์รัชทายาทขึ้นครองราช เห้อเราต้องอยู่จนถึงตอนจบเลยหรอเนี่ย

"อยากกลับบ้านเเล้ว.."

"เจ้าใช่ไหมฟางเฟย"

"...? "

สวยจัง..ใครเนี่ย

"ไม่ทราบว่าท่านเป็นใครรึ"

"ข้าคือสนมเฟย"

"คารวะสนมเฟย ข้าไม่รู้ว่าเป็นท่านข้าเลยเสียมารยาทไป"

"ข้าไม่ว่าอะไรเจ้าหรอก"

"พระสนมเฟยรู้จักข้าด้วยหรือเจ้าคะ"

"รู้สิ เจ้าคือฟางเฟยเป็นถึงคู่หมั้นขององค์รัชทายาท เจ้าไม่ต้องเรียกพระสนมก็ได้ข้าไม่ว่า"

"ข้าไม่บังอาจเรียกท่านเเบบนั้นหรอกเจ้าค่ะ ว่าเเต่พระสนมเฟยมาทำอะไรที่ตำหนักเหนือรึเจ้าคะ"

"ข้าชอบดอกไม้ที่ตำหนักเหนือ ข้าว่ามันงามนัก เเต่ว่าดอกกุหลาบสีน้ำเงินนั้นมีความหมายที่เศร้านัก"

ทำไมถึงทำหน้าเศร้าเเบบนั้นกันนะ ในบทเธอไม่ได้มีบทที่เศร้าเลย เเถมเธอยังเป็นคนโปรดของฝ่าบาทอีก

"ท่านทำไมถึงทำหน้าเศร้าอย่างนั้นละเจ้าคะ "

"ไม่มีอะไรหรอก เจ้าไปชมจันทร์เป็นเพื่อนข้าหน่อยจะได้หรือไม่ฟางเฟย"

"ได้เจ้าค่ะ"

"พระจันทร์ที่นี่งามมากเลยนะเจ้าค่ะ พระสนมเฟย"

"งามจริง ว่าเเต่เจ้าพูดว่าที่นี่หรือ?"

"ข้าพูดไปเลื่อยเจ้าค่ะพระสนมเฟย ไม่ต้องใส่ใจข้าหรอก"

"เจ้าน่าตะสบายนะ ไม่ต้องเเย่งตำเเหน่งกับผู้ใด เดี๋ยวถ้าองค์รัชทายาทขึ้นครองบัลลังก์เจ้าก็ได้เป็นฮองเฮาเเล้ว"

"ไม่สบายหรอกเจ้าค่ะ การที่ได้เป็นฮองเฮาต้องดูเเลพระสนมคนอื่นๆอีกด้วยเจ้าค่ะ คิดหรือว่าข้าจะยอมเห็นสามีอยู่กับหญิงอื่นได้สบายอกสบายใจ อีกทั้งเป็นเรื่องไม่ควรนะเจ้าคะที่พูดเช่นนี้ ข้าว่าเรื่องใครจะครองบัลลังก์มันขึ้นอยู่กับเวลา"

"ก็จริงอย่าที่เจ้าพูด ข้าคงคิดมากไปต้องขอโทษด้วยนะ"

"...."

"นี่มันก็ดึกมากเเล้วข้าขอกลับก่อนน้องสาวข้าคงรอเป็นเเน่เจ้าค่ะ"

"เจ้ากลับเถอะ จ้าไม่ว่าอะไร''

เพราะอะไรกันเราถึงรู้สึกว่าอยู่กับสนมเฟยเเล้วไม่ปลอดภัย...

ตำหนักเหนือ

"ข้ากลับมาเเล้วฟางหวน เเล้วเซียนริวละ"

"เห็นว่าจะออกไปข้างนอกสักพัก"

"อะไรกัน ดึกดื่นขนาดนี้นางไปไหนกันอีกอย่างข้าบอกให้นางพักมิใช่หรือ"

"ข้าห้ามนางเเล้วเเต่นางไม่ฟังที่ข้าพูดเลย"

"เอาเถอะรอนางกลับมา เดี๋ยวข้าจะดุนางสักหน่อย ว่าเเต่เจ้าไปนอนเถอะฟางหวน"

"เจ้าค่ะ พี่ใหญ่"

.

.

.

.

นี้มันก็นานเเล้วนะทำไมเซียนริวถึงไม่กลับมาเธอไปทำอะไรที่ไหนกันนะ..เห้อ นอนก่อนดีกว่า 

เช้าวันต่อมา

"พี่ใหญ่! พี่ใหญ่..."

"ท่านพี่!!!!"

"อะไรๆ เจ้าเสียงดังเเต่เช้าอีกเเล้วนะฟางหวน"

"เมื่อคืนมีคนเข้ามาที่วังหลวง! เเถมจะลอบสังหารเข้ามาที่วังหลวง เเถมข้าได้ข่าวอีกว่าคนผู้นั้นลอบสังหารองค์รัชทายาทไม่สำเร็จจึงคิดมาที่คำหนักเหนือเพื่อลอบสังหารท่าน!''

"เป็นไปไม่ได้ เรื่องที่ข้ามาพักที่ตำหนักเหนือไม่มีผู้ใดรู้ยกเว้นคนใกล้ชิด"

หรือว่าคนที่รู้ว่าเรามาที่นี่คือคนที่ต้องสงสัยในการลอบสังหารของเราหรอ แต่มันมีไม่กี่คนที่รู้ว่าฉันมาที่นี่นิ

"คุณหนูใหญ่"

"เซียนริวเจ้าไปไหนมาเมื่อคืนข้ารอเจ้านานนักเจ้าไม่ยอมมาสักทีจนข้าต้องนอนก่อน"

"ต้องขออภัยคุณหนูใหญ่เมื่อคืนใครต่อสู้กับมือลอบสังหารที่เข้ามาในวังหลวง ตอนที่ข้ามาถึงใครเห็นท่านหลับอยู่ข้าก็เลยบอกเรื่องนี้กับคุณหนูเล็กก่อน"

"เซียนริว ข้ามีอะไรค่ะอยากให้เจ้าช่วย จะไปสืบให้ทีว่าใครกันที่รู้เรื่องข้ามาที่พักที่ตำหนักเหนือมันมีไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ เจ้าพอจะสืบให้ข้าได้หรือไม่"

"ได้แน่นอนเจ้าค่ะ"

"งั้นเจ้าไปสืบ ข้าต้องการคำตอบให้เร็วที่สุด"

เซียนริวเดินออกจากห้องไปไม่นานเธอก็เดินกลับมา

"คุณหนูใหญ่องค์รัชทายาทามาหาเจ้าค่ะ"

"เข้ามาเถอะไม่เป็นไรหรอกค่ะมีน้องเล็กอยู่ด้วย"

"เจ้าค่ะ"

องค์รัชทายาทได้เข้ามาในที่ตำหนักเหนือที่พักของฟางเฟยเเละฟางหวน

"คารวะองค์รัชทายาท ข้าได้ยินมาว่าเมื่อคืนมีคนลอบสังหารเข้าไปที่ตำหนักขององค์รัชทายาทท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่"

"ข้าไม่เป็นไร แต่ข้าบอกเจ้าไปแล้วอย่าเรียกข้าว่าองค์รัชทายาท ข้าชอบพระเจ้าเรียกข้าด้วยชื่อข้า"

"ฮื้ม..ข้า..สงสัยจะมาขัดพวกท่านทั้งสองคนพี่ใหญ่องค์รัชทายาทข้าขอตัวก่อน"

"จะออกไปข้างนอกไม่ได้ใครอยู่ที่นี่กับองค์รัชทายาทเพียงสองคนมันดูไม่งาม"

"แต่ถ้าจะเอียนตายนี่เจ้าคะท่านพี่ ท่านพี่ก็องค์รัชทายาทหวานกว่าน้ำตาลปึกนะเจ้าคะ"

"เอาเถอะๆ องค์รัชทายาทโปรดทราบข้าเรียกชื่อท่านได้ก็ต่อเมื่อใครอยู่กับท่าน 2 คนแต่ตอนนี้ข้าอยู่ต่อหน้าผู้อื่นข้าก็ต้องเรียกท่านว่าองค์รัชทายาทโปรดเข้าใจข้าด้วยเถอะ"

"เช่นนั้นข้าก็ไม่ว่าอะไร วันนี้เจ้าไปเข้าเฝ้าไทเฮาแล้วคนอื่นๆด้วยเถอะ ส่วนตอนบ่าย ข้าจะนัดประชุมพวกขุนนาง เจ้าเป็นคู่หมั้นของข้า และเป็นผู้ที่โดนลอบสังหารเจ้าไปด้วยกับข้าเถอะ"

"ข้าว่ามันไม่ดีสักเท่าไหร่ ข้าเป็นหญิงไปยุ่งเรื่องกิจราชการมันไม่เหมาะสม"

"ไม่มีผู้ใดว่าเจ้าได้หรอก ข้าจะปกป้องเจ้าเองไม่ต้องห่วงไป"

"ถ้าท่านพูดถึงขนาดนั้นข้าไปก็ได้เจ้าค่ะ"

"จริงสิ วันนี้ประชุมเรื่องจะจัดงานวันสมภพของไทเฮาหรือไม่จัดขุนนางต้องออกความคิดเห็นในเรื่องนี้"

"เดี๋ยวข้าจะไปทำอะไรที่นั่น "

"ข้อมูลการลอบสังหาร เจ้ารู้ดีไม่ต้องห่วงไปถ้ามีเบาะแสที่จะหาตัวคนที่วงการได้ แต่ข้าบอกเจ้าตอนนี้ไม่ได้"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***