บท3 ตำหนักเหนือ

...บท3...

...ตำหนักเหนือ...

...__________...

"สมกับเป็นลูกสาวท่านเเม่ทัพใหญ่จริงๆ ถูกเเล้วข้านี้เเหละเฉิงชุน"

พูดจบเฉิงชุนก็ได้พุงกระบี่ตรงมาที่ฟางเฟยเเละองค์รัชทายาท

"หวนอิมท่านไปหลบก่อนเถอะ ชีวิตท่านสำคัญกว่าชีวิตข้า!"

"ข้าจะปล่อยให้หญิงที่รักสู้คนเดียวได้อย่างไรเล้า!"

หัวเเข็งจังวะ หนีไปสิโว้ยในนิยายเขียนเลยนะว่าบาดเจ็บสาหัสต้อนที่ออกมาวังหลวงน่ะ 

"ท่านพี่ข้ามาเเล้ว! "

"ฟางหวน ไม่ได้นะคนๆนั้นเซียนขั้น8เลยนะ เจ้าอาจจะบาดเจ็บหนักได้"

"ปล่อยให้ข้าจัดการเถอะ พวกท่าน2คนไปกันก่อนข้าจะสู้กลับมันเอง"

"ไม่ได้..ฟางหวน"

"ไป!!!"

"ไม่มีทางเลือกเเล้ว หวนอิมท่านมากับข้า ฟางหวนเจ้าอย่าไปสู้กับเฉิงชุนตรงๆละ"

"เข้าใจเเล้วท่านไม่ต้อง"

ฟางเฟยเเละหวนอิมวิ่งตรงมาที่วังหลวง พอถึงได้บอกองค์รักษ์ประจำวังให้ไปช่วยฟางหวน

"เจ้าไม่ต้องห่วงไปน้องเจ้าจะไปเป็นไรอย่างเเน่นอน"

"ข้าก็หวังว่างั้น"

"เจ้าไปพักที่ตำหนักเหนือก่อนเถอะ เดียวข้าไปส่งเจ้า"

ถึงจะเป็นในนิยายที่เราเเต่ก็ตามเเต่ฟางหวนก็เป็นดีคนหนึ่งเลย เเถมมาอยู่ในร่างนี้มันรู้สึกร้อนใจชอบกล ถึงองค์รัชทายาทดีกับเรามา เราก็รู้สึกถึงความอบอุ่นนั้นได้..

"ฟางเฟย! เจ้าไม่เป็นไรนะ"

"ท่านพ่อ! ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร ฟางหวนละเจ้าคะ ฟางหวนอยู่ไหนกัน"

"ฟางหวนไม่เป็นไรเเต่เซียนริวบาดเจ็บเล็กน้อย เจ้าไม่ต้องกังวลไปนะ พ่อมาเพื่อหาลือกับเจ้าเรื่องเฉิงชุน"

"เห้อ ถ้าเป็นอย่างงี้ขัาก็ว่างใจได้ ข้าเป็นกังวลหนักเรื่องฟางหวนกับเซียนริว"

หวนอิมหันมาถามฟางเฝยด้วยความสงสัย

"เจ้ารู้ได้ยังไงว่าเฉินชุน จะลอบสังหารข้า"

"เรื่องนี้มันค่อนข้างจะอธิบายยาก องค์รัชทายาทแม่ทัพใหญ่ของเรามีสายสืบเเต่ว่ามิอาจบอกองค์รัชทายาทได้ว่าเป็นผู้ใดต้องขออภัย"

"ข้าเข้าใจเจ้า แต่เฉิงชุนเคยที่จะลอบฆ่า ไทเฮาเช่นกัน แต่ตอนนั้นเฉิงชุนมีเหตุผลที่ลอบฆ่า แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเฉิงชุนไม่มีเเรงจุงใจที่จะลอบฆ่าข้าเหตุใดเฉิงชุน ถึงคิดปองร้ายข้า"

"เรื่องนี้ขอให้ท่านพ่อข้าจัดการเถอะ"

"ได้ แม่ทัพใหญ่ข้าขอฝากด้วย"

ฟางหวนเดินจากไป ปล่อยให้ฟางเฟยกับอยู่กันลำพัง

"เดี๋ยวข้า ไปส่งเจ้าที่ตำหนักเหนือนะ''

"ขอบคุณท่านมาก แต่ว่าน้องสาวของข้าบาดเจ็บอยู่ข้าอยากไปพบน้องสาวค่ะก่อน"

"เดี๋ยวข้าบอกให้น้องสาวเจ้าไปรักษาตัวที่ตำหนักเหนือจะไปรออยู่ที่นั่นเถอะ"

 "เจ้าค่ะ"

ตำหนักเหนือ

"ที่นี่สวยงามนัก เจ้าก็เดินเล่นได้นะที่นี่เคยเป็นที่อยู่ของหวนกุ้ยเฟยมาก่อนแต่ตอนนี้นางได้จากไปแล้วทิ้งไว้แต่ดอกไม้ที่สวยงาม"

"ขอบคุณท่านมากที่เดินมาส่งข้า ถ้าไม่เป็นไรแล้วท่านกลับไปเถอะไว้พรุ่งนี้เจอกัน"

"จะรีบร้อนไปไหนล่ะ ที่นี่ออกจากงดงามข้าอยากอยู่กับเจ้านานกว่านี้อีกสักหน่อย"

"ต้องขออภัยองค์รัชทายาทข้าว่าหญิงชายอยู่กันลำพังมิงาม"

"เจ้าเป็นคู่หมั้นของข้านะเขาบอกกี่ทีว่าอย่าเรียกข้าว่าองค์รัชทายาท เรียกค่าหวนอิมเถอะ"

"งั้นข้าก็เรียกท่านใต้เท้าหวนอิมละกันนะเจ้าค่ะ"

"เรียกชื่อข้าเฉยๆไม่ได้หรอ"

"ข้าว่ามันจะไม่เหมาะ กินข้าวกับท่านเป็นคู่หมั้นกันแต่ถ้าเป็นถึงองค์รัชทายาทข้าว่ามันไม่เหมาะที่จะเรียกท่านด้วยชื่อ"

"ก็ได้ก็ได้เรียกค่ะใต้เท้าก็ได้"

"ขอบคุณท่านมาก"

"ว่าแต่เจ้าเถอะแต่งตัวมาวังหลวงเจ้าแต่งตัวพื้นๆแบบนี้ได้อย่างไรเราเป็นถึงเวลาที่พระชายาข้าเลย.."

"ขออภัย~~~~ท่านพี่ที่ข้าเข้ามาขัดจังหวะท่านกับองค์รัชทายาทข้าแค่ได้รับสั่งให้มาที่ตำหนักเหนือข้ากะเซียนริวจึงมาโดยไม่คำนึงถึงว่าท่านกับองค์รัชทายาทจะพูดคำหวานปากหวานคอออกมาได้"

"เจ้าพูดจาดูหน่อยองค์รัชทายาทยังยืนอยู่ตรงนี้นะ''

"มันก็จริงนี่เจ้าค่ะท่านพี่ แหมข้าอิจฉาพวกท่านจังเลยอีกไม่นานพวกท่านก็จะแต่งงานแล้วดูข้าสิ ยังไม่มีใช้ได้มามอง"

"ฟางหวนเราเลิกทำตัวเป็นเด็ก เลิกซุกซน เลิกสร้างเรื่องเพียงเท่านี้ก็มีชายมาสู่ขอเพราะว่าเจ้างดงาม"

"ท่านพี่ที่พูดมันก็พูดได้นั่นแหละ แต่ถ้าดูหน่อยเถอะคนอย่างข้าถ้าไม่เป็นตัวของตัวข้าข้าว่าเขาอกแตกตายแน่นอนหลังจากแต่งงานไปแล้ว"

"ตามใจเจ้าเถอะ แต่ว่าถ้าเจ้าไม่อยากโสดจนตายเจ้าก็รีบหาชายนะ"

"ท่านพี่.."

"55555555 "

"ฉะนั้นฟางเฟย ข้าขอตัวก่อน"

"เจ้าค่ะแล้วพบกันพรุ่งนี้นะเจ้าคะ"

"เเล้วพบกัน"

หวนอิมเดินออกจากตำหนักเหนือไป

"ฟางหวนเจ้าเป็นอย่างไรบ้างเห็นว่าเจ้าบาดเจ็บไม่ใช่หรือ"

"ท่านพี่ไม่ต้องห่วงข้าแค่โดนธนูเฉียดๆที่แขนเท่านั้นแหละ"

''แล้วเซียนริวละ เป็นอย่างไรบ้าง"

"ไม่เป็นไรมากหรอก นางแค่โดนดาบที่แขนตอนนี้นางกำลังไปเตรียมชากับขนมให้อยู่"

"เข้าให้นางทำงานได้อย่างไร นางบาดเจ็บอยู่นะ"

"ข้าบอกนางไปแล้วแต่นางก็ยืนยันที่จะไปเตรียมชาให้พวกเราปล่อยนางไปเถอะท่านพี่"

"เซียนริวหัวดื้อไม่เปลี่ยนเลย"

"ทำยังไงได้พวกเราอยู่กับนางมาตั้งแต่เด็กพวกเราบอกว่าไม่ต้องไม่ต้องนางก็จะทำให้ตลอด"

"ก็จริง พรุ่งนี้เจ้ากับข้าไปตำหนักของไทเฮากัน! ไทเฮาเรียกพบ"

"จริงหรอ ไปๆ แล้วตอนเย็นที่เป็นวันสมภพของไทเฮาล่ะ"

"เจ้าก็กลับมาเปลี่ยนชุดก่อนไง จะรู้ไหมพรุ่งนี้แค่วันเดียวเราได้ใส่ชุดจดถึง 3 ชุดเลย ขี้เกียจเปลี่ยน"

"พี่ไปถึงคู่หมั้นท่านก็ต้องงดงามไว้ก่อน"

"เอาเถอะข้าไม่ชอบแต่งเนื้อแต่งตัวมากนะเราก็รู้ ข้าก็ต้องใส่ อืมมม ทำไมเซียนริวนานนักเดี๋ยวเข้าไปดูนางหน่อยนะ" 

"เจ้าค่ะ แล้วท่านก็รีบกลับมาด้วยนะพี่ใหญ่"

นอกตำหนักเหนือ

"เซียนริว..เซียนริวเจ้าอยู่ไหน"

"คุณหนูใหญ่ข้าอยู่นี่ข้าอยู่นี่มีอะไรให้ข้ารับใช้รึเจ้าคะ"

"เซียนริว..เจ้า!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***