บท1 ข้ามภพ

...บท1...

...ข้ามภพ...

...บัลลังก์รักข้ามภพ...

...___________________________...

"อีกไม่นานละครของเราก็จะได้ออกอากาศเเล้ว ดีจังเลยที่มีนักเเสดงที่เราชอบมาด้วย"

จุนมินพูดพร้อมความตื่นเต้นที่ยุนไอดอลที่เขาชอบจะมาเเสดงหนังที่ตนเเต่งเเถมตนได้เป็นนางเอกของเรื่อง

"ต้องรีบเเต่งต่อละเดี๋ยวส่งต้นฉบับไม่ทัน"

จีมุนเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อย

.

.

.

เช้าวันต่อมา

.

.

"พี่ใหญ่! พี่ใหญ่ พี่ใหญ่!!"

เสียงไม่คุ้นหูตะโกนเสียงดัง เสียงนั้นดังจนทำให้คุณตื่น

"ใครน่ะ เดี๋ยวเธอเป็นใครมาอยู่ห้องฉันได้ยังไง!?"

"พี่ใหญ่จำข้าไม่ได้เเล้วหรือ ทำไงดีท่านเเค่ล้มหัวฟาดพื้นเองนะ"

"หัวฟาดพื้น? เดี๋ยวสิฉันจำได้ว่าเเค่หลับไปในห้องตัวเองเท่านั้น เเล้วนี้''

มองไปรอบๆก็ไม่ใช่ห้องเรา เดี๋ยว! ทำไมเขาเเต่ตัวเเบบนี้ละ ยังกับชุดจีนโบราณ...

"พี่ใหญ่ท่านเป๋นอะไรรึป่าว?"

"ใคร''

"ข้าเองฟางกวนน้องสาวพี่ใหญ่ไง"

"ฟาง..หวน"

ชื่อนี้คุ้นเคยเหมือนกับเคยได้ยินมาจากไหนเลย...

"อย่าบอกนะฟางหวนน้องสาวฟางเฟยบุตรสาวตระกูลฟาง?"

"ท่านพี่จำได้เเล้ว"

ฟางหวนทำหน้าดีใจ เเต่สิ่งที่อยู่ในใจจีมุนนั้นคือได้หลุดมาในนิยายที่ตัวเองเเต่...มันเคยเป็นพล็อตเรื่องที่จีมุนเคยคิดจะเเต่ง

"ฟางหวนฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม"

"ฉัน?"

"หมายถึงข้า ข้ามีเรื่องจะถามเจ้าหน่อย"

อยู่ที่นี่ต้องระวังคำพูดหน่อยสินะ

"ข้าอยากตาย.."

ฟางหวนทำหน้าตกใจเมื่อได้ยินคำนั้น

"ท่านพี่ข้าเข้าใจว่าท่านล้ม เเต่ไม่เห็นต้องอยากตายเลย!"

"เจ้าเชื่อเรื่องข้ามภพรึไม่ ข้ามาจากอีกภพหนึ่ง ข้าต้องตายหรือจบเรื่องเท่านั้นข้าถึงกับไปภพที่ข้าอยู่ได้"

"ท่านพี่คงหกล้มจนหัวได้รับการกระทบกระเทือน ข้าจะไปเรียกหมอ"

"ไม่ๆ! ข้าไม่ตายเเล้วก็ได้!"

มีเเค่ทางเดียวที่กลับยุคของเราได้คือจบเรื่องนี้..เเต่เราอาจจะฝันไปก็ได้นิ

"ฟางหวนข้าขอถามอะไรหน่อย ตอนนี้ข้าได้เป็นขุนนางในวังรึยัง"

"ขุนนาง... ท่านพี่ท่านเป็นหญิงนะท่านจะเป็นขุนนางได้ไง" 

"ไม่มีอะไรหรอก ข้าคงลืมไปเองเดี๋ยวสักพักก็กลับมาเป็นเช่นเดิมเเล้ว เจ้าออกไปก่อนเถอะ"

"รักษาตัวด้วยนะเจ้าคะ พี่ใหญ่"

ตอนนี้เราเป็นฝางเฟยเเล้ว ถ้าตามบทเเล้วเราก็จะได้เป็นนักดนตรีประจำวัง เเต่สุดท้ายเเล้วเราก็หมั้นกับองค์รัชทายาทเรากับองค์รัชทายาทตาย..

"เห้อ..เรายังไม่อยากตาย เเต่ถ้าเราตายก็ได้กลับบ้านเร็วๆน่ะสิ!"

"คุณหนูใหญ่ ท่านกล่าวอะไรหรือ?"

จีมุนในร่างฟางเฟยหันหน้าไปทางต้นเสียง

"ขอโทษนะ..ข้าหัวกระทบกระเทือนข้าจำเจ้าไม่ได้ เจ้าเป็นใคร"

"ข้า เซียนริวเจ้าค่ะ"

"บ่าวคนสนิทของข้าใช่หรือไม่"

"เจ้าค่ะ ข้าเอง"

เซียนริวบ่าวคนสนิทของเรา นางเป็นคนดีมาก เเละฟางเฟยก็รักนางเหมือนพี่น้อง เเต่เรื่องยังเเต่ไม่จบเลย! ตามบทเเล้วเซียนริวต้องออกมาท้ายเรื่อง ทำไมนางถึงมาต้นเรื่องเเบบนี้ละ..หรือว่าที่เรามาเพราะเราเปลี่ยนเนื้อเรื่องได้..

"คุณหนูใหญ่ท่านคิดอะไรอยู่เจ้าคะ"

"ป่าว ข้าเเค่คิดอะไรนิดหน่อยเจ้าอย่าสนใจเลย"

เซียนริวก็อ่อนโยนเหมือนกัน

"คุณหนูได้ยินว่าถ้าท่านตื่นเเล้ว นายท่านเรียกพบ"

"ท่านพ่อหรอ? ทำไมถึงเรียกข้าละ ปกติเเล้วข้ากับท่านพ่อไม่ค่อยถูกกัน เเล้วทำไมครั้งนี้ถึงเรียกข้า?" 

"คุณหนูท่านพูดเรื่องอะไร ท่านกับนายท่านคุยถูกคอ ถึงนายท่านจะไม่ได้เลี้ยงท่านมาก็ตาม เเต่ว่านายท่านก็รักท่านเป็นลูกคนโต"

ขนาดเรื่องนี้ก็เปลี่ยนเเสลงว่าเรื่องไม่เป็นตามที่เราเขียนเเต่ตัวละครยังเหมือนเดิมสินะ..

"ได้ข้าจะไปหาท่านพ่อ เจ้านำทางที"

"เจ้าค่ะ"

ห้องอักษร

"นายท่าน คุณหนูใหญ่มาเเล้วเจ้าค่ะ"

"ให้เข้ามา"

"ท่านพ่อเรียกข้าหรือ"

"ข้ามีเรื่องจะพูดคุยกับเจ้า พรุ่งนี้วันเกิดไทเฮา ข้าไม่มีลูกชายมีเเต่ลูกสาวเเบบเจ้าจะให้เจ้ามาเป็นเเม่ทัพก็ไม่ได้ พรุ่งนี้ข้าจะทูลฝ่าบาทให้เจ้ามีตำเเหน่งในวังหลวง"

"ข้ารับรู้ถึงความหวังดีของท่านนะเจ้าค่ะ ท่านพ่อเเต่หญิงไม่อาจเป็นขุนนางได้"

"เรื่องนี้ข้ารู้ดี เเต่องค์รัชทายาทสนใจเจ้ามาสักพักเเล้ว เจ้าก็เข้าวังเถอะ"

"ท่านพ่อ ข้าต้องขออภัยที่ข้าต้องถามท่าน เเต่ว่าข้ากับองค์รัชทายาทไม่เคยได้พบกัน เหตุใดองค์รัชทายาทถึงสนใจข้า"

"ได้ยินข่าวเจ้าหัวฝาดพื้นจริงสินะ เจ้ากับองค์รัชทายาทรู้จักกันมานานเเล้วหนา"

"ออ ข..ข้าคงลืมเอง ถ้าไม่มีอะไรเเล้วข้าขอตัว"

เเม้เเต่เรื่องนี้ก็เปลี่ยนด้วยหรอ จำได้ว่าฟางเฟย์ยังไม่เคยพบกับองค์รัชทายาท..หรือว่า

"ท่านพ่อข้าสงสัยข้ากับองค์รัชทายาทสนิทกันขนานไหนกันรึ"

"ก็เป็นคู่หมั้นหมายกันเเล้ว"

"คู่หมั้น..คู่หมั้น!...ขออภัยข้าลืมตัว..ถ้าไม่มีอะไรเเล้วข้าขอตัวก่อน"

ในบทไม่ได้หมั้นกันเร็วขนาดนี้! เเสดงว่าเราใกล้ตายวันตายคือเเล้วสิ เห้อออ

"คุณหนูใหญ่ ท่านตะโกนอะไรกันกับนายท่าน"

"ไม่มีอะไรหรอก กลับเถอะ"

ห้องของฟางเฟย

ถ้าเป็นเเบบนี้เนื้อเรื่องก็เปลี่ยนไปทั้งหมดเลยหรอ..เเต่มันมีเค้าโครงเรื่องเก่าอยู่เเต่เวลามันเร็วขึ้นเท่านั้น..

"คุณหนูใหญ่ มีท่านชายท่านหนึ่งมาหา"

"ใครกัน.."

"เขาไม่ประสงค์ที่บอกชื่อเพียงเเึ่มาขอพบท่าน"

"ให้เข้ามา"

ใครกันที่มาหาเราถึงจวนเเถมเป็นผู้ชายอีกหรือว่าจะเป็นชู้เรา!

"ข้าเอง ฟางเฟย"

"ใครหรือ..ข้าขอโทษข้าหัวฟาดพื้นความจำข้าเลยไม่ดี"

"ข้ามาหาเจ้าเพราะเรื่องเจ้าล้มนี่แหละ เจ้าเป็นอะไรมากไหม"

"ท่านบอกมาก่อนว่าท่านเป็นใคร"

"หวนอิม.."

"องค์รัชทายาท! ข้าขออภัยเพราะหัวข้าไม่ดีเองขนาดท่านยังลืม"

"เรียกข้ากวนอิมเหมือนเดิมเถอะ"

"เจ้าค่ะ เหตุใดท่านถึงเเต่ตัวเป็นชาวบ้านเเบบนี้"

"ข้ามาเเบบเงียบๆน่ะ ถ้าพาหมอหลวงมาด้วยเจ้าไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวข้าเรียกมารักษาเจ้า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***