กฏในการใช้ห้อฃสมุดในยามค่ำคืน
1
เรื่องราวของผู้ชายคนหนึ่ง ที่เขาเดินทางเที่ยวทริปเคาท์ดาวน์ในช่วงปีใหม่กับกลุ่มเพื่อน แต่บังเอิญรถของเขาดันมาเสียระหว่างทาง โชคดีที่แถวนั้นเป็นเขตหมู่บ้าน มีอู่ซ่อมอยู่ไกล เขาจึงเอารถเข้าไปซ่อมที่อู่นั้น แต่โชคร้าย ช่างจะซ่อมให้วันพรุ่งนี้ และเขาจำเป็นต้องหาที่พัก จนนึกขึ้นได้ว่า มีบ้านเพื่อนคนหนึ่งอยู่แถวนี้ จึงโทรให้เพื่อนมารับเพื่อขอไปนอนค้างด้วย แต่หารู้ไม่ว่าการพักค้างคืนที่บ้านเพื่อนคนนี้ เขาต้องทำตามกฎประหลาด ๆ มากมาย…เรื่องราวจะเป็นอย่างไรนั้น เราไปอ่านกันเลยดีกว่า…
คิว
ผมเดินทางไปเที่ยวทริปตั้งแคมป์ข้างทะเลเคาท์ดาวน์ในช่วงปีใหม่กับกลุ่มเพื่อนในคณะ พวกเราคุยกันไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ดันเจอสถานการณ์โควิดซะก่อน จึงต้องเลื่อนยาวมาจนถึงปีนี้
คิว
ผมเดินทางไปเที่ยวทริปตั้งแคมป์ข้างทะเลเคาท์ดาวน์ในช่วงปีใหม่กับกลุ่มเพื่อนในคณะ พวกเราคุยกันไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ดันเจอสถานการณ์โควิดซะก่อน จึงต้องเลื่อนยาวมาจนถึงปีนี้
คิว
ผมต้องขับรถไปคนเดียวเนื่องจากว่าผมดันตื่นสาย แถมดันลืมชาร์ตแบตมือถืออีก ทำให้เพื่อนๆโทรหาไม่ได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะการขับรถคนเดียวเปิดเพลงฟังระหว่างทางชิลๆ ก็เป็นสิ่งที่ผมชอบและสนุกกับมัน หากไม่มีอะไรผิดพลาด ผมคงไปถึงทะเลในช่วงหัวค่ำ
คิว
แต่แล้ว รถเจ้ากรรมมันก็ดันมาเสียระหว่างทางซะงั้น แต่ยังโชคดี ที่แถวนั้นเป็นเขตหมู่บ้าน และมีอู่ซ่อมรถอยู่ไม่ไกล ผมจึงเอารถไปซ่อมที่อู่ แต่ดูเหมือนโชคชะตา มันก็จะไม่ยอมให้ผมไปถึงให้ได้ เพราะอะไหล่ที่อู่มันไม่มี แถมตอนนี้ก็เย็นจนเกือบมืดแล้ว ดังนั้นจึงต้องเลื่อนการซ่อมเป็นวันพรุ่งนี้
คิว
บ้าเอ้ย โชคร้ายซ้ำซ้อนจริงๆ เพราะคืนนี้ กลุ่มเพื่อนของผม ได้เช่าเรือเพื่อออกตกปลาหมึกในยามค่ำคืน น่าเสียดายจริงๆ ผมพลาดความสนุกคืนนี้ไปแล้ว แต่เอาเถอะ ตอนนี้ใกล้มืดแล้ว ผมคงต้องหาที่นอน โชคดีที่นึกขึ้นได้ว่า หมู่บ้านนี้มีบ้านของเพื่อนในสมัยเรียนมัธยมของผมอยู่ ผมน่าจะไปขอพักที่บ้านมันได้ก่อน
คิว
ไม่รอช้า ผมรีบค้นหาเบอร์เพื่อโทรหามัน ในตอนที่มันรับสายนั้น ผมรู้สึกว่า เสียงและคำพูดของมัน เหมือนจะไม่ค่อยอยากให้ผมไปพักที่บ้านมันซะเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่บอกเหตุผลจริงๆ มัวแต่อ้ำอื้ออยู่ได้ แต่จนแล้วจนรอด ผมก็ขอไปพักที่บ้านมันได้สำเร็จ
คิว
ไม่ถึง20นาที มันก็ขับรถมารับผมไปที่บ้าน ผมแทบจำหน้ามันไม่ได้แล้ว ตั้ง 2 ปีแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน สมัยนั้นเพื่อนในกลุ่ม ชอบเรียกมันว่า ไอ้เด็กผี เพราะมันเป็นคนที่ชอบเอาเรื่องผีมาเล่าให้พวกผมฟัง เล่าดีซะกลุ่มเพื่อนขนลุกเลยละ ส่วนใหญ่ มันชอบบอกว่า มันเป็นคนเจอเอง และชอบใช้โลเคชั่นในเรื่องเล่า เป็นบ้านตัวเอง คิดย้อนไปก็คิดถึงช่วงม.ปลาย ช่วงนั้นมีความทรงจำเยอะจริงๆ
คิว
พอใกล้ถึงบ้าน ผมก็ยังเห็นว่า ตัวมันเอง ยังทำหน้าที่ดูวิตกกังวลกับอะไรซักอย่าง พอถามก็ไม่ยอมตอบ เมื่อไปถึงบ้านแล้ว ผมก็ถึงกับขนลุก เพราะบ้านหลังนี้ เป็นบ้านทรงไทย ที่ดูเก่าแก่ และโบราณเป็นอย่างมาก พอขึ้นบันไดไป ด้านบน เป็นโถงกว้างๆ และมีประตูแยกไปเป็นห้อง 3 ห้อง ห้องนึงเป็นของตัวมันเอง ส่วนอีกห้อง เป็นของพ่อกับแม่มัน ซึ่งตอนนี้นอนไปแล้ว
คิว
มันพาผมเข้าไปดูห้อง ลักษณะภายในห้อง เป็นผนังไม้โล่งๆ มีเตียงนอนอยู่กลางห้อง มีหน้าต่าง 2 บาน และตรงหน้า มีตู้เสื้อผ้าอยู่ บรรยากาศ ดูหลอนสมกับเป็นบ้านทรงไทยโบราณ
คิว
ตอนนี้เวลา 2 ทุ่มเกือบครึ่ง ผมรีบเก็บของเข้าห้อง เพื่อเตรียมตัวจะพักผ่อน แต่เพื่อนของผม มันได้เดินมาเคาะห้องอีกครั้ง พอผมเปิดประตูออกไป มันได้ยื่นแผ่นกระดาษใบหนึ่งมาให้ผม ผมทำหน้างงเล็กน้อย และกำลังจะเอ่ยปากถาม
ยู
ทำตามนี้ทั้งหมด ถ้าไม่อยากเจออันตราย
คิว
มันพูดสวนมาก่อนด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่ หลังจากที่มันออกจากห้องไป ผมก็ปิดประตูและล๊อคห้อง จากนั้น ก็เอากระดาษแผ่นนั้นมานั่งอ่าน
“กฎ สำหรับเพื่อนทุกคน ที่มาขอพักที่บ้านหลังนี้
คิว
1. เวลาที่สามารถนอนได้คือ 19.00 น.ถึง 23.00 น. เท่านั้นหลังจากเวลา ขอให้ตื่นขึ้นมาและลุกไปเปิดไฟ และอย่าได้หลับอีกเด็ดขาด
คิว
2. หลัง 23.00 น. เป็นต้นมาจะเป็นช่วงเวลาที่อันตราย คุณยังสามารถนอนได้ แต่อย่าหลับเด็ดขาด
คิว
3. ไม่กำหนดเวลาที่ชัดเจน แต่ว่าเหตุการณ์นี้ จะเกิดขึ้นเป็นเหตุการณ์แรกเสมอ จะมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น และจะตามมาด้วยเสียงเรียก ขอให้ฟังให้ดีๆ หากเป็นเสียงผู้ชายไวกลางคน ให้ไปเปิดประตู ให้เค้าเข้ามาได้ เค้าจะช่วยปกป้องคุณจากเหตุการณ์อื่นๆ จากนี้ไปจนถึงเช้า แต่ว่า หากเป็นเสียงเด็กผู้หญิงละก็ อย่าได้คิดจะเปิดประตูเด็ดขาด
คิว
4. หากจู่ๆไฟได้ดับลงให้เดินออกไปข้างนอกแล้วเดินวนที่ห้องโถง แล้วไฟจะกลับมาติดเอง หากไฟไม่กลับมาติด ให้ลองทำอีกรอบไปจนกว่าไฟจะติด (ไม่ควรทำเกิน5นาที)
คิว
5. หากหน้าต่างเกิดปิดเองโดยที่ไม่ทราบสาเหตุให้รีบไปเปิดมันให้กว้างๆ อย่าปล่อยมันไว้
คิว
6. หากประตู เปิดปิดเองโดยไม่ทราบสาเหตุ ต้องทำตรงข้ามกับหน้าต่าง คือต้องปิดให้สนิท
คิว
7. หากว่าไฟเกิดการกระพริบแต่ไม่ดับ ให้รีบไปแอบในตู้เสื้อผ้า เพราะมีบางอย่างเข้ามาหาแล้ว ต้องแอบให้เงียบที่สุด
คิว
8. เหตุการ์ณในข้อนี้เป็นเหตุการณ์ที่อันตรายที่สุด ขอให้เตรียมตัวให้พร้อม จะมีสิ่งเตือนภัย คือหน้าต่างเปิดปิดเองสามครั้ง ขอให้นั่งสมาธิตั้งสติให้มั่นห้ามลืมตาและห้ามขยับ คุณจะได้ยินเสียงเดินหากมันเดินทางไหนให้หันไปทางเดียวกับมัน (ให้อาศัยทิศทางของเสียง) จนกว่าเสียงเดินจะหายไป หมายความว่ามันไปแล้ว คุณจึงสามารถลืมตาได้ (หากมันไปแล้วมันจะทิ้งบางอย่างเอาไว้)
คิว
สุดท้ายนี้ขอให้มีความสุขกับการค้างบ้านของผมนะเพื่อนๆที่รักของผมแล้วขอจงปฏิบัติตามกฎด้วยนะหากพลาดข้อใดไปคงไม่ดีแน่
คิว
สุดท้ายนี้ขอให้มีความสุขกับการค้างบ้านของผมนะเพื่อนๆที่รักของผมแล้วขอจงปฏิบัติตามกฎด้วยนะหากพลาดข้อใดไปคงไม่ดีแน่
คิว
เพิ่มเติม เหตุการณ์ในข้อแปดจะเกิดทีหลังสุดหากพ้นเหตุการณ์นี้แล้วคุณจะปลอดภัย”
คิว
หลังจากอ่านจบ ผมก็งงปนหัวเสียนิดๆ บ้านก็หลอน ยังจะเขียนอะไรแบบนี้มาแกล้งกันอีก บ้าบอชะมัด ไอ้เพื่อนเวร แต่ชั่งเถอะ ผมทิ้งกฎใบนั้นลงข้างเตียง และรีบปิดไฟเข้านอนทันที
คิว
ตอนนี้เวลา 23:15 น. ผมตกใจตื่นขึ้นมา หัวใจผมสั่นแรงมาก แถมเหงื่อแตกไปทั้งตัว เพราะในตอนนี้ มีเสียงเคาะประตู ดังก้องไปทั่วห้อง ก่อนที่จะตามมาด้วย เสียงเรียกเเหลมๆเหมือนเด็กผู้หญิง
(???)
พี่จ๋า…พี่จ๋า…เปิดประตูให้หน่อย
คิว
เสียงเคาะประตูยังคงดังลั่นห้อง ประกบกับสติของผม ที่ค่อยๆกลับมา เสียงเรียกร้องที่คล้ายเด็กผู้หญิง เล็ดลอดผ่านช่องประตูเข้ามา ผมยังคงนั่งตัวแข็งทื่อ จู่ๆเสียงเคาะนั้นก็เริ่มแปลเปลี่ยนไปเป็นเสียงทุบประตู กำปั้นที่ราวกับค้อน กระแทกลงบนประตูไม้จนเสียงดังลั่นห้อง
(???)
เปิดประตู เปิดประตูเดี๋ยวนี้ เปิดประตูให้กู!
คิว
เสียงตะคอกดังลั่นราวกับกำลังพิโรธที่ผมไม่ลุกไปเปิดประตูให้ ผมนั่งเกร็งใจสั่น ในหัวคิดอะไรไม่ออก ก่อนที่เสียงทุบประตูจะหยุดลง แต่แปลเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้อง! ของเด็กผู้หญิงอันแสบแก้วหูดังลั่นบ้าน ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง
คิว
ผมยังคงนั่งตัวแข็งทื่อ เพราะกำลังอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า มีข้อสงสัยมากมายในหัว เพราะเสียงนั้น มันดังเอามากๆ แต่ว่ากลับไม่มีคนในบ้านคนอื่นรวมถึงตัวไอ้เอ ได้ยินกันเลยรึไง หรือว่าไอ้เอ มันจงใจแกล้งผมจากด้านนอก แต่เท่าที่ผมรู้ มันไม่มีน้องสาวเลย ผมคว้ากระดาษใบนั้นมาอ่านดูอีกที
คิว
ผมกวาดตาอ่านกฎทุกข้ออย่างถี่ท้วน ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่ามันจะเกิดขึ้นจริง ผมอ่านไปมาเรื่อยๆ แต่ยังไม่ทันชะลาใจ
คิว
จู่ๆ หน้าต่างทุกบ้าน ก็เปิดขึ้นมาๆ ซึ่งมันไม่น่าจะเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ เพราะผมล๊อคมันเอาไว้ ยังไม่ทันหายตกใจ หน้าต่างทุกบาน มันก็ปิดลงพร้อมกัน ในกฎ เขียนไว้ว่าต้องรีบเปิดมันทุกบ้าน ผมจึงรีบลุกขึ้น ไปเปิดหน้าต่างทุกบานตามที่กฎได้เขียนเอาไว้
คิว
แม้จะไม่อยากเชื่อ แต่ผมก็คงต้องเชื่อแล้ว เพราะเหตุการณ์ มันเป็นไปตามกฎไปแล้วถึง 2 ครั้ง ผมนั่งนิ่งตัวสั่นอยู่บนเตียง กวาดสายตาไปรอบๆห้องอย่างหวาดระแวง จริงๆผมคิดว่า ผมน่าจะหนีออกไปจากที่นี่ซะ แต่ลางสังหรณ์บอกผมว่า มันเป็นความคิดที่ไม่ดีเอาซะเลย ผมไม่มีทางเลือกแล้ว นอกจากปฎิบัติตามที่กฎเขียนเอาไว้
คิว
ในห้องตอนนี้ เหมือนเป็นสถานที่ ที่ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ไม่มีแม้กระทั่งสัญญานมือถือ และจู่ๆ ไฟในห้องก็ได้ดับลง ในห้องเต็มไปด้วยความมืดมิด หัวใจผมสั่นแรงขึ้นเป็น 2 เท่าจากเดิม แต่ผมจำได้ว่าต้องทำอะไร
คิว
ผมรีบเดินเปิดประตูออกไปข้างนอกห้อง ตรงกลางห้องโถงที่มืดมิด ดูน่ากลัวน่าขนลุก มีเพียงแสงจันทร์ที่ทำให้ผมพอที่จะมองเห็น ผมก้าวท้าวที่สั่นด้วยความกลัว เริ่มเดินชิดริมซ้ายผนังห้องโถง เสียงย่ำเท้ากระทบกับไม้ก่อให้เกิดเสียงที่ฟังดูหลอนและน่ากลัวขึ้นกว่าเดิม
คิว
บ้าเอ้ย หมายความว่า หากยังไม่เจอกฎข้อที่ 8 กฎข้ออื่นๆ มันจะยังเกิดขึ้นได้อีก ผมนั่งนิ่งๆบนเตียง กวาดสายตาไปมาว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก และจู่ๆ ข้างในห้อง มันก็เริ่มหนาวขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุในกฎไม่มีบอกไว้เกี่ยวกับสิ่งนี้ ผมจึงทำได้เพียงเอาผ้าห่มมาคลุมตัว มันยังคงหนาวขึ้นเรื่อยๆ จนตัวสั่น ซึ่งจริงๆ ก็ไม่แน่ใจว่า สั่นเพราะกลัวหรือหนาวกันแน่
คิว
และจู่ๆ ไฟก็เริ่มติดๆดับๆ ผมจำได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่รอช้า ผมรีบลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้า ไฟเริ่มกระพริบไวขึ้น ผมแง้มตู้เสื้อผ้าเล็กน้อย เพื่อดูว่า จะเกิดอะไรขึ้น
คิว
ไม่นานนับจากนั้น ประตูห้องก็ได้เปิดขึ้น เสียงก้าวท้าวกระทบพื้นไม้ของบางอย่างกำลังเดินเข้ามาในห้อง และมันก็ได้มาหยุดที่กลางห้อง ท่ามกลางไฟที่ติดๆดับ ผมยกมือมาปิดปากตนเองไว้แน่น เพราะภาพที่ผมเห็น คือหญิงแก่ในชุดนางรำไทย สวมชฎา ผิวหนังเหี่ยวย่น ใบหน้าขาวโพลน ผมพยายามอยู่ให้นิ่งที่สุดเพื่อไม่ให้ตู้มันสั่น
คิว
หญิงแก่ตรงหน้า เริ่มยกมือขึ้นจับจีบ และเริ่มรำ ท่ามกลางไฟที่กระพริบ ดูสยดสยอง ผมเห็นทุกเหตุการณ์ผ่านช่องเล็กๆที่แง้มเอาไว้ หญิงแก่รำไปเรื่อยๆดูเหมือนจะไม่มีอะไรต่อจากนั้น แต่แล้ว หญิงแก่ตรงหน้า ก็ทรุดตัวลงกับพื้น ทำท่าเหมือนกำลังสำลักบางอย่าง ไอออกมาอย่างรุนแรง ราวกับมีตะปูอยู่ในลำคอ หลังจากนั้นซักพัก ก็ได้หยุดไอ แต่ยังนิ่งอยู่ท่านั้น ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมา และกรีดร้องออกมา เสียงดังกึกก้องไปทั่วบ้าน ผมไม้มือสั่นไปหมดด้วยความกลัวและตกใจ หญิงแก่คนนั้น ค่อยๆลุกขึ้น และชำเลืองมามองที่ตู้เสื้อผ้าที่ผมแอบอยู่ ทำเอาผมใจสั่นหนักกว่าเดิม
คิว
แต่แล้วหญิงแก่ตรงหน้า ก็ได้เดินช้าๆ และออกไปจากห้อง ไฟค่อยๆกลับมาติดดังเดิม ผมเปิดประตูตู้ออกมา และถึงกับทรุดลงไปกับพื้น หายใจไม่ทั่วท้อง เหตุการณ์เมื่อกี้ มันยังติดตาอยู่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่านั่นคือคนหรือผี
คิว
ใช่แล้ว… ผมต้องนั่งสมาธิ และใช้การฟังเสียง ผมหายใจเข้าออก รวบรวมสติ และหลับตาลง ทันทีที่หลับตาลง ประตูก็ได้แง้มเปิดออก ผมหันหน้าไปตรงนั้นทันที ผมเหงื่อออกท่วมตัว ทั้งๆที่อาการค่อนข้างหนาว และก็ได้มีเสียงเท้ากระทบกับไม้ ค่อยๆเดินเข้ามาจากอีกด้านของประตู
คิว
เสียงเท้าค่อนข้างดัง ทำให้ผมสามารถที่จะจับสัมผัสเสียงได้อยู่ มันได้เริ่มเดินเข้ามาในห้องช้าๆ ผมก็หันหน้าตามเสียงนั้นอย่างช้า เพื่อไม่ให้พลาด ตอนนี้มือที่วางไว้บนตัก มันสั่นอย่างเห็นได้ชัด และเสียงนั้น ก็ได้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ปลายเท้าของผม ผมยังคงหลับตาอยู่ ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าตรงหน้า จะเกิดอะไรขึ้น
คิว
บรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดัน ตอนนี้เสียงเดิน มันยังหยุดอยู่ที่ปลายเท้าของผมอยู่ ผมเริ่มกังวลว่าผมอาจจะทำพลาด แต่สุดท้ายแล้ว เสียงนั้น มันก็เริ่มเดินต่อ มันได้เดินมาอย่างช้าๆ ผมค่อยๆหันหน้าตาม และมัน ได้มาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงของผม ทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นเป็นทวีคูณ ทุกอย่างรอบข้าง เงียบเชียบ ราวกับหลุดไปอีกมิติ ไม่มีเสียงเดินต่อ มันหยุดอยู่ตรงข้างเตียง ผมเริ่มนับเลขในใจ เพื่อล๊อคสมาธิเอาไว้ไม่ให้หลุด เริ่มนับไปเรื่อยๆ
Comments