วิกฤตการณ์

พวกเราปกป้องผู้อื่นแล้วใครกันล่ะจะปกป้องพวกเรา

รถลีมูซีนคันหรูติดฟิล์มดำมีชายหนุมทั้งเจ็ดนั่งอยู่ ใบหน้าของทั้งเจ็ดคนไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆแต่พวกเขากลับเหม่อลอยแบบที่ไม่เเคยเป็นมาก่อน ในหัวนั้นครุดคิดถึงเหตุการรหลายๆอย่างโดยเฉพาะนภาที่เศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัดเขาหลับตาลงราวกับไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากได้รับความทรงจำเหล่านั้นเลย เขาพยายามขับไล่ภาพในหัวทิ้งไปทั้งหมดแต่ก็ไม่อาจทำได้ จนกระทั่ง.....

ปัง!!! เอี้ยด!!! โคร้ม!!!

รถลีมูซีนที่พววกเขานั่งเกิดเสียหลัก เสียงแรกที่ได้ยินนั้นพวกเขามั่นใจว่าเป็นเสียงปืน คาดว่าคงถูกลอบยิง เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วทั้งเจ็ดจึงเปิดประตูลงพร้อมหลบห่ากระสุนที่ยิงใส่พวกเขาแบบไม่ยั้งที่พุ่งเข้าใส่ได้อย่างว่องไว

"ยินดีต้อนรับวองโกเล่รุ่น 10 และเหล่าผู้พิทักษ์"เสียงทักทายดังมาจากพุ้มไม้ไม่นานนักเจ้าของร่างจึงเดินออกมาใบหน้าของชายวัยกลางคนนั้นทำให้มือขวาคนสนิทขมวดคิ้วและกล่าวด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

"ทัสการ์แฟมมิลี่"

"เป็นแผนของพวกแกสินะ"โกคุเดระเอื้อมมือชักปืนเล็งอีกฝ่ายอย่างข่มขู่ นึกถึงบัตรเชิญของคาบัคโลเน่ก็พอจะเดาได้รวมถึงผู้พิทักษ์คนอื่นๆด้วย

ชายวัยกลางคนยิ้มเหี้ยมแล้วแสร้งปรมมือราวกับชื่นชม

"สมกับเป็นสุดยอดมือขวาของวองโกเล่รุ่นที่ 10 คาดการณ์ไดเฉียบคมมาก"

"คุฟุฟุ คงจ้างให้ใครบางคนปลอมลายมือดีโน่แห่งคาบัคโลเน่และมาส่งให้พวกเราเพื่อล่อให้พวกเรา

มาสินะครับ"มุคุโรจับตรีศูลขึ้นมาก่อนดวงตาสองสีจะมองไปที่ศัตรูด้วยสายตาเย็นชา

"ใช่แล้ว เพือให้พวกแกออกมาจากปราสาทวองโกเล่ที่มีเกราะคุ้มกันแน่นหนาคงมีแต่วิธีนี้เนี้ยแหละ"ผู้นำทัสการ์แฟมมิลี่พูดออกมาก่อนจะหัวเราะน่ารังเกียจ

"หึ จะขขย้ำให้เละ"ฮิบาริพูดพร้อมชักทอนฟาออกมาเช่นเดียวกับยามาโมโตะที่ชักดาบออกมา

"หึ ปากดีไปเถอะ ตอนนี้พวกแกอยู่กลางดงกระสุน ต่อให้เป็นผู้พิทักษ์ที่แข็งแกรงก็ไม่รอดหรอก"

"มันก็ไม่แน่"สึนะก้าวเดินออกมาข้างหน้าผู้พิทักษ์ใบหน้าหล่อออกแนวหวานนิดหน่อยประดับด้วยดวงตาทรงออำนาจยามจับจ้องไปที่ผู้นำทัสการ์ เสียงทุ้มอ่อนนุ่มเอ่ย ก่อนจะกระตุกยิ้มที่ยั่วโมโหอารมณ์ของฝ่ายตรงข้ามได้ดี

"ยิงพวกมัน"สิ้นเสียงปืนไรเฟิลมากมายก็ยิงตรงไปที่เหล่าผู้พิทักษ์ทันทีตามคำสั่ง

"ซิคเทมม่า CAI"

เกราะป้องกันอาวุธกล่องธาตุวายุได้ถูกเปิดใช้งานเป็นเกราะที่ได้ช่วยป้องกันกระสุนทั้งหมดไว้ในบรรดาผู้พิทักษ์โกคุเดระเป็นคนเดียวที่ยังสามารถเปิดอาวุธกล่องของตนได้ เนืองจากมันใช้ระบบแหวนเปิดและเขามีแหวนแห่งวาายุที่สามารถเปิดได้โดยไม่ต้องใช้วองโกเล่ริงที่ได้กลายเป็นวองโกเล่เกียร์ไปแล้ว

"อย่ามาหยามวองโกเล่"

ดวงตาสีน้ำตาลของวองโกเล่รุ่น 10 มองสีหน้าตกตลึงของพวกศัตรูด้วยสีหน้าเรียบเฉยเขาสวมถุงมือแล้วเปลี่ยนเป็นโหมดไฮเปอร์ทันที เพื่อการต่อสู้เขาเหาะออกไปเพื่อจัดการหน่วยซุ่มยิงพร้อมหลบไรเฟิลที่กระหน่ำยิงใส่อย่างว่องไวเช่นเดียวกับมุคุโร่ที่เริ่มใช้ภาพมายาหลอกศัตรูจนตายไปหลายคน

ผู้พิทักษ์เมฆาเห็นคนซุ่มยิงใกล้หมดจึงเริ่มออกอาละวาดบ้างเขาฟาดฟันศัตรูโดยไม่สนใจใครส่วนผู้พิทักษ์พิรุทแม้จะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าแต่แววตาไม่ได้เล่นๆเหมือนเก่าในขณะที่ฟาดฟันศัตรูไปด้วย

ผู้พิทักษ์อัสนีคอยใช้สายฟ้าฟาดฟันพวกที่คิดจะลอบกัดอย่างกล้าหาญก้าวขึ้นมาอยู่แนวหน้ากับทุกคนและกำราบศัตรูมากมายส่วนผู้พิทักษ์อรุณก็ไล่จัดการศัตรูอย่างไม่หวั่นเกรงและพร้อมอุทิศร่างกายเพื่อปกป้องแฟมมิลี่ของตนเอง สุดท้ายคือมือขวาหนุ่มผู้พิทักษ์วายุที่เคยใช้เกราะป้องกันให้ทุกคนเป็นแกนกลางการต่อสู้ทว่ายังไม่มีการหยุดโจมตีเขากระหน่ำยิงศัตรูด้วยอาวุธในมืออย่างไม่หยุดพัก

พวกเขาไม่คิดจะใช้วองโกเล่เกียร์หากไม่จำเป็นและไม่อยากให้ใครเห็นพลังนี้มากนักการต่อสู้เป็นไปอย่างราบเรื่อยความเหนื่อยล้าเริ่มโจมตีเนื่องจากอีกฝ่ายมีมากกว่าเป็นสิบเท่าร่างกายของแต่ละคนเริ่มมีบาดแผลโดยเฉพาะฮิบาริและเรียวเฮที่น่าจะโดนมากสุดเพราะเป็นแนวหน้าในการสู้รบ

"แฮ่กๆ"พวกสึนะที่กำจัดศัตรูไปเกือบหมดมองไปที่บอสทัสการ์แฟมมิลี่และลูกน้องที่เหลือด้วยสายตาไม่ยอมแพ้แม้เรียวแรงใกล้จะหมดลงแต่เขาจะตายที่นี้ไม่ได้เด็ดขาดเขายังมีเรื่องอีกมากมายทที่ยังไม่ได้ทำเลยนะ

"ต้องขอชื่นชมว่าพวกคุณแข็งแกรงสมคำล้ำลือจริงๆ"บอสของทัสการ์แฟมมิลี่ปรบลมือชื่นชมแก่พวกเขาหลังจากรับรู้ว่าเรียวแรงทั้งหมดใกล้จะหมดลง"แต่น่าเสียดายนะ ประวัติศาตร์วองโกเล่จะต้องจบลงตรงนี้!!!"

"ฮึ้ย!!!"

คนหยิ่งทะนงในศักธิ์ศรีอย่างฮิบาริลุกขึ้นก่อนจะทำการฟาดศัตรูของทัสการ์แฟมมิลี่เพิ่มเช่นเดียวกับเรียวเฮบอสทัสการ์ที่เห็นดังนั้นเลยเล็งปืนไปที่สึนะสึนะเบิกตากว้างทันทีที่เห็นลูกกระสุนมาทางตน

"รุ่นที่ 10"

ปัง!!! กระสุนปืนถูกยิงเข้าใส่โกคุเดระทันทีเพราะเอาตัวมาบังสึนะไว้ สึนะรีบมาดูอาการของเพื่อนควงตำแหน่งมือขวาตนทันทีด้วยความเป็นห่วง ส่วนมุคุโรนั้นใช้ตรีศูลปักใส่บอสทัสการ์แฟมมิลี่ทันทีอย่างไม่ปราณี

"โกคุเดระคุง!!!"สึนะที่แม้จะเสียเรียวแรงไปทั้งหมดก็คงยังใช้มือประคองร่างของมือขวาตนไว้สึนะตอนนี้หน้าซีดอย่างกับกระดาษ น้ำตาของสึนะระริ้นขึ้นมาขณะมองร่างหอบหายใจของโกคุเดระ

"ผม..อึก ไม่..เป็น ไร..ครับ"โกคุเดระพยายามเค้นเสียงออกมาเนืองจากไม่อยากให้บอสของตนเป็นห่วงตนมากนักดวงตาสีเขียวมรกฎมีความจงรักภักดีไม่เปลี่ยนแปลงยามมองบอสของตน

"ไม่ต้องพูดแล้วโกคุเดระคุง"สึนะพูดพร้อมกับจะลุกขึ้นยืนแต่เรียวแรงกลับหายหมดยามาโมโตะที่เห็นดังนั้นจึงวิ่งมาดูพวกสึนะถึงแม้ตามเนื้อตัวจะมีแผลมากมายโดยเฉพาะบริเวณขาที่เป็นแผลฉกรรจ์โดยคิดว่าไม่น่าจะเดินได้"ยามาโมโตะคุง!!!"

สึนะอุทานลั่นเมื่อเห็นผู้พิทักทุกคนต่างมีแผลฉกรรจ์กันทั้งนั้นเขากัดฟันพยายามจะลุกขึ้นมาเพื่อพาคนที่อยู่ในอ้อมอกไปส่งโรงพยาบาลแต่ก็ต้องทรุดลงอีกครั้งเพราะว่าเรียวแรงหายหมดแล้ว

เมื่อผู้พิทักษ์เห็นบอสของตนเรียวแรงหมดไปก็พยายามจะลุกไปช่วยแต่ก็ต้องทรุดลงอีกครั้งเพราะเรียวแรงของพวกเขาก็หมดไปเช่นกัน

ขอให้ผู้พิทักษ์ของเขาปลอดภัยเขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

สึนะเคยเฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าหากพวกเขาปกป้องแฟมมิลี่แล้วใครกันล่ะที่จะปกป้องพวกเราคนร่างเล็กได้แต่นึกเกลียดชังในตัวเองเกลียดชังที่ไม่สามารถปกป้องคนที่รักได้

——————————————————————————

สวัสดีคะอัพทีเดียวไปเลยคือตอนนี้ง่วงมากง่วงไม่ไหวแล้วอ่ะคือแต่งตั้งแต่ 22:57 จนตอนนี้ 04:10 คือง่วงไม่ไหวแล้วขอนอนก่อนนะคะบายยยยยคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***