มนุษย์

3ปีผ่านไป

ด้วยความสามารถในช่วงฝึกงานของลูน่าทำให้ลูน่าเข้าทำงานบริษัทแฟนตาซีของลุกซ์ได้ไม่ยาก ลุกซ์ไม่ได้เปิดเผยตัวตนว่าเขาคือประธานบริษัท แต่ลุกซ์ให้เจมส์รองประธานรับหน้าแทน

เจมส์นั้นเป็นรุ่นน้องของจอร์จ ที่ลุกซ์แต่งตั้งเป็นรองประธานจากความสามารถบริหารและการจัดการบริษัทของเจมส์ที่มีสูงมาก ไม่ว่าลุกซ์จะต้องการอะไรแบบไหนเจมส์นั้นก็สามารถทำตามได้ทุกอย่างด้วยความซื่อสัตย์และซื่อตรง

"เจมส์" ลุกซ์ที่ได้เข้ามาในบริษัทของเขาเอง ภายในห้องที่มี ลุกซ์ จอร์จ และเจมส์ สิ่งที่ลุกซ์มาในวันนี้คือคำถามที่เขาตั้งใจมาถามเจมส์เกี่ยวกับลูน่าในการทำงาน

"จากการที่ผมดูอย่างระเอียด เธอสามารถอยู่ในระดับเลขาได้เลยครับ"

"นายไม่ได้พูดเพื่อเอาใจฉันใช่ไหม?" ลุกซ์มองเจมส์ที่ยืนรายงานด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"สิ่งที่ผมพูดเป็นเรื่องจริงครับ" เจมส์ยืนยันคำพูด

ลุกซ์ยิ้มเล็กน้อย "ดีนั้นวันพรุ่งนี้นายจัดประชุมและแต่งตั้งเธอเป็นเลขา มีใครมีปัญหาไหม"

"เรื่องนี้จะไม่มีปัญหาครับ ถึงต่อให้มีผมก็จะทำให้มันไม่มีให้เอง"

"เยี่ยมมาก"

หลายวันต่อมาลูน่าได้ขึ้นเป็นเลขาส่วนตัวของเจมส์ และทำหน้าที่ได้อย่างดี จนลุกซ์ที่จ้องมองอยู่ห่างก็มีความรู้สึกปราบปลื้มไม่น้อย ลุกซ์ได้จัดเตรียมบ้านหลังใหม่พร้อมกับรถคันใหม่ให้ลูน่าและยายของเขาอย่างดี

วันต่อมาลูน่าที่ได้หยุดงานก็ได้ชวนลุกซ์นั้นมาบริจากข้าวของเครื่องใช้ให้เด็กำพร้า บ้านคนพิการและอื่นๆ แม้ลุกซ์จะไม่ชอบกาทำแบบนี้แต่ลุกซ์ก็เลือกที่จะทำตามที่ลูน่าขอ

ในขณะที่ลุกซ์ไม่ได้ทันตั้งตัวได้มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังวิ่งไปหาลุกซืที่กำลังยื่นของให้ยายแก่อย่างระมัดระวัง ลูน่าที่เห็นแบบนั้นก็ได้ดึงแขนของเด็กคนนั้นไว้ได้ทันก่อนที่เด็กจะถูกตัวลุกซ์ ลุกซ์ที่เห็นใบหน้าที่ดูตกใจของลูน่าจึงหยุดเวลา

ลุกซ์เดินเข้าไปหาลูน่าอย่างระมัดระวัง "เธอไม่ได้ถูกหยุดใช่ไหม?" ดวงตาของลูน่ากระพริบ นั่นทำให้ลุกซ์รู้สึกประหลาดใจ ลุกซ์มองไปรอบตัวดูเหมือนว่่าคนอื่นนั้นหยุดนิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พลังเทพของลุกซืนั้นยังอยู่ แต่สิ่งที่เขาแปลกใจนั่นคือผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาที่สามารถขยับได้ ร่างกายลูน่าค่อยๆขยับได้ตามใจนึกแม้พลังหยุดเวลายังทำงานอยู่  "เธอเป็นใครกันแน่"

ร่างกายของลูน่าขยับได้ปกติก่อนที่จะมองไปรอบตัวที่ผู้คนถูกหยุดราวกับหุ่นสตาฟ "ฉันไม่รู้" ลูน่าตอบพร้อมกับสีหน้าที่ไม่เข้าใจ

ภายในหัวของลุกซ์สับสนและเต็มไปด้วยยคำถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ตลอดเกือบ1,000ปีที่ผานรื่องแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขา ไม่เคยมีใครสามารถขัดขืนพลังเทพของเขาได้ และเมื่อคิดย้อนกลับไปหลายปีตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาลูน่าไม่เคยแม้แต่เฉียดเข้าใกล้ลุกซ์เลยแม้แต่น้อย

"เธอรู้ใช่ไหมว่าถ้าฉันโดนร่างหรือแตะต้องมนุษย์แม้แต่นิดเดียวร่างกายของฉันจะหายไป?" ลูน่าพยักหน้า

"ฉัน ฉัน" ลูน่าร้องไห้พร้อมกับพูดอย่างไม่เป็นคำ  ด้วยความรักที่มีให้กับลุกซ์นั่นเป็นสาเหตุที่เขาไม่อยากโดนตัวลุกซ์เพราะกลัวว่าลุกซ์จะหายตัวไป

"หรือว่าแกคือพระเจ้าที่ปลอมตัวลงมา" ลุกซ์ที่กำลังจะใช้มือจับไปปที่แขนแต่ลูน่าก็ได้ถอยห่าง

"ฉันเป็นมนุษย์ธรรมดา ที่ไม่อยากให้นายหายไป"

ลุกซ์นิ่งเงียบและสับสน มนุษย์ธรรมดาไม่สามารถขัดขืนพลังของเขาได้ "ฉันขอตัวก่อน" ปีกสีขาวได้กางออกมาจากด้านหลังของลุกซ์ก่อนที่เขาจะบินหายไปและทุกคนก็กลับมาขยับได้ปกติ

ณ สวรรค์

"นี่ท่านเล่นไม้นี้เลยเหรอครับ?" มานูเอล เทพระดับสูงได้เอ่ยถามพระเจ้าภายในห้องของพระเจ้าที่กำลังดูลุกซ์ด้วยความสนใจ

"ไม่ ไม่ เธอคือ สิ่งที่ขาดหายไปของลุกซ์  เธอคือนางฟ้าที่ถึงเวลาลงไปเกิดก็เท่านั้น" พระเจ้ากล่าว ก่อนจะพูดต่อ "มัวแต่ห่วงลุกซ์ ไม่สนใจจะได้พลังคืนหรือยังไง  ถ้าเจ้านั่นไม่ใช่ขนนกของแก แกก็ไม่ได้พลังคืนนะ"

"นั่นสินะครับ ยิ่งเจ้านั่นมีพลังแบบนี้มีหวัง คงกลับไปเป็นเทพระดับต่ำแน่เลย" มานูเอลโวยวายเล็กน้อยก่อนจะโดนพระเจ้าถีบออกจากห้อง

ณ โลกมนุษย์

ลุกซ์กลับมานั่งตึกที่เขาเคยซื้อและมองลงไปยังบ้านหลังเก่าของลูน่าด้วยความคิดถึง เขาคิดและหาคำตอบอยู่ตลอดเวลาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับลูน่าที่สามารถขัดพลังเทพของเขาได้

"หน้าบูดเป็นตูดเลยนะ" เสียงของเดธได้ดังขึ้น เมื่อลุกซ์มองไปก็พบว่า เดธกำลังยืนอยู่กับวิญญาณของยายที่เขาพึ่งนำของไปบริจาก

"คุณยาย?" ลุกซ์เดินเข้าไปหาวิญญาณยายอย่างไม่รู้ตัว

"เธอเองก็เป็นยมทูฑเหรอจ๊ะ  พ่อรูปล่อ" ยายพูดพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับลุกซ์

"ไม่หรอกครับ" ลุกซ์สายหน้าพร้อมกับรอยยิ้มกอนจจะมองไปหาเดธ "ผมเหนือกว่ายมทูฑเยอะ"

"ไอ้เวรนี่" เดธโกรธเล็กน้อยแต่ก็เลือกที่จะเก็บอารมณ์และพายายเข้าไปยังห้องพิพากษาเพื่อดืมน้ำลบความทรงจำ

ห้องสีขาวแสนธรรมดาที่ด้านในสุดมีประตูเปิดรอยู่ ตรงกลางห้องมีเพียงโต๊ะกินข้าวและเก้าอี้สองตัวเท่านั้นที่วางอยู่ และไม่นานก็ได้มีชายสองคนเดินออกมาจากกำแพง

"ลูกแม่" ยายได้พุ่งเข้าไปกอดชายทั้งสองด้วยความรักและความคิดถึง

"ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ทั้งสองได้ออกไปทำงานต่างจังหวัดครับ" เดธน้ำตาคลอเล็กน้อย "ทั้งสองไมได้ทิ้งคุณ แต่เลือกที่จะออกไปทำงานต่างจังหวัดจนถึงแก่ความตายครับ"

"ผมขอโทษนะแม"  ลูกชายทั้งสองกล่าวขอโทษทั้งน้ำตา

ลุกซ์ที่จ้องมองอยู่ไกล ๆ เขาเผลอน้ำตาไหลด้วยความสงสารแบบไม่รู้ตัว

"มนุษย์น่ะไม่ว่าจะมีความสุขหรอความเศร้าต่างมีน้ำตาตลอด" คำพูดของเดธทำให้ลุกซ์สับสนเล็กน้อย "นายเองก็เริ่มเป็นมนุษย์เหมือนกันนะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***