หลุมรัก

ลุกซ์ได้เดินตามผู้หญิงคนนั้นไปอย่างระมัดระวังด้วยความสงสัยที่ตัวเขามองไม่เห็นอนาคตของเด็กคนนี้ แม้จะคิดว่าพระเจ้ายึดพลังเขาไปแต่ดุเหมือนว่าจะไม่ใช่เพราะเมื่อสบตากับคนอื่นเขาก็เห็นอนาคตของคนอื่นได้ปกติ 'ฉันต้องลองอีกครั้ง ไม่มีทางที่มนุษย์คนไหนที่ฉันมองไม่เห็นอนาคต' ลุกซ์ได้หยุดเดินเพราะดูเหมือนว่าเด็กผู้หยฺงคนนี้นั้นจะมาถึงบ้านเขาแล้ว

บ้านไม้หลังเก่าที่ดูโทรมอย่างชัดเจน ลุกซ์มองดูเด็กผู้หญฺงที่ยืนเช็ดน้ำตาและหายใจเขาราวกับกำลังข่มอารมร์ เธอยืนอยู่นานก่อนจะเปิดประตูไม้เก่า ๆ เข้าไปด้านใน

ลุกซ์ใช้ดวงตาเขามองทะลุเข้าไปดูเหมือนว่าภายในบ้านจะมีหญิงสูงอายุอยู่ด้วย

"สวัสดีค่ะคุณยายหนูกลับมาแล้วค่ะ" เธอพูดดพร้อมกับยื่นถุงที่ด้านในมีข้าวและแกงให้

"ขอบใจมากนะลูน่า" คำพูดของยายทำให้ลุกซ์ได้รู้ชื่อของหญิงสาวที่เขาเดินตามานาน

ลุกซ์มองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง เพราะหากเขาถูกมนุษย์เดินชนแม้แต่เล็กน้อยร่างกายของเขาก็จะสลายไปทันที ทันใดนั้นลุกซ์ก็ได้หันไปเห็นป้ายประขายตึกที่อยู่ด้านหลังของเขา "30ล้านเหรอ ถูกว่าที่คิดนะ" ลุกซ์จับป้ายก่อนจะโทรไปหาจอร์จ "ฉันอยากซื้อตึกช่วยมาหาฉันที

ขณะที่ลุกซ์ยื่นรออยู่นั้นเขาก็ได้สังเกตลูน่าไปด้วย ดูเหมือนว่าเธอนั้นจะเป็นเด็กผู้หญิงที่ตั้งใจเรียนทั่วไปไม่มีอะไรพิเศษนั่นทำให้เขายิ่งอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงมองไม่เห็นอนาคตของเด็กคนนี้

เมื่อจอร์จมาถึงก็ได้โทรติดต่อและเรียกเจ้าของตึกมาทันที

"พอดีหัวหน้าผมอยากได้ตึกนี้น่ะครับ" การซื้อขายนั้นเรียบง่ายเพราะ ลุกซ์อยากซื้อตอนนี้จึงให้จอร์จยืนคุยกับเจ้าของตึกที่หน้าตึกนี้

"แต่ตึกนี้มีคนซื้อไว้แล้วนะครับ" เจ้าของตึกล่าว

"50ล้าน" ลุกซ์พูดพร้อมกับจ้องมองเจ้าของตึกอย่างไม่สบอารมณ์ "ฉันจ่ายตึกนี้ 40ล้าน อีก10ล้าน ฉันให้เป็นค่ายกเลิกสัญญากับคนที่ซื้อตึกนี้" เจ้าของตึกตาค้างกับราคาที่เขาได้รับ "อะไรน้อยไปเหรอ? พวกมนุษย์โลภมาก นั้น60.."

ไม่ทันที่ลุกซ์จะพูดจบจอร์จก็ได้พูดขึ้นมาก่อน "ไม่เป็นไรครับท่านมนุษย์คนนี้แค่อึ้งเพียงเท่านั้น ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกระผมเอง" จอร์จนั้นต้องการที่จะรักษาผลประโยชน์ของลุกซ์จึงห้ามไว้ เพราะเขาเห็นว่าราคาที่ลุกซ์เสนอให้นั้นสูงสุดแล้ว

"ฉันฝากด้วยนะจอร์จ" แม้ลุกซ์อยากจะตบไหล่ของจอร์จเพื่อขอบคุณแต่เขาทำได้เพียงพูดขอบคุณเท่านั้น ลุกซืได้หันไปหาเจ้าของตึก "เปิดประตูที"

"คะ.ครับ" เจ้าของตึกพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดขัด

การซื้อตึกนั้นเป็นเรื่องง่ายดายเพียงใช้เวลาไม่กี่นาทีลุกซ์ก็ได้ตึกนี้มาครอง

"นายท่านกลับบ้านดีกว่าไหมครับ นี่ตี2แล้ว" จอร์จพูดขึ้นจากด้านหลังเมื่อเห็นว่าเจ้านายของเขาจ้องมองบ้านไม้ด้้านล่างเป็นเวลานาน "หรือจะให้ผมลงไปติดต่อขอซื้อบ้านไม้หลังนั้นดีครับ"

ลุกซ์ขยี้ตาเล็กน้อย "ไม่เป็นไรฉันแค่เผลินไปหน่อยน่ะ" ลุกซ์ยิ้มก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง "พรุ่งนี้ฉันฝากนายทำความสะอาดและจัดของเขาที่นั่นทีนะ จัดตามใจนายได้เลย ฉันอยากพักอยู่ที่นั่นสักพัก"

"ครับนายท่าน" รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้เป็นนายทำให้จอร์จรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเพราะตั้งแต่โตมาเขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มเลยสักครั้ง

วันรุ้งขึ้นหลังจากที่ลุกซ์แต่งตัวเสร็จเขาได้ใช้พลังวิเศษของเขาเปิดพระตูจากที่บ้านมายังตึกที่เขาพึ่งซื้อใหม่ทันที เมื่อเปิดมาถึงเขาก็พบว่ามีคนหลายคนกำลังจัดของกันอยู่และมองมาที่เขาด้วยสีหน้าที่ตกใจป่นสงสัย "ลืมไปเลยว่ามันไม่ปกติของมนุษย์" ลุกซ์ได้หยุดเวลา ก่อนจะเดินมายังกลางห้อง "พวกนายจงลืมเรื่องเมื่อกี้ทั้งหมดและจำว่าฉันพึ่งมาโดยรถส่วนตัว" เพียงลุกซ์ดีดนิ้วพนักงานขนของได้ทำงานต่ออย่างไม่มีใครสงสัย

ลุกซ์ได้มานั่งที่หน้าต่างที่เขานั่งเมื่อวานแต่เมื่อมองทะลุลงไปยังตัวบ้านเขากลับไปพบลูน่าเด็กที่เขาเจอ ลุกซ์ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว 'วันนี้วันพุธงั้นเหรอ?' ทันใดนั้นลุกซ์ก็นึกออกขึ้นมา 'ในโลกมนุษย์มีสิ่งที่โรงเรียนสินะ' ลุกซ์นึกย้อนกลับไปเล็กน้อยตอนที่เขาเจอกับลูน่าที่กำลังโดนเพื่อนแลกง้ดูเหมือนว่าลูน่านั้นจะเป็นนักเรียนอยู่

"จอร์จ ฉันอยากเรียน" เพียงแค่โทรหาจอร์จก็มาขี่รถมารับลุกซ์ทันที

"ผมได้จัดเตรียมโรงเรียนที่ดีที่สุดให้ท่านเรียบร้อยครับ"

"ไม่ ฉันอยากเรียนโรงเรียนนั้น" ลุกซ์ที่ไม่รู้จักชื่อโรงเรียนของลูน่าจึงได้ชี้ไปหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดนักเรียนเหมือนกับลูน่าที่ดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงคนนี้นั้นจะโดดเรียนออกมาเที่ยวกับแฟนของเธอ

"แต่ท่านครับ"

"ไม่มีแต่จอร์จอย่าลืมว่าคำสั่งของฉันคือที่สุด"

จอร์จนิ่งเงียบก่อนจะยกหูโทรศัพท์และเดินออกไปคุยเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับมาหาลุกซ์ "เรียบร้อยครับท่าน"

ลุกซ์ยกนิ้งพร้อมกับยิ้มให้กับจอร์จ "ให้มันได้อย่างนี้จอร์จ ว่าแต่โรงเรียนชื่ออะไรนะ"

"โรงเรียนวัดนกครับ" จอร์จพูดด้วยร้ำเสียงที่เรียบง่าย

"ฉันขอชื่อโรงเรียนอีกที" ลุกซ์อึ้งเล็กน้อยก่อนจะยื่นหูขยับเข้าไปเล็กน้อย

"ท่านฟังไม่ผิดครับ โรงเรียนวัดนก และผู้อำนวยการบอกว่าท่านสามารถข้าเรียนได้เลย"

ลุกซ์ถอนหายใจออกมาดูเหมือนว่าโรงเรียนที่ลูน่าเรียนนั้นจะเกินกว่าสิ่งที่เขาคิดไปเยอะมาก ลุกซ์นั่งอยู่บนรถที่จอร์จกำลังขับไปส่งเขาที่โรงเรียนวัดนก

"ช่างเป็นเวลาหลายสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นท่านยิ้มครับ" คำพูดของจอร์จทำให้ลุกซ์นั้นรู้สึกตัว

"นั่นสินะ เรื่องแบบนี้ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันคืออะไร" ลุกซ์พูดพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย

"คงจะเป็นเพราะท่านจกหลุกรักมั้งครับ" จอร์จพูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข

เมื่อมาถึงลุกซ์ได้ก้าวเท้าลงจากรถลีมูซีนสีดำอย่างงดงามทุกสายตาจ้องมองเขาด้วยสีหน้าที่สนใจป่นตกใจ

"ไปก่อนนะขอร์จ" ลุกซ์ได้ยกมือไล่จอร์จไป

"แต่ท่านยังไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนนะครับ อาจจะทำให้คนอื่นสงสัยได้ เข้ามาเปลี่ยนด้านในก่อนเถอะครับ ผมเตรียมไว้ให้แล้ว"

"นั่นสินะ ฉันเองก็ขี้เกียจไล่ลบความทรงจำสะด้วยสิถ้าเปลี่ยนตอนนี้" ลุกซ์ได้เข้าไปในรถ ก่อนะจะร่ายอะไรบางอย่างทันใดนั้นชุดนักเรียนที่วางอยู่ก็ได้เปลี่ยนกับชุดที่ลุกว์ใส่อยู่ทันที

"ผมได้บอกกับผู้อำนวยการแล้วครับว่าท่านต้องการเรียนเดี่ยว เนื่องจากท่านไม่สามารถถูกตัวมนุษย์ได้"

ลุกซ์ถอนหายใจเล็กน้อย "ไม่เอาน่าจอร์จฉันจะเรียนรวม ฉันระวังตัวเองดีอยู่แล้ว"

"ครับนายท่าน"

"นายไปได้แล้ว" ลุกซ์ดึงคอเสื้อของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในโรงเรียน ทุกสายตาจ้องมองมาที่ลุกว์แต่ลุกซ์เลือกที่จะไม่สนใจ แต่เขากลับกวาดตาหาคนที่เขาต้องการและไม่นานเขาก็เจอ

และดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่เขาคิดไม่ว่าจะสบตากับลูน่านานขนาดไหน เขาก็มองไม่เห็นอนาคตของเธอเลยแม้แต่น้อย 'ผู้หญิงคนนี้พิเศษ'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***