ตกสวรรค์

"ในฐานะที่เจ้าโกรธเกลียดเหล่ามวลมนุษย์ที่ข้ารัก ข้าลงโทษเจ้าให้ลงไปเกิดใหม่เป็นมนุษย์เป็นเวลา 1,000ปี" คำสั่งของพระเจ้าในศาลสวรรค์ท่ามกลางเทวดาและภูติสวรรค์มากมาย

ลุกซ์ เทวดาผู้ถูกลงโทษยังคงเงียบไร้ข้อโต้แย้ง "รับคำบัญชาครับ"

ลุกซ์เดินมายังเส้นขอบฟ้า ดูเหมือนว่าเขานั้นจะยังคงไม่มีความรู้สึกผิดกับข้อกล่าวหาที่เขาได้รับเลยแม้แต่น้อย

มานูเอล เพื่อนสนิทของลุกซ์ได้อาสาพาลุกซ์ลงไปเกิดยังโลกมนุษย์ ทั้งสองมองหน้ากันแต่ไม่มีคำพูดอะไรทั้งนั้น ก่อนที่มานูเอลจะยื่นบางอย่างให้

"รับนี่ไว้สิ หากต้องการใช้ก็นึกถึงหน้าฉันไว้"

ลุกซ์มองด้วยสีหน้าที่ขยะแขยง "จะให้ฉันเอาขนสกปรกนี่ไปเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ ฉันไปเกิดใหม่จะจำได้หรือไงว่าหน้านายเป็นยังไง?"

มานูเอลทำสีหน้าที่แปลกใจเล็กน้อย "นั่นสินะ ก่อนจะจากไปฉันขออะไรนายอย่างสิ"

ลูกซ์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ว่ามาสิ" เมื่อพูดจบ มานูเอลก็ได้ถีบลุกซ์ร่วงลงไปยังด้านล่าง พระเจ้าและเหล่าเทวดาต่างแสดงสีหน้าที่ตกใจอย่างชัดเจนเพราะลุกซ์นั้นยังไม่ได้ถูกดึงพลังคืนและยังไม่ได้ลบความทรงจำเลยแม้แต่น้อย

"มานูเอลลลล!!" พระเจ้าตะโกนออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์

"โทษทีครับพอดีลุกซ์มันบอกว่าขนปีกผมสกปรกเลยน่ามืดไปหน่อย"

พระเจ้าได้มายืนมองลุกซ์ล่วงลงไปจากฟ้า เขาดึงพลังคืนได้เพียงส่วนหนึ่งก่อนจะร่ายอะไรบางอย่างมันเป็นบทลงโทษที่แสนร้ายแรงที่ลุกซ์ไม่คาดคิด

"ในฐานะที่เจ้าโกรธเหล่ามนุษย์ข้าขอสาปให้เจ้าไม่สามารถแตะต้องเหล่ามนุษย์ได้"

ลุกซ์ที่ลงมาถึงยังเบื้องล่างก่อนที่คำสาปของพระเจ้านั้นจะลงมาที่ร่างกายของเขา ท่ามกลางพื้นที่เขียวขจี้ผู้คนมากมายในยุคดึกดำบรรพ์ได้จ้องมองเขาด้วยความสงสัยก่อนที่จะเริ่มขยับเข้ามาใกล้ตัวลุกซ์

"อย่ามาโดนตัวฉันพวกมนุษย์โสโครก" ลุกซ์ได้ใช้พลังหยุดเวลา หยุดเหล่ามนุษย์ที่จะมาถูกตัวเขาก่อนจะลบความทรงจำของทุกคนที่เห็นเขาทั้งหมด "จำไว้เลยตาแก่" ลุกซ์ได้มองขึ้นไปบนฟ้าพร้อมกับบ่นพระเจ้าเล็กน้อย ก่อนจะสยายปีกสีขาวที่แสนสวยงามและบนหายไป

สิ่งที่เขารู้สึกเสียดายนั้นคือพลังที่เขาถูกดึกปีจาก หกปีกที่แสนสง่าเหลือเพียงสองปีกเท่านั้น มันทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้กลับมาเกิดใหม่ที่มีพลังเพียงเล็กน้อย

ลุกซ์นั้นเป็นเทวดาที่อยู่เงียบ ๆ และไม่ค่อยสนใจเทวดาใดบนสวรรค์นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้กว่าที่พระเจ้าจะรู้ว่าลุกซ์เกลียดมนุษย์ที่พระเจ้าหลงรักก็ใช้เวลาหลายพันปี ลุกซ์ได้มายืนมองเมืองแห่งหนึ่งที่ดูสงบและเรียบง่าย

ตั้งแต่ที่เขาตกลงมาโดยมีพลังเขาก็ได้เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมหมดแล้ว การใช้เวลา 1,000ปี ในโลกมนุษย์นั้นเป็นเรื่องง่ายสำหรับเทวดาชั้นสูงสุดอย่างลุกซ์ แต่สิ่งเดียวที่เป็นปัญหาคือเขาไม่มีวันตายนั่นทำให้เขาต้องปรากฏตัวให้มนุษย์เห็นน้อยที่สุด

หลายร้อยปี ผ่านไป บนถนนที่แสนเรียบง่ายในย่านไวท์ชาเปล ประเทสอังกฤษ กรุงลอนดอน

"นายเองสินะที่ไล่ฆ่าเหล่าผู้หญิงดสเภณีพวกนี้" ลุกซ์จ้องมองชายคนหนึ่งในร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ดูเหมือนว่าการที่ลุกซ์ปรากฏขึ้นมาด้านหลังจะทำให้ชายชายที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดจะตกใจเป็นอย่างมาก "แจ๊ค? เรียกยังงี้สินะ?"

"แกเป็นใคร?"

"เพราะแบบนี้ไงถึงเกลียดมนุษย์" ลุกซ์พูดอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ก่อนจะหยุดเวลาทำให้แจ๊คที่กำลังพุ่งเข้ามาทำร้ายเขาหยุดนิ่ง ลุกซ์ได้ร่ายอะไรบางอย่าง "นายจงลืมเรื่องราวทุกอย่างและจงจำอย่างเดียวว่านายคือทาสรับใช้ผู้ซื้อสัตย์ของฉัน" เมื่อลุกซ์พูดจบก็ได้ร่ายมนต์ทำให้ร่างกายของแจ๊คดูดีก่อนจะเรียกตำรวจ "ฆาตกรชัวอย่างแก ต้องมาเป็นทาสของฉัน"

ฆาตรกรที่สังหารโสเภณีทั้ง 4ศพได้เลือนลางหายไป ลุกซ์รู้สึกผิดเล็กน้อยดูเหมือนว่าเขานั้นจะไปยุ่งเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เข้าให้แล้วการหายไปของฆาตรแจ๊คนั้นทำให้ผู้คนสับสนเป็นอย่างมาก "ไม่คิดมาก่อนเลยว่ามันจะยุ่งยากขนาดนี้" ลุกซ์ถอนหายใจเล็กน้อยเพราะเขาเห็นอนาคตของแจ๊ค การที่แจ๊คกลับตัวจะทำให้เขากลายเป็นมหาเศรษฐีในอนาคตในอีกหลายร้อยปีนี่เป็นแผนของลุกซ์ แม้จะทำมาตลอดในหลายร้อยปีที่ผ่านมาแต่ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งที่ยุ่งยากที่สุด

"แจ๊ค" ทันทีที่เสียงของลุกซ์ดังขึ้นแจ็คก็ได้เปิดประตูเข้ามาทันที

"ครับนายท่าน"

"เก็บของเตรียมตัว เราจะไปประเทศไทย"

หลายปีผ่านไป

แม้ประเทศไทยจะไม่ใช่ประเทศในความคิดของเขาแต่สิ่งที่เขาต้องการคือความสงบ ด้วยอำนาจเงินทำให้เขาจัดการเรื่องต่างๆได้อย่างง่ายดาย แจ็คได้เสียชีวิตแล้วและคนที่มารับใช้เขาต่อคือ จอร์จ ลูกของแจ็คนั่นเอง

ด้วยอำนาจสะกดจิตทำให้แจ็คนั่นรับใช้ลุกซ์อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

"วันนี้ท่านจะออกไปด้านนอกเหรอครับ?" จอร์จที่เห็นเจ้านายแต่งตัวในรอบหลายปีได้ถามขึ้น

"ก็แค่อยากไปสูดอากาศบ้าง ฉันรบแต่ในนี้มาหลายปีอย่างน้อยก่อนจจะกลับขึ้นไปก็ขอให้ฉันได้เชยชมโลกมนุษย์ที่แสนน่ารังเกีนขหน่อย" ลุกซ์พูดก่อนจะเปลี่ยนแปลงร่างกายที่เป็นชายวัยกลางคนกลายเป็นเด็กที่มีอายุราว ๆ 17-18ปี

ลุกซ์ได้ใส่แว่นดำเพราะการที่เขาได้สบตากับคนอื่นทำให้เขามองเห็นอนาคตของคนที่สบตาเขา ขณะที่ลุกซ์กำลังเดินอยู่นั้นเขาได้พบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุพอๆกับเขาในร่างนี้กำลังโดนทำร้ายจากเพื่อนของเขา ลุกซ์ได้ถอดแว่นออกเพื่อที่จะมองห้ชัดเจนขึ้น ก่อนจะร่ายอะไรบางอย่างในใจทำให้เด็กเหล่านั้นหยุดทำร้ายและเดินจากไป

แม้จะไม่อชบมนุษย์แต่เขาเข้าใจดีว่าการทำร้ายคนไม่มีทางสู้นั้นเป็นอย่างไร "หัดสู้บ้างสิ" คำพูดของลุกซ์ทำให้ตัวลุกซ์ได้สบตาของเด็กผู้หญิงคนนั้น แต่สิ่งที่เขาแปลกใจคือเขามองไม่เห็นอนาคตของเด็กผู้หญิงคนนี้

"ขอบคุณค่ะ" เธอปาดน้ำตาก่อนจะเดินจากไปแม้ลุกซ์อยากจะถามชื่อแต่เขาก็ไม่สามารถทำได้

"ทำไมมองไม่เห็นอนาคตของผู้คนนี้กันนะ?"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***