งัดข้อ

ชายถือร่มเดินตรงเข้ามาหาลุกซ์ก่อนจะยื่นร่มอีกคันให้ ลุกซ์รับไว้อย่างระมัดระวัง

“เธอคนนี้หากไม่ได้นายช่วยไว้ เธอจะกลับไปผูกคอตาย”

ลุกซ์เบิกตากว้างขึ้น “อะไรนะ?”

ก่อนที่ยมทูตจะพูดต่อ “การช่วยเหลือของนายในวันนี้ทำให้การฆ่าตัวตายของเธอไม่เกิดขึ้นและเธอก็จะไม่ตาย” ยมทูตจ้องหน้าลูน่าก่อนจะหันไปหาลุกซ์ “นายช่วยเธอไว้?”

“ฉันมองไมเห็นอนาคตของเธอ ฉันจะช่วยเธอได้ยังไง?” คำพูดของลุกซ์ทำให้ยมทูตแปลกใจเล็กน้อย

“เทพหกปีกโดนลดพลังขนาดถึงมองไม่เห็นอนาคตงั้นเหรอ? ตลกสิ้นดีต่อให้เหลือครึ่งปีกยังไงก็เห็นอนาคตอยู่แล้วนิ อย่ามาโกหกเลย”

“ฉันไม่ได้โกหก” ลุกซ์หนักแน่นด้วยคำพูดเดิม

ยมทูตจ้องมองไปที่ลุกซ์ที่จับไม้ด้านนึงและลูน่าจับอีกด้านหนึ่ง “เทพผู้เกลียดชั่งมนุษย์แต่กลับช่วยมนุษย์ดูแปลกดี” ยมทูตได้เข้าไปกระซิบที่ข้างหูลุกซ์ “อย่าลืมสะละคำสาปของพระเจ้าหากแกโดนตัวเธอแม้แต่นิดเดียวร่างกายแกก็สลาย ทางที่ดีอย่าหลงรักเธอจะดีกว่านะ” เมื่อพูดจบยมทูตก็ได้ยื่นร่มให้ลุกซ์ก่อนที่เวลาจะกลับมาเดินอีกครั้งและยมทูตก็ได้หายไป

หน้าที่ของยมทูตคือจะมารอรับดวงวิญญาณที่ถึงฆาตไม่รับโทษหรือรอพิพากษา

เมื่อยมทูตกางร่มทุกสิ่งทุกอย่างจะหยุดนิ่งมีเพียงยมทูต เทพและดวงวิญญาณที่ยมทูตมารอรับตัวเท่านั้นที่สามารถขยับได้

พลังของยมทูตไม่ได้ด้อยไปกว่าเทพเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่มีนมทูตตนไหนที่สามารถต่อสู้กับเทพที่มีหกปีกได้เลยแม้แต่น้อย

“ไว้เจอกันนะ” เมื่อลุกซ์พาลูน่ามาส่งเขาก็ได้เดินกลับไปยังตึกที่อยู่ตรงข้ามกับลูน่า

ทันใดนั้นยมทูตก็ปรากฎตัวออกมาจากด้านหลังของลุกซ์ที่ยืนมองลูน่าผ่านหน้าต่างจากมุมเดิม “ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ” ยมทูตนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับเสยผมสีดำขึ้นอย่างสบายใจ “เทพผู้เกลียดมนุษย์กลับหลงรักมนุษย์เหรอเนี่ย”

“เงียบไปเลยเดธ ฉันยังตกใจไม่หายเลยเมื่อรู้ว่าเธอจะตายวันนี้” ลุกซ์ถอนหายใจพร้อมกับปิดหน้าต่าง เมื่อมองไปที่นาฬิกาก็พบว่าตอนนี้ตีหนึ่งแล้ว

“ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องที่นายบอกไม่เห็นอนาคตของเธอคือเรื่องจริง” เดธกอดอกพร้อมกับทำสีหน้าครุ่นคิด “หรือว่าเธอคือพระเจ้าที่แปลงกายลงมา?”

คำพูดของเดธทำให้ลุกซ์ที่ยิ้มอยู่หุบยิ้มทันที “ไม่ใช่หรอกถ้าเป็นพระเจ้าจริงฉันต้องสัมผัสพลังได้สิ แต่นี่ฉันไม่รู้สึกถึงอะไรเลย”

“ช่างนายเถอะ แต่ฉันอยากจะขอเตือนอะไรบางอย่าง” เดธยื่นหน้าเข้ามาใกล้ลุกซ์ “หากครั้งหน้าเธอถึงฆาตอีกอย่ามาขว้างทางงานฉันก็พอ”

ลุกซ์ยิ้มก่อนจะดันหน้าเดธออก “ถ้าแกรู้ว่าเธอถึงฆาตเมื่อไหร่บอกฉันก็พอ”

“ให้แกไปช่วยน่ะสิ”

ลุกซ์ส่ายหน้า “ฉันไม่ขว้างงานนายหรอกเพื่อนรัก”

หลังจากวันนั้นลูน่าก็ไปเรียนอย่างมีความสุขชีวิตของเธอนั้นดีขึ้นเป็นอย่างมาก

“จอร์จดูเกรดคนนี้ให้หน่อยพอทำงานตำแหน่งอะไรได้บ้าง” ลุกซ์ที่เห็นว่าลูน่ากำลังเครียดเรื่องหาวานจึงโทรหาจอร์จผู้ช่วยทันที

“จากที่ดูเกรดตอนนี้เธอสามารถทำงานในตำแหน่งสูงของบริษัทเราได้ครับ แต่ต้องทดลองงานก่อน”

“งั้นเหรอ” ลุกซ์คิดอยู่เล็กน้อย “ถ้าเธอยื่นขอฝึกงานก็ให้เธอเข้าไป แต่ไม่ต้องบอกว่าฉันเป็นคนอนุมัตินะ นายรับเธอได้เลย”

“รับทราบครับนายท่าน”

“ลองไปที่นี่ดูสิ เห็นว่ารับพนักงานน่ะ” ลุกซ์ยื่นบัตรบริษัทแฟสตาซีให้ลูน่า ทำให้ทุกคนในห้องต่างพากันตกใจเป็นอย่างมาก “ขอร้องว่าทุกคนอย่าโดนตัวฉันเป็นพอ” ลุกซ์ได้พูดห้ามเมื่อเห็นว่าเพื่อนคนอื่นๆภายในห้องเริ่มเข้าใกล้ตัวเขา “ไม่ใช่แค่ลูน่า แต่พวกนายก็ควรไปลองสมัครดูนะ”

หนึ่งสันของลุกซ์ในเวลาเรียนนั้นผ่านไปแสนง่ายดายจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี ทุกสิ่งทุกอย่างที่ลุกซ์เห็นจากใบหน้าของลูน่ามันทำให้เขาเริ่มหลงรักผู้หญิงคนนี้มากขึ้นจนไม่อยากเสียเธอไป

ลุกซ์ได้กลับมาบ้านและพบกับเดธที่ใช้ตึกของเขาเป็นที่ส่งต่อดวงวิญญาณไปตัดสินไม่ก็พิพากษา

“นี่นายจะทำกับตึกของฉันแบบนี้ไม่ได้นะ ไอ้ยมทูต”

“แล้วไง? นี่ถือเป็นการชดใช้ที่นายขัดขว้างการทำงานของฉัน”

ลุกซ์เลือดขึ้นหน้าพร้อมกับสยายปีกสีขาวทั้งสองของเขา

ในขณะเดียวกันเดธที่เห็นแบบนั้นก็ได้สยายปีกสีดำทั้งสองของเขาเช่นกัน

“ใจเย็นกันก่อนนะครับทั้งคู่” ดวงวิญญาณที่เดธพามาพูดห้าม

“ไม่ต้องยุ่ง!” ลุกซ์เดธพูดพร้อมกันทำให้ดวงวิญญาณนั้นนิ่งเงียบ

“เอาล่ะมาตัดสินให้มันรู้ไปเลยดีกว่า” ลุกซ์พูดพร้อมกับตั้งแขนลงบนโต๊ะ

“ฉันเองก็อยากวัดมานานแล้ว” เดธอถกแขนเสื้อขึ้นอย่างรีบร้อนก่อนจะตั้งแขนเหมือนลุกซ์

ทั้งสองงัดข้อกันอยู่นานจนกระจกเกิดรอยร้าวและตึกเริ่มเกิดสั่น

“อะไรกันเป็นถึงเทพหกปีมีแรงแค่นี้ดหรอว่ะ?”

“เงียบไปเลยไอ้อีกา ถ้าฉันมีหกปีกสำหรับแกแค่นิ้วเดียวก็พอแล้ว!”