เวลานี้ผมเกลียดที่สุด

"เป็นไงอร่อยมั้ย"

"อร่อยมากเลยนายน่าจะเป็นพ่อครัวได้เลยน่ะฉันอยากกินกับข้าวฝีมือนายทุกวันเลย"

"ถ้าเป็นแบบนั้นนายก็คงเบื่อมากแน่ๆ"

"ไม่เบื่อหรอก"

"นายพูดแล้วน่ะ"

"อือ"

คำพูดของชิเอลทำให้ผมรู้สึกดีใจมากๆ แต่ก็แนะความสุขมานก็อยูากับคนเราได้ไม่นานความทุกข์ก็จะเข้ามาแทนที่ ทุกข์สุขปะปนกันไป

ยังไงสิ่งที่ผมไม่ต้องการให้เกิดมันก็เกิดขึ้นตลอด อย่างที่ทุกคนรู้ว่าในทุกๆเช้าชิเอลจะจำความไม่ได้ มันเป็นสิ่งที่ผมไม่ต้องการที่สุด แต่แลกกรบการที่ได้เห็นรอยยิ้มของชิเอลทุกวัน ผมก็มีความสุขมากพอแล้ว

"นายนั่งเมืออะไร"

"ป่าวๆไม่มีอะไร แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย"

"อ๋อ"

จากจานที่เต็มไปด้วยพืชผักมากมายตอนนี้ได้มีแต่ว่างเปล่าภายในจาน

เด็กชายเดินไปเก็บข้าวของที่อยู่บนโต๊ะจนหมด

"นายไม่เหนือยหรอที่ทำทุกอย่างคนเดียวหมดเลย"

"ไม่เหนื่อยเลยสักนิด เพราะถ้าเค้าทำแล้วชิเอลทีความสุขเค้าก็จะทำ"

"เกิดเป็นนายนี้มันยากจริงๆ"

"ไม่ยากหรอก ลองมาเป็นดูมั้ยล่ะ"

"ไม่เอาๆ"

"555 ยังไงนายก็ไม่ทำอยู่ดี"

เขาพูดพลางลูบหัวไปพลาง

ความรู้สึกที่ได้เห็นรอยยิ้มของคนที่เรารักมันเป็นแบบนี้นี้เอง ก่อนที่ผมจะได้คบกับชิเอล ผมโหยหาความสุขแบบนี้มาโดยตลอด เพราะผมไม่เคยเข้าใจความว่ารักเลยด้วยซ้ำ แต่พอผมได้รู้จักและได้จกหลุมรักชิเอลทำให้ผมรู้ว่าความสุขมันหาได้ไม่ยากเลยจริงๆ

ชิเอลเป็นคนที่ดีคนนึงเลยก็ว่าได้ แต่ก็นั่นแหละอะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด

"ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำมั้ยนายชอบหน้าตรึงเครียดอยู่ได้เหมือนมีอะไรในใจตลอดเลย"

"ไม่มีอะไรหรอกแค่เครียดกับงานเฉยๆ ไม่มีอะไรเลยจริงๆ"

"ฉันจะพยายามเขื่อก็ได้"

"ฉัน...รัก...นายน่ะ"

"ฉันก็รักนายเหมือนกัน"

"นายจำอะไรไม่ได้ไม่ใช่หรอ นายจะรักฉันๆใช่ไม"

"รักจริงไปสิ เพราะนายบอกเองว่าฉันกับนายเป็นแฟนกันก็ต้องรักกันสิ"

"อือ"

คำพูดพวกนั้นทำให้ผมกลับมาใจฟูอีกครั้ง ถึงแม้จะรู้ว่าจะไม่ค่อยได้นินก็เถอะ

เวลานี้ผ่านไปเร็วจริงๆ จากตอนแรกฟ้ายังสว่างอยู่เลยตอนนี้กลับมามึดอีกแล้ว

ผมเกลียดเวลานี้ที่สุดเลย