เวลานี้จากความรู้สึกที่มีความสุขกลับเศร้าหมองลง เกินจะห้ามความรู้สึกได้ เหมือนกับแสงของจันทรายามเที่ยงคืน
หลังจากกลับจากการไปหาหมออยู่ดีๆก็มีเสียงอ่อนหนุ่มของชิเอลถามขึ้นไม่หยุดหย่อน หลังจากเขาได้รับรู้ความจริงเขาจึงบอกกับผมว่า "นายคงเสียใจมากเลยสิน่ะ ที่ฉันจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ขอโทษที่จำไม่ได้น่ะ... "
นั้นเป็นคำพูดที่ทำให้ผมยิ้มได้อีกครั้ง ถึงแม้ว่าคืนนี้เขาจะจำอะไรไม่ได้สักอย่างก็ตาม อย่างน้อยห้องมึดๆนี้ก็มีแสงสว่างอีกครั้ง
ทุกคำพูดของชิเอลทำให้ผมรู้สึกดีมากเลยครับ มันเหมือนครั้งที่เราได้เจอกัน ตอนนั้นผมเศร้าและท้อแท้กับชีวิต อยู่ดีๆก็มีคนแปลกหน้าเดินเข้ามาให้กำลังใจผม คนๆนั้นก็คือชิเอล หลังจากนั้นผมและชิเอลก็ได้ติดต่อกัน ความสัมพันธ์ของผมและชิเอลก็เริ่มพัฒนาจากคนแปลกหน้ามาเป็นเพื่อน จากเพื่อนก็กลายเป็นคนรัก มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วตอนในตอนนั้น แต่... อยู่มาวันหนึ่งชิเอลก็กลับจำความไม่ได้แม้แต่น้อย
ผมได้พาชิเอลไปหาหมอแต่หมอวินิจฉัยว่าชิเอลเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาได้ นั้นเป็นคำพูดที่ทำให้ผมกลับมาเศร้าอีกครั้ง แต่พอได้เห็นลอยยิ้มของชิเอลก็ทำให้ผมมีความสุขอีกครั้ง แต่ก็เป็นความสุขชั่วครู่เท่านั้น ความรู้สึกในตอนนี้นมันมากเกินกว่าจะอธิบายออกมาได้ เช่นเดียวกับความรู้สึกในตอนนี้
" เออ... ตอนนี้ฉันหิวแล้วมีอะไรให้กินบ้างอ่ะ " เด็กชายพูดด้วยความคร้องใจ พร้อมกับเสียงที่ดัวออกมาจากท้องของชายหนุ่ม
" มีสิ " เด็กชายเอิ่ยขค้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
" รีบไปเอาสิฉันหิว "
" ครับๆ "
ผ่านไปไม่กี่นาทีเด็กหนุ่มก็ก้าวเท้ามาถึงห้องนั่งเล่นพร้อมกับมีของที่อยู่ในมือมากมาย ของในมือก็คือ...อาหารนั้นเอง!!! อาหารน่ากินทั้งเลยใช่ไมล่ะ เพราะเขาเป็นคนทำเองกับมือ
" อาหารน่ากินทั้งนั้นเลย "
" ฉันทำเองมันก็ต้องน่ากินเป็นธรรมดา "
"ฉันกินแล้วจะตายไม "
" ไม่ตายหรอก เชื่อฉันสิ "
" ก็...ได้... "
เด็กชายยกยิ้มอีกครั้งก่อนที่จะใช่ช้อนตักอาหารบนจานเข้าปาก
เวลาผ่านไปไม่นานก็มีเสียง เสียงนึงดังขึ้น
" อร่อยจริงไปด้วย นายหน้าจะมีพรสวรรค์ในด้านการทำอาหารน่ะเนี่ย!! "
" จริงหรอ "
"จริงสิ ฉันแนะนำให้นายเปิดร้านอาหาร ถ้านายเปิดคงมีแต่คนรู้จักกลายเป็นเศรษฐีแน่นอน "
" หวั่งว่ามันจะเป็นแบบนั้น "
เวลาแห่งความสุขได้จบลงอีกครั้ง หลังจากที่ชิเอลได้หลับไป ถึงแม้มันจะเป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้วก็ตามแต่มันก็ทำให้ผมเศร้าอยู่เหมือนเดิม ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็ยังคงเศร้าอยู่แบบนี้ มีคนบอกผมมาว่าเราต้องใช้เวลาในการเยียวยาหัวใจ แต่มันต้องใช้เวลานานแค่ไหนผมถึงจะหายเศร้า ก็อย่างที่ผมบอกไปตั้งแต่ตอนต้นว่า " สิ่งที่ทำให้ผมเศร้าที่สุดคือการที่คนรักจำความไม่ได้ "
ตอนนี้มีเพียงเสียงของลมที่พัดพาความหนาวเย็น และแสงจันทร์ที่นำพาความเศร้าเสียใจ
ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็จะค่อยดูแลชิเอลแบบนี้ตลอดไป ต่อให้ลิเอลจะจำความไม่ได้ก็ตามผมสัญญา....
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments