สรุป​มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ

...สรุป​มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

.......

.......

.......

...ฉันได้ค่อยๆย่องออกมาจากชั้นหนังสือที่เราได้หลบกันมาตรงที่ชั้นหนังสือ​ใกล้โต๊ะ​กลางหัองสมุดแทนโดยมีรุ่นพี่และมาลินตามมาด้วยพี่วินได้สะกิดฉันแล้วถามฉันว่า...

..."เธอไม่กลัวหรอ" พี่วินถามมาได้เนอะฉันกลัวแทบตายแหนะ...

..."กลัวสิแต่หนูอยากรู้​ความจริงมากกว่า"ฉันตอบพี่วินไปพลางมองไปทาง2คนที่อยู่ใจกลางห้องสมุดแล้วฉันกับพี่วินและมาลินจึงแอบฟังพวกเธอคุยกันอย่างๆเงียบ...

..."มาช้าจังเลยนะมิ้น" มีเสียงหนึ่งพูดขึ้น...

..."ก็กว่าจะหาเวลามาหาได้มันยากนิ"มิ้นได้พูดตอบกลับเธอคนนั้นไป...

..."แล้วมีอะไรมาบอกเพิ่มเติมมั้ยมิ้น"เธอคนนั้นฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเธอใครแต่ในความคิดฉันเธอคือสายไหม​...

..."ฉันเจอนักเรียน2คนน่าจะ​พอเป็นตัวแทน​ได้" มิ้นได้เอ่ยบอก...

..."แล้วเธอล่ะสายไหม​"มิ้นไปเอ่ยชื่อนั้นขึ้นจริงด้วยเธอคือสายไหม​...

..." ฉันแทบจะเป็นแบบเธอไม่ได้เลยฉันทำได้แค่หลบๆซ่อนๆ"สายไหมบอกกับมิ้นไป...

..." แล้วรายต่อไปคือใครกันล่ะ" สายไหมได้ถามมิ้น...

..."2คนนั้นชื่อเฟลกับมาลิน"ฉันสดุ้งเฮือกเลยเมื่อมิ้นพูดชื่อฉันกับมาลิน...

..."ฉ...ฉันกับมาลินงั้นหรอ.."ฉันเอาหน้ากลับเข้ามาพร้อมกับความช็อก​...

...พี่วินถามฉันอย่างเป็นห่วง...

..."เฟลเป็นอะไรไป" พี่วินสกิดฉันเบาๆพลางถามไปด้วย...

...ฉันเลยตอบพี่วินไปว่า...

..."มิ้นต้องการตัวหนูและมาลิน.."ฉันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นเพราะยังช็อกไม่หายแต่มาลินนี่สิ...

..."ห๊ะ!!"ฉันแทบหันไปปิดปากมาลินแทบไม่มันเพราะเธออุทาน​ดังมาก...

..."เธอจะพูดทำไมดังล่ะ"ฉันดุมาลินไปเล็กน้อย...

..."นั้นใคร? "ให้ตายเถอะพวกเธอได้ยินแล้ว...

..."ฉันถามว่านั้นใคร?!" ใช่ตอนนี้มิ้นถามฉันเป็นครั้งที่2...

...ฉันเลยบอกพี่วินกับมาลินให้ค่อยๆหลบไปแต่ดันต้องจบแค่นั้นเพราะรองเท้า​นักเรียนของมาลินมันดันดังทำไมรองเท้าฉันไม่ดังน่ะหรออ๋อฉันใส่รองเท้าพละมาน่ะเลยถนัดมากกว่า...

..."ไงสาวน้อย"และใช่ดวงซวยไปอีกเพราะสายไหมมาดักทางเราไว้แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น​ประเด็น​อยู่​ตรงที่ว่าเธอไม่ได้มาแบบเดินแต่เธอมาแบบลอยลอยแบบไม่มีเท้าอ่าาา...

..."กรี๊ดดดดด!!!!!" จะเสียงใครไปไม่ได้นอกจากมาลินเธอกรี๊ดดังมากแสบแก้วหูจัดเลยแล้วสุดท้าย​เธอก็เป็นลมไปพี่มาวินรับตัวแทบไม่ทัน​...

..."มาลิน มาลิน" พี่มาวินเขย่าตัวเธอแต่เธอก็ไม่ได้สติน่าจะช็อคพอสมควรฉันก็ยืนอึ้งขาแข็งเลยจ้าาา...

...ไม่ใช่ว่าไม่กลัวแต่กลัวมากจนก้าวขาไม่ออกจะเป็นโจรหรือโรคจิตก็ว่าไปอย่างสามารถวิ่งหนีได้แต่นี่มันผีไม่ใช่คนถึงวิ่งมันก็วาปมาอยู่ด้านหน้า​อยู่​ดี...

..."เธอต้องการอะไรจากพวกเรา"ฉันถามไปแบบไม่กลัวแต่จริงๆถ้าก้าวออกจากห้องนี้ฉันล้มไปกองอยู่ตรงพื้นแน่ๆ...

..."ฉันต้องถามเธอมากกว่านะว่ามาทำอะไรตรงนี้" มิ้นเป็นฝ่ายถามเราขึ้นมา...

..."ป่าวแค่อยากมาอ่านหนังสือ​เล่น" ฉันตอบไปใจสั่นไป...

..."อ่านหนังสือ​งั้นหรอหรือมาแอบฟังกันแน่!" น่ากลัว​ไปไหนก่อนคุณ​สายไหมเป็นผีแล้วอาฆาต​หรอบ้าป่ะไม่ไปเกิดล่ะ...

...ไม่เจ้าใจกับผีจริงๆฉันไม่รู้ว่าทำยังไงต่อดีควรวิ่งหรือควรแกล้งเป็นลมไปตอนนี้เลย...

..."ไหนๆก็มาแล้วเอาตัวมันมาเลยไหมล่ะสายไหม"แล้วผู้ชายล่ะ...

..."ปล่อยมันไปแค่ปิดปากมันก็พอแล้ว"สายไหมบอกกับมิ้น...

..."จะทำอะไรพวกฉัน"ฉันเอ่ยถามสองคนนั้นไป...

..."ไม่ทำอะไรมากหรอกแค่มาเป็นตัวตายตัวแทน"สายไหมพูดทำให้เสียวสันหลังไปเลยน่ากลัวจริงๆและไม่คิดว่าฉันต้องมาต่อกรกับผี.......

..."ฉันไม่เข้าใจว่าพวกเธอสองคนทำแบบนี้ทำไมทำไมต้องเอาตัวนักเรียนไปทุกปีด้วยทั้งที่นักเรียนพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรพวกเธอด้วยซ้ำนักเรียนพวกนั้นบริสุทธิ์มีอนาคตแต่พวกเธอดันพรากมันไปจากพวกเจาเพราะความแค้นส่วนตัวน่ะหรอมันคุ้มหรอสายไหม​ มิ้น"ฉันบอกเลยว่าอารมณ์ตอนนั้นมันพลุ่นพล่านจริงๆ...

..."เธอจะไปรู้อะไรเธอไม่ใช่พวกเรานิทำได้แค่พูดพวกเราทรมาณในโรงเรียนนี้มาหลายปีโดยที่เราไม่ได้รับความยุติธรรม​"สายไหมพูดอย่างโกรธเคือง...

..."แล้วมันคุ้มค่าหรอที่จะนำนักเรียนไปทุกปีทั้งที่นักเรียนพวกนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้เลยเขาต้องมารับกรรมที่พวกเธอสร้างน่ะหรอใครมากกว่าที่ไม่ได้ความยุติธรรม"ฉันพูดตามความเป็นจริงเพราะสำหรับฉันมันไม่คุ้ม...

..."เธอจะไปรู้อะไรเราสองคนทรมาณในโรงเรียนนี้มาหลายปีไม่ได้รับความชดเชยไม่ได้รับความเป็นธรรมโดยเฉพาะผู้อำนวยการนั้น​ เห็นความตายนักเรียนเป็นเรื่องธรรมดาไม่เอาอะไรปล่อยปะละเลย​ เราถึงต้องเอานักเรียนไปทุกปีเพื่อประท้วงว่านักเรียนอย่างเราเองก็ต้องการความยุติธรรมไม่ใช่การมองผ่านๆ"สายไหมอธิบายให้เราฟัง...

..."พี่วินพามาลินออกไปก่อนหนูขอเจรจาเอง"ฉันได้หันไปบอกกับพี่มาวินที่มีร่างของมาลินอยู่ในอ้อมกอด...

..."ไม่มีสิทธิ์พามันไป"มิ้นประท้วงบอก...

..."ฉันมาเจรจาดีๆไม่ต้องการให้คนอื่นมาเกี่ยวตอนนี้"ฉันบอกมิ้นไป...

..."มันอันตรายมากเลยนะเฟล"พี่มาวินจับข้อมือฉันแล้วบอกเตือนฉัน...

..."มันไม่มีอะไรจะเสียแล้วพี่วิน"ฉันหันไปบอกกับรุ่นพี่ก่อนบอกให้รุ่นพี่นำตัวมาลินออกไป...

..."พามาลินอกไปเถอะก่อนมันจะฟื้นแล้วแล้วช็อคลงไปอีกรอบ"หลังจากนั้นพี่วินเลยพยักหน้าให้ก่อนอุ้มร่างมาลินออกไป...

..."มาคุยเรื่องของเรากันเถอะ"ถึงแม้ในใจฉันจะกลัวมากก็ตามฉันก็ต้องใจดีสู้เสือไปเพื่อปกป้องนักเรียนปีอื่นต่อไป...

..."เธอจะเข้าใจอะไรพวกฉันได้"มิ้นเอ่ยบอกเหมือนกับว่าฉันไม่สามารถช่วยอะไรได้...

..."แล้วถ้าฉันบอกมาว่าฉันมาสารถช่วยได้แล้วสามรถนำพาความยุติธรรมมาให้นักเรียนได้ล่ะแล้วเราจะได้อะไร"ฉันบอกไปเพราะต้องการให้เรื่องมันจบแค่รุ่นของฉันไม่อยากให้ไปเกี่ยงกับรุ่นต่อไปไม่งั้นได้มีการสูญเสียเพิ่มกว่านี้แน่ๆ...

..."ถ้าเธอทำได้ฉันจะไม่พาตัวนักเรียนไปแล้วพวกฉันจะไปเกิดโดยดี"สายไหมให้ข้อเสนอมา...

..."อืมได้สิ"ฉันเลยตอบตกลงไป...

..."ขอเวลาหน่อยนะฉันจะหาข้อมูลให้ได้"ฉันต้องไปพลางใจ้ความคิดว่าควรทำไงต่อดี...

..."ฉันให้เวลาสองเดือน"มิ้นบอกเวลากำหนดมามันไม่กดดันไปหน่อยหรอ...

..."น้อยไป  ข้อมูลพวกเธอมันหลายปีมาก่อนฉันจะเข้าโรงเรียนนี้ซ่ะอีกฉันต้องใช้เวลาคร่าวๆสามถึงสี่เดือน"ฉันต่อรองไปไม่รู้หรอกนะฉันต้องมาเสียเวลาทั้งหมดให้พวกเธอฉันก็ต้องขอเวลาหน่อยเถอะ...

..."นี่เธอ..."มิ้นกำลังจะด่าฉันแต่ดันโดนสายไหมจัดจังหวะ...

..."ได้สิถ้าเธอสามารถทวงความยุติธรรมให้เราสองคนได้"สายไหมให้เวลาฉันตามที่ฉันขอ...

..."โอเครงั้นตามนี้ฉันขอตัว"ฉันพูดจบฉันก็เดินออกมาจากห้องสมุดนั้นใช่แล้วเดินพ้นประตูห้องสมุดเข่าทรุดลงไปกองกับพื้นเลยทีเดียว...

.......

.......

.......

...จบไปแล้วนะคะกับบทนี้...

...ไม่รู้ว่าเฟลจะสามารถช่วยอะไรได้บ้างหรือได้ข้อมูลของมิ้นกับสายไหมได้มากน้อยแค่ไหนต้องรอดูต่อไปนะคะ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***