ความรักที่ไม่ได้เอ่ย

'คนเราสามารถรักคนคนหนึ่งได้กี่ปีกัน?'

ตัวของผมหลงรักคนคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนสนิทสมัยเด็ก เขาคือรักแรกของผม เขาเป็นเพื่อนคนแรก เขาคือคนที่เป็นครั้งแรกของผมทั้งหมด และผมก็คือคนที่ได้ครั้งแรกของเขาทั้งหมดเช่นกัน แต่ทำไมกันนะ

'ทำไมเขาไม่เลือกผม'

'ทำไมคนที่ควรอยู่ตรงนั้นไม่ใช่ผม'

'ทำไมกัน'

'ทำไมๆๆๆๆ'

"เฮ้ย"

"!!!"

"เหม่ออะไรของมึง?"

ชายหนุ่มที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลฟกช้ำมองมาที่ร่างสูงที่กำลังจมลงสู่ความคิดของตนเองด้วยความสงสัย เพราะคนตัวเล็กกว่าเอ่ยเรียกชื่อเขาเป็น10รอบ

"ป่าวๆ แล้วนายเรียกฉันทำไม?"

ชายร่างสูงได้ตอบปฏิเสธก่อนจะหันไปสนใจคู่สนทนาของตนเองอย่างไม่รีรอ

"เลิกสุภาพกับกูทีเถอะ"

"ยังไม่ชินอีกรึไง"

ชายร่างสูงพูดพร้อมกับยิ้มออกมา

"ให้ตายยังไงก็ไม่มีวันชิน แล้วเลิกยิ้มขนลุกแบบนั้นด้วย"

"งั้นก็ขอตอบด้วยล่ะกันว่าไม่มีวัน"

"ยอกย้อนเก่งจริงๆนะมึง"

"แบร่"

ชายร่างสูงแลบลิ้นพร้อมกับทำหน้ากวนประสาทคนตัวเล็กกว่า

คนตัวเล็กกว่าทำได้แค่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปจากจุดที่ยืน

"อ่าว จะไปไหน?"

ร่างสูงรีบเดินตามคนตัวเล็กทันที

"ไปหาแม่"

"ไปหาคุณน้า?"

"อา...กูยังไม่ได้บอกมึงหรอ"

คนตัวเล็กหยุดเดินก่อนจะเงยหน้ามองคนสูงกว่าด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

"บอกอะไร?"

"กูกำลังจะแต่งงาน"

บรรยากาศรอบตัวเหมือนกับหยุดนิ่งลง ไม่มีแม้แต่เสียงเล็ดลอดเข้ามา มีเพียงแค่ลมที่กระทบหน้าอย่างไร้เสียง พวกเขามองหน้ากัน ใบหน้าของคนตัวเล็กกำลังมองไปที่ใบหน้าของคนตัวสูงที่กำลังตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

คำพูดซ้ำที่ดังอยู่ในหัวจนแทบระเบิด หน้าอกที่รู้สึกจุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นพร้อมกันจนคนตัวสูงกว่าแทบจะไม่ได้ตั้งตัว

"มึงเป็นอะไร ตกใจขนาดนั้นเลย?"

"เออดิ"

แล้วเขาทำไง ตอนนี้เขาทำได้เพียงแค่ยิ้มและพูดโกหกออกไป

"ทำหน้าเหมือนจะร้องเลยนะมึง"

"ซึ้งเฉยๆ เพื่อนกำลังจะแต่งงานเลยนะ ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างนายจะมีเอา—โอ้ย!"

ทันทีที่พูดจบคนตัวสูงก็ถูกกำปั้นต่อยเข้าที่ท้องจนต้องร้องโอ้ยออกมา

"มึงไงที่เอากู"

ร่างสูงนิ่งไปสักพักก่อนยิ้มออกมา

"ก็ใช่ แต่ต่อจากนี้จะไม่ใช่ฉันแล้วไง"

"ทำไม? เสียดายรึไง ติดใจกูล่ะสิ"

"นายรึป่าวที่ติดใจ"

"ฝันไปเถอะ👎"

หลังจากที่ร่างเล็กพูดจบก็เดินไปทันที ทิ้งให้คนตัวสูงยืนอยู่มองตนเองเดินจากไป

หลังจากที่แผ่นหลังของคนตัวเล็กหายไปจากสายตา คนตัวสูงก็ทรุดลงกับพื้นทันที น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลเอ่อหล่นออกมา เขารู้สึกทรมาน ทรมานมาก เหมือนกับหัวใจของเขาถูกบีบอยู่อย่างไงอย่างงั้น เสียงร่ำไห้ยังคงดังและดังต่อไป

หลายปีผ่านไป วนมาถึงวันแต่งงานของเพื่อนสนิทที่รัก

คู่บ่าวสาวที่ยืนยิ้มกันอย่างมีความสุขและมอบจูบเร่าร้อนให้กันและกัน ช่างเป็นภาพ

'ที่อบอุ่น'

'ทำไมตรงนั้นถึงไม่ใช่ฉัน'

ความคิดนั้นได้เข้ามาในหัว เขาไม่สามารถตัดใจจากคนบนนั้นได้ แม้จะผ่านมาเป็นปีแล้วก็ตาม ความรู้สึกมากมายที่เคยร่วมกันทำยังคงติดอยู่ในใจเขา มันไม่สามารถถูกลบออกไปได้ แม้คนบนนั้นจะแต่งงานแล้วก็ตาม

'ถ้าฉันบอกเขาไป เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ใช่มั้ย'

ตู้ม!

ภาพของฟองอากาศที่กำลังลอยขึ้นเหนือน้ำ สีน้ำที่เป็นสีฟ้าครามงดงาม ช่างเป็นภาพที่คล้ายกับเขาเหลือเกิน ภาพสุดท้ายนี้ ก็ไม่ได้แย่นะ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

'เป็นความสวยงาม...ที่เยือกเย็น'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***