ความรักที่เป็นไปไม่ได้

'ชนชั้นสามารถใช้ตัดสินได้ทุกอย่าง'

รวมถึง'ความรัก'ด้วย เช่นกัน

ใครจะว่าหรือจะแย้งยังก็ช่าง เพราะตัวของข้าเคยพบเจอและถูกตัดสินเรื่องความรักจากชนชั้น

เมื่อหลายปีก่อน ตัวของข้าเคยตกหลุมรักบุตรสาวของตระกูลขุนนางเข้า นางมีเสน่ห์ น่ารัก สดใสร่าเริง ที่ข้าตกหลุมรักนางก็เพราะนิสัย แต่นั่นก็ส่วนหนึ่ง จริงๆแล้ว ข้าเลยได้รับความช่วยเหลือจากนาง มันคงจะเป็นความประทับใจแรกก็ได้มั้ง

หลังจากนั้น ข้าก็เริ่มตามพัฒนาความสัมพันธ์กับนาง ถึงจะอยู่แล้วว่าข้านั้นต่ำกว่านางแค่ไหน แต่ข้าก็พยายามจนในทีีสุด เราก็ได้คบกัน แต่ก็แค่ลับๆเท่านั้น เพราะพ่อแม่ของนางค่อนข้างโหดและหยิ่งยโส นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เราสองคนไม่สามารถบอกครอบครัวของนางได้ รวมถึงคนอื่นๆ มันอึดอัดที่ต้องปกปิดแบบนี้ แต่ข้าก็ดีใจเพราะอย่างน้อยเราก็ยังได้อยู่ด้วยกัน

พอนานเข้า เหมือนคนในรอบตัวพวกเราจะเริ่มรู้เรื่องของพวกเราสองคน พวกเราจึงได้คิดแผน แผนที่เราจะหนีไปอยู่ด้วยกันสองคนในที่ที่ไกลแสนไกล ข้าได้หาข้อมูลและวางแผนอย่างดีเก็บเงินเตรียมพร้อมสำหรับทุกอย่าง

พวกเราจะหนีกันไปในตอนที่พวกเราเรียนจบ

แต่เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกกับข้า ครอบครัวของนางได้จับนางหมั้นหมายกับลูกขุนนางอีกตระกูล....นั่นจึงทำให้พวกเราได้อยู่ด้วยกันน้อยลง แต่ข้าก็อดทน อดทน และอดทนรอนาง...

'แม้ตัวของข้าจะเริ่มรู้สึกว่าความรักนางมีให้ข้าน้อยลง'

และพอยิ่งนานวันเข้า นางเปลี่ยนไป นางเลือกที่จะหลบหน้าข้า เลือกที่จะไม่พูดคุยกับข้า และนางเลือกที่จะอยู่กับชายผู้นั้นแทนที่จะเป็นข้า ข้าทำได้เพียงแค่มองดู ในอกก็รู้สึกอึดอัด อึดอัดจนกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ มันทรมานที่ต้องอดทน แต่ข้าก็ต้องอดทน เพราะตอนนี้จะด่วนตัดสินใจไม่ได้ ข้าจะรอ จะรอ จะรอ และจะรอจนกว่าจะถึงวันที่เรานัดหมายกันไว้

และในวันนั้นก็มาถึง

สองมือเอื้อมไปลูบไล้ม้าที่เตรียมไว้สำหรับหนีออกจากเมือง ก่อนจะชะงักและหันไปมองยังต้นเสียงของฝีเท้าที่เริ่มเดินเข้าใกล้ทางเขาขึ้นเรื่อยๆ

"เฟีย"

เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อของร่างบางหน้าตาสะสวยที่ถูกแสงจันทร์สาดส่องลงบนใบหน้า

'อา ตกหลุมรักใบหน้านี้อีกแล้ว แต่....'

ในขณะที่ตัวของชายหนุ่มกำลังครุ่นคิดด้วยความหลงไหลแต่เขาก็ต้องคัดค้านขึ้นมาในใจ และในขณะนั้นเสียงเรียกชื่อเขาก็ดังขึ้น

"ละ...เลโอ"

เขาจ้องมองใบหน้านั้นก่อนจะยิ้มออกมา ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่เตรียมมาแล้วก่อนหน้านี้

"พร้อมรึยัง"

หญิงสาวที่ได้ยินดัังนั้นก็ชะงักลงและเริ่มทำท่าทางกระวนกระวาย

'อา...มันเริ่มชัดเจนแล้ว'

'จู่ๆ ก็รู้สึกอึดอัดในอกอีกแล้ว อึดอัดจนอยากจะร้องไห้ออกมา'

"เป็นอะไร แล้วไหนกระเป๋าเจ้าล่ะ?"

แต่ชายที่ชื่อเลโอก็เลือกที่จะทำเป็นไม่รู้ และทำตัวปกติ ถามคำถามออกไปเซ่อซ่าโดยแอบก่นด่าตนเองในใจ

"เลโอ...คือ...."

หญิงสาวก็ยังทำท่าทางกระวนกระวายและพยายามจะพูดอะไรออกมา แต่เธอก็กลืนคำพูดนั้นลงไป

"เจ้าเป็นอะไร? วันนี้เจ้าแปลกๆนะ เรียกชื่อข้าเสียบ่อยเชียว มีอะไรรึ?"

หญิงสาวมองใบหน้าของเลโอที่กำลังยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ตนเอง และในที่สุดเธอก็เลือกที่จะพูดออกมา

"เลโอ ฉันขอโทษ"

'ชัดเจนแล้ว มันชัดเจนแล้ว อดทนอีกนิด ฟังมันต่อไป'

แค่คำพูดเดียวที่ยังไม่มีคำอธิบายก็เหมือนถูกมีดแทงทะลุอก ในขณะที่เขารู้สึกเช่นนั้น หญิงสาวก็ได้พูดต่อ

"เลโอข้าขอโทษจริงๆ ข้าน่ะ...ข้าน่ะ...รักวิลเลียม"

"อื้ม ข้ารู้แล้ว"

"อะไรนะ!"

เธอมองหน้าของเลโอด้วยความตกใจก่อนที่น้ำตาเธอจะหลั่งไหลออกมาเมื่อเห็นใบหน้าของเลโอที่กำลังยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนและอบอุ่น

"ตะ...ตั้งแต่เมื่อไหร่...."

"ตั้งแต่ที่เจ้าเริ่มออกห่างจากข้าและอยู่ติดกับคุณวิลเลียม"

"แต่เจ้าก็ยังที่จะ..."

น้ำตาของหญิงสาวรินไหลออกมา

'อย่าร้องนะ ในอกข้ารู้สึกเหมือนจะถูกฉีกอยู่แล้ว'

"ข้าอยากได้ยินจากปากเจ้า"

เลโอพูดขณะที่มือกำลังลูบไล้ม้าตัวสีน้ำตาลโดดเด่น

"ฮึก..เลโอ เลโอ ข้าขอโทษ"

หญิงสาวพูดซ้ำๆ และทรุดลงบนพื้นพร้อมกับน้ำตา

"อืม"

เลโอตอบกลับก่อนจะกระโดดขึ้นหลังม้า

"ขอให้ความรักของเจ้ามีแต่ความสุขนะที่รักของข้า"

เขายิ้มออกมาพร้อมน้ำตาก่อนจะควบม้าออกไป ทิ้งให้หญิงสาวรู้สึกปวดใจและนั่งคร่ำครวญอยู่บนทางรถม้า

กุบกับๆ

เสียงม้าวิ่งไปตามถนน ลมเย็นที่กระทบหน้าเรียว น้ำตาที่เออคลอเริ่มไหลรินไปตามแก้มทั้งสองข้าง เลโอหยุดม้าและเริ่มร้องไห้ปลดปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้น เขารู้อยู่แล้ว ก่อนหน้านี้เขาก็เคยไปเจรจากับพ่อแม่ฝ่ายนั้นแล้ว แต่คำตอบที่ได้ก็ไม่ต่างจากที่คาดไว้

'ไม่เหมาะสม ชนชั้นมันต่างกัน'

.

.

.

.

ในวันที่อากาศอบอุ่น บนถนนเต็มไปด้วยกลีบดอกไม้นานาชนิด

'งานสมรสของพวกขุนนางช่างยิ่งใหญ่เสียจริง'

ร่างสูงที่แต่งตัวมิดชิดยืนมองคู่รักที่กำลังยิ้มกันอย่างมีความสุขข้างบนระเบียงคฤหาสน์

'เหมาะสมกันจริงๆ วิลเลียมและเฟีย'

ที่ข้ามาไม่ใช่เพราะยังอาลัยอาวรณ์แต่ที่ข้ามาเพราะจะมามองดูเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ข้าจะจากเมืองนี้ ไปอยู่ในสถานที่ไกลแสนไกลกับครอบครัวของข้า ครอบครัวที่เหมาะสม และพวกเราสองคนจะไม่มีวันได้พบเจอกันอีก

'ลาก่อนตลอดกาลเฟีย ผู้เคยเป็นดั่งแสงสว่างและบทเรียนที่ข้าจะจำไปตลอดชีวา'

.

.

.

.

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***