เรื่องสั้น

ความรัก

'ในตอนเด็กผมไม่เคยเชื่อในความรัก'

นั่นคือนิยามที่ตัวของผมเอง เมื่อก่อนผมไม่เคยเชื่อเรื่องความรัก แม้จะมีคนมากมายมาบอกว่ารักผมก็ตาม แต่ผมก็รับความรู้สึกพวกเขาไว้แต่ไม่ได้คิดจะตอบกลับความรู้สึกนั้นเลยสักนิด

'ไม่เคยคิดสักนิดเลยจริงๆ'

ในตอนเด็กๆ คุณแม่มักจะบอกผมเสมอว่า 'ความรัก' เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทุกคนล้วนต้องการในชีวิต สักวันผมก็จะเจอรักแท้ของผม

แต่ตั้งแต่ผมอยู่ประถม จนตอนนี้กำลังจะขึ้นปี1 ผมก็ยังไม่เคยเจอรักแท้นั้นเลย แม้แต่รักแรกที่คุณแม่เคยบอกผมก็ไม่เคยมี 'หรือเป็นเพราะผมไม่เคยคิดจะไขว่คว้ามันรึป่าวนะ?' คำถามเหล่านี้ล้วนลอยอยู่เต็มหัวผมไปหมด

เคยมีคนบอกผมว่าผมนั้น 'ตายด้านเรื่องความรัก ไม่เคยรักใครนอกจากการเรียน' ผมคิดเรื่องความรักของตนเองมาโดยตลอดตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ผมไม่แม้แต่จะคิดถึงมันด้วยซ้ำ

ผมเริ่มคิด ว่าบางทีผมอาจจะอยู่ได้โดยไม่มีความรัก ผมเลิกสนใจเรื่องนั้น แล้วหันไปสนใจการเรียนที่ผมรักนักรักหนา ตั้งใจตั้งใจหนานั่น จนเกรดเฉลี่ยของผมเป็นเลข4 ทุกปี

"ลูกจะย้ายไปอยู่คอนโดแล้วหรอ?"

แม่ของเดินออกมายังหน้าประตูบ้าน พร้อมกับใบหน้าที่เป็นกังวล ก็นะพวกเราอยู่กันแค่สองคน ไม่เคยอยู่ไกลกันเกินเดือนด้วยซ้ำไป

"ครับ คุณแม่ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะมาเยี่ยมคุณแม่บ่อยๆ"

ผมพูดพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นคุณแม่ของผมก็ยังทำหน้าเศร้าเช่นเดิม ก่อนจะเดินตรงเข้ามาสวมกอดผม

"ดูแลตัวเองด้วยนะลูก"

ท่านพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แค่นี้ผมก็พอเดาได้แล้ว ว่าท่านคงจะร้องไห้เป็นแน่ ผมได้ตอบกลับแม่ไป ก่อนจะเดินทางไปยังคอนโดที่ผมซื้อห้องเอาไว้

มหาวิทยาลัยที่ผมมาเรียนนั้นก็เป็นมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ใครๆ ต่างก็อยากเข้ามาเรียน ก็นะ มันเป็นมหาวิทยาลัยดังระดับต้นๆ ผมเลยพอเข้าใจ

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าของใครบางคนที่วิ่งมาด้วยความเร็ว

"หลบหน่อยครับ!"

เสียงตะโกนดังขึ้นแต่ก็ช้าไป ชายคนนั้นได้ชนเข้ากับผมทันทีจนเขาล้มลงไป

"อ่ะ ขอโทษครับๆ พอดีผมรีบนิดหน่อย"