บทที่1 start

โลกนี้ไม่สิต้องเรียกว่า "ความเป็นจริงนี้"

มันมักจะมีคนอยู่2ประเภท นั้นคือ

"คนเก่ง"

และ

"คนที่เก่งกว่า"

และ... ลืมไปเลยว่ามี2นี่หว่าแต่ว่า "สิ่งนั้น" ไม่นับว่าเป็นสิ่งมีชีวิตด้วยซ้ำ "พวกขี้แพ้" เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่ในสังคมที่ปลากินปลาเล็กแบบนี้ยิ่งปฏิเสธไม่ได้เลยว่าจะมีคนที่ใช้ "พลัง" ข่มคนที่อ่อนแอกว่า ทั้ง กำลัง อำนาจ และ เงินตรา บลาๆ ทุกสิ่งล้วนเอาเปรียบกันได้เสมอ ถึงคุณจะบอกว่ามันต้องมีสักคนที่เป็นพระแม่ส่งมาเกิดแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้อยู่ดีว่าพระแม่ของปลอมพวกนั้นล้วนทำแล้วมีแต่ได้ทั้งนั้น เช่น แสร้งทำเป็นดีแล้วได้เงิน บอกคนอื่นว่าไม่ควรฆ่าสิ่งมีชีวิตแต่ตัวเองกับกินสัตว์ที่โดนที่ฆ่าได้อย่างหน้าเฉย

ใน "ความเป็นจริง" ที่เลวร้ายนี้ก็มีเรื่องที่น่าสนใจอยู่

เคยได้ยินหรือป่าวคนที่อยู่สูงกว่าคนอื่นแต่ดันต้อยต่ำกว่าคนอื่น

"อ้ากกกกกกกกกกกกกก ขอร้องล่ะอย่าเลยนะ

เงินใช่ไหมต้องการแค่นั้น- อึก! อ้ากกกกกกกก"

เสียงกรีดร้องที่เหมือนมาจากคฤหาสน์หลังหนึ่งเหมือนจะมาจากห้องนอนของเด็กชายคนหนึ่ง

...

ช่างหน้าสงสารทั้งที่เป็นชนชั้นสูงแท้ๆกลับต้องมามีสภาพแบบนี้ เด็กที่เพราะทางบ้านนั้นเป็นชนชั้นสูงแต่อ่อนแอมาแต่เกิด หน้าตาก็ไม่ดี ไม่มีใครเข้าข้าง ผมสีดำ นัยตาสีดำสนิทจนคิดว่าในตานั้นมีแต่ความว่างเปล่า

สภาพที่ผอมโซแต่ใส่เครื่องประดับอย่างสวยงามไม่เข้ากับสภาพที่น่าเกลียดและผอมโซเสื้อผ้าที่ทั้งเปียกแต่ก็ดันมีกลิ่นไหม้ในเวลาเดียวกัน

"ทำไมกันล่ะครับ"

"สัญญาไว้แล้วว่าจะปล่อยไปไง"

เด็กน้อยที่น่าสงสารได้แต่นึกสงสัยว่าทำไมตนต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้

ริคุ วี ดอว์ล่า ที่ หนึ่ง

เด็กหนุ่มวัย10ปีที่เกิดมาเหมือนจะดีพร้อมแต่กลับถูกที่บ้านแบ่งแยกเพราะมีสีผมเป็นสีดำต่างจากทุกคนใน ตระกูลที่มีแต่ผมสีขาวจนชวนคิดว่าเป็นสายเลือดจริงหรือป่าว แถมยังมีร่างกายที่อ่อนแอกว่าคนปกติสามเท่าเลยทีเดียว หน้าตาที่ไม่ได้ต่างไปจากสามัญชนเลยสักนิด

"ฮึก..ฮือออ"

"โอ๊ะดูสิใครกันๆเริ่มงอแงแล้ว น่าๆถ้าแกเจ็บฉันจะทดสอบเวทย์ฮิลไง 55555"

เด็กที่ดูเหมือนจะรู้จัก ริคุ ดีดูเหมือนคิดจะทำอะไรแปลกๆ เหมือนเด็กที่ได้ดินน้ำมันมาใหม่และหัวเราะออกมาแบบไม่น่าไว้ใจ

"ยะ-อย่านะมันอันตรายมากเลยนะขอล่ะ โอยะคุง"

ริคุดูเหมือนจะทำสุดความสามารถเพื่อไม่ให้โดน "ฮิล"

"หาาาาา แกว่ายังไงนะ!!!"

หลังจากที่ได้ยินริคุพูดแบบดูเหมือนเด็กที่ชื่อโอยะดูจะไม่พอใจในอะไรสักอย่างมากๆ

"ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้เรียกฉันว่านายท่านนะ!!"

"อะ-"

"ไม่ต้องปราณีกันอีกแล้ว!"

ทันใดนั้นเองริคุก็รีบตะเกียกตะกายออกมาอย่างรีบร้อนและรีบขอโทษทันที

"ขอร้องล่ะครับท่านโอยะอย่านะ"

แต่เหมือนเสียงตะโกนนั้นไปไม่ถึงโอยะที่กำลังเดือดด้วยความโกธร และตั้งท่าชูมือไปข้างหนึ่งราวจะทำอะไรซักอย่าง

"จงจุติและเผาศัตรูให้ราบไฟร์บอล!!"

ทันใดนั้นเองก็มีไฟที่ก่อตัวเป็นลักษณะวงกลมมาที่ฝ่ามือของโอยะที่เล็งชี้ไปทางริคุ

"ตกใจอะไรกันพวกชนชั้นสูงน่าจะเคยเห็นบ่อยแล้วนิแค่สร้างแผลเพิ่มอีกหน่อยเอง~"

โอยะพูดเรื่องนี้ราวกับเป็นแค่การหยอกล้อ

--แต่ยังไม่ทันที่โอยะจะได้ทำอะไรก็มีเสียงตะโกนจากยามมาห้ามก่อน

"ชิ!ยามหรอในคฤหาสน์ของไอ้สวะพันนี้เนี่ยนะแต่ก็คงต้องไปก่อน"

ก่อนที่โอยะจะจากไปโอยะได้หันมาหาริคุพร้อมขู่ว่า

"ถ้าเจอกันคราวหน้าแกยังไม่มีกาลเทศะอีกละก็ครั้งหน้าจะไม่จบแค่ไฟร์บอลวันนี้ถือว่าแกยังโชคดีไว้เจอกันใหม่ ไ อ้ ขี้ แ พ้ "

ก่อนที่จะโดดลงหน้าต่างชั้น5แล้วตกลงบนเตียงที่ดูเหมือนจะวางไว้ก่อนแล้วมารองรับ

"ปะ-ไปแล้วเจ้าหมอนั่นไปแล้วสินะ"

ริคุรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากที่ตนเองรอดมาจากสถานการณ์แบบนั้นได้จนแทบอยากจะร้องไห้

"เป็นอะไรไปหรือเปล่า-"

"อ้าว"

ยามที่วิ่งมาอย่างรีบร้อนนั้นเพิ่งได้สังเกตว่าคนที่ตนเองมาช่วยเป็นแค่"ข้อผิดพลาด"ในวงศ์ตระกูลเฉยๆ

"แม่งเอ้ยเสียเวลาชิบ"

ยามได้สถบออกมาราวกับคนที่อยู่ตรงหน้าตัวเองเป็นแค่สิ่งที่ไม่ควรมีชีวิตอยู่หลังจากนั้นยามก็ได้เดินจากไป

"เฮ้ออออออออรอดแล้วเรานึกว่าจะตายแล้วซะอีก"

"แบบนี้ก็รู้สึกค่อยยังชั่วหน่อย"

"ค่อยยัง..ค่อยยั-...ยัง"

..........

นี่เป็นเพียงเรื่องราวเล็กๆใน

"ความเป็นจริงที่น่าสนใจแห่งนี้"

เอาล่ะมาดูกันต่อไปเถอะว่าสิ่งที่ น่าสนใจ นี้จะไปยังไงต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***