บทที่1 พบเจอ

ณ ดาวแพนดอร่ามีสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์หลายอย่างให้ค้นหาและชาวพื้นเมืองที่เรียกตนเองว่านาวี

"ว้าวที่นี้สวยมากเลยไม่น่าเชื่อจะมีสงคราม"

"ใช่ ข้าก็ว่างั้น"

"รอข้าด้วยพี่มายา คิรี"

"โอ้...ข้าขอโทษทุค"

"มายาข้าไม่อยากพูดไรหรอกนะแต่เลิกขอโทษทั้งที่ไม่ผิดสักที"

"ก็นางนะใจดีเหมือนกับเนเทยัมไม่พี่นี้โลอัค"

"ว่าเเต่เจ้าพาน้องมาด้วยทำไม"

"ก็เขาเอาแต่งอแงน่ะสิว่า พี่น่ะไม่ต้องไปสนามรบหรอกและข้าจะบอกแม่ถ้าพี่ไม่พาข้าไปด้วย"

"อย่าว่าน้องสิ น้องยังเด็กอยูู่"

"ถูกของมายา น้องเล็กเราต้องดูแล"

"เชอะ"

เหล่าเด็กๆต่างพากันเถียงกันยกใหญ่มีเพียงมายาสาวน้อยนิสัยดีที่พยายามห้ามอย่างสุดกำลังจนพวกเขานั้นหยุด เธอไม่แม้เเต่จะดุด่าพวกเขาแต่พยายามเอาใจเข้าเเรกแทน

"เอาน่าเรามานี้ทั้งทีอย่าเถียงกันเลยนะน้องขอ"

"ได้ เจ้าขอหรอกนะ"

"ดูนั้นสิ"

"ข้างบนมีศพคนรึเปล่า"

"ทุคดูนี้สิน่ารักจัง"

ทุกคนเพลิดเพลินกับสิ่งต่างในที่แห่งนั้นโดยไม่กลัวอันตรายที่กำลังเข้ามา มายาที่เห็นว่าถึงเวลาต้องกลับแล้วก็เรียกทุกคนกลับทันที

"นี้กลับกันเถอะเราต้องกลับก่อนสุริยะคาธนะ"

"ใช่ ไม่งั้นพ่อฆ่าเราเเน่ถ้ารู้"

"โอเคๆ ไปกัน"

ในระหว่างทางที่กลับก็ต้องสะดุดกับรอยเท้าขนาดใหญ่จะว่าเป็นของมนุษย์ก็ไม่ใช่เพราะมันตรงกับอวตารมากกว่า

"ทุกคนดูนั้น"

"อะไรทุค"

"เราไม่น่ามาที่นี้เลย พ่อจะสั่งทำโทษเจ้า" กระซิบ

"เลิกพูดได้ใหมและตอนนี้มายามีใหน" กระซิบ

"แย่แล้ว"

"ข้าอยู่นี้ข้างหลัง"

"เดียวนี้เป็นที่ๆพ่อข้าและพ่อเจ้า"

"สู้กัน"

"ใช่ ตอนนี้เราต้องบอกพ่อก่อน"

"ไม่เราซวยกันหมดเเน่"

โลอัคส่งสัญญาณไปทางเจคพ่อของเขาเพื่อบอกสถานการณ์ในตอนนี้ให้กับเขาฟัง เจคสั่งให้พวกเขาออกจากที่นั้นอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้โดนจับได้และอันตรายกับทุกคน แต่นั้นก็ไร้ผลเมื่อมองตารกลุ่มนึงพบพวกเขาซะก่อน

"กรี้ดดด"

"วางอาวุธลงซะ วางลง!"

พวกอวตารกลุ่มนั้นสั่งให้วางอาวุธลงเเละพากันจับตัวพวกเขา ทุคที่ด้วยความเป็นเด็กก็ร้องให้ออกมาทันทีมายาที่เห็นก็ปลอบใจน้องแต่มีดก็อยู่ตรงคอเธอ มีดเล่มนั้นเข้าไปจนคอเธอเลือกออก

"ท..ทุค....อย่าร้องนะน้องพี่"

"เห้..ใจเย็น"

"ผู้พันดูนี้สิเลือดผสมละ"

"ใหนยกนิ้วสิ"

โลอัคยกนิ้วกลางใส่ชายตรงหน้าอย่าไม่กลัวอะไร

"แกเป็นลูกมันใช่ใหม" มีดจอคอ

"โลอัค....ได้โปรดอย่า"

"หืม..." ยิ้มเล่ห์

"ได้โปรดอย่าทำเขา น้องข้ากำลังร้องให้ได้โปรด"

"ปล่อยเธอไปอยู่กับน้องซะ"

"โอ๋ๆนะทุคไม่ร้องนะ

เมื่อมายาได้ปลอบทุคผู้พันก็หันจะไปจับตัวเธอที่ไม่รู้อะไรเลย

"อย่ายุ่งกับเธอนะไอแก่ ได้โปรด" มองเด็กมนุษย์

"ชื่ออะไรไอหนู"

"สไปเดอร์ ศคอลอ"

"มายค์งั้นหรอ"

"ไม่มีใครเรียกฉันชื่อนั้น"

"อยากจะบ้าตาย นึกว่าเขาส่งแกกลับโลกไปแล้ว"

"ใครจะเอาทารกเข้าตู้ไคโอไอโง่"

ผู้พันส่งสัญญาณไปทางอีกฝั่งเพื่อบอกเราสถานการณ์ในตอนนี้เเละฟังจากอีกฝ่ายว่าทางนั้นเป็นเช่นไร และบอกกับพวกเขาว่าจับเชรยได้หลายคน ผู้พันดูคริปในอดีเมื่อเคยเป็นคนจากฟ้าพวกเขาเฝ้ามองการมาของใครสักคนอยู่นานจนกระทั่งมืดลงและฝนตก ไม่นานเสียงเรียกขานของใครสักคนก็กำลังมาเด็กๆต่สงมองหน้ากันเเละรู้นั้นคือแม่ของพวกเขา

"ข้ากลัวจังมายา"

"อย่ากลัวข้าอยูู่นี้เเล้ว"

สิ้นเสียงลูกธนูก็ถูกยิงเข้าหน้าชายคนนึง โลอัคดึงระเบิดขวัญเพื่อดึงเวลาให้พี่น้องหนี ทุกคนวิ่งหนีสุดชีวิตเพื่อเอาตัวรอดจากปืน ผู้พันที่ถูกดักยิงก็เห็นธนูดอกนึงที่คุ้นเคย

"นั้นเธอใช่ไหมคุณนายซัลลี่ ฉันจำความเเม่นของเธอได้ เราออกมาคุยกันเถอะคุณนายซัลลี่ เรายังมีเรื่องที่คุยกันไม่จบ "

"ไอปีศาจไม่ว่าจะกี่ครั้งฉันก็จะฆ่าแก"

ทุกคนในที่นั้นต่างพากันหนีเเละสู้กันในที่นั้น แต่ก็มีเหตุไม่คาดฝันเมื่อมายาเกิดหกล้มลงมาจากต้นไม้เธอที่อุ้มทุควิ่งมาจำต้องปล่อยให้น้องวิ่งไปต่อ

"หนีไปทุคเร็ว!"

"พี่ละ "

"พี่อยู่ได้หนีไป ไปสิ!"

"เดียวข้าจะหาคนมาช่วยพี่นะ"

"ได้รับไปสิเร็วถ้าไม่หนีเราจะตายกันหมดนะ!!"

มายารู้ว่าตัวเองไม่รอดจึงไล่ให้ทุครีบหนีไป เพราะพวกเขากำลังมาเมื่อครอบครัวซัลลี่หนีได้หมดก็พากันมาดูว่าเป็นไรใหม

"โอ้ ขอบคุณพระแม่ ขอบคุณ"

"เดียวมายากับสไปเดอร์ละ"

"พี่มายานางหกล้มเเล้วไล่ข้ามา"

"พวกนั้นจับเขาไป"

"โอ๋...ลูกรักพวกเขาจะไม่เป็นไรนะ"

"ลูกว่าไงนะมายาถูกจับไป นางจะเอาชีวิตรอดเช่นไรนางอ่อนเกินจะอยู่ในสงคราม"

ทุกคนเสียใจในการเสียบุคคลสำคัญไปอีดคน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***