ตอนที่1 เกริ่นนำ

"จิ๊บจิ๊บจิ๊บ" เสียงของนกที่เกาะขอบหน้าต่าง พร้อมกับแสงแดดที่สอดส่องเข้ามาทำให้หญิงสาวเบิกตาตื่นขึ้นเฉกเช่นทุกวัน

"อื้อออออ~~~~ เช้าแล้วหรอเนี่ย" เธอบิดตัวเพื่อยืดเส้นยืดสาย

"ก็เช้าเแล้วสิจ๊ะ ดวงตะวันขึ้นสูงโด่งแล้ว รีบไปแต่งตัวเถอะลูกเดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันสายแล้วนะ" บุษบาผู้เป็นแม่เดินเข้ามาหาลูกสาว

"จริงหรอคะแม่! แล้วนี่เบตื่นหรือยังคะ เบญจะได้รีบไปแต่งตัว สายแล้วน้องไม่รอเบญแน่ๆเลย" เบญจาพูดด้วยน้ำเสียงร้อนลน

"ยังหรอกลูก รายนั้นเค้าตื่นสายเราก็รู้ เดี๋ยวแม่จะไปปลุกน้อง เบญแต่งตัวเสร็จแล้วรีบลงมาทานข้าวนะลูก"

" ค่ะแม่ " เบญจากล่าวแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของผู้เป็นแม่

" เบ! เบ! ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะลูก เบสิค!! " บุษบาปลุกเรียกลูกคนเล็กของเธอ

" แม่อย่าเสียงดังได้มั้ย" เธอตะโกนออกมาเสียงดังลั่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

" ถ้าไม่ลุกจากที่นอนแม่จะไปเอากุญแจมาเปิดเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย! "

" รู้แล้วๆ ตื่นแล้วคุณบุษบาาาาาาาาาาาา! "

" รีบอาบน้ำแต่งตัว พ่อรอกินข้าวอยู่ เข้าใจมั้ย "

" เค! "

" เฮ้อ~" บุษบาเดินลงบันไดมาพร้อมกับถอนหายใจ เธอเป็นแบบนี้ทุกครั้งหลังจากไปปลุกลูกๆของเธอ

" หึๆ อาการมันเป็นยังไงหล่ะคุณบุษ ถอนหายใจมาแต่ไกลเชียว" ไพโรจน์ผู้เป็นสามีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขบขัน

" ก็ลูกคุณน่ะสิคะ ปลุกยากเสียจริง เบญจาน่ะไม่เท่าไรแต่เบสิคนี่สิ ทำชั้นเหนื่อยแทบขาดใจ"

" 55555 เบมันก็เป็นของมันแบบนี้คุณยังไม่ชินอีกหรือไง"

"อารมณ์ดีอะไรแต่เช้าคะพ่อ ได้ยินเสียงพ่อหัวเราะซะดังเชียว" เสียงเบญจาพูดขึ้น

" ไม่มีอะไรหรอกลูก แล้วนี่เจ้าเบล่ะ"

" อยู่นี่ไง " เบสิคเดินมา พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ออก แล้วนั่งทานข้าว

ระหว่างการทานอาหาร ไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้นทุกคนล้วนแต่ตั้งหน้าตั้งตากินเพราะมีหน้าที่ ที่ต้องทำ จนกระทั่งทานอาหารเสร็จ หน้าที่ครั้งนี้เป็นของเบสิคที่ต้องเก็บถ้วยจานไปล้าง ระหว่างที่เธอล้างจาน เบญจาก็นั่งให้แม่ถักผมให้ จนกระทั่งเบสิคล้างเสร็จ

" มานี่สิเบแม่ถักผมให้ จะได้เหมือนกัน "

" ไม่! แค่หน้าตาก็เหมือนกันอยู่แล้ว จะทำตัวให้เหมือนกันทำไม "

เบสิคคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปหารถมอเตอร์ไซค์คู่ใจของเธอ

"แฮ่กๆ เบ เบญขอติดรถไปด้วยได้มั้ย " เธอทำท่าเหนื่อยหอบ

" ไม่ " เธอตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

" ก็ได้ " คำตอบเย็นชาของน้องสาวทำให้เธอฟังแล้วหงอยลงทันที เบสิคที่เห็นแบบนั้นก็อดสงสารพี่ไม่ได้จึงพูดขึ้นอีกครั้ง

" จะไปก็ขึ้นมา น่ารำคาญ " เบสิคที่ค่อมรถอยู่หันกลับมาพูด เบญจาที่ได้ยินคำพูดนั้นทำให้เธอดีใจ แล้วกระโดดขึ้นรถทันที

" จับให้เเน่นแล้วกัน อย่าหาว่าไม่เตือน " เบสิคบิดรถออกไปด้วยความเร็ว แม้ใจจริงเธอจะรู้อยู่แล้วว่าเบญจากลัวความเร็วแต่เธอเเค่อยากหยอกล้อพี่สาวเธอก็แค่นั้น

...15:30....

"กริ๊งกริ๊งกริ๊ง" เสียงโทรศัพท์ของเบสิคดังขึ้น

" ฮัลโหล "

" .............. " เสียงปลายสาย

" ว่าไงนะ!! " ......

ติดตามชมตอนต่อไป ฝากคอมเม้นกดติดตามเป็นกำลังใจให้ด้วยน้าาาา💖🌷

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***