intro

เสียงแตรวงงานศพบวกกับเสียงพระสวดมาติกาล่องลอยมากับสายลมซึ่งเป็นเรื่องปกติของงานศพทั่วๆไป

ขึ้นชื่อว่างานศพก็ย่อมมีผู้คนมากมายที่สวมใส่ชุดดำมาร่วมงานและก็ย่อมมีใบหน้าที่เศร้าสลดกับการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักและเคารพไปเป็นธรรมดา

แต่ในตอนนี้กลับมีเพียงเด็กชายตัวน้อยในวัยเพียงแค่เจ็ดขวบอยู่เพียงลำพังที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่หน้าโลงศพตามลำพัง

เขานั่งมองดูรูปที่ตั้งอยู่หน้าโลงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาพลางส่งเสียงสะอื้นไห้ปริ่มเปรมจะขาดใจตามผู้ที่กำลังนอนหลับอย่างไม่มีวันตื่นอยู่ในโลงศพอันโอ่อ่าหรูหรา

แต่เหตุไฉนจึงไม่มีผู้ใดมาร่วมงานหรืออาจจะเป็นเพราะคนผู้นี้ไม่ได้เป็นที่รักของใครสักเท่าใด

เมื่อเวลาผ่านไปจนพระสวดมาติกาจบ ร่างอันไร้วิญญาณก็ถูกนำไปชาปาณะกิจสลายร่างในเมรุตามประเพณีที่สืบต่อกันมาแต่โบราณ

เตโชเด็กชายตัวน้อยยืนมองดูปล่องเมรุ ที่กำลังมีควันไฟพวยพุ้งออกมาพลางคิดในใจว่าขอให้แม่มีความสุขอยู่บนฟ้าหลับให้สบายไม่ต้องห่วงผมผมอยู่ได้ พอคิดได้ดังนั้นเสียงสะอื้นไห้ก็พลันเงียบลง

เด็กน้อยปราดเช็ดน้ำตาแล้วใบหน้าก็นิ่งสนิทไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ

"เตโช!" เด็กชายหันไปตามเสียงเรียกพลันก็พบกับชายผู้ที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี

"พ่อแม่ตายแล้ว" เด็กชายเอ่ยพลางส่งเสียงสะอื้นไห้ออกมาเมื่อรู้ว่าคนที่เรียกชื่อตนนั้นเป็นใคร แล้วโผเข้าไปกอดด้วยความรักและคิดถึงปนความเศร้าจากการสูญเสียผู้เป็นแม่ไป

"พ่อขอโทษที่มาไม่ทันเผาศพแม่ เต ไปอยู่กับพ่อนะ จากนี้ไปพ่อจะดูแลเตเอง" ชายวัยสามสิบพูดพลางนั่งคุกเข่าตะกรองกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมอก

หลังจากที่หย่าร้างจากภรรยาไปถึงสามปีเต็ม เขาก็ไม่ได้พบกับลูกชายอันเป็นที่รักอีกเลย จะมีก็แค่การติดต่อกันผ่านทางโทรศัพท์เท่านั้น จนกระทั้งในวันนี้ที่ได้รู้ข่าวว่าอดีตภรรยาได้จากไปแล้ว เขาจึงตั้งใจว่าจะมารับเด็กน้อยเพื่อให้ไปอยู่ด้วยกัน

นอกจากแม่และพ่อแล้วเด็กน้อย ก็ไม่มีญาติที่ไหนให้ได้พึ่งพิงอีก

เอมอร เมียเก่าของอิฐเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มักนอกใจเขาไปหาชายอื่นอยู่บ่อยครั้ง แถมยังชอบกินเหล้าเมายาจนเขารู้สึกเอือมระอาจนต้องขอเลิกราไป

ตอนแรกเขาก็อยากเอาเตโชไปอยู่ด้วย แต่ด้วยความรักที่มีให้กับแม่ เตโชจึงเลือกที่จะอยู่กับแม่โดยที่อิฐก็ไม่มีสิทธิ์จะไปบีบบังคับใดๆ

นับตั้งแต่นั้นมาเด็กชายจึงต้องอาศัยอยู่กับแม่ ที่ล้มป่วยด้วยโรคพิษสุราเรื้อรัง มาโดยตลอดสามปีเต็ม

แต่โชคดีที่พ่อยังคอยรักและดูแลเตโชอยู่ห่างๆ มาโดยตลอดด้วยการส่งเงินมาให้ทุกๆเดือนในจำนวนที่มากอยู่พอสมควร

เรียกได้ว่าฐานะทางบ้านของอิฐก็ร่ำรวยอยู่ไม่ใช่น้อย จึงไม่ใช่ปัญหาในเรื่องของเงินค่าเลี้ยงดูเตโช

"เตนี่น้าสา น้าเขาจะมาเป็นแม่ของเตอีกคน และจะคอยดูแลเตต่อจากนี้ไป มาไหว้น้าเขาสิลูก" อิฐพูดพลางหันไปมองยังวันวิสา ภรรยาของเขาอีกคนที่กำลังอุ้มเด็กน้อยวัยสามขวบเศษ ที่กำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมอกของเธอ

เด็กน้อยนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินพยายามประติดประต่อคำพูดของพ่อ อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"อ้าวไอ้ตัวเล็กตื่นแล้วหรือ มาเร็วมาหาพี่เขาสิลูก นี่เตโชพี่ชายแท้ๆของลูกไง" อิฐเรียกทักขึ้นเมื่อเด็กในอ้อมกอดของวันวิสาได้ตื่นขึ้น

"พี่เตโช" เมื่อผู้เป็นแม่ได้วางร่างของตนลง เด็กน้อยก็วิ่งเข้าไปกอดพี่ชาย ที่กำลังยืนนิ่งอึ้งอยู่อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"เตนี่นาคินทร์ น้องชายแท้ๆของลูก ดีใจไหมลูกมีน้องแล้วนะ" ผู้เป็นพ่อกล่าวแนะนำลูกชายอีกคนของตนด้วยรอยยิ้มอันมีความสุข

แต่เด็กชายไม่ตอบได้แต่ยืนนิ่งเงียบ รู้สึกสับสนกับเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น

"ไม่!ผมไม่อยากมีน้องผมไม่อยากมีแม่ใหม่" เตโชกระโกนออกมาจนดังลั่นอาณาบริเวณวัด แล้วผลักร่างของน้องชายตัวเองจนล้มก้นจ้ำเบ้าแล้ววิ่งหนีไป ทล่ามกลางความตื่นตกใจของผู้เป็นพ่อและแม่เลี้ยง

"เต!" อิฐร้องเรียกไล่ตามหลังเด็กชายไป ทันทีที่ตั้งสติได้เขาก็ออกวิ่งตามไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วง

พี่เตผมรักพี่ รักที่ไม่ใช่ในแบบพี่น้องแต่เป็นรักที่หวังครอบครอง และเป็นเจ้าของพี่แค่เพียงคนเดียว นี่คือสิ่งที่เด็กน้อยวัยสามขวบเฝ้าคิด มาตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นพี่ชายของตัวเอง

นาคินทร์เด็กชายตัวน้อยที่มีความลับบางอย่างเก็บซ่อนเอาไว้ นั่นก็คือเขามีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กในวัยเดียวกัน

เด็กน้อยมองตามร่างของพี่ชาย ที่วิ่งหนีไปอย่างรู้สึกน้อยใจ

"พี่เกลียดผมขนาดนั้นเลยหรือ"

😘😘😘 เรื่องนี้ดรามานะขอบอกเนื้อเรื่องก็รุนแรงSM และncค่อนข้างรุนแรงนะจ๊ะถ้ารับได้ก็ขอให้สนุ๊กกับการอ่านนะจ๊ะ🥰🥰🥰

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***