๑๕.ที่หมายปอง

๑๕.ที่หมายปอง

ซากิในชุดโรงเรียนไสยเวทยืนเลือกเครื่องดื่มอย่างสนใจ

ช่วงนี้พวกหล่อนว่างงานจนลงมาซื้อเครื่องดื่มได้ตั้งแต่เลิกพักเที่ยง คาบบ่ายไม่มีการเรียนการสอนด้วยซ้ำ ทำให้หล่อนเดินลงเขามาซื้อเครื่องดื่มและขนมเพียงคนเดียว ทิ้งให้พวกโนบาระเล่นอะไรสักอย่างไปนั่นแหละ

นัยน์ตาสีฟ้าวาวขึ้นอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าชาเขียวที่ต้องการยังมีอยู่และเป็นขวดสุดท้ายพอดี

กึก !

“ขอโทษครับ” เสียงทุ้มของชายหนุ่มทำให้หล่อนหันไปมองด้านหลังอย่างสนใจ ซากิชะงักเมื่อเห็นรอยเย็บที่หน้าผากของอีกฝ่าย ชายหนุ่มเองก็ชะงักเมื่อเห็นดวงตาของเด็กสาวเช่นกัน

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเอาไปก็ได้” เด็กสาวเอ่ยก่อนจะขยับตัวออกห่างอย่างมีมารยาทโค้งหัวน้อย ๆ ก่อนจะเปิดตู้ข้าง ๆ เพื่อหยิบน้ำแร่หนึ่งขวดและน้ำผลไม้มากล่องหนึ่งแทน

“นักเรียนจากโรงเรียนสอนศาสนาหรอครับ” ชายหนุ่มยังคงตามหล่อนมาหลังจากจ่ายเงินแล้ว เด็กสาวหันไปมองก่อนจะพยักหน้า ไม่ตอบอะไรไปมากกว่านี้ ขาเรียวรีบก้าวเพื่อกลับโรงเรียน

ลางสังหรณ์หล่อนกำลังกรีดร้อง รอยเย็บที่หน้าผากก็คลับคล้ายคลับคากับความฝันเมื่อเดือนก่อน

“ผมเกะโท สุงุรุครับคุณหนูชื่ออะไรหรือครับ”

“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกค่ะ” ซากิเอ่ยก่อนจะหยุดเดินเมื่อเห็นคำสาปมาฮิโตะลงมายืนขวางหล่อนจากกำแพง

ล้อมจับหล่อนรึไงกัน

“มาฮิโตะ อย่าหยาบคาย”

ซากิหันหน้าหนีไม่สบหน้าพวกเขาทั้งสอง มือสีซีดยกขึ้นมากอดอกก่อนจะหันกลับมามองพวกเขาเมื่อมาฮิโตะเริ่มพูดอะไรไร้สาระสำหรับหล่อน

“แหม ผมก็อยากรู้จักคนที่เป็นที่หมายปองของทั้งภาชนะทั้งราชาคำสาปสิ”

“ฉันไม่เห็นจะอยากรู้จักพวกคุณด้วยซ้ำ”

“อยากให้พ่อแม่ของเธอกลับมาหรือเปล่ายูกิโนะ ซากิ”

“ไม่ค่ะ ขอตัวนะคะ” หล่อนตอบปฏิเสธทันควันก่อนจะรีบเดินหนีพวกเขาให้เร็วที่สุด

ต่อให้พ่อแม่กลับมาแล้วอย่างไร พวกเขาจากไปแล้วก็ไม่ควรจะกลับมาอยู่ในโลกเส็งเคร็งนี่อีก

คำสาปมันเฮงซวย

“จะรีบไปไหนล่ะ ๆ ไม่อยากได้คนที่รักกลับมามีชีวิตหรอ”

ซากิกำมือแน่นก่อนจะหยุดเดิน หันไปมองพวกเขาด้วยสีหน้าเย็นชา

“การที่พวกเขาจากไปแล้วก็ไม่ควรจะกลับมาอีก อย่าเอาเรื่องนี้มาล่อฉันเพราะมันจะไม่ได้ผล”

“แล้วกลับไปบอกเด็กคนนั้น…” ซากิเอ่ยก่อนจะแสยะยิ้มออกมาเมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจจากพวกเขา

“บอกอุราอุเมะว่าของของฉันอย่างไรก็เป็นของฉัน , อย่าล้ำเส้นถ้าไม่อยากเห็นนายของตัวเองร้องไห้อ้อนวอนฉันเหมือนสุนัขที่ร้องขอวามรักจากเจ้าของ”

แค่อยากให้จำไว้ว่าใครคือเจ้าของเขาจริง ๆ ซากิคิดก่อนจะเดินไปที่ลานกว้างด้วยสีหน้าปกติ หล่อนเอียงคออย่างสงสัยเมื่อเห็นเด็กหนุ่มแปลกหน้าสวมชุดโรงเรียนไสยเวทสีขาวเช่นเดียวกับตนกำลังนั่งคุยกับพวกโนบาระและรุ่นพี่ปีสองอย่างสนิทสนม

อาจจะเป็นอคคตสึ ยูตะรึเปล่านะ

ซากิพยักหน้าก่อนจะโบกมือให้โนบาระที่โบกมือเรียกหล่อน ขาเรียวก้าวไปหาพวกเขาช้า ๆ ก่อนจะนั่งลงข้างยูจิและโนบาระ

“โอ้ซากิ นี่รุ่นพี่อคคตสึ ยูตะล่ะ” ยูจิแนะนำรุ่นพี่ตรงหน้าซากิพยักหน้าก่อนเสียงหวานจะเอ่ยออกไปแผ่วเบา จนคนอื่นสงสัย

“ยูกิโนะ ซากิค่ะ”

“ค ครับ แล้วทำไมสีตาถึงคล้ายกับ…”

“คล้ายอาจารย์โกะโจหรอคะ เพราะเป็นญาติกันค่ะ” ซากิเอ่ยก่อนจะยิ้มบาง ๆ หล่อนเห็นแหวนที่นิ้วนางของอีกฝ่าย แน่นอนว่าย่อมรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร

“แหวนสวยดีนะคะ” หล่อนเอ่ยก่อนจะยิ้มเมื่อทุกคนทำหน้าแปลกใจ แม้แต่อคคตสึเองก็เช่นกัน

“ครับ มันเป็นสัญญาของผมกับเธอน่ะ”

“ฉันเข้าใจดีค่ะ”

“ครับ ?”

ซากิหัวเราะ นัยน์ตาสีฟ้าแวววาวขึ้นมาขณะที่ยูจิจับมือหล่อนเอาไว้เพราะคิดว่าเวลานี้ซากิไม่น่าจะอารมณ์ปกติเท่าไหร่นัก

ปกติซากิไม่ทักใครออกมาโต้ง ๆ แบบนี้ด้วยซ้ำ แถมไม่หัวเราะแบบนี้ด้วย

“ฉันเองก็ติดสัญญากับเขาไว้เหมือนกันค่ะ , เพราะแบบนั้นฉันถึงต้องกลายมาเป็นคนที่จำทุกอย่างได้แบบนี้”

คำสาปแม่งเฮงซวย เพราะสัญญาของหล่อนเมื่อพันปีก่อนแท้ ๆ ทำให้ต้องมารับรู้อะไรทุกอย่างแบบนี้

ทำให้หล่อนแทบจะกลายเป็นบ้าอยู่แล้ว

“ซากิ เมื่อกี้ไปเจอใครมาหรอ” ยูจิเอ่ยถามท่ามกลางความเงียบ ซากิถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าอย่างยอมรับความจริง

“ขอโทษค่ะ เมื่อกี้เจอมาฮิโตะกับข้อเสนอเฮงซวย”

“ข้อเสนอ ?” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างสงสัยขณะที่เด็กสาวเม้มปากแน่น หันไปกระซิบให้ได้ยินแค่สองคนเท่านั้น

“เขาบอกจะให้พ่อกับแม่กลับมา”

“แบบนี้นี่เอง เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมเธอหงุดหงิด” ยูจิพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเอ่ยตอบข้อสงสัยบนใบหน้าของคนที่เหลือ

“มีคนบอกจะให้พ่อกับแม่ซากิกลับมาครับแต่เป็นไปไม่ได้เพราะพวกท่านเสียไปนานแล้วน่ะ”

“ฉันคิดว่าซากิอยากจะเจอพ่อแม่ซะอีก”

“แซลม่อน”

“ไม่ได้หรอค่ะรุ่นพี่แพนด้า เพราะพวกเขาตายด้วยคำสาป” หล่อนตอบด้วยสีหน้านิ่งสงบ บ่งบอกว่าหล่อนควบคุมอารมณ์ของตนได้แล้ว

“พวกเขาตายไป วิญญาณสลายและกลับไปอยู่กับธรรมชาติไม่ควรย้อนกลับมาเพื่อสนองความต้องการของใคร”

“เขาอาจจะอยากได้เธอเป็นพวก” มากิอ่ยขณะที่คนอื่นพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ซากิเองก็พยักหน้าก่อนจะดื่มน้ำผลไม้อย่างเซ็ง ๆ

แต่ดันเลือกข้อเสนอห่วยมาก

“เอาข้อเสนอว่าอิทาโดริจะไม่โดนโทษประหารยังเข้าท่ากว่าอีก”

“โนบาระพูดถูก แต่เขาก็รู้อยู่ดีว่าฉันจะปฏิเสธเพราะฉันเป็นคนยื้อกับเบื้องบนมาแล้วค่ะ”

โนบาระทำสีหน้าไม่อยากเชื่อขณะที่ซากิยักไหล่ทำนองว่าจะไม่เชื่อก็ตามใจ

“เบื้องบนยอมหรอ ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะยอมอะไรแบบนี้” เมงุมิเอ่ยไปตามตรง มากิร้องเหอะออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อนึกถึงความน่ารำคาญของเบื้องบน

“พวกเขายอม เพราะเขาต้องการข้อมูลในนี้ค่ะ”ซากิชี้ที่ศีรษะของตนก่อนจะกอดอกอย่างภูมิใจ

“เพราะฉันความจำดีมาก ดังนั้นการจดจำเรื่องทั้งหมดในความฝันน่ะง่ายมากค่ะ”

“ความฝันพันปีนั่นน่ะนะ หยองเป็นบ้า” โนบาระทำสีหน้าขนลุกขณะที่แพนด้าเอ่ยมุขตลกออกมา

“ดูเหมือนซากิจะเป็นที่หมายปองของทุกฝ่ายเลยนะ”

“นั่นสิ”

ซากิหัวเราะก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

ตอนนี้ใคร ๆ ก็ต้องการหล่อนทั้งนั้น พอ ๆ กับความต้องการที่จะครอบครองราชาคำสาปและภาชนะ

“ข้าดูเป็นที่หมายปองนะเจ้าคะ” ในความฝันหญิงสาวที่เป็นตัวหล่อนในชาติก่อนเอ่ยขณะที่กำลังซ่อมกิโมโนของตนช้า ๆ นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบมองในเงามืดที่ปรากฏราชาคำสาปที่นอนมองหล่อนด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“เพราะเจ้าเป็นเช่นนี้อย่างไรเล่า”

“เป็นเช่นไรหรือเจ้าคะ”

“เป็นที่รักของคำสาป”

เสียงหัวเราะของหญิงสาวคลอไปกับเสียงเล่าเรื่องของราชาคำสาป ก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยประโยคสุดท้ายที่ทำให้ซากิตื่นจากความฝัน

“เพราะข้าเป็นเช่นนี้มิใช่หรือเจ้าคะ ท่านถึงรักและหมายปองข้าเช่นนี้ สุคุนะ ?”

ซากิลืมตามองเพดานห้องอย่างเหม่อลอย วันนี้ยูจิไม่ได้มานอนห้องหล่อนซึ่งเป็นเรื่องที่ดี

หล่อนถอนหายใจก่อนจะเหลือบมองนาฬิกา

ตีห้า มีเวลาเหลืออีกเยอะ หล่อนคิดก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตเองดังเช่นทุกวัน

หลังจากจัดการอะไรเสร็จแล้วเพิ่งจะเวลาหกโมงครึ่ง หล่อนถึงได้มานั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวแบบนี้

อะไรคือการเป็นที่หมายปองกันแน่ นอกจากความทรงจำของหล่อนแล้วมีอะไรที่พวกเขาต้องการอีกกันแน่

หล่อนมั่นใจ ว่าตัวเองไม่มีอะไรที่เรียกว่าครรภ์คำสาปแล้วทำไมถึงอยากได้ตัวหล่อนไปกันนะ

“นายหญิง….”

อะไร ?

“ข้าบอกแล้วมิใช่หรือ ว่าให้เรียกข้าแค่ซากิ”

หล่อนยังไม่ได้นอนเลยนะ ซากิขมวดคิ้วก่อนจะมองไปรอบ ๆ อย่างสงสัย

ทำไมหล่อนถึงเข้ามาในความฝันกัน ทั้งที่เมื่อครู่หล่อนยังตื่นเต็มตา

คำสาปพันปีนั่นต้องการอะไรอีกกันแน่

“ท่านเป็นเจ้าสาวของท่านสุคุนะ ข้ามิอาจเอื้อม….”

“ไม่ว่าอย่างไรตัวข้าก็ยังเป็นแค่หญิงสาวน่าสมเพชที่ตระกูลโกะโจเฉดหัวทิ้ง อย่าให้เกียรติว่าข้าสูงส่งเลย”

“หากท่านแต่งงานกับตระกูลเซนอิงท่านอาจจะไม่ต้องมาพัวพันกับคำสาป ท่านจะได้ไม่ต้องมากลัวว่าท่านสุคุนะจะถูกใครในตระกูลท่านฆ่า”

“ไม่หรอกอุราอุเมะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉยชา นัยน์ตาสีฟ้าปรายตามองคนคนนั้นด้วยสายตาเฉยชา คนที่ซากิคาดว่าชื่ออุราอุเมะนั้นยืนนิ่งอยู่กับที่ เหมือนถูกสาปให้ยืนฟังหญิงสาวไปเรื่อย ๆ

“ข้ามิเคยกลัว ข้ารู้ดีว่าเขาเป็นอมตะแต่ข้ารู้ว่าเจ้ากลัว”

“.....”

“กลัวว่าข้าจะจากเจ้าไปเมื่อแก่เฒ่าใช่หรือไม่ ?”

“ !!! ”

“ตกใจที่ข้ารู้หรือ ? เจ้าพยายามอย่างหนักเพื่อหาวิธียืดอายุให้ข้ามาตลอดนับตั้งแต่ข้าก้าวเท้าเข้ามาที่นี่มิใช่หรือ ?”

“ซากิ ! ซากิ !”

“เฮือก !”ซากิลืมตาโพล่งก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้โต๊ะทานข้าวอย่างตกใจ เด็กสาวหอบหายใจก่อนจะหันไปมองยูจิที่คุกเข่ามองหล่อนอย่างเป็นห่วง ซากิหนไปมองนาฬิกาแขวนผนังที่บอกเวลาว่าตอนนี้เจ็ดโมงสี่สิบแล้ว

“ไม่สบายหรอซากิ พักหน่อยไหม”

หล่อนส่ายหน้าก่อนจะจูงมือยูจิออกจากห้องเพื่อไปอาคารเรียน

“ไม่เป็นอะไรยูจิ ฉันแค่โดนคำสาปของตัวเองทำให้หลับน่ะ”

“หา ?”

ไว้คืนนี้หล่อนจะถามคำสาปพันปีนั่นให้รู้เรื่อง !

TBC.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***