๑๑.แสดงความเป็นเจ้าของ

Trigger Warning : มีฉากไม่เหมาะสมแก่เด็กและเยาวชน หากอายุไม่ถึงกรุณาอย่าอ่าน / หากใครเป็นมัมหมีน้องซากิกรุณาเก็บไม้เรียวของท่านไว้ไกลตัว

๑๑.แสดงความเป็นเจ้าของ

ซากิลืมตาขึ้นมาในห้องพักของตนเอง หล่อนหันมองไปรอบ ๆ อย่างสงสัยก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างทุลักทุเลมือสีซีดคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู เด็กสาวถอนหายใจเมื่อเห็นว่าตอนนี้เวลาหกโมงเช้า

นับจากวันที่หล่อนสลบก็เรียกได้ว่าหล่อนสลบไปหนึ่งวันเต็ม

โชคดีรึเปล่านะ

แกร๊ก !

“โอ้ ตื่นแล้วหรอ”

“ไปแต่งตัวค่ะยูจิ” ซากิเอ่ยก่อนจะถอนหายใจเมื่อเห็นยูจิออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปลือยท่อนบน

หล่อนไม่ได้ใจเต้นกับร่างกายของยูจิหรอกแค่คิดว่าถ้ามีคนเปิดประตูมาเห็นนี่สิเรื่องใหญ่

“หือ ? ซากิเขินหรอ”

“ไม่ได้เขินค่ะ ฉันแค่กลัวว่าคนอื่นจะเปิดประตูเข้ามาแล้วจะมองว่าเธอเป็นโรคจิตนะ” ซากิเอ่ยก่อนจะขยับให้ยูจินั่งบนเตียงข้าง ๆ หล่อนได้ เด็กสาวก้มมองชุดของตนที่กลายเป็นชุดนอนสายเดี่ยวปกติอย่างสงสัย

“ว่าแต่โนบาระเปลี่ยนชุดให้ฉันหรอ”

“เปล่านี่ เธอไม่ชอบให้ใครเข้าห้องไม่ใช่หรอฉันเลยไม่ให้โนบาระเข้ามาน่ะ , วันนี้มีแข่งกลุ่มน่าจะเรียกประชุมตอนแปดโมงเช้า”

“แล้วใครเปลี่ยนชุดให้ฉันล่ะ ?” ซากิพยักหน้ารับรู้ เด็กสาวเอ่ยถามอย่างเก็บความสงสัยไม่อยู่ก่อนจะลุกขึ้นไปห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเอง

หลังล้างหน้าแปรงฟันแล้วซากิจ้องมองตัวเองในกระจก หล่อนมองเห็นเด็กสาวเส้นผมสีดำประกายม่วงยุ่งฟูเพราะเพิ่งจะตื่นนอน นัยย์ตาสีฟ้าแวววาว สวมชุดนอนสายเดี่ยวสีดำตัดกับผิวสีซีด ทุกอย่างดูปกติยกเว้นรอยแดงบริเวณลำคอและเหนือหน้าอกเป็นจ้ำหลายจุด

หล่อนขมวดคิ้วก่อนจะแตะรอยพวกนั้นอย่างสงสัย ตัดสินใจเข้าไปใกล้กระจกก่อนจะร้องเรียกเด็กหนุ่มอย่างตกใจ

“ยูจิ !!!!”

“หา ! เป็นอะไรซากิ !” เด็กหนุ่มตะโกนกลับไปก่อนจะชะงักอยู่กับที่เมื่อเห็นซากิวิ่งออกมาหาเขาอย่างตกใจ

“นี่รอยอะไร”

“เอ่อ….” ยูจิอ้ำอึ้งเมื่อเด็กสาวชี้มาที่รอยที่ลำคอพร้อมทำหน้าตาตกใจออกมา ถึงจะแอบขำที่เห็นเด็กสาวแสดงสีหน้าอื่นบ้างแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะเขาต้องหาข้อแก้ตัวกับรอยแดงนี่

“คือว่า…..”

“ว่าอะไร ?”

“เจ้าก็บอกไปสิว่าข้ากับเจ้าผลัดกันทำรอยนี่ตอนเปลี่ยนชุดให้นางน่ะ”

เพี้ยะ !

“สุคุนะ ! โผล่มาทำไมตอนนี้” ยูจิตบแก้มตนเองอย่างแรงขณะที่เด็กสาวอ้าปากค้างอย่างตกใจ

ยูจิหรอที่เปลี่ยนชุดให้หล่อน ? ถามจริงเลยนะ ?

ถ้าเป็นเมื่อตอนหล่อนยังเด็กน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ตอนนี้ทั้งหล่อนและยูจิเองก็ขึ้นม.ปลายแล้ว

อะไร ๆ ก็ไม่ควรให้เห็นแล้วหรือเปล่านะ

“ซากิแต่ฉันหลับตาตอนเปลี่ยนชุดให้นะ ไม่ได้มองแม้แต่นิดเลย”

“แต่ข้ามองไปเยอะเลยว่ะ ข้าบอกเลยว่าเจ้าหุ่นดีกว่าเมื่อพันปีก่อนเยอะเลยแม่หนู”

“สุคุนะ !” ยูจิโวยวายขณะที่ซากิอาศัยจังหวะนั้นดันตัวยูจินอนราบไปกับเตียงก่อนเด็กสาวจะตามลงมาคร่อมตัวเด็กหนุ่มไว้ มือสีซีดประคองหน้ายูจิไว้ก่อนจะเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ตอบฉันมา ทั้งยูจิทั้งสุคุนะพวกเธอเห็นอะไรรึเปล่า ?”

“ม...ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ! ฉันไม่เห็นอะไรจริงๆนะ” ยูจิเอ่ยก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อเด็กสาวขยับหน้าเข้ามาใกล้อีก

มันล่อแหลมเกินไป เขาจะไม่มองเด็ดขาด !

“สุคุนะ ?”

“เออ ข้าเห็นไม่งั้นไอ้เด็กนี่มันจะเปลี่ยนชุดให้เจ้าได้ยังไงถ้าข้าไม่บอก”

มือสีซีดผละออกมาเมื่อได้คำตอบที่พอใจแล้ว หล่อนกอดอกก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อยังเห็นยูจิหลับตาอยู่เหมือนเดิม

จะว่าไปหล่อนไม่ได้แกล้งยูจิมานานแล้วเหมือนกันแฮะ

“ยูจิ ลืมตามาคุยกันก่อน”

“ว่าไง” เด็กหนุ่มเอ่ยก่อนจะค่อยๆลืมตาตามที่เด็กสาวบอกก่อนจะหน้าแงขึ้นมาเมื่อเห็นเด็กสาวในชุดนอนกอดอกคร่อมเขาอยู่แบบนี้

“อะไรเนี่ย ยูจิเขิน ? สุคุนะด้วยหรอ ?” หล่อนหัวเราะเบา ๆ มือสีซีดทาบกับกล้ามหน้าท้องของเด็กหนุ่มพร้อมนัยย์ตาสีฟ้าพราวระยับ รอยยิ้มหวานเชื่อมที่ทำให้ยูจิกับสุคุนะชะงักอยู่กับที่ ตอบเด็กสาวไปอย่างเหม่อลอย

“อื้อ /  อือ”

“เอาล่ะ ไปแต่งตัวได้แล้ว” ซากิตีหน้าท้องเด็กหนุ่มเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากตักอีกฝ่าย ตั้งใจว่าจะไปเปลี่ยนชุดแล้วไปประชุมกับคนอื่นเขาได้แล้ว

หมับ !

“ด….เดี๋ยว ยูจิ ! ทำอะไรเนี่ย” เด็กสาวโวยวายออกมาเมื่อเด็กหนุ่มคว้าเอวหล่อนก่อนจะโยนเด็กสาวไปที่เตียง

กลายเป็นหล่อนอยู่ใต้ร่างอีกฝ่ายแทนที่จะได้ไปเปลี่ยนชุดตามความตั้งใจ

“อย่าลืมสิซากิ ว่าฉันเองก็เป็นผู้ชายนะ”

ซากิเม้มปากแน่นหันหน้าหนีเป็นทำนองว่าหล่อนไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ยูจิถอนหายใจเมื่อเห็นเด็กสาวเริ่มจะดื้อเงียบแล้ว

“ถ้าเธอทำแบบนี้อีก ฉันไม่มั่นใจหรอกนะว่าจะหยุดได้ไหมน่ะ พวกเรายังเด็กอยู่เธอเข้าใจใช่ไหม”

“อื้อ”

“ข้าคิดว่าช่างแม่ง อายุเท่านี้ควรออกเรือนได้แล้วแท้ ๆ”

“สุคุนะเงียบไปน่า สมัยนี้ไม่เหมือนสมัยแกนะ” สุคุนะร้องเหอะออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะปิดปากตามที่ยูจิบอก

นึกแปลกใจที่ไปญาติดีกันตอนไหนแต่ก็ยังดีกว่าทะเลาะกันล่ะมั้ง

“แต่ฉันจะลงโทษเธอ”

“เอ๋” ซากิขมวดคิ้วก่อนจะหายใจสะดุดเมื่อยูจิเคลื่อนหน้ามาอยู่บริเวณเหนือหน้าอกหล่อน

“อย่างที่ฉันบอกซากิ ฉันเป็นผู้ชายและฉันอดทนมากเมื่อกี้”

เด็กสาวยกมือดันไหล่เด็กหนุ่มออกแต่ไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่นักเพราะหล่อนแรงน้อยกว่ายูจิอยู่มาก เด็กหนุ่มเงยหน้ามองเด็กสาวที่พยายามจำขืนตัวออกจากอ้อมกอดเขาแต่ไม่ได้ผลอะไรเลย

เหมือนแมวเอาเท้ามาแตะมากกว่า ไม่รู้สึกถึงแรงสักนิด

“ถ้าเธอไม่อนุญาตฉันจะไม่ทำ เธอจะอนุญาตไหมซากิ”

“ห้ามทำรอยไม่ได้หรอ” เด็กสาวเอ่ยก่อนจะสะดุ้งเมื่อยูจิส่ายหน้าพร้อมฝังหน้ากับหน้าอกหล่อน กดจูบแผ่วเบาจนหล่อนเม้มปากแน่น

“งั้นสุคุนะห้ามทำนะ”

“เรื่องสิวะ”

“แต่แค่นี้ก็เป็นรอยจนต้องใส่คอเต่าแล้วนะ” หล่อนเอ่ยก่อนจะถอนหายใจเมื่อสุคุนะเริ่มต่อรองอะไรอีกแล้ว

“เจ้าใช้ไสยเวทนั่นสิ ข้าไม่อยากสลับร่างกับไอ้เด็กนี่ไปมาหรอกนะ” เด็กสาวแบมือออกก่อนจะเป่าเกล็ดหิมะไปกองที่พื้นข้างเตียง หิมะสีขาวค่อย ๆ ประกอบร่างเป็นรูปร่างหุ่นเพศชายขึ้นมา

“ยูจิ เธอเอามือแตะหุ่นนั่นก่อนเลิกมาจับเอวฉันได้แล้ว” ซากิเอ่ยก่อนจะจับมือยูจิที่ยังเกาะเอวหล่อนไปแตะหุ่นนั่น ก่อนหุ่นนั่นจะกลายเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาคล้ายยูจิอย่างกับแกะหากแต่มีรอยสักสีดำและดวงตาสีแดง ทำให้รู้ว่าสุคุนะย้ายเข้ามาที่ร่างนี้แล้ว

“มันอยู่ได้ไม่นานแถมใช้ไสยเวทไม่ได้ เป็นคุณไสยที่ฉันพัฒนาจากหุ่นเชิดเมื่อวันก่อนน่ะเพราะหุ่นเชิดตัวฉันก็ใช้ไสยเวทไม่ได้เหมือนกันแถมตัวเย็นมากเลยล่ะ คงเพราะเป็นหิมะล่ะนะ”

เด็กสาวเอ่ยก่อนจะสะดุ้งอีกครั้งเมื่อสุคุนะขยับมานั่งข้างหล่อน มือหนาดึงหล่อนขึ้นมาพิงหัวเตียงก่อนจะกระซิบข้างหูหล่อน

“เอาล่ะแม่หนู พร้อมรับบทลงโทษหรือยัง”

ไม่พร้อม หล่อนไม่พร้อมอย่างมาก ! ไม่น่าตามใจพวกเขาเลยให้ตายเถอะ !

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“พ...พอก่อนสุคุนะ ยูจิด้วย” เด็กสาวหอบหายใจก่อนจะหันหน้าหนีจูบจากเด็กหนุ่มและราชาคำสาป

ในตอนนี้ซากิหน้าแดง หอบหายใจถี่รัวเพราะขาดอากาศเป็นเวลานาน ริมฝีปากสีแดงบวมเจ่อ นัยย์ตาสีฟ้าฉ่ำวาวไปด้วยน้ำตา ชุดนอนหลุดรุ่ยจนแทบจะเปลือยเปล่า

ยังดีที่ยูจิไม่ได้เปลี่ยนชุดชั้นในหล่อนไปด้วยไม่อย่างนั้นคงได้มุดหน้านอนหลับทั้งชาติไม่ออกมาเจอใครแน่

“ข้ายังไม่พอใจ”

“ฉันด้วย”  สุคุนะเอ่ยขณะที่ยูจิสมทบระหว่างที่ทั้งสองกำลังคลอเคลียอยู่ที่หน้าอกหล่อน

กลายเป็นเด็กแล้วหรือไงนะ เด็กสาวขมวดคิ้วอยางไม่เข้าใจก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อทั้งสองขบกัดจนหน้าอกหล่อนมีแต่รอยฟันและรอยจูบเต็มไปหมด

“พอได้แล้ว….ฮื่อ ฉันไม่มีแรงจะห้ามแล้วนะ” หล่อนเอ่ยก่อนจะลูบหัวทั้งสองอย่างเหนื่อยใจ

หล่อนหมดแรงจะห้ามแล้ว จะทำอะไรก็ทำเถอะ

“งั้นข้าน่ะ---”

แกร๊ก…. แอ๊ด!

“ซากิคร้าบ ! คุณอาซาโตรุกับเมงุมิมาเยี่ยม….เฮ้ย!!”

พรึ่บ !

“ลืมไปซะไอ้เวร ร่างกายเมียข้ากับเจ้าหนูนี่ คนอื่นไม่มีสิทธิ์” สุคุนะเอ่ยขณะที่หันหน้ามาบังเด็กสาวที่ขดตัวอยู่ในผ้าห่มใต้อ้อมกอดยูจิ

โกะโจและเมงุมิหันหน้าหนีไปคนละทางก่อนสุคุนะจะกระแอมไอออกมาเป็นสัญญาณว่าหันมาได้

“ทำไมสุคุนะถึงได้ออกมาจากร่างของยูจิล่ะครับ” โกะโจหรี่ตาอย่างไม่ไว้ใจขณะสังเกตว่าเด็กสาวไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนแล้ว

“ไสยเวทของซากิ แต่กำลังจะหายไปแล้วเพราะนางตกใจ” หลังเอ่ยจบประโยคสุคุนะก็หายไปก่อนจะปรากฏที่ข้างแก้มยูจิแทน

“แล้วเข้ามาทำไมครับ ซากิไม่ชอบให้ใครเข้ามานะฟุชิงุโระยังยืนอยู่ข้างนอกเลย” ยูจิเอ่ยอย่างกังวลก่อนจะลูบหัวเด็กสาวที่ขดตัวอยู่บนตักเขาอย่างเป็นห่วง

“แหม ผมก็อยากรู้ว่าญาติผมสบายดีไหมแค่นั้นเองครับ”

“สบายดีค่ะ” หล่อนเอ่ยเสียงสั่นก่อนอุณหภูมิในห้องค่อย ๆ ลดลงทำให้โกะโจมองอย่างสนใจ

“ออกไปจากห้องฉันได้แล้วค่ะ เจอกันตอนประชุมนะคะ” หล่อนเอ่ยเสียงดุทำให้โกะโจยกมือเสมอไหล่อย่างยอมแพ้

แหม ขู่อะไรขนาดนี้

“คร้าบ ๆ ยังไงก็ระวังหน่อยนนะครับ พวกเธอยังเด็กกันอยู่นะ”

ปึง ! ฉึก !

แท่งน้ำแข็งที่พุ่งไปพอดีกับที่โกะโจ ซาโตรุวิ่งออกไปพร้อมปิดประตูทันที ซากิกรีดร้องในลำคอก่อนจะทุบอกยูจิอย่างระบายอารมณ์

“บอกแล้วไงว่าคนอื่นจะมาเห็นน่ะ !”

“โอ้ย ๆ ขอโทษนะซากิฉันไม่คิดว่าอาจารย์จะเข้ามาตอนนี้นี่”

“ก็จริง ข้าน่าจะจัดการพวกมันไปซะบังอาจมามองร่างกายของเจ้า”

“พวกเขาหันหน้าหนีแล้วต่างหากสุคุนะ ! ปล่อยเลยยูจิ อย่าทำแบบนี้อีกนะ”

ซากิเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะขืนตัวออกจากอ้อมกอด หล่อนจัดชุดให้เรียบร้อยก่อนจะยืนข้างเตียงด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“เธอไม่ควรทำแบบนี้กับคนที่ไม่ชอบนะ”

“แต่ฉันชอบซากินี่ ชอบมาตั้งนานแล้วนะ”

“หา ?”

“ฉันไม่ได้โง่สักหน่อย ทำแบบนี้แปลว่าแสดงความเป็นเจ้าของไง” ยูจิเอ่ยพร้อมยิ้มกว้างเมื่อเห็นรอยแดงตามร่างกายเด็กสาว

บอกตามตรงว่าค่อนข้างพอใจมากเลยล่ะ คนอื่นจะได้ไม่ต้องมาจีบซากิของเขาอีก

“ฉันดูแลเธอตลอด สัญญาว่าจะแต่งงานกันด้วยนี่เพราะงั้นฉันไม่เบี้ยวหรอกก็เราเป็นของกันและกันมานานแล้ว ใช่ไหมล่ะ”

ซากิบ่นอุบอิบ ใบหน้าหวานแดงก่ำก่อนจะเดินหนีเสียงเรียกของยูจิไปแต่งตัว พยายามทำให้เป็นปกติมากที่สุด ถึงมันจะช่วยอะไรไม่ได้ก็ตาม

สุดท้ายซากิก็โผล่มาประชุมด้วยใบหน้านิ่งสนิท ที่แปลกก็คงมีแค่สวมคอเต่าและติดกระดุมเสื้อกักคุรันตัวใหญ่ทุกเม็ดจนโนบาระหรี่ตาอย่างจับผิด มากิยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน

โอ้ย ! ไม่รู้ด้วยแล้ว ! หล่อนเขิน พอใจรึยังเลิกมองได้แล้วน่า !

TBC.

เห้อ สักที/ปาดเหงื่อ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***