๐๙.ตกหลุมรัก

๐๙.ตกหลุมรัก

ซากิร้องเหอะออกมาก่อนจะเท้าเอวชี้หน้าโทโดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“คนที่ดูถูกร่างกายของฉันน่ะไม่มีสิทธิ์จะเห็นรูปร่างอันมีค่าของฉันหรอกนะคะ”

“ช่าย ฉันไม่อยากให้ซากิโชว์เหมือนกัน”

ซากิยักไหล่ หล่อนเองก็ไม่ได้ชอบใส่เสื้อแบบนี้หรอกแค่ยังไม่อยากเอาจริงน่ะถึงได้ติดกระดุมเอาไว้ คล้ายกับต้องถ่วงตัวเองไว้ไม่ให้เอาจริง ไม่ได้เอาใจยูจิด้วย

“เดี๋ยวเอาจริงเมื่อไหร่ก็เห็นเองค่ะ”

“นี่ยังไม่เอาจริงหรอ” โทโดเอ่ยก่อนจะพุ่งเขามาหาหล่อน เด็กสาวขยับเท้าก่อนที่กำแพงน้ำแข็งจะผุดขึ้นมาทันที

เพล้ง !

“ตอบสนองเร็วดี”

“ค่ะ” เด็กสาวตอบตามมารยาทก่อนจะเสกเคียวน้ำแข็งขึ้นมาขณะที่มือสีซีดใต้ปลอกแขนค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อสีขาวตัวใหญ่ของหล่อน นัยย์ตาสีฟ้าเปล่งแสงขึ้นมาชั่วครู่ก่อนลมวูบใหญ่พร้อมหิมะพัดมาบังตัวเด็กสาวเอาไว้

“ซากิ !”

“ฉันปกติน่ายูจิ”

ซากิเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจก่อนที่ลมจะสงบ เผยให้เห็นเด็กสาวที่ตอนนี้ปลดเสื้อกักคุรันสีขาวกลายเป็นเสื้อคลุมตัวใหญ่ ทับเสื้อครอปสีขาวรัดรูปและกระโปรงกางเกงสีขาวปลอดทำให้โทโดเข้าใจคำว่าซ่อนรูปที่ยูจิบอกได้เป็นอย่างดี

“น นางฟ้า”

“หา ?” ซากิและยูจิขมวดคิ้วก่อนที่เด็กสาวจะขยับออกห่างจากโทโดอย่างตกใจ เมื่อคนตัวใหญ่คุกเข่ามาทางหล่อนทำท่าจะขอแต่งงาน

“ซากิ แต่งงานกันไหม”

“ไม่ค่ะ ฉันจะอยู่กับยูจิ” เด็กสาวปฏิเสธก่อนจะวิ่งไปหลบหลังยูจิ เด็กหนุ่มเองก็ยกแขนขึ้นมาบังไม่ให้โทโดมองเห็นหล่อนอีก

“ถ้างั้นจัดการมายบราเธอร์ก่อนสินะ”

ซากิกำลังจะอ้าปากปฏิเสธแต่ชะงักก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มเกิดอะไรบางอย่างขึ้น

ม่าน ? อาณาเขต ? หรืออะไรกันแล้วทำไมต้องมาทำตอนนี้ล่ะ

“ม่าน ? ตอนนี้เนี่ยนะ”

“คุณไสยเหมันต์ แสงสะท้อนจากน้ำแข็ง”

ยูจิเอ่ยอย่างสงสัยก่อนที่ซากิจะโยนเกล็ดหิมะขึ้น ละอองสีขาวค่อย ๆ ขยายกลายเป็นกระจกน้ำแข็งรอบตัวหล่อนพร้อมกับฉายภาพบริเวณใกล้เคียงเด็กสาวขมวดคิ้วเมื่อเห็นอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล

ไม่ปกติ มีอะไรบางอย่างไม่ปกติแล้ว

“มีผู้บุรุก” หล่อนเอ่ยก่อนจะหันไปชี้หน้าทั้งสองอย่างคาดโทษเอาไว้

มีบางอย่างที่หล่อนต้องมุ่งหน้าไปก่อน การปล่อยให้ยูจิอยู่กับโทโดมันไม่ดีแต่หล่อนจำเป็นต้องทำในเวลานี้

“อย่าเพิ่งตายแล้วตามหลังฉันมาก็แล้วกันค่ะ พวกเราต้องไปช่วยเมงุมิก่อน”

“หา ? เมงุมิส่งข้อความมาหรอ”

“ค่ะ แต่ส่งมาบอกแค่อาคารเรียนหลังจากนั้นก็หายยาวเลย” ซากิเอ่ยก่อนจะส่งที่อยู่ให้ทางข้อความของยูจิ หล่อนตบบ่าเด็กหนุ่มอย่างปลอบใจก่อนจะมุ่งหน้าไปที่อาคารเรียนทันที

คุณไสยเหมันต์ วิญญาณหน้าหนาว เด็กสาวพึมพำก่อนร่างของหล่อนจะกลายเป็นหิมะพุ่งขึ้นไปบนฟ้าทันที

ซากิค้นพบว่าไสยเวทของหล่อนมีพลังมากกว่าที่คิด จากการฝึกกับมากิหล่อนได้ทดลองให้ตัวเองกลายเป็นหิมะหลังจากตั้งรับหอกไม่ทัน

วิญญาณหน้าหนาวคือผลที่ตามมาและการใช้งานคือใช้ได้ยอดเยี่ยม ไม่มีใครโจมตีหล่อนได้แต่สร้างภาระให้ร่างกายอย่างใหญ่หลวง ทำให้พอใช้เสร็จหล่อนแทบจะไม่มีแรงไปสู้ต่อทำให้ต้องพัฒนาไสยเวทไปอีก

แสงสะท้อนจากน้ำแข็งคือคุณไสยที่หล่อนเพิ่งจะใช้ได้เมื่อสองวันก่อน เป็นการรวมน้ำแข็งที่ละเอียดจนคล้ายหิมะเข้ามารวมไว้ คล้ายหน้าจอที่ลอยอยู่ในหนังไซไฟต่างมิติ ทำให้หล่อนมองเห็นบริเวณที่ปล่อยไสยเวทออกไปได้ ข้อดีคือมองเห็นแม้กระทั่งคำสาป ข้อเสียคือถ้าไม่ได้เคยใช้ไสยเวทเหมันต์ที่ไหน บริเวณนั้นก็จะมองไม่เห็นด้วย

โชคดีที่หล่อนใช้ไปแทบจะทุกที่ในโรงเรียน ดังนั้นจึงมองเห็นความผิดปกติได้ดี

ที่สำคัญ ถ้าไม่ใช่ผู้ใช้คุณไสยแล้วล่ะก็จะไม่สามารถมองเห็นภาพได้ , พวกเขาจะเห็นแค่หล่อนเสกแผ่นน้ำแข็งขึ้นมาเท่านั้น

อะไร ๆ ก็ดูจะลำบากไปหมดเลยแฮะงานสานสัมพันธ์ครั้งนี้

ซากิถอนหายใจก่อนที่เกล็ดหิมะสีขาวจะค่อย ๆ ทิ้งตัวลงรวมเป็นรูปร่างข้างอินุมากิ

“คำสาประดับพิเศษหรอคะ”

“อือ / แซลม่อน”

“เดี๋ยวก่อน เธอเป็นใครกัน” คาโม โทชิโนริเอ่ยอย่างสงสัย

จู่ ๆ เด็กสาวเส้นผมสีดำประกายม่องก็โผล่มาจากหิมะนั่น แถมดวงตายังคล้ายกับโกะโจ ซาโตรุอย่างกับแกะ ถ้าไม่ใช่ลูกสาวที่เก็บไว้อย่างลับ ๆ ของตระกูลโกะโจแล้วล่ะก็คาโมก็คงไม่อาจคาดเดาเพิ่มได้เลยว่าหล่อนเป็นใคร

“ยูกิโนะ ซากิญาติที่ห่างมากของโกะโจค่ะ เพราะงั้นไม่ต้องแปลกใจกับสีตาของฉัน”

หล่อนเอ่ยตัดบทก่อนจะจ้องคำสาประดับพิเศษด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“หยุดเถิด เหล่าเด็กน้อยผู้โง่เขลา” คำสาปพยายามสื่อสารออกมาด้วยคลื่นอะไรบางอย่างและกลายเป็นประโยคที่ทำให้พวกหล่อนทั้งหมดขมวดคิ้ว

อะไรน่ะ… ทั้งที่ไม่เข้าใจเสียงนั้นแต่กลับเข้าใจที่พูด

น่าขยะแขยงเป็นบ้า

“ฉันแค่อยากปกป้องดาวดวงนี้”

“เป็นแค่เรื่องเหลวไหลของคำสาป อย่าไปฟังมันพูด” คาโมเอ่ยขึ้นมาเพื่อไม่ให้พวกเขาลังเลแต่เมงุมิกลับเอ่ยตอบกลับไปอย่างสงสัย

“แต่ระดับมันต่างกับคำสาประดับล่างนะครับ”

“ทั้งป่า ทะเล ท้องฟ้า พวกเขากำลังร่ำร้องว่าทนไม่ไหวแล้ว , ไม่อาจอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้มากกว่านี้แล้ว”

ซากิขมวดคิ้ว หล่อนไม่เคยได้ยินเสียงกรีดร้องของธรรมชาติแต่เคยได้ยินเสียงร่ำไห้ของหิมะในฤดูหนาว ในวันที่หล่อนฝันว่าตัวเองเป็นซากิในชาติก่อน

พวกเขาร่ำไห้เพราะมลพิษ หล่อนเข้าใจดี….

“พวกเขาเข้าใจดีว่ายังมีมนุษย์ที่อ่อนโยนกับโลกใบนี้ แต่ความอ่อนโยนนั้นจะช่วยได้มากแค่ไหนกัน ?” คำสาปเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะก้มลงมามองไปที่ซากิ

“พวกเขาต้องการเวลา , ขอแค่มีเวลาโลกนี้ก็จะเปล่าประกายสีน้ำเงินอีกครั้ง”

ครืน !

ซากิและคนที่เหลือต่างกระโดดออกห่างคำสาปเมื่อรากไม้พุ่งขึ้นมาจากพื้น เด็กสาวขมวดคิ้วแน่นก่อนจะแบมือไปหน้าคำสาปก่อนแสงสีฟ้าจะปรากฎขึ้นห่างจากมือสีซีดเล็กน้อย เด็กสาวเม้มปากแน่นเมื่อมือของหล่อนถูกแสงอาทิตย์มากเกินไปจนรู้สึกแสบมือ

แต่หล่อนต้องหยุดอะไรอันตรายแบบนี้ ก่อนที่จะทำให้ยูจิเกิดอันตราย

“เวลาที่ไม่มีมนุษย์อยู่ ,จงตายแล้วกลายเป็นนักปราชญ์เสียเถอะ”

“ไม้กางเขน” เด็กสาวเอ่ยก่อนลิ่มน้ำแข็งสองลิ่มจะพุ่งไปตรงไปที่ดวงตาของคำสาป

ปึก !

“ทำไมท่านต้องเข้ามาขวาง”

ท่าน ?  ซากิส่ายหน้าไล่ความรู้สึกแปลก ๆ ก่อนจะเอ่ยถามคำสาปไป

“แล้วทำไมถึงเรียกฉันว่าท่าน ?”

“เพราะท่านคือผลผลิตที่เกิดดั่งที่พวกเราฝัน , ท่านเกิดจากมนุษย์และยังคงเป็นมนุษย์ ท่านจดจำทุกสิ่งและมุ่งมั่นอย่างถ่องแท้”

“พันปีผ่านไปท่านและราชาคำสาปก็ยังคงรักกันแน่นแฟ้น แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ฆ่าท่านก็ตาม”

“ฉันไม่ชอบสุคุนะ เหม็นขี้หน้าจะแย่ , รุ่มร่ามอีกต่างหาก” ซากิเอ่ยตอบกลับแทบจะทันที ขณะที่คนอื่นมองหล่อนอย่างสงสัย

“ท่านคงยังไม่ได้บอกพวกเขา”

“เธอยังไม่ได้บอกอะไรซากิ”

“ฉันก็ไม่รู้” ซากิตอบเมงุมิก่อนจะส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ

หล่อนบอกทุกเรื่องที่จำเป็นไปหมดแล้ว ไม่คิดว่ายังไม่มีอะไรที่ไม่ได้บอก

“ทำไมท่านมิเคยสงสัย ว่าเหตุใดราชาคำสาปและภาชนะถึงยึดติดกับท่านถึงเพียงนี้”

ซากิชะงัก ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อคำสาปเอ่ยถึงยูจิ

“ท่านเองก็ไม่เคยสงสัย ว่าเหตุใดถึงรักและยึดติดกับพวกเขา”

ใครจะสงสัยกัน หล่อนแค่ต้องปกป้องยูจิ

เพียงแค่นั้น แค่นั้นจริง ๆ

เพราะหล่อนไม่มีสิทธิ์จะรักใครทั้งนั้น คนแบบหล่อนแปดเปื้อนมากเกินพอแล้วอย่าให้ใครลงมาตกต่ำกับหล่อนอีกเลย

“หญิงสาวและชายหนุ่มในห้วงรัก มักมองข้ามความรู้สึกไป”

“หากแต่ท่านเกิดจากธรรมชาติ ท่านไม่สามารถรักพวกเขาได้จึงได้ตายไปและทำให้เขาแยกจากกันเป็นสอง”

ซากิกางมือออก พลันเคียวน้ำแข็งก็ปรากฎขึ้น นัยย์ตาสีฟ้าไร้แววชั่ววูบก่อนจะพุ่งเข้าไปหาคำสาปอย่างไม่ลังเล

ถึงคำสาปนี่จะช่วยไขข้อข้องใจให้หล่อนแต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องกำจัดมันไปให้ได้

หล่อนทำเขาแปดเปื้อนเพราะความรู้สึกของหล่อน ฉะนั้นแล้วหล่อนก็จะปกป้องเขาอย่างเต็มความสามารถ

ไม่ว่าอย่างไร ยูจิไม่ควรรู้

นับตั้งแต่เขาช่วยหล่อนไว้ มือที่หล่อนชอบ อ้อมกอดที่เป็นที่พึ่งพิงให้หล่อน รอยยิ้มที่หล่อนชอบมันนักหนา

ยูกิโนะ ซากิตกหลุมรักอิทาโดริ ยูจิอย่างหมดหัวใจ

ใครที่หล่อนเห็นว่าทำอันตรายให้แก่เขา หล่อนจะกำจัดมันให้สิ้นซาก

TBC.

สาวยอมรับความจริงแล้ว ! วุ้ววววว

อันนี้ส่วนสปอยและเพิ่มเติมค่ะ

ถามถึงว่าทำไมยูจิถึงรู้ว่าน้องซ่อนรูป เขาอยู่ใกล้กันมานานแล้วค่ะยูจิเป็นคนแรกที่สังเกตความเปลี่ยนแปลงของซากิแทบทุกอย่างเลยด้วย

ส่วนซากิที่ทำท่าทีสับสนกับตัวเองเพราะไม่อยากยอมรับค่ะว่าน้องชอบเพื่อนสนิทของตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าความรักหนุ่มสาวเป็นยังไงจนสุคุนะโผล่มา แม่สาวพันปีเข้าฝันแล้วคอยชวนคุยคอยให้ฝันเห็นอดีต ทำให้เข้าใจว่าตัวเองชอบเพื่อนสนิทจริงๆแต่ก็ยังปฏิบัติกับยูจิแบบเดิมเพราะรู้ว่าถ้าเปลี่ยนไปน้องยูจิจะจับได้คนแรกค่ะ

ดังนั้นทำเหมือนปกติไปเลยจะง่ายกว่า บวกกับที่น้องแสดงสีหน้าไม่ค่อยได้อยู่แล้วถ้าไม่สุดจริงๆเพราะแบบนั้นยูจิก็เลยไม่มั่นใจในความรู้สึกของน้องเช่นกันค่ะ

ส่วนคนอื่นเขารู้กันหมดแล้วค่ะว่านี่แม่งเพื่อนไม่จริง แต่ไม่มีใครพูดออกไปจนกว่าจะมีใครสักคนในสองคนนี้มาปรึกษาค่ะง่ายๆคือรอว่าคนไหนจะรู้สึกตัวแล้วมาคุยก่อนนั่นเอง ถึงจะแซวกันเต็มที่ค่ะ

เจอกันตอนหน้านะคะ ! ถึงตอนหน้าจะยังไม่เข้าใกล้คำว่าหึงหวงเท่าไหร่ก็ก็ใกล้ถึงแล้วล่ะค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***