๐๗.ความโกรธของหิมะ

๐๗.ความโกรธของหิมะ

คำสาปนั้นชื่อมาฮิโตะ ซากิคิดในใจก่อนจะสวมเสื้อกักคุรันสีขาวอย่างเลื่อนลอย เดินไปไหนมาไหนโดยมียูจิคอยจูงมือไปด้วยเพราะเห็นว่าเด็กสาวเหม่อลอยเกินไป

‘นี่แหละอาการของซากิตอนกำลังจะโกรธ’ เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนจะลอบถอนหายใจแผ่วเบา

“เดี๋ยวเราจะบุกไปที่โรงเรียนที่จุนเปอยู่ล่ะ” ยูจิเอ่ยท่ามกลางความเงียบ เขาเข้าใจว่าจุนเปต้องบุกไปล้างแค้นที่โรงเรียนแน่

 ในเมื่อตอนนี้เขามีพลังที่จะทำแบบนั้นแล้ว เด็กหนุ่มคิดว่าจุนเปไม่ลังเลที่จะทำให้คนที่รังแกเขาทรมาณหรอก

“กางม่านแล้วใช่ไหมคะ คุณอิจิอิ”

เด็กสาวเอ่ยก่อนจะเหลือบตามองชายหนุ่มที่กำลังทำสีหน้าลำบากใจอยู่

“ครับ แต่ผมไม่อยากให้พวกคุณไปอีกอย่างคุณนานามิเองก็เดินทางไปแล้วครับ”

“ฉันจะไปค่ะ ไม่ใช่เพราะต้องการอวดเบ่งแต่มันทำร้ายคนที่ฉันรู้จัก”

เด็กสาวเอ่ยอย่างเย็นชา ขาเรียวเดินผ่านอิจิอิไปไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไง หล่อนรู้ว่าเขารู้สึกผิดกับยูจิและหล่อนในตอนนั้นแต่ตอนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

ต้องฆ่ามาฮิโตะ

เด็กสาวจ้องมองบริเวณรอบ ๆ โรงเรียนด้วยสายตาเรียบนิ่งขณะที่หล่อนอยู่บนหลังยูจิ

คำสาปเยอะจังนะ ซากิคิดก่อนจะหันไปมองด้านหน้าเมื่อได้ยินเสียงของยูจิเอ่ยกับใครสักคน

ซากิขมวดคิ้วเมื่อเห็นโยชิโนะ จุนเปคนนั้นกับแมงกะพรุนสีฟ้าใสกำลังยกเด็กหนุ่มแปลกหน้าอยู่

“ยูจิ ? ซากิ ? จะมาขวางกันหรอ”

“ยูจิไม่ชอบให้ทำแบบนี้ค่ะ” ซากิเอ่ยก่อนจะลงจากหลังของเด็กหนุ่มผมชมพู หล่อนแบมือออกก่อนเกล็ดน้ำแข็งจะค่อย ๆ ปรากฏบนฝ่ามือสีซีดมันขยายจนรูปร่างคล้ายเคียวซากิกำด้ามจับจากหิมะทำให้เกล็ดสีขาวทั้งหมดกลายสภาพเป็นเคียวสีฟ้าใสทันที

“เพราะแบบนั้นฉันต้องขอให้จุนเปหยุดทำเรื่องแบบนี้”

หล่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย นัยย์ตาสฟ้าใสทอประกายแวววาวดังทุกครั้งที่หล่อนใช้พลัง ซากิพุ่งตัวเข้าไปพร้อมยูจิ

ดวงตาหล่อนปราศจากความลังเล ทำให้จุนเปหวาดกลัว หวาดกลัวจะถูกฆ่า

ละอองจันทร์ปล่อยหนวดมาหาเด็กสาว แต่ถูกเคียวสีฟ้าตัดมันขาดก่อนจะถึงตัว

หนี เขาต้องหนี !

“จุนเป !” ยูจิตะโกนก่อนจะหันมามองเด็กสาวที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ เส้นผมสีดำประกายม่วงบดบังใบหน้าของเด็กสาวทำให้เขามองอารมณ์ของหล่อนไม่ออก

“ซากิ…”

“ยูจิตามจุนเปไปเถอะ” ซากิเอ่ยก่อนจะกำเคียวในมือแน่น หล่อนเงยหน้ามองเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของหล่อนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“ฉันจะจัดการคำสาปรอบ ๆ ให้ เธอรีบไปซะ”

“เข้าใจแล้ว” ยูจิพยักหน้าก่อนจะออกตัววิ่งตามจุนเปไป เด็กสาวเองก็วิ่งตามไปติด ๆ พร้อมตวัดเคียวสีฟ้าใสไปรอบ ๆ เพื่อกำจัดคำสาปไปด้วย

หล่อนต้องควบคุมอารมณ์มากกว่านี้ ซากิคิดก่อนจะหยุดวิ่งเมื่อเห็นว่ายูจิอยู่กับโยชิโนะ จุนเปแล้ว

“ยูจิ มาฮิโตะไม่ใช่คนไม่ดี…”

“มันไม่ใช่คนด้วยซ้ำ จุนเปก้มลงค่ะ” ซากิเอ่ยก่อนจะปาเคียวของหล่อนไปหาคำสาปมาฮิโตะอย่างแรง

โครม ! ครึ่ก !

“ว้าว เป็นไสยเวทที่น่าสนใจมากเลยนะ” มาฮิโตะเอ่ยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างถูกใจเมื่อเด็กสาวกระตุกโซ่ที่ติดกับเคียวให้อาวุธของหล่อนกลับมา

“ขอบใจ แต่ไม่ขอรับไว้ก็แล้วกันค่ะ” หล่อนเอ่ยก่อนจะกำเคียวแน่นวิ่งมาขวางไม่ให้คำสาปนั่นมาใกล้ยูจิได้

“คนดีที่ไหนจะฆ่าคนได้ทั้งที่ทำหน้ายิ้ม ๆ ได้คะ”

ซากิเอ่ยก่อนจะเหลือบตามองยูจิเป็นสัญญาณ ก่อนจะชะงักเมื่อมาฮิโตะใช้คำสาปทำให้โยชิโนะ จุนเปกลายร่างกลายเป็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ไปเสียแล้ว

“เฮ้ย สุคุนะนายก็ออกมาช่วยกันสิวะ”

“ขอปฏิเสธ”

“หา ?”

“ข้าเห็นเจ้าทรมาณกับการไม่สามารถช่วยเด็กเวรนั่นได้มันสะใจข้าดีว่ะ” เสียงหัวเราะของราชาคำสาปและคำสาปมาฮิโตะดังขึ้น ยูจิอ้าปากค้างอย่างตกใจ จุนเปทำหน้าตาหวาดกลัวอย่างสุดขีด เขาคลานมาหาซากิ น้ำตาไหลออกมาเพราะหวาดกลัวความตาย

มีเพียงซากิที่ทำสีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ หากแต่นัยย์ตาสีฟ้าวาวขึ้นอย่างกรุ่นโกรธ

หล่อนหลุบตามองพื้นก่อนจะปล่อยเคียวลงพื้น เคียวสีฟ้าใสกลายเป็นเกล็ดหิมะสีขาวก่อนพวกมันจะพุ่งไปหามาฮิโตะอย่างรวดเร็ว

ฉั้วะ !

“หือ ?” มาฮิโตะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเด็กสาวนัยย์ตาสีฟ้ายังขยับตัวใช้ไสยเวทมาตัดแขนเขาได้โดยไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย คำสาปเกิดใหม่ชะงักก่อนจะรู้สึกหวาดกลัวเป็นครั้งแรกในชีวิต

เด็กสาวที่ดูไม่มีพิษมีภัย นอกจากนัยย์ตาที่คล้ายกับโกะโจ ซาโตรุแล้วเขาในตอนแรกไม่คิดว่าเด็กสาวจะน่ากลัวแม้แต่น้อย

จนกระทั่งเห็นดวงตาของเด็กสาวตอนนี้ มันแวววาวเพราะการใช้ไสยเวทนอกนั้นเขาไม่เห็นว่ามันจะเหมือนดวงตาของสิ่งที่มีชีวิตตรงไหน

เย่อหยิ่ง เย็นชา ไร้แววของความปรานี

“สุคุนะ” เสียงใสเอ่ยเรียกราชาคำสาปที่จ้องมองเด็กสาวอย่งสนใจ

“รักษาจุนเป”

ยังไม่ทันที่สุคุนะจะอ้าปากปฏิเสธ เด็กสาวเหลือบตามองก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทั้งเย็นชาและทรงอำนาจ ทำให้สุคุนะหุบปากก่อนจะครองร่างของยูจิเพื่อทำตามทันที

“ฉันสั่งก็ทำ แกหูหนวกหรอ ?”

“ทำเดี๋ยวนี้ล่ะ”

ซากิหันกลับมามองมาฮิโตะที่จ้องมองหล่อนอย่างถูกใจ หล่อนกลอกตาเมื่อได้รับคำเชิญชวนอย่างน่ารังเกียจ

“ฉันถูกใจเธอล่ะ มาเป็นสมบัติของฉันไหมซากิ ?”

“เจ้าอยากตายหรอ ? / แกอยากตายใช่ไหม ?” เสียงของยูจิและสุคุนะเอ่ยขึ้นพร้อมกันอย่างหงุดหงิดทำให้มาฮิโตะยิ้มกว้างออกมา

ทำเอาเขาถูกใจมากกว่าเดิมอีกแฮะ ทำให้ราชาคำสาปกับภาชนะเชื่องด้วยขนาดนี้

เหมาะกับการพาตัวหล่อนมาไว้ข้างกายเป็นบ้า

แต่ตอนนี้ต้องจัดการภาชนะก่อนแล้วกัน

ซากิหันไปเลื่อนหน้าต่างพร้อมดึงข้อมือของยูจิให้มากับหล่อนด้วย

“กระโดดออกไปยูจิ คำสาปนี่ต้องการตัวนาย” หล่อนเอ่ยก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อมาฮิโตะปาอะไรบางอย่างมาทางหล่อน

ก่อนที่เด็กสาวจะใช้พลังไสยเวท หล่อนก็อยู่ในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มพร้อมกับการที่หล่อนและเขาร่วงลงจาชั้นสองของอาคาร

ไม่ ยูจิจะต้องไม่ตายตอนนี้

ซากิกางมือไปที่พื้นก่อนแหที่ทำจากน้ำแข็งจะผุดขึ้นมาพร้อมกับแท่งน้ำแข็งที่เกิดขึ้นเพื่อรั้งไม่ให้แหนั้นตกลงพื้น ทำให้พวกหล่อนปลอดภัยดี

“ให้ตาย...ห่วงตัวเองก่อนยูจิ เธอสำคัญกับฉันมากนะ”

หล่อนเอ่ยก่อนจะฝืนตัวออกจากอ้อมกอดซากิถอนหายใจก่อนจะเรียกไสยเวทของหล่อนกลับคืนทำให้พวกซากิลงมานั่งที่พื้นแทน

“โทษที ซากิก็สำคัญกับฉันเหมือนกัน” ซากิยิ้มก่อนจะลูบหัวเด็กหนุ่มเบา ๆ ทำนองว่าหล่อนเข้าใจแล้ว

“ขอบคุณนะ”

“ทำไมพวกเธอมาอยู่ที่นี่ครับ”

“สวัสดีค่ะคุณนานามิ” เด็กสาวเอ่ยขณะที่ยูจิหลบอยู่ด้านหลังของหล่อนอย่างกลัว ๆ

“ตอบคำถามด้วยครับ”

“มาต่อยหน้าคำสาปค่ะ อ้ะ ! มันโดดมาแล้วค่ะ” ซากิเอ่ยก่อนจะชี้ไปที่มาฮิโตะที่กระโดดลงมาจากอาคาร

มาฮิโตะยิ้มกว้างก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาหาพวกซากิ เด็กสาวชะงักเหมือนเห็นอะไรสักอย่างก่อนจะผลักยูจิออกห่างจากหล่อน

“กางอาณาเขต นิพพานปิดตน”

“ซากิ ! นานามิน !” มือหนาจะคว้าเด็กสาวที่เขาอยู่ด้วยมาตลอด แต่กลับถูกอาณาเขตของมาฮิโตะปิดไว้

ภายในอาณาเขตของมาฮิโตะ ซากิยืนมองรอบ ๆ ด้วยสายตานิ่งสงบไม่ต่างกับนานามิ

หล่อนไม่นึกเสียใจที่ต้องตายตอนนี้ หล่อนดีใจที่ได้ปกป้องยูจิแล้วละ

มือมากมายขนาดนี้ ไม่ว่าอย่างไรหล่อนก็อาจจะตายทันทีที่ถูกเปลี่ยนร่างด้วยพลังของมาฮิโตะ

“พวกเธอดูไม่เสียใจเลยนะ”

“ผมไม่มีอะไรที่ต้องเสียใจครับ” นานามิถอดแว่นตาของเขาออกก่อนจะยิ้มออกมา เขายิ้มราวกับยอมรับความตายนี้เอาไว้ขณะที่ซากิยิ้มมุมปากไม่เอ่ยอะไรจนทำให้มาฮิโตะสงสัยไม่ได้

“เธอยิ้มอะไร-”

ยังไม่ทันที่มาฮิโตะจะเอ่ยถาม อาณาเขตของเขาก็ทำให้เขาเห็นอะไรบางอย่าง

หญิงสาวที่หน้าตาเหมือนซากิทุกระเบียบนิ้วนั่งอยู่บนต้นซากุระ หล่อนยิ้มก่อนจะชี้ไปที่แขนข้างซ้ายของเขาก่อนดวงตาสีฟ้าจะเรืองแสงขึ้นมาชั่วครู่

หญิงสาวกระโดดลงมาจากต้นไม้ หล่อนย่างเท้าตรงมาหาเขากดจูบที่แขนข้างซ้ายแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้มาฮิโตะรู้สึกใจเต้นแรงโดยไม่มีเหตุผล

“ระวังแขนไว้ล่ะ”

เพล้ง ! พลั่ก !

“ซากิ ! นานามิน !”

ทันทีที่ยูจิเข้ามาในอาณาเขต เขาก็ถูกดึงเข้าไปในจิตของเด็กหนุ่มในพริบตา

“โฮ่ ใจกล้าไม่เบา” สุคุนะที่อยู่บนกองกระดูกแค่นยิ้ม ดวงตาสองคู่วาววับไปด้วยความโกรธ

“จงออกไปแล้วอย่ากลับมาอีก ข้าไม่ใจดีหรอกและจงรับบทลงโทษไปซะ”

“นางจูบแขนเจ้าข้างไหน ข้าจะหักมันเป็นสองท่อน”

สุคุนะดีดนิ้วทำให้มาฮิโตะหลุดออกมาภวังค์ พร้อมอาการบาดเจ็บที่แขนข้างซ้ายอย่างรุนแรง

“เอะ ?”

“อุตส่าห์บอกแล้วว่าให้ระวังแขน”

ซากิเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ

หล่อนจงใจให้มาฮิโตะพาเข้ามาในอาณาเขต จงใจให้เจอกับตัวหล่อนในอดีต จงใจทำเป็นยอมรับความตาย แน่นอนว่าหญิงสาวผู้เป็นที่รักคนนั้นย่อมเชื่อมต่อกับราชาคำสาปอยู่แล้วหากพบคนอันตรายเข้ามาในอาณาเขต

ถ้าสุคุนะจะหงุดหงิดนั่นเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

“ถ้างั้นก็ลาล่ะนะ”

“เดี๋ยว !”

ซากิถอนหายใจเมื่อเห็นคำสาปมาฮิโตะหนีไปทันทีที่รู้ว่าจะสู้พวกหล่อนไม่ได้

ฆ่ามันไม่ได้ น่าเสียดายเป็นบ้า

“เอาเถอะ งานเสร็จแล้วล่ะ”

“ยูกิโนะ ซากิ อิทาโดริ ยูจิพวกเธอทราบถึงความผิดครั้งนี้ไหมครับ”

ยูจิหน้าซีดก่อนจะหันไปมองซากิที่เกาะอยู่ด้านหลังเขาอย่างขอความช่วยเหลือ

สรุปว่าพวกเขาโดนนานามิ เคนโตะบ่นเล่นเอาหูชาเลยล่ะ

TBC.

เอาล่ะ ตอนหน้ามาเจองานสานสัมพันธ์โตเกียว-เกียวโตกับความหึงหวงของน้องยูจิกันดีกว่าค่ะ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***