๐๖.ความสัมพันธ์

๐๖.ความสัมพันธ์

ซากิลืมตาตื่นในอ้อมกอดของยูจิ หล่อนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคิดถึงเรื่องคำพูดนั่นนานแค่ไหน แม้แต่ถามตัวหล่อนในชาติก่อนก็ได้รับมาแค่รอยยิ้มหญิงสาวไม่ตอบอะไรมากไปกว่าบอกให้หล่อนฝึกฝนต่อไปแถมเปลี่ยนเรื่องมาแซวหล่อนที่เริ่มสนิทกับสุคุนะแล้ว ทำให้ซากิถอนหายใจก่อนจะตอบปฏิเสธไปอย่างหงุดหงิด

จะปิดบังเรื่องนี้จากหล่อนทำไมกัน มันมีอะไรมากกว่าการผ่าเหล่าของพวกหล่อนอีกหรือ ?

ซากิถอนหายใจ พลิกตัวออกจากอ้อมกอดของเด็กหนุ่มแต่กลายเป็นว่าถูกสุคุนะกอดไม่ให้ออกไปไหน

“ปล่อยฉันค่ะสุคุนะ ฉันจะไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วจะหาอะไรทานแล้ว”

“หิวก็กินข้าแทนสิ” ซากิถอนหายใจก่อนจะดันหน้าสุคุนะให้ออกห่างจากไหล่ของหล่อน

“อยากตายหรอคะ ถอยออกไปเลยไอ้คำสาปโรคจิต”

“ไม่ ขอจูบอรุณสวัสดิ์หน่อยแม่หนู”

“ไม่ค่ะ เอาหน้ายูจิมาล่อก็ไม่ได้ผลหรอกนะคะ”

“บัดซบ”

“ฉันควรพูดคำนั้นมากกว่าค่ะ ปล่อยได้แล้ว !”

เด็กสาวถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนฟูกที่อาจารย์โกะโจเอามาให้จะได้ไม่ต้องมานอนโซฟากัน

อย่างน้อยก็ยังมีช่วงเวลาที่เป็นผู้เป็นคน เป็นอาจารย์ที่ดีอยู่หรอกนะ

“น่าแปลกใจที่ไอ้เด็กนี่มันอดทนมาได้ตลอด…”

“คะ ?” ซากิหันไปมองคำสาปที่พึมพำอยู่คนเดียว หล่อนไม่ได้ยินเลยไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

“ช่างเถอะค่ะ คืนยูจิมาได้แล้ว”

“เหอะ !”

ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ตัวเองอายุเป็นพันปีแล้วนะ

ซากิกลอกตาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะลุกขึ้นไปจัดการธุระส่วนตัวของตนโดยไม่สนใจคำสาปที่นอนกระฟัดกระเฟียดอยู่บนเตียง

ไร้สาระ ต้องรีบหาวิธีปัดเป่าให้ได้ก่อนหล่อนจะบวชเพราะคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสนิทแล้วล่ะ

ซากิหาวออกมาวอดใหญ่โดยไม่สนสายตาดุ ๆ จากนานามิ เคนโตะที่มองกิริยาไม่สำรวมเลยสักนิด

ให้เรียกว่าหล่อนมาฝึกงานกับยูจิแต่ตอนนี้หล่อนว่างจนไม่รู้จะว่างยังไงแล้ว

คิดถึงยูจิ

หลอนคิดก่อนจะเด้งตัวขึ้นจากโซฟา ห้นไปมองนานามิก่อนจะเอ่ยขออนุญาต

“ขอไปหายูจินะคะ”

“ม-”

ยังไม่ทันที่นานามิจะเอ่ยห้ามเด็กสาวก็วิ่งพรวดพราดออกไปแล้ว นานามิถอนหายใจก่อนจะกลับไปสนใจหนังสือพิมพ์แทน

วัยรุ่นมันเลือดร้อนตลอดเลยนะ

“โอ๊ะ ! ยูจิ” ซากิวิ่งเข้ามาหายูจิที่กำลังคุยอยู่กับเด็กชายคนหนึ่งอยู่

“ซากิ หาฉันเจอได้ยังไงน่ะ”

ยูจิเอ่ยถามก่อนจะพยุงเด็กสาวที่หอบหายใจให้มานั่งที่บันไดข้างเขา ขณะที่เด็กหนุ่มอีกคนมองอย่างสนใจ

“จุนเป นี่ยูกิโนะ ซากิล่ะเป็นเพื่อนสนิทฉันเอง , ซากินี่โยชิโนะ จุนเปนะ”

ซากิพยักหน้าก่อนจะก้มหน้าหายใจเข้าออกอย่างเอาเป็นเอาตาย สักพักเด็กสาวถึงได้เงยหน้ามองจุนเปพร้อมยิ้มบาง ๆ ให้อย่างรักษามารยาท

“ซากิค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัวเองวิ่งหายูจิรอบเมืองมันเหนื่อยมากเลย”

“หา ? ทำไมไม่โทรหาล่ะ”

“ฉันไม่ได้เอามาน่ะสิ เครื่องสำรองก็กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้วอ่ะ”

“ถามจริง ?”

“คนคนนี้ก็มองเห็นคำสาปหรอ ?” จุนเปเอ่ยถามก่อนจะชะงักเมื่อเห็นดวงตาสีฟ้าประหลาดนั่นก่อนจะหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่มีหน้าตาและดวงตาสวยขนาดนี้

“ไม่สบายหรอคะ” เสียงใสเอ่ยถามก่อนจะถือวิสาสะแตะหน้าผากของเด็กหนุ่มอย่างแผ่วเบา

“อ่ะ !”

“ไม่นี่นา แต่อากาศอาจจะร้อนไป” หล่อนพึมพำก่อนจะดึงปลอกแขนของเธอขึ้น มือสีซีดและเย็นแตะลงบนหน้าผากของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน

“คือว่า…”

“ขอโทษค่ะ ถ้าทำแบบนี้มันน่าจะดีขึ้นเพราะยูจิเคยบอกไว้น่ะค่ะ”

“แน่นอน มือของซากิโคตรเย็นเลยล่ะ”

ยูจิเอ่ยก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ เมื่อเด็กสาวหันไปมองตาขวางทำเอาโยชิโนะ จุนเปหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

ซากิผละออกมาเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มอาการดีขึ้นแล้ว หล่อนขยับมานั่งใกล้ยูจิก่อนจะเอียงคออย่างสงสัย

“ขอโทษนะ แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ” จุนเปเอ่ยก่อนจะถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“ว่าแต่พวกเธอเห็นคำสาปพร้อมกันหรอ”

“อื้อ ! / ค่ะ” ซากิพยักหน้าก่อนจะแบมือออกให้เด็กหนุ่มดู พลันปรากฎสร้อยข้อมือสีฟ้าใสลวดลายเกล็ดหิมะขึ้นมา

“ฉันให้ค่ะ”

“เอ๋ ? สร้อยนี่น่ะหรอ”

หล่อนพยักหน้าก่อนจะบังคับให้จุนเปสวมมันไว้กับตัวตลอดเวลา เพราะลางสังหรณ์ของเธอเองทำให้เธอต้องใช้พลังเพื่อปกป้องเพื่อนของยูจิเอาไว้ เด็กหนุ่มพยักหน้ารับอย่างสงสัยแต่ก็สวมมันอยู่ดี

หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้นนะ

หล่อนมาทำอะไรที่นี่นะ

ซากิคิดก่อนจะกระพริบตาปริบ ๆ มองยูจิกับจุนเปที่กำลังเล่นเกมอะไรสักอย่างอยู่

“ทำไมทานน้อยจังล่ะ” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยขณะที่ถือกระป๋องเบียร์ไปด้วย ซากิยิ้มรับก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาเหมือนทุกครั้งที่เอ่ยกับผู้ใหญ่

ส่วนโกะโจเธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใครมันอยากจะเคารพคนกวนประสาทแบบนั้น

“หนูอิ่มง่ายน่ะค่ะ”

“งั้นหรอ อยากจะให้ทานเยอะกว่านี้นะหนูผอมเกินไปแล้ว” แม่ของจุนเปเอ่ยขณะที่เด็กสาวส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่หรอกค่ะ”

จนเวลาล่วงเลยมาถึงหัวค่ำ ยูจิโวยวายออกมาเมื่อเห็นเวลาว่ามันมืดแล้ว ขณะที่ซากิยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหันไปมอบสร้อยข้อมือแบบเดียวกับจุนเปให้หญิงสาวเจ้าของบ้านอีกคน แน่นอนว่าใช้วิธีล้วงมือเข้ากระเป๋ากระโปรงและใช้พลังเอา

หล่อนโค้งหัวลาผู้ใหญ่ก่อนจะโบกมือลาเด็กหนุ่มด้านหลังด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

กลางดึกคืนนั้นบ้านโยชิโนะถูกคำสาปโจมตี มีผู้บาดเจ็บหนึ่งราย ส่วนโยชิโนะ จุนเปหายตัวไป

ซากิยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยก่อนจะเดินออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา รู้สึกโชคดีที่หล่อนเชื่อในลางสังหรณ์ของตัวเองถึงได้สร้างสร้อยข้อมือนั่นไว้ปกป้องบ้านโยชิโนะโดยเฉพาะ

ไม่ว่าคำสาปนั่นมันจะเก่งแค่ไหน หล่อนจะฆ่ามันให้ตาย

“ไปไหนต่อหรอซากิ” ยูจิเอ่ยก่อนจะขนลุกซู่เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาของหล่อน

ยูจิไม่ค่อยเห็นซากิโกรมากนัก เขาเคยเห็นแค่ครั้งเดียวคือตอนที่เขาถูกรุมทำร้าย และมันโคตรจะน่ากลัวจนเขาไม่แปลกใจเลยที่พวกที่แกล้งเขาจะขยาดขนาดนั้น

“ฆ่าพวกที่ทำให้เป็นแบบนี้ค่ะ”

“สุคุนะ”

“ว่าไงแม่หนู”

“จะคุ้มครองฉันใช่ไหม” นัยย์ตาสีฟ้าปรายตามองคำสาปที่จ้องมองเธอมาเหมือนกัน

“ด้วยชีวิตของข้า”

“ดี คุ้มครองยูจิด้วยก็แล้วกัน” เด็กสาวเอ่ยก่อนจะหันกลับไปมองด้านหน้าอีกครั้ง นัยย์ตาสีฟ้าวาวขึ้นอย่างหมายมาด

ไอ้เวรนั่นต้องไม่ตายดี

TBC.

ทำสาวเจ้าโกรธซะแล้ว บรึ๋ย โชคดีนะมาฮิโตะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***