๐๔.พันธะ

๐๔.พันธะ

“เลิกโวยวายว่าจะบวชสักทีน่าซากิ” โนบาระเอ่ยอย่างเบื่อ ๆ ขณะที่พวกหล่อนนั่งอยู่ในห้องเรียน ทั้งห้องมีแค่โนบาระ ซากิ และเมงุมิเท่านั้น ส่วนยูจิถูกอาจารย์โกะโจลากไปเรียนเสริม

ซากิส่ายหน้าก่อนจะแนบหน้าไปกับโต๊ะ ใบหน้าสวยนิ่งสนิทแต่ก็ไม่วายโอดครวญออกมาอีกรอบ

“โนบาระ ฉันจะไปบวชช่วยหาวัดทีค่ะ”

“โอ้ย ! พอย่ะ !”

“ถ้าบวชเธอจะอยู่กับยูจิตลอดเวลาไม่ได้นะ” เมงุมิเอ่ยซากิถึงได้เด้งตัวขึ้นมานั่งก่อนะถอนหายใจอีกรอบ

“งั้นไม่บวชก็ได้ค่ะ”

“บอกแบบนี้แต่แรกก็จบ ให้ฉันปลอบตั้งนานทำไม !”

“แฮะ”

“ไม่ต้องมาแฮะเลยนะซากิ !”

ซากิยืนหอบหายใจอยู่ท่ามกลางน้ำแข็งแหลมคมที่หันออกจากเธอ ขณะที่โกะโจยืนอยู่ห่างจากหล่อนเพื่อดูสถานการณ์ ที่พื้นมียูจินอนหอบอยู่

สภาพของพวกเขาไม่ต่างกันมากเท่าไหร่ หล่อนไม่เข้าใจว่าโกะโจต้องการจะทดสอบอะไรกันแน่

“วันนี้พอแค่นี้ครับ”

ซากิพยักหน้าก่อนน้ำแข็งรอบตัวจะหายไป หล่อนเดินไปช่วยยูจิพยุงตัวเพื่อโค้งหัวลาโกะโจก่อนจะเดินออกจากห้องฝึกไป

“ไหวไหมยูจิ”

“สบายมาก ขอบใจที่ช่วยพยุงฉันนะ”

“ไม่เป็นไร” ซากิเอ่ยก่อนจะขยับมาเดินข้างอีกฝ่ายแทนเมื่อเห็นว่ายูจิเริ่มเดินด้วยตัวเองได้แล้ว

“ว่าแต่สุคุนะอยู่ไหม”

“ว่าไงแม่หนู” ปากของราชาคำสาปปรากฎที่แก้มข้างเดียวกับที่เด็กสาวยืนอยู่

“ฉันคิดว่าเราต้องทำสัญญากันค่ะ”

“ไหนเจ้าลองว่ามา”

“ช่วยคุ้มครองยูจิตอนที่ฉันไม่อยู่ได้ไหมคะ”

“หา ? ฉันดูแลตัวเองได้น่าซากิ” ยูจิโวยวายก่อนจะห่อไหล่เหมือนเด็กทำผิดเมื่อเห็นสายตาดุจากเด็กสาวข้างตัว

“แลกกับอะไรล่ะ”

“สุคุนะอยากได้อะไรล่ะ”

“มาเป็นผู้หญิงของข้า”

“เฮ้ย ฉันไม่ยกซากิให้หรอกนะ” ยูจิเอ่ยเสียงเข้มก่อนเด็กสาวจะถอนหายใจ

“ตอนนี้ยังไม่ได้หรอกค่ะ” หล่อนเอ่ยก่อนจะลูบแก้มเด็กหนุ่มเบา ๆ ยูจิตัวแข็งทื่อขณะที่คำสาปเองก็เงียบไปเช่นกัน

ซากิเม้มปากก่อนจะเขย่งปลายเท้าโน้มหน้าจูบมุมปากของราชาคำสาปก่อนจะผละออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“ถ้าเป็นสิ่งนี้คาดว่าน่าจะทดแทนกันได้ค่ะ”

เพี๊ยะ !!

“ยูจิเจ็บไหม” หล่อนเอ่ยถามเด็กหนุ่มที่ตบแก้มตัวเองที่ราชาคำสาปยังนิ่งอยู่

“อ่า ไม่หรอก” เขาเอ่ยทั้งที่หน้าแดงก่ำไม่ต่างจากเด็กสาว ซากิเม้มปากก่อนจะพยักหน้าแกน ๆ เพราะคิดว่ายูจิอาจจะไม่ชอบอะไรแบบนี้

“ยูจิอาจจะไม่ชอบ ฉันขอโทษนะที่ทำไปโดยไม่บอกก่อนนะ”

“เปล่า ฉันแค่ไม่ชอบที่สุคุนะตัดหน้าฉัน”

“หือ ?” หล่อนเอียงคออย่างสงสัยก่อนที่สุคุนะจะกลับมาอ้าปากพูดได้อีกครั้ง

“เจ้าหนูนี่มันอิจฉาข้าว่ะ”

“หุบปากน่าสุคุนะ”

ซากิยักไหล่ก่อนจะจับหน้าเด็กหนุ่มให้หันมา ริมฝีปากสีแดงสดจูบเข้าที่มุมปากอีกฝ่ายก่อนจะผละออกมาพร้อมยิ้มกว้าง

“เท่านี้ก็ไม่ต้องน้อยใจแล้วล่ะ ขอให้โชคดีกับภารกิจพรุ่งนี้นะ”

“อื้อ ซากิไม่ได้ไปด้วยหรอ”

“เปล่าหรอก ฉันต้องไปทำภารกิจที่เซนไดน่ะเดี๋ยวก็จะไปแล้วล่ะ”

“งั้นหรอ เดินทางปลอดภัยนะ”

“เธอด้วย”

ซากิยิ้มก่อนจะโบกมือลายูจิ หันหลังเดินกลับไปที่ห้องพักตัวเองด้วยใบหน้าแดงก่ำ

เมื่อกี้หล่อนเป็นบ้าอะไร  ไปเอาความกล้ามาจากไหนกันเนี่ย !

คืนนี้หล่อนต้องถามผู้หญิงคนนั้นให้รู้เรื่องก่อนจะถูกหัวเราะเยาะมาแกล้งอะไรหล่อนอีก

ให้ตายเถอะ หล่อนอยากบวช !!!!

ซากิยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางซอยเปลี่ยว เด็กสาวเดินลึกเข้าไปอย่างไม่รีบร้อนขณะที่อากาศร้อนจนหล่อนอยากแวะทานน้ำแข็งไสก่อนจะกลบมาทำงาน

แต่งานก็คืองานยังไงก็ควรจะทำให้เสร็จก่อนเวลา หล่อนถอนหายใจก่อนจะวิ่งตรงไปที่ตึกร้างแห่งหนึ่งตัดสินใจเดินเข้าไปผ่านรอยแตกของกระจก คาดว่าตึกแห่งนี้คงเคยเป็นร้านสะดวกซื้อ

โครม ! ครึ่ก !

ทันทีที่เด็กสาวได้ยินเสียงโครมครามจากด้านหน้า หล่อนยื่นมือออกไปด้านหน้าก่อนที่คำสาปที่ตั้งท่าจะโจมตีก็กลายเป็นน้ำแข็งและสลายไปต่อหน้าต่อตา

ซากิถอนหายใจก่อนจะเดินออกจากตึกนี้เพื่อไปอีกสถานที่หนึ่งไปอีกสถานที่หนึ่ง วนไปแบบนี้จนอาทิตย์ลับขอบฟ้า งานของหล่อนถึงได้จบลงตรงนี้

วันนี้มีเรื่องให้ทำมากจนไม่ได้คิดถึงพวกยูจิเลยแฮะ

เด็กสาวในชุดนอนเดรสสายเดี่ยวหาววอดก่อนจะส่งข้อความเข้ากลุ่มไลน์ แต่ไม่ได้รับการตอบรับ

ซากิมวดคิ้วก่อนจะโทรหาโกะโจ เผื่อเขาจะรู้ว่าพวกนั้นยังทำภารกิจอยู่ไหม

[ผมไม่อยากจะบอกหรอกครับ แต่ว่ายูจิเสียชีวิตระหว่างปฏิบัติภารกิจน่ะ]

“อะไรนะ”

[พวกนั้นก็คงอยู่ระหว่างทำใจอยู่เหมือนกัน เธอเองก็รีบกลับมาที่โรงเรียนเถอะครับ]

ครึก !

เกล็ดน้ำแข็งจำนวนมากปรากฎขึ้นทั่วห้องโดยมีเด็กสาวเป็นศูนย์กลาง ก่อนจะหายไปทันทีที่หล่อนโบกมือ

“อาจารย์โกะโจคะ พาฉันไปจัดการพวกเบื้องบนได้ไหมคะ”

[กลับมาที่โรงเรียนก่อนครับ เดี๋ยวผมจัดการให้]

ซากินั่งอยู่ที่บ้านทรงญี่ปุ่นหลังเดิมที่ความฝันเดิม ดวงตาสีฟ้าอัญมณีสบตากับหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน

“เด็กคนนั้นยังไม่ตายสุคุนะทำเพื่อให้เด็กนั่นประเมินตน เขาใช้ไสยเวทย้อนกลับให้แล้ว”

“คำสาปเฮงซวย”

“ข้าไม่เถียง หมอนั่นทุเรศเฮงซวยเป็นบ้าที่ชอบเล่นกับความรู้สึกคน” หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นยืน ยื่นมือมาทางเด็กสาวพร้อมยิ้มอ่อนโยนให้

“เราเองก็ต้องฝึกเช่นกัน เจ้าต้องเรียนรู้การใช้อาวุธ”

“แล้วระหว่างที่ฉันหลับจะเกิดอะไรขึ้นคะ”

หญิงสาวกอดอกครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

“ระเบิดพลังนิดหน่อยเพื่อให้พวกนั้นคิดว่าเจ้ายังไม่พร้อมจะปฏิบัติภารกิจน่ะ เราจะได้ฝึกระหว่างที่เด็กคนนั้นยังไม่ปฏิบัติภารกิจน่ะ”

ซากิพยักหน้าก่อนจะยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามปราม อย่างน้อยหล่อนต้องอยู่ในห้องฝึกล่ะนะพลังจะได้ไม่ต้องทำลายห้องนอนนี่

“งั้นฉันขอไปห้องฝึกก่อนค่ะ”

“ตามนั้น”

นับเป็นเวลาเกือบสัปดาห์ที่โกะโจและเด็กปีหนึ่งที่เหลือไม่เห็นซากิ

หล่อนอยู่แต่ในห้องฝึก ไม่ตื่นนอน กรีดร้องและระเบิดพลังไสยเวทของตนทุกสามชั่วโมง ไม่ทานอะไรจนต้องมัดมือเท้าและเจาะสายน้ำเกลือเพื่อให้สารอาหาร

ไม่รับรู้สิ่งใดจนกระทั่งวันที่เจ็ด หล่อนลืมตาขึ้นอย่างเหม่อลอย

เมื่อครู่ตัวหล่อนในชาติที่แล้วถีบหัวส่งมาพร้อมบอกว่าจะได้เจอยูจิแล้ว

เป็นไปได้จริงๆหรอนั่น

“ซากิหรอ” เสียงเรียกอันคุ้นเคยทำให้เด็กสาวหันไปมองตามเสียงเรียก หล่อนเบิกตากว้างก่อนจะถลาไปหาเด็กหนุ่มโดยไม่สนใจว่าตนเองจะเจาะสายน้ำเกลืออยู่

“ยูจิ ยูจิจริง ๆ ใช่ไหม” ซากิเอ่ยก่อนจะน้ำตาเม็ดโตจะไหลออกมาเมื่อเด็กหนุ่มแนบแก้มกับมือของหล่อน

“กลับมาแล้วซากิ ขอโทษที่ให้รอนะ”

TBC.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***