๐๓.ข้อจำกัดของคำสาป

๐๓.ข้อจำกัดของคำสาป

ซากิยืนหาวอยู่ข้างยูจิขณะที่เมงุมิยืนกดโทรศัพท์อยู่

โกะโจช้าเป็นบ้า

“ขอโทษที่ให้รอนะครับ ไปรับนักเรียนใหม่กันเถอะ ,โอ้ะ ! ชุดนักเรียนเสร็จทันเวลาสินะครับ” ยังไม่ทันขาดคำโกะโจก็ปรากฎตัวขึ้น ยังไม่วายเอ่ยถึงเครื่องแบบที่ซากิและยูจิได้มาใหม่ทันเวลาพอดี

“อื้อ แต่ผมไม่ได้สั่งฮู้ดไปนะ”

“อันนั้นผมสั่งให้เองครับ”

“ระวังด้วยอาจารย์โกะโจชอบทำอะไรตามใจน่ะ” เมงุมิเอ่ยขึ้นมาเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าต้องบอกอะไรแบบนี้

ช้าไปแล้ว

“ชุดของซากิก็สวยนะครับ” โกะโจหันไปชมญาติห่างๆของตนแต่ได้รับสายตาเย็นชาจากดวงตาสีฟ้าอัญมณีมาแทน

“ฉันไม่อยากได้สีขาวค่ะ”

ซากิเอ่ยก่อนจะเท้าเอวมองโกะโจอย่างหงุดหงิด หล่อนอุตส่าห์ส่งคำร้องเครื่องแบบไปโดยไม่ผ่านโกะโจแท้ ๆ ทำไมอีกฝ่ายถึงรู้กันได้นะ

“แหม ซากิถูกจัดเป็นผู้ใช้คุณไสยระดับพิเศษแถมมีปัญหาหลายอย่างเลยต้องใช้ชุดขาวเพื่อสังเกตุง่ายนะครับ”

“ถึงผมจะอยากให้ชุดมันเรียบร้อยกว่านี้ก็เถอะนะ…” โกะโจพึมพำขณะที่ซากิสำรวจชุดตนเองพลางถอนหายใจ

เด็กสาวในชุดเสื้อครอปคอเต่ารัดรูปสีขาวทับด้วยกักคุรันสีขาวตัวยาว ท่อนล่างเป็นกระโปรงเทนนิสสีขาวผ่าข้างยาวเหนือเข่าเล็กน้อยเผยให้เห็นกางเกงขาสั้นสีดำด้านใน สวมรองเท้าคอมแบตสีขาว ยิ่งใบหน้าสวยเส้นผมสีดำประกายม่วงยาวถึงต้นขา ดวงตาสีฟ้าประหลาดแถมด้วยหุ่นที่เหมือนนางแบบจากนิตยสารชื่อดัง

ทำให้หลายคนคิดว่าหล่อนมาถ่ายแบบมากกว่านักเรียนโรงเรียนสอนศาสนามาเดินเล่นแถวนี้ หากไม่ได้ยูจิและเมงุมิยืนกันล่ะก็หล่อนคงถูกมองมากกว่านี้

“ว่าแต่ทำไมต้องที่นี่หรอครับ”ยูจิเอ่ยถามก่อนจะเดินตามโกะโจไปด้วย

“ก็เขาขอมาน่ะนะ”

“คุกิซากิ โนบาระดีใจซะล่ะที่มีสาวสวยอยู่ในกลุ่มน่ะ” เด็กสาวผมสั้นสีน้ำตาลเอ่ยก่อนจะมองหน้าเด็กหนุ่มทั้งสองคนอย่าพิจารณาไปด้วย

“เฮ้อ ฉันนี่มันไม่มีโชคซะจริง”

หล่อนถอนหายใจก่อนจะเลิกคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเห็นเด็กสาวผมสีประหลาดเดินตรงเข้ามาพร้อมถือแก้วชานมไข่มุก

“ฉันมาช้าไปหรอ….ยูกิโนะ ซากิค่ะ” ซากิเอ่ยก่อนจะเอียงคออย่างสงสัยเมื่อเห็นเด็กสาวแปลกหน้าชะงักค้างไปแล้ว

“คนนี้ชื่ออะไรนะ”

“เรียกฉันว่าโนบาระก็ได้ มาสนิทกันไว้เถอะ !” ซากิสะดุ้งเมื่อโนบาระโถมตัวมากอดไหล่ ซากิพยักหน้าก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ เมื่อโกะโจบอกว่าจะพาพวกหล่อนไปเที่ยวที่รปปงงิ

เห็นยูจิกับโนบาระทำหน้าดีใจ ซากิก็กลืนคำพูดที่จะบอกว่าโกะโจอาจจะโกหกลงคอไปทันที

ถึงจะมาเห็นสีหน้าผิดหวังของทั้งสองคนทีหลังก็เถอะ

“นายนี่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคำสาปหรือไสยเวทเลยรึไง”

“ยูจิกินนิ้วของสุคุนะเข้าไปน่ะเลยเพิ่งมีพลังไสยเวท” โกะโจตอบโนบาระแทนเด็กหนุ่มที่กำลังยิ้มแห้ง ๆ

“ไม่ไหว ๆ สุขอนามัยติดลบเลยนะ”

“ฉันเห็นด้วย” ซากิพยักหน้าเห็นด้วยกับโนบาระขณะที่ยูจิโวยวายออกมาอย่างอดไม่ได้

“ก็ตอนนั้นใครจะไปคิดกันเล่า !”

ซากิเงยหน้ามองตึกร้างที่ยูกิและโนบาระเข้าไปได้สักพักก่อนะถอนหายใจออกมา

“ซากิผ่านการทดสอบตั้งแต่ทำลายหุ่นเชิดของอาจารย์ใหญ่จนฟื้นมาไม่ได้แล้วครับแถมเธอเป็นระดับพิเศษ ตึกนี่มันง่ายเกินเธอจะทำงานครับ” โกะโจเอ่ยก่อนที่พวกยูจิจะเข้าไปด้านในตึก เท่านั้นก็ทำให้โนบาระไม่โต้แย้งอะไรเพิ่มอีก

ซากิหาววอดออกมาก่อนจะชะงักเมื่อโกะโจเอ่ยถามท่ามกลางความเงียบ

“ว่าแต่ทำไมเธอถึงดูไม่ตกใจกับไสยเวทของตัวองลยครับ ซากิ ?”

“ฉันไม่รู้สึกว่าการมีหรือไม่มีมันจะต่างจากเดิมค่ะฉันมีคุณไสยมันก็ดีที่ฉันมีวิธีปกป้องยูจิเพิ่มค่ะ” หล่อนเอ่ยก่อนจะดึงปลอกแขนสีดำที่หล่อนสวมไว้ถึงมือให้ขยับมาบังมือสีซีดของตนไว้เพราะกลัวจะถูกแดดเผาแบบเมื่อก่อน

“ฉันอ่อนแอมาตั้งแต่เด็กมีแค่ยูจิที่อยู่ข้างฉัน คอยดูแลฉันเพราะงั้นแล้วฉันก็อยากจะปกป้องเขาค่ะ”

ซากิแบมือขาวซีดของตน ปรากฎเกล็ดหิมะหมุนวนบนฝ่ามือก่อนจะสลายไป

“ไสยเวทนี่เกิดตามความต้องการของฉัน ตามจินตนาการ มันจึงควบคุมไม่ยากถ้าฉันมีสติ”

โครม !!

ซากิเงยหน้ามองคำสาปที่ออกมาจากหน้าต่าง หล่อนขยับอยู่ในท่าเตรียมพร้อมเช่นเดียวกับเมงุมิที่กำลังจะเรียกนูเอะออกมา

แต่คำสาปนั่นสลายไปก่อนพร้อมกับคำพูดของโกะโจที่เธอเห็นด้วยอย่างที่สุด

“พวกนี้มันบ้าบิ่นแล้วล่ะ”

ก็จริง

“เย็นนี้อยากทานอะไรครับ ผมเลี้ยงเอง !”

“ซูชิ ! / สเตก !”

“เมงุมิอยากทานอะไร” ซากิหันไปถามเมงุมิที่กำลังค้นหาร้านอาหารแถวนี้โดยรอบข้างเป็นเสียงโวยวายของโนบาระและยูจิ

“ได้หมด”

หล่อนพยักหน้าก่อนจะเดินไปจับมือกับยูจิไม่ให้ทะเลาะกับโนบาระมากกว่านี้

“ยูจิ อยากกินเทมปุระ”

“งั้นไปกินอาหารญี่ปุ่นกัน อาจารย์ว่าไงครับ ?”

“เอาตามนั้นเลย”

“เยี่ยม” โนบาระกำมืออย่างมีความสุขก่อนจะหันไปแทคมือกับซากิ หล่อนกอดคอซากิพร้อมเดินไปตามทางพร้อมทุกคนแต่ไม่วายทะเลาะกับยูจิและเมงุมิด้วยตลอดทาง

ซากิหัวเราะเบา ๆ คาดหวังว่าพวกเขาจะมีความสุขแบบนี้ในทุกวัน

ความฝัน

ซากิลืมตาขึ้นมาก่อนจะเห็นว่าหล่อนนั่งอยู่เรือนญี่ปุ่นที่คุ้นตา

ไม่ว่าจะกี่ครั้ง หล่อนก็จำได้เสมอว่าหล่อนมักจะฝันเห็นเรือนนี้เสมอ

ราวกับว่าที่นี่คือบ้านของหล่อน และคล้ายกับบ้านที่หล่อนอยู่เซนได

“ข้าแปลกใจทุกครั้งที่เจ้าไม่เอ่ยถามถึงพ่อแม่ของเจ้า” ตัวซากิในชาติก่อนเอ่ยพร้อมเดินเข้ามาหาหล่อนที่นั่งอยู่

“เพราะฉันเห็นพวกเขาตายไปต่อหน้าต่อตา เลยไม่มีคำถามอีกค่ะ” หล่อนตอบก่อนจะจ้องตนในชาติก่อนนิ่ง

หล่อนไม่เคยแสดงอารมณ์หากไม่มียูจิอยู่ด้วย เพราะความรู้สึกหล่อนมันตายไปแล้ว เพียงแค่ยิ้มได้อีกครั้งเพราะเขาดังนั้นกับคนอื่นนอกจากพวกโนบาระซากิไม่จำเป็นต้องแสดงอารมณ์ให้ใคร

“เข้าใจแล้วล่ะ” หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะประสานมือของตนกับตัก ยิ้มละไมให้เด็กสาวที่เป็นตัวของหล่อนในชาตินี้

“พวกเราครอบครองคำสาปความทรงจำ”

ประโยคที่เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ซากิชะงักก่อนจะพยักหน้าเมื่อหญิงสาวเริ่มพูดอีกครั้ง

“ทันทีที่สุคุนะมีชีวิตอีกครั้งคำสาปจะเริ่มขึ้น พวกเราจะมีความทรงจำของกันและกัน สามารถพูดคุยด้วยกันได้ ,นั่นเป็นสาเหตุที่เจ้าฝันถึงเรื่องที่ข้าอยู่กับสุคุนะบ่อย ๆ”

“คุณไม่ต้องการอยู่กับเขาหรอคะ”

“ข้าตายไปแล้วซากิ ที่คงอยู่คือจิตวิญญาณจากไสยเวทในตัวเจ้า”

ซากิขมวดคิ้ว หล่อนไม่เข้าใจที่หญิงสาวบอกแม้แต่นิดเดียว

“ข้าและเจ้าคือหนึ่งเดียวกัน เมื่อเจ้าได้ทำสิ่งนั้นข้าจะหายไป , หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้าโดยสมบูรณ์ไม่อาจพูดคุยเช่นนี้ได้อีก”

“ทำอะไรคะ”

“เจ้าอยากรู้หรือ ?” หญิงสาวยิ้มหวานซากิหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล ลางสังหรณ์หล่อนบอกว่าอย่าไปฟังเด็ดขาด

“ไม่ค่ะ”

“แต่ข้าจะเล่า เอาน่าอย่าเชื่อเศษเสี้ยวริคุกันในตัวเจ้านักเลย”

ผับผ่าสิ ! หล่อนอยากตื่นนอนเดี๋ยวนี้ ! ไม่ฟังความเห็นหล่อนแล้วจะถามทำไมกัน !!!

“ริคุกันหรอคะ ?”

“ก็ข้ามีริคุกันนี่นะ เจ้าจะมีลางสงหรณ์แม่นยำเก็ไม่ผิดหรอกเพราะข้าอยู่กับเจ้านี่นะ ถึงข้าหายไปเจ้าก็ยังมีลางสงหรณ์เช่นเดิมไม่ต้องกังวล”

ซากิพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไขข้อข้องใจที่ทำไมสีตาของหล่อนกับโกะโจถึงคล้ายกันขนาดนี้

“พอแค่นี้ก่อนดีกว่ามันจะเช้าแล้ว อย่าลืมทำพันธะกับสุคุนะล่ะ” หญิงสาวยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอ่ยประโยคสุดท้ายก่อนที่หล่อนจะลืมตาตื่น ทำให้หล่อนทำหมัดแน่นปากกำลังจะด่าแท้ ๆ แต่ตัวหล่อนในชาติก่อนรู้ตัวถึงให้หล่อนตื่นก่อน

“อ้อใช่ แค่เจ้าร่วมรักกับเจ้าหนูนั่นและสุคุนะ แค่นั้นเจ้าก็ใช้พลังจากข้าได้ทั้งหมดแล้วล่ะยกเว้นริคุกันนะ นั่นสำหรับคนตระกูลโกะโจสายตรงน่ะ”

“จะบ้าหรอ !” ซากิตะโกนก่อนจะกระเด้งตัวขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างตกใจ หล่อนยีหัวตนจนยุ่งก่อนจะโวยวายออกมาอย่างอดไม่ได้

“เอาฉันไปบวชที่ศาลเจ้าตลอดชีวิตยังจะดีกว่าไปอะไร ๆ กับคำสาปเฮงซวยนั่นแน่ !! ไม่เอาค่ะ ! ผิดผี !!”

ประเสริฐจริง ๆ ตัวหล่อนในชาติก่อนนี่มันประเสริฐเกินจะทน !!

แค่จูบหล่อนยังไม่เคยจะมีเลย มีอะไรกันนั่นก็อย่าหวัง !

บวช หล่อนจะต้องบวชเท่านั้น !!

TBC.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***