๐๒.คำสาป

๐๒.คำสาป

ในฝันซากิฝันเห็นเด็กสาวปริศนาที่หล่อนมองเห็นหน้าไม่ชัดกำลังหัวเราะอยู่กับใครสักคน ดูมีความสุขจนหล่อนอดยิ้มตามไม่ได้

พริบตาก็เปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้อง บ้านเรือนถูกเผาทำลายผู้คนต่างมองมาที่เด็กอย่างหวาดระแวงพร้อมกับที่ตัวเด็กสาวคนนั้นมองมือของตนแล้วกรีดร้องออกมาและทุกอย่างกลายเป็นสีขาว

ภาพตัดไปที่เด็กสาวคนเดิมตอนนี้กลายเป็นหญิงสาวไปแล้ว หล่อนกำลังนั่งซ่อมเสื้อผ้าอยู่ในห้องนั่งเล่นทรงญี่ปุ่นขนาดใหญ่ก่อนจะถูกใครสักคนกอดจากด้านหลัง หล่อนหัวเราะออกมาก่อนที่ภาพจะตัดไปอีกครั้ง กลายเป็นหญิงสาวยืนกอดอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่งท่ามกลางซากศพกองเป็นภูเขา

หญิงสาวคนนั้นถูกลูกธนูปักเต็มหลัง เลือดสีแดงเปื้อนฮาโอริสีขาวจนไม่เหลือเค้าความสวยงามอีก

ซากิอ้าปากค้างอย่างตกใจเมื่อสังเกตุเห็นว่าชายหนุ่มคนนั้นมีสองหน้า สี่แขน

สุคุนะ ? แล้วกำลังกอดกับใครกัน ?

พริบตาหญิงสาวปริศนาก็เงยหน้าขึ้นสบตากับซากิ ทำให้หล่อนกรีดร้องออกมาอย่างตกใจ

นั่นคือหล่อน ! คือยูกิโนะ ซากิกำลังยืนกอดกับคำสาปอย่างเรียวเมนสุคุนะ

“ไม่ว่าจะอีกกี่ร้อยกี่พันปีข้าจะเป็นของท่าน ของภาชนะของท่านเจ้าค่ะเช่นนั้นแล้วอย่าได้แค้นเคืองมนุษย์เลย พวกเขาเพียงแค่หวาดกลัว”

“ได้โปรด หากข้าไม่ได้ใช้นามสกุลโกะโจอีกได้โปรดรักข้าได้หรือไม่ อย่าได้รังเกียจข้าอีกเลย”

บัดซบสิ ! ความหวาดกลัวไม่สามารถทำให้ใครก็ตามไปฆ่าคนอื่นได้อย่ามีอิสระหรอกนะ !

แล้วนั่นมันอะไร หล่อนขอความรักจากคำสาปหรอ ?!

หล่อนเสียสติไปแล้วล่ะ

ซากิส่ายหน้าก่อนที่ภาพจะตัดไปอีกครั้ง กลายเป็นหล่อนยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่หน้าคล้ายกับหล่อน ท่ามกลางสวนซากุระ

“ถ้าข้าเสียสติเจ้าก็ไม่ต่างกัน”

“พูดกับฉันหรอคะ ?” ซากิชี้นิ้วมาที่ตนเองอย่างสงสัยก่อนจะได้รับเป็นรอยยิ้มบางกลับมา ซากิถอนหายใจก่อนจะกอดอกจ้องหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ

“ทำไมต้องให้ฉันรู้ด้วยคะ”

“เพราะเจ้าครอบครองคำสาปเช่นเดียวกับข้าและหน้าที่ของเราคือการเป็นคู่ชีวิตให้ราชาคำสาป”

“คำสาป ? หมายถึงน้ำแข็งนั่นหรอคะ”

หญิงสาวหัวเราะก่อนจะยิ้มแย้มให้ซากิอีกครั้ง

“ไม่หรอกนั่นไสยเวท แต่คำสาปของเราจะตื่นเมื่อภาชนะของสุคุนะได้กลืนนิ้วของสุคุนะ”

หญิงสาวเอ่ยก่อนจะแบมือมาตรงหน้าตนทันใดนั้นก็ปรากฎเกล็ดหิมะหมนุวนอยู่บนฝ่ามือสีซีดนั่น

“เพราะข้าผูกติดกับสุคุนะ คำสาปของเราจึงจะปรากฎต่อเมื่อสุคุนะมีชีวิตอีกครั้ง”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันคะ คุณจะยึดร่างของฉันไปหรอ”

หญิงสาวส่ายหน้ากับคำถามทันใดนั้นร่างของหญิงสาวค่อยๆสลายไปเป็นหิมะพร้อมกับสติของซากิที่กำลังจะหายไป มีเพียงเสียงกระซิบที่ไม่อาจทำให้ซากิเข้าใจอะไรได้เลย

“ข้าและเจ้าคือหนึ่งเดียวกัน เจ้ามีสิ่งที่ข้าไม่มีเพราะเช่นนั้นเจ้าจึงเหมาะสมที่จะเป็นเจ้าของพวกเขา”

ซากิลืมตาขึ้นมาอย่างง่วงงุน ดวงตาสีฟ้าสำรวจรอบตัวอย่างสงสัย

นี่หล่อน...ถูกล่ามโซ่ติดกับผนังท่ามกลางห้องที่มีแต่น้ำแข็งและหิมะหรอ ?

เดี๋ยวก่อนแล้วทำไมถึงไม่รู้สึกหนาวกันล่ะ ?

“รู้สึกตัวแล้วหรอครับ” เสียงของโกะโจดังขึ้นทำให้ซากิมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามหล่อน

“ค่ะ ทำไมถึงพาฉันมาห้องนี้กันคะ”

“นี่เป็นพลังของคุณต่างหากครับ ไม่รู้ตัวเลยหรอ ?”

โกะโจสังเกตุเด็กสาวที่กำลังส่ายหน้าก่อนจะเลิกคิ้วอย่างสงสัย

แปลก พลังไสยเวทหรือพลังคำสาปไม่น่าจะตื่นช้าแบบเด็กคนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน

“ยูจิอยู่ที่ไหนคะ เขาปลอดภัยไหม”

“ตอนนี้ก็ปลอดภัยนะ”

“ตอนนี้ ?”

“ครับ” โกะโจพยักหน้าก่อนจะขยับตัวมานั่งจ้องเด็กสาวผ่านผ้าปิดตา

เด็กสาวไม่มีริคุกัน แต่ทำไมถึงมีสีดวงตาคล้ายเขาต่อให้เป็นญาติห่างๆก็ไม่น่าจะมีดวงตาสีนี้ได้ ขนาดอคคตสึ ยูตะยังมีดวงตาสีถ่านด้วยซ้ำ

“เบื้องบนมีคำสั่งให้ประหารอิทาโดริ ยูจิแต่ผมไปต่อรองมาครับยูจิจะมีชีวิตจนกว่าจะรวบรวมนิ้วของสุคุนะครบ”

“........”

“และคุณเองยูกิโนะ ซากิ เจ้าของไสยเวทยูกิฮิเมะคุณเองก็จะถูกประหารครับแต่ผมก็ไปขอร้องมาเหมือนกันล่ะ”

“อย่างคุณน่าจะข่มขู่มากกว่าค่ะ”

“ครับ…”

“แล้วขอร้องว่าอะไรคะ” เด็กสาวเอ่ยถามก่อนโซ่ที่พันธนาการไว้จะกลายเป็นน้ำแข็งและแตกออก

ดูเหมือนหล่อนจะไม่ใส่ใจกับพลังของตนแม้แต่น้อย ซากิสนใจแค่ได้ใช้ชีวิตกับยูจิเพียงเท่านั้น

“ต้องเข้าเรียนโรงเรียนไสยเวทโดยอยู่ในความดูแลของผมครับ แน่นอนว่ายูจิเช่นกัน”

“ค่ะ แค่ยูจิมีชีวิตรอดก็ดีแล้ว” ซากิพยักหน้าก่อนจะทำหน้านิ่งเมื่อโกะโจเอ่ยประโยคถัดมา

“ไหนๆเราก็เป็นญาติกันแล้ว ลองเรียกผมว่าคุณอาซาโตรุหน่อยสิครับ”

“ไร้สาระค่ะ”

“ใจร้ายยยย”

ซากิมีไสยเวทและคำสาปอยู่กับตัว

หนึ่งคือไสยเวทอนันต์ เช่นเดียวกับตระกูลโกะโจทุกคนถึงซากิจะไม่อยากยอมรับ แต่หล่อนมีบรรพบุรุษมาจากตระกูลโกะโจจริง ๆ

สองคือไสยเวทเหมันต์ คำสาปนี้ทำให้หล่อนควบคุมหิมะและน้ำแข็งได้ตามความต้องการ

จะว่าไปวิธีการใช้ก็เหมือนตัวละครจากค่ายการ์ตูนค่ายหนึ่งเลยนี่หว่า

ส่วนเรื่องคำสาป นี่คือสิ่งที่หล่อนยังไม่ได้คำตอบว่าหล่อนมีคำสาปอะไรกันแน่

ซากิครุ่นคิดก่อนจะเดินตามโกะโจไปห้องอาจารย์ใหญ่พร้อมยูจิ

“แกไม่ใช่คนใหญ่ที่สุดหรอวะ ตำแหน่งของพวกแกไม่ได้วัดจากพลังเรอะ”

“.....” ซากิชะงักก่อนจะมองแก้มยูจิที่ปรากฎริมฝีปากของสุคุนะ

เพี๊ยะ !

“โทษทีมันชอบโผล่มาน่ะ”

“ไม่เป็นไร เป็นร่างกายที่น่าสนุกจังนะ” ซากิส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อกับคำพูดของโกะโจก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อสุคุนะเริ่มพูดอะไรบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ

“ไว้ข้าจะฆ่าเจ้าก่อนแล้วจะช่วยนางออกมาจากพวกโสโครกแบบเจ้า”

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่อยู่กับยูจิก็พอ”

“เหอะ ! เมื่อพันปีก่อนเจ้าเป็นคนมาขอร้องข้าเองด้วยซ้ำตอนนี้มาปฏิเสธเรอะ”

“ฉันไม่ใช่คนคนนั้นหรอกค่ะ พันปีมาแล้วฉันจำอะไรไม่ได้หรอก”

“เหอะ”

หล่อนสิควรจะป็นคนร้องเหอะน่ะ คำสาปเฮงซวย !

“ทำไมถึงอยากเป็นจูจูสึ”

“ฉันแค่มาปกป้องยูจิค่ะ”

“แค่นั้นเรอะ”

“ค่ะ ฉันจะปกป้องคนสำคัญของฉันต่อให้พวกเขาปลอดภัยฉันก็จะปกป้องตลอดไป”

ซากิเอ่ยก่อนจะยกมือขึ้น พริบตาหุ่นเชิดตรงหน้าก็กลายเป็นน้ำแข็งและแตกสลายไปต่อหน้าต่อตาทุกคน

หล่อนไม่สนใจหน้าอาจารย์ใหญ่ที่ยกยิ้มอย่างพอใจกับพลังหรืออาจารย์โกะโจที่ตัวแข็งทื่อเพราะอะไรก็ไม่ทราบ

หล่อนไม่สน ขอแค่คนสำคัญของหล่อนรอดก็พอ

“ถ้าพวกเบื้องบนจะมาทำอะไรพวกเขาล่ะก็ ต่อให้ต้องฆ่าล้างโคตรพวกมันฉันก็ไม่กลัวค่ะ”

ซากิจับหน้ายูจิก่อนจะขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด

หล่อนทั้งเป็นห่วง ทั้งกังวลว่ายูจิจะเป็นอะไรไปหรือไม่

แต่หลังจากเห็นเด็กหนุ่มออกมาจากห้องอาจารย์ใหญ่ด้วยใบหน้าบวมตุ่ย ใบหน้าของเด็กสาวก็มืดครึ้มลงหลายส่วนจนโกะโจต้องเป็นคนเอ่ยห้ามไม่ให้เธอทำอะไรบุ่มบ่ามทั้งที่ปกติโกะโจน่ะตัวป่วนของแท้

“เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะยูจิ”

“ขอบใจนะซากิ”

“ห้องของซากิอยู่ฝั่งหอพักหญิงนะครับ ตอนนี้มีสองห้องคือห้องของเธอกับรุ่นพี่ปีสองซึ่งขณะนี้ไปปฏิบัติภารกิจอยู่ครับแล้วก็ห้องของเธออยู่ก่อนถึงห้องในสุดนะครับ”

ซากิพยักหน้าค้อมหัวขอบคุณอาจารย์ก่อนจะบอกยูจิว่าเดี๋ยวหล่อนไปหาที่ห้องพักแล้วเดินไปที่ห้องของตนเองโดยไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยูจิที่ต้องฝึกอะไรเพิ่มเติมอีก

ปล่อยหล่อนนอนเถอะ

แต่จะว่าไปก็ยังไม่ได้ถามเรื่องคุณปู่วาสุเกะเลยนี่ ปกติยูจิไม่น่าจะมาไกลถึงโตเกียวได้ถ้าคุณปู่ยังไม่หายดี

หรือว่า…..

ซากิสะดุ้งตัวจากเตียงนอน หยิบฮาโอริมาสวมก่อนจะรีบวิ่งตรงไปที่ห้องพักของเพื่อนสนิททันที

ก๊อก ! ก็อก ! ก็อก !

แอ๊ด…

“ว่าไงซากิ มีอะไรหรอ” ยูจิเอ่ยถามก่อนจะขยับตัวให้หล่อนเข้ามาในห้องได้

เป็นปกติที่ซากิจะเข้าออกห้องยูจิได้ ก็พวกเขาโตมาด้วยกันนี่นะ

“ยูจิ อยากได้กอดไหม”

“หา ?”

“ฉันนึกได้ว่ายังไม่ได้ถามเรื่องคุณปู่ เพราะยูจิจะไม่ออกจากเซนไดถ้าคุณปู่ยังอยู่”

ซากิเอ่ยตามตรงก่อนจะอ้าแขนเป็นทำนองให้อีกฝ่ายมากอดหล่อนได้แล้ว

“มาเร็วยูจิ” หล่อนยิ้มบาง ๆ ขณะเพื่อนสนิทที่เดินมากอดเสียหล่อนจมอก ซากิเกยคางกับไหล่ของเด็กหนุ่มก่อนจะลูบหลังและหัวอีกฝ่ายไปด้วย

หล่อนแค่คิดว่ายูจิต้องการคนอยู่ด้วยเท่านั้น

“ขอบใจนะซากิ”

“ไม่เป็นไร”

เพราะไม่ว่ายังไงหล่อนก็จะปกป้องยูจิให้ได้ เขาไม่สมควรจะต้องโศกเศร้านานนัก

อิทาโดริ ยูจิเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่า

ใครต้องการจะทำลายมันต่อให้หล่อนต้องฆ่าแล้วลากตัวมันขึ้นมาจากนรก ,หล่อนก็จะทำ

TBC.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***