๐๐.ในห้วงฝัน + ๐๑.ก่อกำเนิดภาชนะและคำสาป

Trigger Warning : OOC / 3P / Blood / Age gap / Violence / sluxt Shaming

Theme song :

Born to die - Lana Del Rey

Lolita - Lana Del Rey

Be my Daddy - Lana Del Rey

ในความฝันหล่อนไม่เคยเข้าใจ

ไม่เคยแม้แต่จะเข้าใจว่าทำไมหล่อนถึงมองเห็นอะไรแบบนี้ในความฝัน

ฝันเห็นเธอ เพื่อนสนิทและเห็นอีกคนที่หน้าคล้ายเพื่อนสนิทของเธออยู่ด้วยกัน

ฝันครั้งแรกเห็นพวกเขาตายไปต่อหน้า ขณะที่หล่อนทำอะไรไม่ได้เลย

เห็นอีกครั้งคือหล่อนกำลังร่วมรักกับพวกเขา

บัดซบสิ้นดี ผิดผี! หล่อนอยากจะหนีไปบวชที่ศาลเจ้า

แม้แต่ในความเป็นจริงหล่อนก็ไม่เข้าใจว่าพวกเขาทำแบบนี้ทำไม

รวมหัวแกล้งหล่อนจนตัวเหลวไม่เป็นท่าอีก !

“จำไว้ว่าเจ้าเป็นของพวกเราซากิ หากเจ้าลืมพวกข้ายินดีทวนความจำนี้ใหม่ตลอดเวลา”

ให้ตายหล่อนก็ไม่จำ ! ไอ้คำสาปเฮงซวย ! ไอ้เพื่อนนิสัยไม่ดี !

๐๑.ก่อกำเนิดภาชนะและคำสาป

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในเวลาห้านาฬิกาในห้องนอนห้องหนึ่งดังเช่นทุกวัน เด็กสาวเส้นผมสีดำประกายม่วงพลิกตัวก่อนจะลุกขึ้นนั่งสางผมสีประหลาดของตนก่อนจะลืมตาขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าแวววาวดั่งอัญมณี

เด็กสาวหาววอดก่อนเดินตรงไปห้องน้ำเพื่อจัดการตนเองเหมือนทุกวัน

หล่อนคาดหวังว่าวันนี้จะเป็นวันธรรมดาเหมือนทุกวัน หากแต่วันนี้มันคงจะเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป

“อรุณสวัสดิ์นะอิทาโดริ”

“บอกให้เรียกว่ายูจิไง ซากิ”

หล่อนยักไหล่ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ลงข้างเด็กหนุ่มผมสีชมพูที่ทำหน้าเบื่อหน่ายใส่

อิทาโดริ ยูจิคือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของซากิ ขณะที่อิทาโดริมีเพื่อนมากมายซากิมีเพียงแค่เขาคนดียวที่เป็นเพื่อนจริง ๆ

แต่หล่อนสนใจที่ไหนกัน หล่อนชินชาแล้วกับการที่ไม่มีใครอยากดูแลคนป่วย

ผิวขาวจนซีดเซียวดั่งคนไม่ออกมาเจอแดด ดวงตาสีประหลาด มือที่เย็นผิดปกติและแดงเหมือนโดดแดดเผาในช่วงที่หล่อนเอามือไปโดนแสงจนทำให้หล่อนตัดสินใจสวมถุงมือไว้ตลอดเวลายกเว้นเวลาอยู่ที่บ้าน

“มือเป็นยังไงบ้าง” ยูจิเอ่ยถามขณะที่ซากิหัวเราะออกมาอย่างไม่ใส่ใจเป็นอันเข้าใจว่ามันไม่ได้ดีขึ้นเลย

“วันนี้นายจะเข้าชมรมของรุ่นพี่ใช่ไหม”

“ใช่ แต่ต้องไปแข่งกับอาจารย์ก่อนน่ะเธอจะมาดูด้วยไหม”

“เอาสิ”

หล่อนสนทนากับยูจิอีกเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจับการเรียนการสอนที่กำลังจะเริ่มในไม่ช้า

ซากิไม่มีงานอดิเรกที่ชอบ ไม่มีวิชาที่ถนัด  ไม่มีอะไรโดดเด่น หล่อนไม่เคยโดดเด่นจากอะไรทั้งหมด

หน้าตาหรือ ?  พวกเขาคิดว่าหล่อนเป็นคุณหนูหน้าตาดีที่เรียนได้ดีแต่ไม่เก่งกีฬาและพวกเขาล้วนเข้ามาเพื่อหวงผลประโยชน์ ถ้าหากไม่มียูจิอยู่ด้วยพวกเขาคงเข้ามาใกล้มากกว่านี้

พรสวรรค์ ?  หล่อนไม่มีพรสวรรค์ , หากนับการอยู่เป็นไม้ประดับข้างยูจิไม่พูดไม่ตอบสนองกับใครมากจะนับเป็นพรสวรรค์นั่นก็อาจจะเป็นพรสวรรค์เดียวของหล่อน

หล่อนเป็นเพียง ยูกิโนะ ซากิ , หล่อนเป็นเพียงแค่นั้นและจะไม่มีวันเป็นอย่างอื่นได้

ซากิกอดอกมองอิทาโดริ ยูจิกำลังโยนเหล็กเช่นเดียวกับอาจารย์คนหนึ่งที่หล่อนคร้านจะจำชื่อ หัวเราะเบาๆก่อนจะหันไปพบกับเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงิน ดวงตาสีเขียวนั่นกำลังจ้องมองยูจิก่อนจะเลื่อนมาสบสายตากับดวงตาสีฟ้าประหลาดของหล่อน

“เธอ….” เจ้าของดวงตาสีเขียวนั่นเอ่ยก่อนจะชี้มาทางหล่อน ซากิเลิกคิ้วก่อนจะเดินออกจากฝูงชนตรงไปหาเขาก่อนจะพยักหน้าให้

“ขอโทษที่เสียมารยาท แต่เธอรู้จักโกะโจ ซาโตรุไหม”

“ไม่ค่ะ” หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะชะงักเมื่ออีกฝ่ายถามถึงคำสาป ไสยเวท หรืออะไรสักอย่างที่ซากิรู้สึกว่ามันโคตรจะไร้สาระ

“นิ้วของสุคุนะหรอ”

ซากิเอียงคอถามก่อนจะนึกถึงสิ่งที่เขาบอก

“ครับ”

“อยู่กับอิทาโดริมั้ง คนผมสีชมพูน่ะที่ตอนนี้กำลังวิ่งไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ” หล่อนชี้ไปที่ยูจิที่ตอนนี้กำลังวิ่งออกจากโรงเรียนไปจนฝุ่นตลบไปแล้ว

เร็วเหมือนเดิมเลยแฮะ

หล่อนยักไหล่บอกลาชายแปลกหน้าก่อนจะชะงักเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างได้

“เหมือนอิทาโดริบอกว่าคืนนี้ที่ชมรมจะเปิดมันนะ”

เท่านั้นชายแปลกหน้าก็วิ่งตามอิทาโดริ ยูจิไปทันที หล่อนเกาหัวอย่างสงสัยก่อนจะเดินกลับบ้านดังเช่นทุกวัน

แปลก

ซากิขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองโรงเรียนที่อยู่ใกล้กับบ้านของหล่อนอย่างแปลกใจ

วันนี้มันไม่ควรจะแปลกแบบนี้หรือเปล่านะ หรือเพราะว่าหล่อนสงสัยชายแปลกหน้าคนนั้นเลยพาลคิดอะไรเรื่อยเปื่อยหรือเปล่านะ

หล่อนถอนหายใจ ตัดสินใจสวมฮาโอริสีขาวทับชุดนักเรียนก่อนจะวิ่งออกจากบ้านทรงญี่ปุ่นตรงไปทีโรงเรียนทันที

อย่างน้อยไปดูพวกรุ่นพี่เปิดอะไรนั่นกับยูจิยังดีกว่าอยู่บ้านคนเดียวในคืนแบบนี้

ครืน !!!

ซากิขมวดคิ้วยืนมองโรงเรียนที่มีควันสีประหลาดเต็มไปหมด และยังมีส่วนที่เสียหายอีกต่างหาก

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน ?

“ซากิหรอ ?” เสียงคุ้นเคยทำให้เด็กสาวผมสีประหลาดหันไปมองก่อนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นยูจิอยู่กับชายแปลกหน้าคนนั้น

“ยูจิทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ ? แล้วคุณคนแปลกหน้าทำไมตามมาด้วย ?”

“นี่ฟุชิงุโระ เมงุมิ พวกฉันมาห้ามไม่ให้รุ่นพี่เปิดมันน่ะ”

“ไม่ทันแล้ว” ซากิและฟุชิงุโระเอ่ยพร้อมกันก่อนที่หล่อนจะปีนรั้วขึ้นอย่างทุลักทุเล

“เดี๋ยว ! ลงมาก่อนซากิ” ยูจิร้องห้ามแต่เด็กสาวส่ายหน้าและปีนรั้วลงไปอีกฝั่งได้สำเร็จ

“ต้องไปช่วย ช่วยรุ่นพี่” หล่อนเอ่ยก่อนจะวิ่งเข้าไปในอาคารเรียนร้อนถึงเด็กหนุ่มทั้งสองคนให้ตามหล่อนไปแทบไม่ทัน

“แสบมือ”

ซากิพึมพำหลังจากเข้ามาในอาคารเรียนได้สำเร็จ หล่อนมองมือของตนที่ปราศจากถุงมือก่อนจะกำมือแน่น

ไม่เป็นไร ต้องไปหารุ่นพี่ก่อน

ซากิวิ่งขึ้นอาคารอย่างรีบร้อนแม้จะหลงทางเพราะความรีบร้อนและขี้ลืมของหล่อนแต่ซากิก็ไม่หยุดวิ่งไปหาพวกรุ่นพี่ ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมตนต้องรีบร้อนกับเรื่องนี้ แต่ลางสังหรณ์ของหล่อนกำลังบอกว่าพวกเขากำลังตกอยู่ในอันตราย

โครม !!!

เด็กสาวชะงักก่อนจะหรี่ตาเมื่อเห็นฟุชิงุโระพิงกำแพงอย่างหมดสภาพ

อะไรล่ะนั่น แล้วตัวน่าขยะแขยงนี้มันอะไร

ดวงตาสีฟ้าประหลาดเบิกตากว้างเมื่อเห็นยูจิถูกอะไรบางอย่างนั่นจับตัวไว้

“นั่นมันตัวอะไร”

“คำสาป” เป็นฟุชิงุโระที่เอ่ยตอบคำถาม ชั่วขณะซากิขมวดคิ้วเมื่อตนเองเกิดอาการปวดศีรษะขึ้นมา หากไม่ได้ฟุชิงุโระจับไหล่ไว้ หล่อนคงได้นอนกับพื้นแน่

“ซากิ หนีไปซะ !! ฉันจะต้านมันเอาไว้เอง !” ยูจิตะโกนก่อนจะโยนนิ้วสีประหลาดนั่นขึ้น ซากิคิดว่ามันอาจจะเป็นนิ้วของสุคุนะแต่ไม่ได้คาดคิดว่ายูจิจะกินนิ้วของสุคุนะเข้าไป !

“ยูจิ !”

ซากิกรีดร้องเมื่อเห็นสิ่งที่เรียกว่าคำสาปกลืนร่างของยูจิเข้าไปด้วย พยายามสะบัดตัวจากฟุชิงุโระที่ตะโกนห้ามไม่ให้หล่อนเข้าไปสู้กับคำสาปนั่น

พริบตาพวกเขาก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นคำสาประเบิดไปต่อหน้าต่อตา

“นี่สิความรู้สึกของการมีกายเนื้อ ! ไหนเด็ก ! ไหนล่ะผู้หญิง !”

ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ยูจิของหล่อน

ซากิหน้าซีดเผือดก่อนจะทรุดลงกับพื้น ยกมือขาวซีดของตนขึ้นมากุมหัวก่อนจะพึมพำอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง ไม่สนใจเสียงเรียกของฟุชิงุโระ ไม่สนใจสิ่งใจอีกนอกจากพึมพำกับตนเองว่าไม่จริงอยู่ตลอด

“แม่หนู”

ซากิเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยก่อนจะชะงักเมื่อเห็นหน้าของคนคุ้นเคยในระยะประชิด หากแต่มีรอยสักสีดำ ดวงตาสีแดงสี่ข้าง ยังไงนี่ก็ไม่ใช่ยูจิของหล่อน

“ยูจิอยู่ไหน” หล่อนเอ่ยถามก่อนจะได้รับเป็นเสียงหัวเราะมาแทน

เท่านั้นก็เหมือนสติของหล่อนก็ขาดผึง หล่อนพุ่งเข้าไปบีบคออีกฝ่ายอย่างไม่กลัวตายก่อนเกล็ดน้ำแข็งจะเริ่มปกคลุมลำคอของอีกฝ่ายแต่หล่อนไม่สนใจ ไม่สังเกตุด้วยซ้ำว่ามีใครอยู่กับพวกหล่อนอีก

“คืนยูจิมาเดี๋ยวนี้ คำสาปเฮงซวย !”

“ใจเย็นก่อนน่าแม่หนู ถ้าข้าตายไอ้เด็กนี่จะตายด้วยนะ”

เด็กสาวชะงักก่อนจะผละออกอย่างตกใจเมื่อเห็นน้ำแข็งเกาะบริเวณลำคอของอีกฝ่าย

“อะไร มันคืออะไร”

“ผมเองก็อยากถามนะ”

ซากิสะดุ้งก่อนจะหันไปมองตามเสียงปริศนา ดวงตาสีฟ้าเปล่งประกายประหลาดก่อนจะหรี่ลงอย่าไม่ไว้ใจ

ใครอีก

“ผมโกะโจ ซาโตรุล่ะตอนนี้กำลังทดสอบว่าเด็กคนนั้นจะควบคุมสุคุนะได้ไหม”

สุคุนะ ?  เด็กสาวเอียงคออย่างสงสัยก่อนจะหันไปมองเด็กหนุ่มผมชมพูที่ตอนนี้รอยสักเริ่มจะจางหายไป

“ดีใจที่พบเจ้าอีก ซากิ”

เสียงสุดท้ายของสุคุนะทำให้ซากิขมวดคิ้ว หล่อนไม่รู้จักมักจี่กับคำสาปนั่นสักหน่อยทำไมคำสาปนั่นถึงได้พูดเหมือนรู้จักหล่อนกัน

“โอ้ะ ซากิไม่เป็นไรใช่ไหม”

ซากิถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่ายูจิของหล่อนจะไม่ตาย เด็กสาวพึมพำขอบคุณพระเจ้าก่อนจะเดินไปจับมือยูจิ ยิ้มให้เด็กชายก่อนจะหันไปมองโกะโจอย่างไม่ไว้ใจ

“เอาล่ะ เดี๋ยวพวกเธอจะต้องมากับผมนะ”

“ไม่ ยูจิจะเป็นอันตรายถ้าไปกับคุณ” ซากิเอ่ยก่อนจะยืนขวางไม่ให้โกะโจจับตัวของยูจิได้

“เบื่อความเก่งของตระกูลตัวเองเหมือนกันนะเนี่ย”

โกะโจยิ้มก่อนจะจิ้มหน้าผากของเด็กสาว ไม่นานดวงตาสีประหลาดก็หรี่ลงก่อนจะหลับไปพร้อมกับสติของหล่อนที่หลุดลอยไปด้วย

TBC.

ได้ยินว่ามีเว็บนิยายใหม่มาจีบเรา งั้นก็เริ่มเลอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***