บทที่4

ประเทศอังกฤษ.....

ตึกสูงสุดหรูสำนักงานใหญ่ของมอร์ริส บริษัท อาคารบ้านเรือนมากมายที่อยู่ในความดูแลของตระกูลมอร์ริสไม่ว่าจะเป็นธนาคารที่ใหญ่ที่สุดและเก่าแก่ที่สุดในอังกฤษ มีสาขาทั่วสหราชอาณาจักรและทั่วโลก ไม่เท่านั้น ตระกูลมอร์ริสยังมีธุรกิจอสังหาริมทรัพย์อีกหลายแขนง ความมีอำนาจที่สะสมมาหลายช่วงอายุคนสมกับเป็นตระกูลใหญ่และเก่าแก่ จึงมั่งคั่งและทรงอิทธิพลหยั่งรากลึกที่สุดตระกูลหนึ่งในยุโรป 

บุรุษร่างสูงบึกบึนไปทุกส่วนสัด ผู้มีใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติราวกับเทพบุตรในนิยาย เรือนผมสีดำสนิทตัดแต่งเป็นระเบียบ กรามแกร่งดุดันมีแนวไรเคราตามสันกรามแกร่งที่ช่วยเพิ่มความคมชัดให้หน้าหล่อเข้าไปอีกดวงตาคมเฉียบยาวรีราวกับพญาอินทรีที่แสนเจ้าเล่ห์และร้ายกาจ นัยน์ตาสีฟ้าปนเทา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปสีแดงเซ็กซี่ที่สาวๆ ต่างอยากได้สัมผัสจุมพิตจากบุรุษดูสักครั้ง 

ชายหนุ่มก้าวเดินเข้ามาในสำนักงานใหญ่ของบริษัทด้วยท่วงท่าองอาจโดยมีลูกน้องคนสนิททั้งสี่คนที่เป็นทั้งผู้ช่วยและบอดี้การ์ดเดินตามด้านหลังมาติดๆ 

พนักงานทุกคนต่างพากันก้มหน้างุด แทบกลั้นหายใจเพราะเกรงว่าจะถูกท่านประธานจับผิดหรือตรวจสอบเครื่องแต่งกาย ทุกอย่างในบริษัทต้องเรียบร้อยสมบูรณ์เพอร์เฟคไร้ที่ติ ในความคิดของสาวๆ

ลูคัสคือเทพบุตรจำแลงที่พระเจ้าตั้งใจปั้นขึ้นมา แต่ทว่ากลับกันในความเป็นจริงแล้ว ลูคัสไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยเพราะเขาเปรียบเสมือนวายร้ายที่เผาพลาญศัตรูและนิสัยที่หยิ่งผยองตามแบบสายเลือดตระกูลเก่าแก่ที่อยู่ในเกียรติยศศักดิ์ศรี เขาทั้งโหดและเลือดเย็นสมกับเป็นผู้นำของตระกูล ลูคัสก้าวขึ้นรับตำแหน่งต่อจากจอร์สันผู้เป็นบิดา เป็นนักธุรกิจที่มีความคิดเฉียบคม ทันเล่ห์เหลี่ยมกลโกงทางธุรกิจแทบจะเหนือกว่าผู้เป็นบิดาเสียอีก มีทั้งอิทธิพลและอำนาจอันมากล้น มีลูกน้องอยู่ตามมุมต่างๆ ในหลายประเทศ เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของเหล่าพนักงานดังขึ้นทันทีที่ร่างสูงใหญ่ของท่านประธานสุดหล่อก้าวพ้นเข้าไปในห้องทำงาน

"ฮู่ววว.... ฉันเกร็งแทบตายเวลาอยู่ต่อหน้าท่านประธานทีไร" พนักงานชายคนหนึ่งยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเหงื่อ เพื่อนพนักงานอีกคนเดินมาตบบ่าแล้วพูดว่า....

"ทำใจให้ชินได้แล้วเพื่อน นี่คือสิ่งที่ต้องปรับตัว ถึงท่านจะดุ แต่ก็ใส่ใจพวกเราทุกคน"

"แต่ท่านประธานคนเก่ายังไม่เข้มงวดเท่านี้เลย" 

ทุกคนต่างกลัวความเยือกเย็น ดูเย็นชาเข้าถึงได้ยากของท่านประธานเสมอ คำพูดที่เฉียบขาดด้วยอำนาจน่ายำเกรง แต่ท่านก็ใส่ใจความเป็นอยู่ในตัวลูกน้องทุกคน

ร่างสูงของลูคัสยืนมองผู้คนที่เดินไปมาตามท้องถนน มองตึกอาคารกระทั่งรถที่วิ่งอยู่เบื้องล่างผ่านกระจกผนังของห้องทำงานอันกว้างขวางอย่างใช้ความคิด

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก....!!

เสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอกห้องทำงานทำให้ความคิดของเขาหยุดชะงักลง

"เจ้านายครับ เรื่องที่ให้ไปทำ ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับ"

"นี่คือโปสการ์ดกับจดหมายจากเมืองไทยครับ" ลูกน้องรายงานสิ่งที่ได้รับมอบหมายทันที 

"โอเค ออกไปได้" เสียงขรึมที่เอ่ยกับลูกน้องคนสนิท

เมื่ออยู่ตามลำพังลูคัสก็รีบดูโปสการ์ดที่มีข้อความด้านหลัง ลูคัสยิ้มกับทุกตัวอักษรที่หญิงสาวเขียนบรรยายให้เขาอยากเห็นผ่านทางตัวหนังสือของเธอ เมื่ออ่านจบ ชายหนุ่มก็รีบแกะซองจดหมายอ่านต่ออย่างรวดเร็วคล้ายอดใจรอไม่ไหว

ถึงพี่ลูคัส ข้าวเจ้าเรียนจบแล้ว กำลังจะไปเที่ยวที่อังกฤษในเดือนหน้าที่จะถึงนี้ รู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้ไปเที่ยวครั้งนี้ค่ะ เพราะว่าครั้งนี้ข้าวเจ้าไปคนเดียว คุณพ่อจะให้ข้าวเจ้าไปพักที่บ้านของพี่ลูคัสด้วย เพราะฉะนั้น.... ท่านประธานที่แสนจะยุ่งกับการงานต้องหาเวลาพาข้าวเจ้าเที่ยวนะคะ  เพราะข้าวเจ้าจะไม่ยอมเที่ยวคนเดียวเด็ดขาด  ระหว่างที่ข้าวเจ้ายังไม่ไปขอให้พี่ลูคัสรีบทำงานและเคลียร์งานให้เรียบร้อยด้วยค่ะ เพราะช่วงที่อยู่อังกฤษพี่ลูคัสต้องคอยดูแลเทกเเคร์ข้าวเจ้าทุกกรณี รักและคิดถึงพี่ลูคัสที่สุด จากข้าวเจ้าคนสวยของพี่ลูคัส

หลังได้อ่านจดหมายขู่บังคับของยัยตัวแสบ ลูคัสถึงกับหัวเราะร่วนแบบที่ไม่มีใครได้เห็นชายหนุ่มในลักษณะนี้บ่อยนัก ไม่คิดว่ายัยตัวแสบจะเรียนจบเร็วกว่าที่คิด หลายปีมานี้ลูคัสและกมลนิตย์ติดต่อกันในจดหมายตลอด เพราะอยากให้เธอได้ฝึกคัดลายมือไปด้วย ทุกตัวอักษรเขียนด้วยลายมือของเธออย่างสลัดสลวยสวยงาม แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจและความคิดถึงทั้งการรอคอยที่ทั้งสองมีต่อกัน แม้ว่าทั้งสองคนก็มีโทรคุยกันบ้าง หรือไลน์คุยกันบ้างก็ตาม 

ประเทศไทย ณ คฤหาสน์

"ข้าวเจ้าจ๊ะ นี่แม่เองนะลูก" 

หญิงสาวได้ยินเสียงมารดาเรียกหาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอจึงลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อไปเปิดประตูให้มารดา

สตรีร่างสวยสมส่วนวัยสี่สิบสี่ปียังคงความสวยงามสง่าก้าวเดินเข้ามาในห้องนอนของลูกสาวคนสวย พร้อมถือแก้วใส่นมมาด้วย ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ส่งให้ลูกสาวของเธอ

"นมอุ่นๆ จ๊ะลูก" จันทร์เจ้าพูดพร้อมกับยื่นแก้วนมให้

"ขอบคุณค่ะคุณแม่ ข้าวเจ้ารักแม่ที่สุด" หญิงสาวรับแก้วนมจากมือของผู้เป็นมารดา

"ข้าวเจ้าจัดกระเป๋าเดินทางเรียบร้อยหรือยังจ๊ะ'' เดินไปหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงของลูกสาว

"ยังไม่เรียบร้อยเท่าไรเลยค่ะ แต่พรุ่งนี้จะตรวจดูอีกทีว่าลืมอะไรไหม" ส่วนมากก็จะเป็นเสื้อผ้าและเอกสารสำคัญต่างๆเท่านั้น

''ดีแล้วล่ะลูก ตรวจให้มั่นใจว่าไม่ได้ลืมของสำคัญอะไรไป อะไรที่หาซื้อได้ที่โน่น ก็ค่อยไปหาซื้อก็ได้" 

"ค่ะ" หญิงสาวเข้าไปกอดผู้เป็นมารดาแน่น รู้สึกใจหายขึ้นมาเหมือนกันที่ต้องห่างไกลจากพ่อแม่ เอาจริงไม่มั่นใจนักที่จะไปเที่ยวต่างแดนคนเดียวตามที่เคยวางแผนเอาไว้

''ถ้ารู้สึกเที่ยวจนเบื่อแล้วก็กลับมาที่บ้านนะ พ่อกับแม่รออยู่" 

"ค่ะ คุณแม่" 

"แต่แม่กลัวว่าถ้าถึงอังกฤษแล้ว ข้าวเจ้าคงจะลืมพ่อกับแม่น่ะสิ จะได้เจอกับพี่ลูคัสและสถานที่ใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ" พูดแซวลูกสาวคนสวย 

"ไม่จริงค่ะ ข้าวเจ้าจะลืมคุณพ่อคุณแม่ได้ยังไง สัญญาว่าข้าวเจ้าจะโทรหาทุกวันเลยค่ะ" กล่าวเสียงจริงจัง แล้วโอบแขนสวมกอดมารดาแน่น

"ดื่มนมแล้วเข้านอนได้แล้วจ๊ะ พักผ่อนเร็วหน่อย พรุ่งนี้ต้องเดินทาง แม่ก็จะไปนอนแล้วเช่นกัน"

"รับทราบค่ะคุณหญิงแม่" พูดพร้อมทำเครื่องหมายวันทยหัตถ์อย่างทะเล้น

ความสนิทสนมของลูคัสกับกมลนิตย์อยู่ในสายตาของสองครอบครัวเสมอ สองคนมีความผูกพันกันมาตั้งแต่ตอนเด็ก แม้ว่าจะอยู่ห่างไกลกัน แต่สองครอบครัวไม่เคยห่างเหิน มีแต่จะกระชับแน่นแฟ้นตามกาลเวลา ตราบใดที่ยังไม่รู้ชัดว่าทั้งสองคนมีใจตรงกันหรือแค่ผูกพันกันตามความสนิทพี่ชายน้องสาว ทั้งสองครอบครัวลงความเห็นว่าจะไม่บอกเรื่องสัญญาหมั้นหมายในอดีตให้รู้ หากทั้งสองคนตกลงปนใจที่จะรักกันก็ถือว่าเป็นไปตามที่ผู้ใหญ่ต้องการ โดยที่พวกเขาไม่ต้องรู้สึกผิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***