บทที่3

เมื่อหลายปีผ่านไป......

คฤหาสน์หรู ภายในห้องนอนที่ตกแต่งอย่างสวยงาม หญิงสาวสะโอดสะองยืนมองกระจกบานใหญ่เพื่อสำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง ผมยาวดำขลับถูกรวบไว้ให้ดูเรียบร้อย ดวงตากลมโตล้อมรอบด้วยขนตางอนยาวเป็นแพหนา จมูกโด่งเรียวเล็กรับกันเหมาะเจาะกับริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงราวกับผลเชอร์รี่สุก ผิวขาวอมชมพูโผล่พ้นมาจากชุดเดรสสีหวานอวดทรวดทรงน่ารักสมวัย

เงาสะท้อนออกมาจากกระจกบานสวยจึงเป็นผู้หญิงที่สวยหวานหยาดเยิ้ม งดงามหมดจดไปทั้งเนื้อทั้งตัว ดวงตากลมโตที่ฉ่ำหวานมีเสน่ห์ ใครมองสบเข้าไปมีหวังคงต้องหลงรักเลยทีเดียว

เมื่อมองสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองดีแล้ว หญิงสาวจึงก้าวเท้าเดินออกจากห้องนอนของตัวเองเพื่อลงมายังห้องนั่งเล่นของบ้าน เห็นพ่อแม่นั่งคุยกันพร้อมรับประทานของว่างกันกะหนุงกะหนิงตามประสาคู่รัก 

ไม่ว่าผ่านไปกี่ปีทั้งสองก็หวานไม่เคยจาง ร่างระหงของ กมลนิตย์ แอนเดอร์สัน ก้าวเข้ามาลดตัวลงนั่งตรงกลางระหว่างพ่อกับแม่พลางยื่นจมูกหอมแก้มของทั้งสองอย่างแสนคิดถึง

เพราะทั้งสองท่านเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ มาถึงที่บ้านไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเอง หลายเดือนเลยที่ไม่ได้เจอหน้าพ่อกับแม่ของเธอ 

"มาอ้อนพ่อกับแม่แบบนี้อยากได้อะไรจ๊ะ"

จันทร์เจ้าคลี่ยิ้มให้กับความขี้อ้อนของลูกสาว แล้วพูดอย่างรู้ทัน เพราะเมื่อใดที่กมลนิตย์อยากได้อะไรมักจะชอบมาอ้อนแบบนี้เสมอ ที่สำคัญไปกว่านั้นลูกสาวรู้แก่ใจว่าตนและสามีต้องใจอ่อนยอมรับปากเธอแน่นอน

หญิงสาวอมยิ้มแล้วทำแก้มป่องแบบเด็กที่ถูกผู้ใหญ่รู้ทันความคิดของตัวเอง 

"เพราะข้าวเจ้าคิดถึงท่านทั้งสองคนไงคะ" ปฏิเสธเสียงอ่อย ผู้เป็นบิดามารดาได้แต่ยิ้มกว้างให้กับลูกสาวอย่างเอ็นดู

"ข้าวเจ้ามีอะไรหรือ บอกพ่อมาเถอะ" บิดาเอ่ยถามกลับอย่างใจดี 

ต้องการเปิดโอกาสให้ลูกสาวอันเป็นที่รักได้แสดงเจตนารมณ์ของตัวเอง ลูกสาวคนสวยยิ้มหวานออกมาแล้วกอดแขนอ้อนบิดาทันที

กลีบปากอวบอิ่มขยับพูดเสียงใส สายตาคู่สวยหลบมองหน้าผู้เป็นบิดา

"คุณพ่อทำได้เจอพี่ลูคัสบ้างไหมคะ" 

ฌาคส์และจันทร์เจ้ามองหน้ากันแล้วอมยิ้ม คิดไว้แล้วไม่ผิด 

"ได้เจออยู่นะ แต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก" ผู้เป็นบิดาตอบกลับ

กมลนิตย์เงียบไปก่อนที่จะขยับเสียงใสอีกครั้ง น้ำเสียงอ่อนหวานอ้อนกว่าเดิม

"ถ้าข้าวเจ้าขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่ไปเที่ยวที่อังกฤษได้ไหมคะ ตอนนี้ก็เรียนจบแล้วด้วย อยากเก็บเกี่ยวประสบการณ์ในต่างประเทศค่ะ" 

หลายปีมานี้กมลนิตย์ตั้งใจเรียนอย่างหนัก ทุ่มเทให้กับการเรียนจนเธอเรียนจบไวกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน เหตุผลที่ขยันตั้งใจเรียนนั้นก็คือการได้ไปเจอลูคัส ถ้าเธอเรียนจบปริญญาตรีแล้วบิดามารดาจะอนุญาตให้เธอใช้ชีวิตได้อย่างอิสระตามที่คาดหวัง 

"นะคะคุณพ่อคุณแม่ อนุญาตให้ข้าวเจ้าไปเที่ยวด้วยเถอะนะคะ" หญิงสาวกล่าวด้วยเสียงหวานขอร้องบิดามารดา

"พ่อกับแม่ตามใจข้าวเจ้าอยู่แล้ว แต่ลูกแน่ใจแล้วหรือว่าจะไปเที่ยว ลูกแหงที่ยังไม่รู้จักโตจะบินเที่ยวต่างแดนเนี่ยนะ" พวกเขาอนุญาตให้ไปอยู่แล้ว แต่อดที่จะแซวลูกสาวไม่ได้ 

"ข้าวเจ้ารักคุณพ่อคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ เดี๋ยวนี้เขาไม่ชอบไปไหนมาไหนกับพ่อแม่กันแล้วนะคะ"

"แต่ข้าวเจ้าชอบเวลาไปไหนมาไหนกับคุณพ่อคุณแม่ค่ะ" 

บิดามารดาได้แต่หัวเราะขำๆให้กับความคิดลูกสาว ดีเหมือนกันเพราะฌาคส์เองก็อยากให้ลูกสาวได้ไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิดเขา ได้ไปพบปะญาติพี่น้องฝ่ายพ่อบ้าง ก็แค่ยอกล้อแซวลูกสาวที่เคยเอาแต่ติดพ่อกับแม่ก็เท่านั้น

เพราะชีวิตนั้นไม่แน่นอน คนเราอยู่ด้วยกันตลอดไม่ได้ 

"เอาเป็นว่าเรื่องที่พักเดี๋ยวพ่อกับแม่จัดการให้ ลูกเตรียมตัวให้พร้อมก็พอ" ฌาคส์หันไปบอกลูกสาว

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" กมลนิตย์ตอบรับและขอบคุณ เธอดีใจมากที่จะได้ไปเจอใครบางคนแล้ว 

ฌาคส์รู้มาตลอดว่าลูกสาวของเขามีใจให้กับลูคัส นอกจากไปเที่ยวแล้ว คงจะไปหาลูคัสแน่นอน เรื่องนี้ก็ปล่อยไปตามโชคชะตาของพวกเขาแล้วกัน หวังว่าลูกสาวของเขาจะมีความสุขและสมหวังตามที่ต้องการ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***