เทศกาลหยวนเซียว 1

ไม่กี่วันก่อนเทศกาลหยวนเซียวมู่ฉิงและเฟิงซิ่นได้รับคำชวนจากเซี่ยเหลียนให้ไปช่วยทำโคมประดับหมู่บ้าน หมู่บ้านผูฉีเป็นหมู่บ้านเล็กๆเมื่อมีเทศกาลหรือมีงานอะไรชาวบ้านก็จะช่วยกันประดับตกแต่งกันเอง หากเขาเชิญชวนคนอื่นๆมาด้วยคงจะครึกครื้นรื่นเริงมากกว่าเดิม

เทพบนสวรรค์หลายคนที่ได้รับคำเชิญชวนจากเซี่ยเหลียนส่วนใหญ่มักจะหาข้ออ้างต่างๆในการปฏิเสธการเชิญชวนในครั้งนี้ เหตุผลหลักๆที่เซี่ยเหลียนได้รับมักจะบอกว่า 'ข้าไม่ว่างมีงานต้องทำ' และ 'ถ้าข้าไปทำอะไรไม่พอใจพิรุณโลหิตเชยบุปผาของท่านผู้นั้นเข้าเขาคงจะมาฆ่าข้าเอาได้ ' เพราะเหตุนี้จึงมีเทพที่มาร่วมงานด้วยเพียงห้าตน คือ มู่ฉิง เฟิงซิ่น เฉวียนอี้เจิน เจ้าพิรุณอวี่ซือหวง และเผยหมิง

พอมู่ฉิงและเฟิงซิ่นไปถึงก็พบว่าพวกชาวบ้านในหมู่บ้านช่วยกันออกมาทำโคมกันอยู่ก่อนแล้ว แต่ละคนก็แบ่งหน้าที่กันทั้งตัดกระดาษ เหลาไม้ไผ่ ประกอบขึ้นเป็นโคม ตามหน้าบ้านตามถนนเริ่มจะมีการนำโคมมาประดับตกแต่งบ้างแล้ว

พวกเขาหันไปทางอารามผูฉีก็พบว่าเซี่ยเหลียนกำลังโบกมือเรียกพวกเขาด้านหลังของเขามีคนชุดแดงยืนอยู่กำลังมองมาทางพวกเขา

ทั้งสองรีบพากันเดินไปทางที่ตนเองควรจะไป ภายในอารามผูฉีมีเฉวียนอี้เจินที่นั่งอยู่ข้างอิ่นอวี้และเผยหมิงมานั่งรออยู่ในนั้นก่อนอยู่แล้ว อีกฝั่งหนึ่งภายในนั้นมีคนหน้าเขียวๆที่มีผ้าผิดปากดิ้นกระแด่วๆนอนกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นชีหรงนั่นเอง

ทางด้านฮวาเฉิงก็กลับไปนั่งที่เดิมและทำโคมต่อจากที่ทำค้างไว้โคมที่เขาทำเป็นรูปมังกรดูประณีตยิ่งนัก

ผ่านไปไม่นานก็มีคนเข้ามาทักเซี่ยเหลียน "องค์ไท่จื่อ" เสียงสตรีเนิบนาบเชื่องช้าดังขึ้นมาหน้าประตู

"เจ้าพิรุณท่านมาแล้ว" เซี่ยเหลียนกล่าวตอบ

หายากนักที่ท่านเจ้าพิรุณจะมาร่วมงานเช่นนี้ ปกตินางจะอยู่ในกระท่อมของตัวเองไม่ค่อยไปไหน ในตอนแรกนางเหมือนคล้ายจะปฏิเสธเขาแต่เซี่ยเหลียนได้บอกไปว่าจะทำโรงทานแจกอาหารให้คนให้หมู่บ้านผูฉีจึงต้องการพืชผักสวนครัวของนางมาทำอาหาร นางครุ่นคิดอยู่สักพักก็ตอบตกลงที่จะมาร่วมงานด้วย

ตัวของอวี่ซือหวงมีกล่องอยู่ใบหนึ่งซึ่งบรรจุผักไว้ในนั้นเต็มกล่อง เซี่ยเหลียนรู้สึกซึ้งแลขอบคุณในความมีน้ำใจของเจ้าพิรุณจึงกล่าวขอบคุณอยู่หลายครั้ง

ตัวของเฟิงซิ่นและมู่ฉิงช่วยกันทำโคม ระหว่างทำพวกเขาก็ไม่วายที่จะทะเลาะกันอีกครั้ง โคมที่ทำเสร็จออกมาสภาพเลยค่อนข้างจะดูยับเยินสักนิด

มีคนมาเรียกเซี่ยเหลียนอีกแล้ว แต่คราวนี้ไม่ใช่เทพเซียนที่ไหนแต่เป็นซือชิงเสวียนที่เป็นมนุษย์เดินดินพร้อมกับเฮ่อเสวียน เทพห้าตนในอารามพลันตะลึงเล็กน้อยที่เห็นซือชิงเสวียนมากับราชาผีดำ

ทำไมพวกเขามาด้วยกันได้นะ...

มิใช่ว่ามีความแค้นส่วนตัวกันหรืออย่างไร

ซือชิงเสวียนยิ้มกล่าวทักกทายทุกคนอย่างเป็นมิตรเช่นอดีตยกเว้นก็แต่เผยหมิงที่เขายังคงกล่าวทักทายส่งๆไม่ได้ยิ้มเหมือนคนอื่นๆให้แต่อย่างใด

รอยยิ้มดั่งแสงสว่างของพระอาทิตย์ยังคงประดับอยู่บนใบหน้าเขา แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยนอกเสียจากสถานะในตอนนี้ของเขาที่เปลี่ยนไป

ขนาดถูกขับจากสวรรค์ขนาดนี้เจ้ายังดูดีได้ถึงเพียงนี้คงจะต้องเป็นเพราะราชาผีดำผู้นั้นแน่ๆ

มันเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคนนี้กันนะ..

หรือว่าจะเป็น...คงมิใช่อย่างที่ข้าคิดหรอกกระมัง !

ฮวาเฉิงมองเฮ่อเสวียนแล้วลอบถอนใจเบาๆ "เกอเกอมากันครบแล้วใช่หรือไม่ข้าจะไปทำอาหารแล้วนะ" แล้วเดินเข้าไปข้างๆเฮ่อเสวียนกล่าวกระซิบ "บัณฑิตเฮ่อโปรดสะสางหนี้ของท่านให้หมดในเร็ววัน" แล้วเดินไปทำอาหาร

วันนี้เป็นวันหยวนเซียวมันก็ต้องมีขนมหยวนเซียวสิ! เซี่ยเหลียนคิดจะลงมือไปทำแต่เผยหมิง เฉวียนอี้เจิน ซือชิงเสวียน เฮ่อเสวียน เฟิงซิ่น มู่ฉิงและชีหรงเหมือนจะอ่านใจเขาออกตะโกนกล่าวห้ามพร้อมกัน

"อย่า!"

ชีหรงทำเสียง อื้อ! อื้อ! เหมือนอยากจะตะโกนพูดบ้าง

เซี่ยเหลียน "..."

ซือชิงเสวียนเหวื่อแตกพลั่ก "อะ..เอ่อ องค์ไท่จื่อท่านอยู่นิ่งๆเถิดไม่ต้องทำอะไรเลย เดี๋ยวข้าให้พี่หมิงไปทำแทนน่าจะดีกว่า ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่า..." เขายังคงมีนิสัยเดิมๆคือชอบหัวเราะเวลาประหม่า

เฮ่อเสวียนเหลือบมองเขา "ใครคือพี่หมิง"

ซือชิงเสวียนเห็นเขาก็รีบแก้คำใหม่ "ฮ่าๆ เอ่อพี่เฮ่อไปทำแทนองค์ไท่จื่อเถิด"

ทางด้านเฟิงซิ่นมู่ฉิงถอนหายใจรู้สึกโล่งอกขึ้นที่ไม่ต้องกินอะไรที่ชวนอาเจียนอีกครั้ง คนทั้งสองมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหน้าหนีให้อีกฝ่าย

เผยหมิงมองอยู่รู้ทุกเหตุการณ์ ถอนใจเล็กน้อย

ส่วนเฉวียนอี้เจินและอิ่นอวี้ก็นั่งคุยกันคนนึงถามไม่เลิกอีกคนก็คอยตอบ ช่างหน้าปวดหัวยิ่งนัก

รั่วเหยียปลดออกจากกายเซี่ยเหลียนมันเลื้อยเข้าไปทางที่วางเอ้อมิ่งอยู่ เมื่อรั่วเหยียเข้าไปใกล้มันดวงตาบนดาบโค้งสีเงินก็ลืมตาขึ้นมากลอกตาไปมองรั่วเหยีย รั่วเหยียเข้าไปคลอเคลียเสมือนแมวที่ออดอ้อนอยู่ที่ด้ามดาบโค้ง ดวงตาเอ้อมิ่งหรี่ปรือเล็กน้อยคนเหมือนกำลังยิ้มแฉ่งถ้ามันเป็นมนุษย์คงจะยิ้มอยู่แน่ๆ

'ขนาดดาบโค้งของพิรุณโลหิตเชยบุปผากับผ้าแพรขององค์ไท่จื่อยังมีคู่แล้วเหตุใดข้าจึงยังมานั่งหัวโด่อยู่คนเดียวล่ะเนี่ย...' เผยหมิงถอนหายใจเเรงๆทีหนึ่งพลางอาลัยอาวรณ์ให้ตนเอง

ฮวาเฉิงทำอาหารเสร็จแล้วแต่มีอยู่สองที่อาหารเยอะเป็นพิเศษ เยอะอย่างที่คนสามสี่คนกินกันจนอิ่ม เขาวางจานทั้งสองลงตรงหน้าเฮ่อเสวียน "นี่สำหรับเจ้า"

เผยหมิงถามด้วยความสงสัย "จะกินหมดหรือเยอะขนาดนี้"

ซือชิงเสวียน "พี่เฮ่อน่ะก๋วยเตี๋ยวเป็นร้อยชามยังกินมาแล้วแค่นี้นับว่าน้อยยิ่งนัก" ซือชิงเสวียนกล่าวตอบพลางส่ายหน้ากับการที่เผยหมิงดูถูกพี่เฮ่อของตน

หลังจากนั้นฮวาเฉิงก็หยิบอีกจานหนึ่งที่มีอาหารพอเหมาะพอดีขึ้นมาไปวางหน้าเซี่ยเหลียนอย่างนุ่มนวลเบามือ "จานนี้ของเกอเกอถ้ารสชาติไม่ถูกปากบอกข้า ข้าจะได้ไปทำใหม่ตามคำแนะนำของเกอเกอ" ฮวาเฉิงยิ้มให้เขา

เซี่ยเหลียนส่ายหน้า "ซานหลางทำอะไรก็อร่อยทั้งนั้นแหละ ไม่มีอะไรที่ไม่ถูกปากข้าเลยสักนิด เจ้าก็เอาของเจ้ามากินด้วยกันสิ" กล่าวก่อนจะนำอาหารเข้าปาก

รสชาติดียิ่งนัก !

ฮวาเฉิง "ข้าแค่เห็นเกอเกอกินข้าก็อิ่มแล้ว"

มู่ฉิงเห็นภาพตรงหน้าก็กลอกตาหันหน้าไปทางอื่น แถวนี้คนมีคู่เยอะยิ่งนัก ! ข้ามิอาจทานทน !

พอดีกับที่เฟิงซิ่นหันมาพอดีจึงสบเข้ากับตาของอีกฝ่ายอย่างพอดี มู่ฉิงไม่รู้จะวางสายตาไว้ที่ใดจึงหันหนีไปอีกครา เฟิงซิ่นจับหน้าเขาให้หันกลับมาที่เดิม

"เจ้าจะหันหนีทำไมนักหนาหน้าข้ามันอัปลักษณ์ขนาดนั้นเชียว?"

มู่ฉิงกลอกตาใส่กล่าวอย่างคร้านจะพูด "คงงั้น"

เฟิงซิ่นจับหน้าเขาไว้แน่น "งั้นเจ้าจงดูให้ตายไปเลยจนกว่าข้าหรือเจ้าตายค่อยเลิกดูแล้วกัน"

มู่ฉิงจ้องหน้าเขามือข้างขวากำแน่น ต่อยไปโดยไม่ยั้งแรง เฟิงซิ่นเหมือนอ่านการเคลื่อนไหวของเขาออกตั้งแต่แรกจึงตั้งรับได้ทัน

เซี่ยเหลียนเห็นจึงรีบไปห้ามกลัวว่าอารามผุๆนี้จะถล่มล้มลงมา เขากล่าวห้ามหลายคำแต่ไม่มีผู้ใดฟังจึงต้องใช้ไม้ตาย

"นี่ ถ้าพวกเจ้าไม่มีใครหยุดข้าจะไปทำขนมหยวนเซียวให้พวกเจ้ากินเดี๋ยวนี้แหละ" ทั้งสองที่ทะเลาะกันอยู่หยุดนิ่งทันที มู่ฉิงสะบัดหน้าหนีผมยาวสลวยที่รวบไว้พลันสะบัดตีโดนหน้าเฟิงซิ่นอย่างจัง

เฟิงซิ่นโกรธจัดจับปลายผมอีกฝ่ายไว้แล้วดึงแรงๆทีหนึ่ง มู่ฉิงไม่ทันตั้งตัวจึงเกือบจะล้มแต่ฝ่ายนั้นที่ดึงผมของเขากลับมารับตัวเขาไว้ก่อน

"ดึงผมแค่นี้ก็จะล้มเหตุใดจึงได้อ่อนแอถึงเพียงนี้"

"ใครอ่อนแอกันข้าแค่ไม่ทันตั้งตัวแล้วทำไมเจ้าต้องดึงผมข้าด้วย!" อารมณ์เขินอายและความโกรธแล่นพลุ่งพล่าน ใจนึงอยากจะฆ่าอีกฝ่ายเสียให้ตายอีกใจคิดอยากจะมุดดินหนีหลบหน้าผู้อื่นเสียให้พ้น

เขาผลักอีกฝ่ายออกแล้วเดินหนีออกไปข้างนอก

เฟิงซิ่นหัวเราะเบาๆเดินตามมู่ฉิงออกไปคล้ายจะไปง้อภรรยาขี้งอนอย่างไรอย่างนั้น

ซือชิงเสวียนมองเฮ่อเสวียนกินแล้วกล่าวท้วงกับฮวาเฉิง "ทำไมพี่เฮ่อกับองค์ไท่จื่อได้แล้วข้าไม่ได้เล่า"

ฮวาเฉิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ "สำหรับองค์ชายเจ้าก็รู้ว่าสถานะของพวกเราคืออะไรข้าก็ต้องดูแลให้ดี ส่วนพี่เฮ่อของเจ้าที่ข้าเอาไปให้เผื่อเขาจะสำนึกอะไรได้บ้าง เจ้ามีมือมีเท้าครบก็ไปเอาเองข้าไม่ใช่ทาสรับใช้" ฮวาเฉิงหันไปยิ้มมองคนรักที่ตั้งหน้าตั้งตากินอาหาร เขาเลื่อนสายตาไปเห็นเศษอาหารติดอยู่จึงยื่นมือไปปาดเศษอาหารให้แล้วมากินต่อ

"อ๊ะซานหลาง..." ใบหน้าขาวขึ้นสีชมพูระเรื่อ ก้มหน้ากินอาหารต่อ

.

.

.

ขอโทษที่อัพช้าฮะ ตอนแรกกะจะให้จบในตอนเดียวแต่กลัวไม่ได้อัพนานไปเลยอัพก่อนละกัน😂

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***