ตอนที่ 2

ในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึง นับถอยหลัง 5-4-3-2-1 กดปุ่ม enter คอมทุกเครื่องพร้อมกันเวลาเที่ยงตรง เข้าเว็บกำลังเลือกที่นั่งได้ไม่ถึง 1 นาที เว็บล่ม งานเข้าจริงๆไม่คิดว่าเว็บไซต์ต่างประเทศที่ใหญ่ขนาดนี้จะล่มได้ คงมีผู้คนเข้าใช้งานพร้อมกันมากจริงๆถึงทำให้เว็บล่มได้ อยู่ๆพี่เจย์ก็พูดขึ้นว่า เว็บล่มเองหรือมีคนพยายามแฮกเว็บกันแน่ ซึ่งมีโอกาสได้สูงที่คนมีเงินหรือพวกที่ทำธุรกิจจะซื้อโปรแกรมมาเพื่อแฮคเว็บในการกดบัตรครั้งนี้ เพราะฉันเองเลื่อนทวิตก็เห็นมีร้านรับกดบัตร ที่คิดค่ากดแสนแพง คอนเฟิร์มว่าตัวเองสามารถกดบัตรได้แน่นอน และคงมีอีกหลายๆร้านที่กดบัตรไปก่อนเพื่อที่จะเอาบัตรไปขายอัพราคาทำกำไร คนพวกนี้ชั่งเห็นแก่ตัวจริงๆ ถ้าเอาไปบวกกำไรนิดหน่อยก็พอเข้าใจได้ว่าเป็นการทำธุรกิจหารายได้ แต่นี่เล่นเอาไปขายเพิ่มราคาถึง 2-3 เท่าจากราคาเดิม ฉันไม่มีทางสนับสนุนคนจำพวกนี้แน่นอน ถ้ากดไม่ได้จริงๆก็ไม่ไป 

ใบหน้าฉันเริ่มแดงกล่ำ น้ำตาคลอ เพราะผ่านไปเกือบ 10 นาทีแล้วเว็บก็ยังเข้าใช้งานไม่ได้ แต่ในเมื่อเว็บมันล่มแบบนี้หน้าเคาน์เตอร์ก็ต้องกดไม่ได้อยู่ดี ฉันเริ่มภาวนา วันนี้ก็ขอพรมาแล้ว แต่ก็ยังสวดมนต์ขอพรในใจตลอด มือก็เริ่มจิ้มไปที่โทรศัพท์มือถือของตัวเอง รีหน้าเว็บอยู่หลายครั้ง อยู่ดีๆโทรศัพท์ฉันก็เข้าเว็บจองบัตรได้ซะงั้น ทั้งๆที่คอมที่อยู่ตรงหน้าฉันเกือบ 20 เครื่องระบบยังล่มอยู่เลย ฉันอยากร้องกรี๊ดออกมาดังๆแต่ก็ต้องข่มอารมณ์ตัวเองเพราะยังไม่ถึงขั้นตอนชำระเงิน บัตรคอนใบนี้ยังไม่ได้เป็นของฉัน มีโอกาสที่เว็บจะล่มอีกเมื่อไหร่ก็ได้ ฉันค่อยๆดำเนินการตามขั้นตอน ในที่สุดบัตรคอนลู่ซานก็ตกมาเป็นของฉันแล้ว 1 ใบ ได้โซนที่หวังไว้ด้วย ดีใจสุดๆจนน้ำตาไหลออกมาเลย แต่ก็ไม่สามารถกรี๊ดเสียงดังออกไปได้เพราะผู้คนเริ่มมาเดินห้างกันเยอะแล้ว ตอนที่ฉันเข้าเว็บได้ที่นั่งแต่ละที่มีคนกดไปบ้างแล้ว และที่สำคัญได้โซนติดกันเลย ทั้งๆที่ 1 ไอดีสามารถกดได้ไม่เกิน 4 ใบ แต่ก็อาจจะบังเอิญกดใกล้ๆกันกับคนที่ไม่รู้จักแหละ เดี๋ยวฉันค่อยไปหาส่องดูตามโซเชียลว่าใครได้บัตรมาขายอัพราคากันเยอะๆ แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ปล่อยผ่านไป

ตอนนี้ท้องของฉันมันร้องดัง โฮก ฮาก ฉันเลยชวนพี่ไบร์ทกับพี่เจย์ไปกินชาบูกัน ฉันลืมบอกว่าสองคนนี้เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยม พอขึ้นมหาลัยก็แยกย้ายกันไปเรียน แต่ก็ติดต่อกันตลอดทำให้ยังสนิทกันเหมือนเดิม พี่เจย์เรียนจบคอมพิวเตอร์มาก็มาเปิดร้านเลยได้ 1 ปีแล้ว พี่เจย์นี่ก็หน้าตาดีใช่ย่อยนะ มีสาวๆมารุมจีบเยอะเหมือนกัน แต่ไม่เห็นมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาสักที 

วันนี้ฉันเดินควงผู้ชาย 2 คนมากินชาบู ผู้หญิงหลายๆคนถึงกับมองในความหล่อของสองคนนี้ คนนอกที่ไม่รู้จักคงคิดว่าหนึ่งในสองคนนี้ต้องมีใครสักคนเป็นแฟนฉันแน่นอน เพราะพวกเราค่อนข้างสนิทกัน และอายุก็ไล่เลี่ยกัน พอเข้ามาในร้านก็ได้ที่นั่งเลยแบบไม่ต้องรอคิวให้เสียเวลา ฉันกับพี่ไบร์ทนั่งฝั่งเดียวกัน ส่วนพี่เจย์นั่งฝั่งตรงข้ามกับพี่ไบร์ท ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ ต่อให้ฉันหิวแค่ไหนชีวิตอินฟลูเอนเซอร์อย่างฉันก็ต้องถ่ายรูป อัพลงสตอรี่ก่อนเสมอ และฉันก็ไม่ลืมที่จะถ่ายรูปคู่กับหนุ่มหล่อทั้งสอง ส่งไปอวดเพื่อนในไลน์กรุ๊ปเพื่อนมหาลัย ที่มีเพื่อนกลุ่มเดียวกันอยู่ 5 คนรวมตัวฉัน สมหญิง แวมไพร์ แป้ง ก้อย เป็นไปตามคาดสมหญิงที่เป็นเพื่อนที่สนิทของฉันมันโวยวายเสียงดังว่าทำไมไม่ชวนเพราะนางชอบพี่ชายฉันมากๆ ส่วนพี่เจย์ก็มีคนแซวเยอะเหมือนกันเพราะเพื่อนในกลุ่มไม่รู้จัก และคิดว่าเป็นแฟนฉันซะงั้น ฉันเลยรีบอธิบาย แวมไพร์กับก้อยก็เลยขอไอจีกันไปเพื่อหวังจะจีบ ส่วนแป้งนางเป็นแม่ชี เรียนเก่ง แต่ดันเป็นคนแรกและคนเดียวในกลุ่มที่มีแฟนแล้ว

เมื่อฉันละสายตาจากโทรศัพท์ก็เห็นอาหารเต็มจานตัวเองเลย พี่ไบร์ทพี่ชายแสนดีของฉันเป็นคนตักมาไว้ให้ฉันเอง ส่วนพี่เจย์ยื่นจานกุ้งที่แกะแล้วอยู่เต็มจานมาให้ฉัน เพราะรู้ว่าฉันชอบกินกุ้งมากๆ รู้ใจฉันสุดๆไปเลย ถ้าไม่ติดว่าพี่เจย์เจ้าชู้เบลคงจับพี่ทำแฟนไปแล้วละเนี่ย ฉันเอ่ยแซวขึ้นทันทีที่ได้รับอาหารจานโปรด ใครบอกพี่เจ้าชู้ พี่รอเบลเปิดใจมาตลอดเลยนะ พี่เจย์พูดทีเล่นทีจริง จนพี่ไบร์ทต้องตักหมูให้คนทั้งสองคนเพื่อเป็นคำพูดให้หยุดคุยกันสักทีแล้วมากินก่อน

เมื่อกินกันเสร็จแล้วฉันก็บอกพี่ไบร์ทให้พาไปทำพาสปอร์ตรอไว้เลย ฉันไม่มีพาสปอร์ตเพราะไม่เคยขึ้นเครื่องบินเลยสักครั้ง นี่ก็บ่าย 3 แล้วกลับบ้านกันเถอะ ง่วงนอน เดี๋ยวรถติดอีก ถ้าจะทำไปจองออนไลน์ไว้ก่อน ไปหาอ่านอากู๋ก่อน เดี๋ยววันหลังค่อยพามาทำ พี่ไบร์ทบ่นฉันอีกชุดใหญ่ หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกับพี่เจย์ที่ห้างเลย พอออกจากห้างมาเจอแดดประเทศไทยก็แทบจะเป็นลมทันที ฉันลืมไปเลยว่าเราจอดรถไว้ที่อีกห้างหนึ่ง ตอนนี้หนังท้องตึง หนังตาก็เริ่มหย่อนแล้ว ไม่อยากทำอะไรเลย อยากกลับบ้านไปนอน แต่ก็ช่วยไม่ได้ ต้องเดินจากสยามไปเซนทรัลเพื่อกลับไปเอารถ 

ระหว่างทางกลับบ้านก็ไม่วายให้พี่ไบร์ทจอดแวะนู้นแวะนี่เพื่อซื้อขนมกลับไปกินที่บ้าน ทำไมไม่ซื้อจากที่ห้างมาเลย มีร้านอาหารและขนมตั้งหลายร้าน ซื้อทีเดียวได้เลยไม่ต้องแวะหลายที่ เสียงพี่ไบร์ทบ่นจนหูชาแต่ก็จอดให้ทุกร้าน ในที่สุดก็หอบสังขารมาถึงบ้านเกือบ 6 โมงเย็น เพราะร้านเครปร้านสุดท้ายรอขนมเป็นชั่วโมงเลย ถึงบ้านแล้วก็อาบน้ำแต่งตัว ลงมากินข้าวกับป๊าม๊าแล้วก็พี่ไบร์ท ฉันก็เลยต้องบอกแพลนการเดินทางต่อครอบครัว ฉันจะเดินทางวันที่ 14 ธันวา ซึ่งห่างจากวันนี้อาทิตย์หนึ่งเต็มๆช่วงนี้ฉันก็ต้องศึกษาเตรียมตัวเพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดใดๆขึ้น ฉันไปก่อนล่วงหน้า 1 วัน คอนเสิร์ตลู่ซานได้จัดแสดงขึ้นวันที่ 15 ธันวา หลังจากจบคอนแล้วฉันจะอยู่ต่อจนถึงวันที่ 22 เพราะตั้งใจว่ามาทั้งที่ขอเที่ยวต่อและตามเก็บภาพบรรยากาศที่ลู่ซานเคยไปถ่ายรูปด้วย พอพูดคุยรายละเอียดกับครอบครัวเสร็จฉันก็ขึ้นห้องไปนอนเลย วันนี้หมดแรงจริงๆ

ผ่านมา 2ep. แล้วพระเอกยังไม่ออกมาเปิดตัวเลย อย่าพึ่งเทกันนะ เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของไรท์เลยแต่งขึ้นเพื่อสานฝันตัวเอง รี๊ดคอมเมนท์ติชมกันได้นะคะ 

สปอยอีพีหน้าพระเอกของเราจะปรากฏตัวแล้ว กดเข้าชั้นหนังสือปูเสื่อรอกันได้เลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***