ตอนที่1 ชีวิตติ่งvsชีวิตจริง

..."โลกของฉันมันเหมือนประตูที่ถูกปิดตายเอาไว้...

...ฉันพยายามทุกวิถีทางที่จะเปิดมันออก...

...แต่ดูเหมือนว่ายิ่งพยายามที่จะเปิดประตูนั่นมากเท่าไหร่ ...

...มันกลับยิ่งล็อกแน่นหนามากกว่าเก่า..."...

" คีย์ คีติกา ปวรยศ "

ซุปตาร์คนดังแห่งยุค 90 ที่โด่งดังเปรี้ยงปร้างตั้งแต่ยุคนั้นมาจนถึงทุกวันนี้มีผลงานมากมายให้ติดตาม ไม่ว่าจะเป็นละคร ภาพยนต์ ถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณา รวมไปถึงผลงานเพลง และผลงานอื่นๆ อีกมากมาย ไม่มีใครที่ไม่รู้จักเธอ ซุปตาร์ที่ได้ชื่อว่าโกงอายุแม้แต่กาลเวลาก็ทำอะไรเธอไม่ได้สาวซุปตาร์หน้าหมวย ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนเธอก็ดูเซ็กส์ซี่และมีเสน่ห์สุดๆ

ทั้งแววตาเวลาเธอยิ้ม ดวงตาที่โค้งราวกับเป็นรูปตัวสระอิบวกกับรอยยิ้มที่มีลักยิ้มอยู่ตรงมุมปากทั้งสองข้างนั้น เอาเป็นว่า ยิ้มทีทำให้โลกนี้หยุดหมุนไปเลย

"ขนาดฉันเองที่เป็นผู้หญิงด้วยกันยังใจเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของเธอเลย"

มันรู้สึกเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง แต่ฉันเองก็ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เหมือนกันว่าความรู้สึกแบบนั้นมันคืออะไร แต่ทว่าที่พูดมาทั้งหมดนั้น มันเป็นเพียงแค่ชีวิตของติ่งคนหนึ่งก็เท่านั้นแหละ หรือจะพูดให้เข้าใจง่ายๆ ฉันก็แค่เพ้อถึงใครบางคนที่พอจะเป็นรอยยิ้มและพลังบวกให้กับฉันได้บ้าง

"เพราะถ้าหากชีวิตจริงมันสวยงามดั่งในความฝันก็คงจะดี"

"ฉันชื่อกุ้งแก้ว" หรือ กัญญาวีร์ อภิวัฒน์ธนสาร ชื่อที่ในวงการธุรกิจรู้จักกันเป็นอย่างดี ในฐานะนักธุรกิจสาวอายุน้อยที่มีดีกรีเป็นถึงลูกสาวคนเดียวของท่านเจ้าสัวอภิวัฒน์

"ฟังดูดีใช่มั้ยล่ะ..?" เพรียบพร้อมไปทุกอย่างทั้งฐานะและชาติตระกูล คนส่วนใหญ่มักจะพูดเอาไว้แบบนั้น

...หึ!

ถ้าเลือกได้ ฉันไม่อยากจะเกิดมาในตระกูลนี้ด้วยซ้ำ ฉันอยากใช้ชีวิตอย่างอิสระในแบบที่ตัวเองเลือกได้ ไม่ต้องคอยทำตามคำสั่งของใคร ฉันโตมากับแม่ แม่ที่เป็นทุกอย่างให้กับฉัน

"ฟังไม่ผิดหรอก"

ถึงฉันจะเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัว แต่เขาไม่ได้เลี้ยงดูอะไรฉันเลย ฉันอยู่กับแม่แค่สองคน แต่ครั้งหนึ่งในตอนเป็นเด็กฉันก็เคยมีความทรงจำดีดีร่วมกันกับเขานะ

"หมายถึงเจ้าสัวน่ะ"

พ่อในภาพจำของฉันในตอนเป็นเด็กเขาคือซุปเปอร์ฮีโร่ของฉันเลย ณ ตอนที่เขายังไม่เย็นชา ยังไม่บ้างานจนลืมครอบครัว เขาดูแลฉันกับแม่เป็นอย่างดี ตามใจทุกอย่าง เราไปเที่ยวด้วยกันสามคนบ่อยมากแทบจะทุกอาทิตย์ฉันมีความสุขมากในเวลานั้น

แล้ววันหนึ่งทุกอย่างก็จบลงไป ฉันในวัย7ขวบ พ่อกับแม่ตัดสินใจแยกทางกัน โดยที่ไม่มีใครอธิบายอะไรให้ฉันฟังเลย แม่บอกแค่ว่ามันเป็นเหตุผลของผู้ใหญ่ หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ติดต่อฉันกับแม่อีกเลย มีแต่คุณย่า ที่ยังคงมาหาฉันบ่อยๆ

ตอนนั้นฉันเองก็เพิ่งทราบจากคุณย่า ว่าเขาย้ายไปอยู่ที่ฮ่องกงทำธุรกิจอยู่ที่นั่น ฉันพยายามทุกวิถีทางที่จะติดต่อเขาแต่ไม่เคยสำเร็จเลย ทุกครั้งที่โทรไปจะมีเลขาฯรับสายแล้วบอกว่าท่านเจ้าสัวติดประชุมบ้าง ไปต่างประเทศบ้าง คุยธุระอยู่บ้าง บลาๆๆ ก็นั่นแหละพ่อฉันล่ะ แต่ก็ยังดีที่คุณย่าท่านรักและเอ็นดูฉัน ฉันเองก็สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้เช่นกัน

แต่แล้ววันหนึ่งวันที่ฉันกำลังจะตัดสินใจเลือกคณะและมหาวิทยาลัยที่จะเรียนต่อ อยู่ๆ ก็มีสายเข้าจากคุณย่า

"เย็นนี้เลิกเรียนมาทานข้าวกับย่าที่บ้านหน่อยนะกุ้งแก้ว"

"คะ...ค่ะได้ค่ะ"

ฉันเลยตอบตกลงคุณย่าไป แต่ในใจก็รู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์แปลกๆ และในวันนั้นเองฉันก็ได้รู้และเข้าใจเหตุผลของผู้ใหญ่ที่แม่เคยพูดเอาไว้เลยทันที พ่อยื่นข้อเสนอให้กับฉันว่าจะดูแลแม่เป็นอย่างดี แลกกับที่ฉันต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา มหาวิทยาลัยและคณะที่เขาเป็นคนเลือกเอาไว้ให้เพื่อที่เรียนจบจะได้มารับช่วงบริหารงานต่อจากคุณย่า

"เป็นไง พ่อฉันล่ะ เผด็จการสุดๆ"

ฉันปฏิเสธข้อเสนอของเขาไป ตอนแรกพ่อโกรธมาก แต่ฉันเสนอข้อเเลกเปลี่ยนไปว่าขอเรียนที่เมืองไทยแต่จะเรียนคณะที่พ่อเลือกให้แล้วพอเรียนจบจะรับช่วงต่อจากคุณย่าตามที่พ่อต้องการ แต่ขอแค่ฉันได้เรียนต่อที่นี่ เพราะฉันไม่อยากที่จะต้องห่างแม่ไปที่ไกลๆ แต่ที่เลือกเรียนคณะตามคำสั่งของพ่อล่ะก็ ฉันยอมรับเลยว่าฉันเห็นแก่เงิน ที่เขาเสนอมานั้นมันไม่น้อยเลยมันเพียงพอที่จะทำให้แม่ไม่ต้องทำงานและให้ชีวิตได้อย่างสบายๆ

นับจากวันนั้นก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว ฉันรับช่วงบริหารต่อจากคุณย่าเป็นที่เรียบร้อย สองปีแรกที่เรียนจบฉันทุ่มเทอย่างหนักหน่วงเพื่อที่จะเรียนรู้งาน เริ่มจากรองประธานบริษัท จนตอนนี้ได้เป็นผู้บริหารอย่างเต็มตัว บอร์ดบริหารต่างพากันชื่นชมในตัวฉัน ที่นำพาทีมไปถึงเป้าหมายทำให้ผลประกอบการในปีที่ผ่านมาทะลุเป้าเป็นสองเท่าตัว

"ฉันควรจะมีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้จริงๆ หรือเปล่า?"

เป็นประโยคคำถามที่ถามย้ำตัวเองอยู่บ่อยๆ อยู่ซ้ำๆ วนไปมาหลายรอบ จนในที่สุดเมื่อต้นปีที่แล้วฉันได้ตัดสินใจเปิดไนท์คลับเป็นของตัวเอง ก็สถานบันเทิงทั่วไปแหละ อยากที่จะมีอะไรที่มันเป็นของตัวเองจริงๆ บ้าง ใช้เงินตัวเองบ้าง เบื่อที่จะต้องใช้เงินของพ่อเต็มที จริงๆ เรื่องคลับพ่อก็รู้นะแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร บอกแค่ว่า

"อยากทำอะไรก็ทำ แค่ไม่ส่งผลเสียกระทบกับบริษัทก็พอ"

ก็เลยให้ไอ้จอช เพื่อนสนิทที่สนิทตั้งแต่อนุบาล ทุกวันนี้ผันตัวเองมาเป็นผู้จัดการสตาร์คลับละและแถมยังเป็นผู้จัดการส่วนตัวของฉันไปอีก จัดการไปหมดทุกเรื่องจริงๆ ส่วนมากจะให้จอชช่วยดูแลคลับให้แต่บางทีก็ให้ช่วยที่บริษัทบ้าง แต่ว่าช่วงนี้งานที่บริษัทไม่ค่อยมีปัญหาอะไรก็เลยมีเวลาเข้าไปดูแลคลับ และวันนี้ก็เป็นวันแรกในรอบสามเดือนเลยก็ว่าได้ ที่จะได้ไปทำงานที่คลับแล้ว เปลี่ยนบรรยากาศบ้างอุดอู้มานานเกินทน

"เริ่มจากอะไรดีนะ"

ฉันพูดกับตัวเองพึมพำอยู่หน้ากระจก ก่อนที่จะเดินไปหยิบ ชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำตามสเต็ป

"อ้า...ชุดนี้แล้วกัน"

ฉันหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจก ไม่น่าเชื่อว่าจะได้กลับมาแต่งตัวแบบนี้อีกครั้ง ปกติอยู่ที่ทำงานใส่เเต่สูท อึดอัดเป็นบ้า

...กริ๊งงง!!! (เสียงโทรศัพท์)...

"ฮัลโหล ค่ะแม่"

"กุ้งแก้ว เป็นไงบ้างลูก เลิกงานหรือยัง?"

ปลายสายถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

"เพิ่งเลิกค่ะแม่ แก้วกำลังจะออกไปที่คลับค่ะ"

"อ๋อ โอเคจ่ะ ถ้างั้นขับรถดีดีนะแม่ไม่กวนแล้ว"

"ค่ะแม่ คิดถึงแม่นะช่วงนี้ไม่ได้กลับบ้านเลยอยู่แต่คอนโด"

"จ้า แม่ก็คิดถึงแก้วนะ ไว้ว่างๆ มาทานข้าวกับแม่นะลูก"

"ค่ะแม่ รักแม่นะ"

"แม่ก็รักแก้วนะ"

จบการสนทนากับแม่น้ำตาแทบไหล ฉันไม่ได้กลับบ้านมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว คิดถึงแม่จะแย่ ฮือ...T\_T

" เอาล่ะอันดับแรกพักดราม่าก่อนแล้วกัน"

ฉันพูดกับตัวเองก่อนที่จะหยิบกุญแจแล้วเดินออกจากคอนโด รีบตรงดิ่งไปที่รถ สตาร์ทรถแล้วรีบขับออกไปที่คลับทันที

...[บนถนน]...

"ชักจะตื่นเต้นเเล้วซิ ขอให้เป็นวันที่ดีนะ"

ฉันขับรถไป พูดกับตัวเองไปบางทีก็เผลอร้องเพลงบ้าง ไปตลอดระหว่างทาง ปกติไม่ค่อยจะได้อยู่กับตัวเองในมุมแบบนี้เลย ต้องหน้าตั้งหลังตรงตลอดไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร นอกจากเรื่องงานก็แทบจะไม่ได้คุยเรื่องอื่นกับใครเลย

ฉันเเอบได้ยินมาว่า คนรอบข้างมักจะชอบนินทาฉันแล้วก็ยังแอบตั้งฉายาให้อีกว่า คุณหนูหน้าเดียว

"ชิ"

จริงๆ ฉันมีหลายหน้าย่ะ แค่ไม่แสดงออกต่อหน้าคนที่ไม่สนิท เว้นเสียแต่ว่า... "เมา" -\_-\*

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***