บทที่5 เริ่มต้นใหม่

รายาใช้เวลาที่โอมาติกายาราวๆหลายเดือนในตอนเเรกเธอเป็นคนที่เย็นกับครอบครัวซัลลี่ยกเว้นก็แต่คิรีตัวของรายามีสิ่งที่เหมือนคิรีคือไร้แม่ผู้เป็นที่รัก รายาเธอคิดเสมอว่าถ้าวันนั้นแม่ไม่ตายวันนี้ควจะมีความสุขเหมือนทุกๆวันในใจเธอมีเพียงแม่เท่านั้นส่วนพ่อก็เป็นแค่ผู้ให้กำเนิดเธอเท่านั้น

  "รายาเจ้าชินกับที่นี้และยัง"

  "ก็พอชินบ้างแล้วทั้งโลกนี้และก็คำพูดพวกนายด้วย"

  "ทำไมละ " หน้ามึนงง

  "เพราะว่าในบางครั้งฉันจะหลุดพูดคำว่าข้าหรือเจ้านะสิ"

  "ก็ปกตินิ ใครๆก็ใช้ถ้าเจ้าใช้ก็ไม่แปลก"

  "งั้นจะใช้ให้ชินละกันนะ" 

  "เอาละรายาข้าจะฝึกเจ้าเท่านี้วันพรุ่งนี้ค่อยเอาใหม่"

  "ได้เลยยัมมี่"

  "ฮาๆ หยุดเรียกแบบนั้นสักที"

  "จ้าๆๆๆหยุดเเล้ว เนอะยัมมี่"

รายาล้อเนเทยัมไม่หยุดเพราะชื่อมันน่าล้อเล่นดีแม้คนตรงหน้าจะโกรธก็ตามแต่ก็นะคนที่เคยเย็นชามาก่อนจะพูดสนุกก็ไม่แปลก เมื่อพูดจบคิรีก็เดินเข้ามาเพื่อพารายาไปเดินเล่นกับเธอและพาเธอไปแล็บเพื่อพบ'เกรซ'

  "ว้าวที่นี้มันอลังการมาก"

  "ใช่ไหมละ มาข้าจะพาไปพบแม่ข้า"

  "นางคงจะสวยเหมือนเจ้าเเต่อยากเห็นแล้วสิ"

  "นี้ถึงแล้ว แม่ข้ากำลังหลับอยู่ ไงคะแม่*

  "เธอสวยจริงไรจริง มิหน้าเธอถึงสวยด้วยคิรี"

  "คริปที่แม่ข้าถ่ายตอนเป็นคนจากฟ้าก็มีนะ"

  "ฉันก็มีแปปนะเปิดกระเป๋าแปป"

รายค้นกระเป๋าเพื่อเอาโน็ตบุ้คออกมาให้คิรีดูแม่ของเธอเช่นกันเมื่อทั้งสองได้ดูก็ยิ้มกันหน้าบานเลยแต่ที่เป็นจุดสังเกตมากสุดคือชายที่ชื่อนอร์มคือเขาจะอยู่ทุกที่ที่แม่ของทั้งสองอยู่

  "อืม เขาดูเจ้าชู้ดีนะว่าใหม"

  "ข้าก็ว่าตามนั้น"

  "เห้ พวกเจ้าดูสนิทจนลืมว่าพวกข้าก็ยืนตรงนี้"

  "โทษทีคนไม่สำคัญก็เงี้ย"

  "เห้ นี้เจ้า"

  "เอาน่าคนเราก็ต่างมีหมาเป็นของตัวเองทั้งนั้น ใช่ใหม่คิรี"

  "ใช่อย่างที่เจ้าพูดรายา"

  "หึ สมัคคีซะไม่มีเลยนะ"

รายาพูดหยอกล้อโลอัคตามประสาวัยรุ่นที่อยู่วัยกำลังโต โลอัคมักจะอิจฉาคิรีที่สนิทกับรายามากกว่าสไปเดอร์มักงอลคิรีที่สนใจเขาน้อยลงจากเมื่อก่อน รายาที่ได้กลับมาจากที่ฝึกก็ถือโน๊ตบุ๊คและดูคริปของแม่เธอคาร่าแม้คริปจะซ้ำมาหลายครั้งก็ตามแต่เธอก็ดูมันเรื่อยๆเพราะคริปนี้คือสิ่งเดียวที่ทำให้เหมือนอยู่ใกล้แม่ แต่ก็ต้องหยุดเพราะโลอัควิ่งเล่นกับน้องสาวเขาทุคโลอัควิ่งมาชนรายาที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาแต่ก็ต้องพบสีหน้าแห้งความโกรธเคือง

  "รายาเจ้าเป็นอะไร"

  "ยังจะมาถามได้ เจ้าทำสิ่งสำคัญข้าตรง!!!"

  "เจ้าจะโมโหทำไมมันก็แค่โน็ตบุ้ค?"

  "แต่นี้มันคือชีวิตข้า"

  "อะไรเเค่อันนี้เรียกชีวิตเนี้ยนะ เอางี้ข้าขอโทษเจ้าแล้ว--"

  "ไม่ต้องข้าทำเอง เจ้าสร้างปัญหามาพอแล้ว!"

  "ของเเค่นี้เองพังไปมันจะตายรึไง"

  "หึ ตายสิเพราะเจ้าไม่เคยเสียสิ่งที่รักไปเจ้าจึงไม่เข้าใจไง"

  "อะไร เพื่อ"

  "เมื่อใดที่เจ้าเสียของรักไปเมื่อนั้นเจ้าจะรู้ถึงความรู้สึกนี้จำไว้"

  "เจ้าพูดงี้คือเจ้าจะไม่ยกโทษให้ข้าหรอ"

  "ใช่ เพราะเจ้าไม่มีวันเข้าในสิ่งที่ข้ากำลังบอก!! "

รายาหยิบโน้ตบุ้คที่พังขึ้นมาเพื่อเอาไปซ้อมที่เเล็บรายาพยายามซ้อมแต่น้ำตาทำให้เธอเคลียดมากจนไม่มีสมาธิแต่เธอก็ยังซ้อมต่อไป

ฃไม่นานโลอัคก็เดินมาเพื่ขอโทษกับสิ่งที่ทำไปเขารู้สึกผิดอย่างมากแต่ด้วยรายาเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แล้ว เธอก็ตะโกนใส่โลอัค

   "ออกไป!!!"

ทันใดนั้นประตูทุกบานก็แตกออกสร้างความตกใจให้ทั้งสองและคนรอบๆ รายาที่เห็นก็ไม่สนอะไรยังซ้อมของๆเธอต่อไปนอร์มที่เดินเข้ามาก็งงกับสิ่งที่เห็น

    "นี้เกิด อะไร ขึ้น เนี่ย"

    "รายาตะโกนออกมาแล้วทุกอย่างก็เป็นอย่างที่เห็น"

    "ห้ะ เกินคนแล้วอันนี้แล้วนั้นเธอทำไร"

    "อ๋อ ข้ากำลังตกปลาอยู่"

    "อะไร ฉันก็เห็นเธอซ้อมแล็ปท็อปอยู่"

    "อ้าวก็เห็นนี้แล้วถามทำไม โง่เปล่า"

    "ปากยังแจ่วเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน"

    "คนจะปากหมาก็หามาเหมือนเดิม"

    "อืมจ่ะ"

นอร์มซ้อมของให้กับรายาจนมันสำเร็จและกู้ข้อมูลทั้งหมดมาก่อนส่งให้รายา เมื่อเธอได้รับของก็ดีใจแต่ก็นั้นละนะ คนมันเคยปากแจ่วก็ยังเเจ่วเหมือนเดิม

     "ขอบคุณวันหลังไม่ต้อง"

     "เธอนี้น่าจับตีก้นสักทีสองทีนะเนี้ย ห้ะ!"

     "มาเถอะๆเหมือนกลัว แบร่"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***