บทที่2 ฝึกฝนและหลบหนี

รายาเริ่มการฝึกฝนทุกขั้นตอนเธอตั้งใจฝึกเพราะเพื่อในสักวันเธอจะได้ฆ่าเจ้าพวกนี้ เธอฝึกใช้ปืนและมีดอย่างเเข็งเเรงและมันก็ออกมาได้ดีทีเดียวระหว่างที่เธอฝึกซาช่าก็สอนความวิทยาศาสตร์ลงไปด้วยนอกจากเก่งการต่อสู้แล้วความรู้คือสิ่งสำคัญเช่นกัน รายาเรียนรู้ได้ดีทีเดียวไม่มีอะไรตกบกพร่องเลยสักนิด เวลาผ่านไปนานถึงสองปีที่เธอฝึกกับคลอสเเละซาช่ามานั้นส่งผลกับเธอดีที่เดียว รายาออกไปกินน้ำเพื่อดับกระหายจากการเหนื่อยมาอยู่ก็มีมีดมาทางเธอมือของรายานั้นไวจึงสามารถรับมันได้

"โว้!! ไม่เลวเลยทีเดียวสำหรับสองปี"

"แกเป็นใครแล้วต้องการอะไร" รายาโยนมีดคืน

"ฉันมองการฝึกของเธอมานานแล้ว ใช้ได้ทีเดียว" รับมีด

"ขอบใจ" ดื่มน้ำ

"เอาละ เธอชื่ออะไร"

"รายา เมดิสัน คุณละชื่ออะไร" ทิ้งขยะ

"ฉัน ไมล์ ศคอลอ เป็นผู้พันชื่อเธอคุ้นๆนะ" คิดอะไรสักอย่าง

"อืม ยินดีที่รู้จัก" เดินจากไป

"เดียวสิ รอฉันคิดก่อน" ดึงแขน

"ว่ามาสิ ฉันจะไปฝึกต่อ"

"ปีนี้เธออายุเท่าไร"

"15 ปี "

"อ่อไม่แปลกที่เขาให้ร่างเติบโตแค่นี้ เจอกันสอวทุ่ม"

รายาพยักหน้าก่อนเดินออกไปเธอนั้งอยู่ในห้องของเธอมองออกไปข้างนอกดูสิ่งต่างในโลกนอกอวกาศและเธอก็จะหยิบสร้อยที่แม่ของเธอถักด้วยมือของแม่เองว่าครอบครัวเธออยู่ใกล้เธอเสมอ เมื่อถึงเวลาที่ผู้พันนัดไว้เธอก็ออกไปตามที่เขานัดไว้

"ตรงเวลาใช้ได้" ยิ้มเจ้าเล่ห์

"ใหนว่ามาสิ ที่เรียกมาเนี้ย" กอดอก

"เธอคือลูกของคาร่าสินะ " นั้งลงที่เก้าอี้

"ใช่ ทำไม"

"ก็ไม่ไรหรอกแต่เธอรู้เหตุที่มาอยู่นี้รึเปล่า"

"เพราะแม่ฉันทรยศพวกเขา"

"ใช่ และตัวเธอมีสมองที่ฉลาดมากพวกนั้นเลยเอาเธอมา"

"อ่าห่ะ เข้าใจ"

"เอาละไม่ว่าไรหรอกนะเเต่จำไว้อย่าคิดจะหนี"

"เพราะอะไร"

"เพราะฉันจะตามล่าเธอพร้อมกับเจ้านั้นแน่" ยิ้มใส่

"ก็เอาสิดูสิว่าใครจะตาย"

"แล้วเรามาดูกัน" ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

รายายิ้มเล็กก่อนจะเดินออกไปเช่นกัน วันเวลาได้ผ่านไปยาวนานรายาได้ทำการฝึกฝนจนสำเร็จคลอสและซาช่าถูมใจในตัวเธอมาก ทั้งสามกอดกันราวกับว่านี้คือครอบครัวใหม่ของเธอ

"เด็กน้อยของฉันเธอเก่งมาก" ลูบหัวรายา

"ไม่เสียเเรงที่ฝึกมา" ตบไหล่เบาๆ

"ต้องขอบคุณพวกคุณมากในทุกเรื่อง" ยิ้มดีใจ

"เอาละอีกไม่นานเราจะถึงที่เเล้ว"

"เวลายาวนานใช้ได้"

"ดาวแพนดอร่าซึ่งมีสิ่งมีชีวิตแบบเธออยู่ด้วย"

"จริงหรอ"

"จริงจ้ะ แล้วนี้จ้ะฉันให้เธอ" หยิบของให้

"ในกระเป๋านี้คืออะไรหรอ" ค้นดูของในกระเป๋า

"มันคือโน็ตบุ้คของใช้ที่ซาร่าสอนเธอและของฉันในนั้น"

"เเละคริปของแม่เธอเมื่อครั้งเธอยังอยู่ที่นี้"

"หนูไม่รู้จะขอบคุณยังไงเลย" ยิ้มใส่

"คำขอบคุณคือ การที่เธอหนีออกไปจากที่นี้ได้โอเคใหม"

"โอเค หนูจะทำตาม" จับมือคลอสและซาช่า

"ของพวกนี้คือของขวัญที่ีดีที่สุด"

รายากอดทั้งสองเอาไว้เเน่นน้ำตาก็ไหลลงมาเองเพราะเธออยู่กับพวกเขามาหลายปีแต่อีกไม่นานก็จะพลากจากเพราะไม่รู้เมื่อไรที่จะได้พบกันอีก

"เอาละนี้คือสิ่งสุดท้ายที่เราจะมอบให้"

"ต่างหูวงใหญ่กับสร้อยปะคำงั้นหรอ"

"ใช่จ่ะนี้คือของแม่เธอตอนนี้เป็นของเธอแล้ว"

"ขอบคุณแต่ต่างหูเนี้ยคลอสคุณเจาะให้ที"

"ได้ ใหนก็จะจากละ"

คลอสใช้ต่างหูวงใหญ่เจาะที่หูเธอมันรู้สึกเจ็บแต่ก็พอทนเธอเจาะทั้ง2ข้าง เมื่อเวลาผ่านไปย่านก็จอดถึงดาวแพนดอรอทุกคนในค่ายนั้นต่างพากัน วุ่นวายกันหมดและนี้คืิอโอกาส

"ตอนนี้ละเด็กน้อยหนีไป"

"ขอบคุณ ไม่รู้จะเจอกันเมื่อไรเเต่รักษาตัวด้วย"

"อุปกรณ์ทุกอย่างมีในนั้นหมดนะ ระวังตัวด้วย"

"ได้ สัญญา" พยักหน้า

"ไปได้แล้ว เร็วตอนนี้"

รายารีบวิ่งออกไปขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายกันหมดตัวเธอหนีออกมาจนตอนนี้เธอมาเจอกับซากที่พักอาศัยของใครสักคนมันเหมือนเคยมีคนแต่ตอนนี้ไม่มีตัวของเธอรู้สึกว่าที่ตรงนี้ยังไงก็ดูไม่ปลอดภัยเธอเดินลึกเข้าไปอีกก็เจอกับคนไม้ขนาดใหญ่ที่ไหม้เกรียบแต่ยังเหลือไม้ไว้ใช้อยู่เธอจึงเลือกที่นี้เพราะดูปลอดภัยที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***