ตอนที่ 5

...

เธอลืมตาตื่นขึ้นจากความืด เพดานด้านบนดูคุ้นเลย เพดานห้องนอนของเธอนั้นเอง เธอสำรวจร่างกายของตัวเองก็พบว่าตอนนี้ถูกเปลี่ยนกลับมาอยู่ในชุดเดิมแล้ว และมือข้างที่เป็นแผลลึกก็ถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีดำ เมื่อขยับร่างกายก็ไม่รู้สึกเจ็บ

เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงและออกวิ่งลงไปชั้นล่างในทันที เมื่อความอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่สลบไปผุดขึ้นมา

!!!

เสียงเท้ากระทบพื้นเสียงดัง ก่อนจะค่อยๆ ลดระดับเสียงลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรทำเสียงดังไม่งั้นอาจจะโดนเอลฟ์ประเคนหมัดใส่ได้

เมื่อลงไปถึงชั้นล่างก็ไม่พบใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว เธอจึงเข้าไปดูที่ห้องต่างๆ นอกจากห้องนอนของสมาชิกแบล็กชาโดว์เพราะเข้าไม่ได้แต่ก็ไม่พบใครเลยสักคน

เธอจึงสรุปเอาว่าคนอื่นๆ อาจจะออกไปทำภารกิจก็ได้ ทำให้เธอตัดสินใจนั่งรอที่ห้องพัก ในมือกดเกมในสมาร์ทโฟนไปพรางๆ

...

"ตื่นได้สักที" เอลฟ์เป็นคนเอ่ยขึ้น

"หือ เธอเองเหรอ" เด็กสาวคนนั้นเอ่ย

"หึ แล้วคิดว่าใครล่ะยัยหนู" เอลฟ์เอ่ย

"คำถามแรกเธอเป็นใคร" เอลฟ์เอ่ยถาม

"ก็เป็นปีศาจที่ถูกจับไว้ใช้งานยังไงล่ะ" เด็กสาวตอบ

"จะตอบดีๆ มั้ย" เอลฟ์เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์

"ไม่" เด็กสาวเอ่ยพรางแลบลิ้นให้จนเอลฟ์แทบจะเข้าไปกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายแล้วหากไม่ถูกฮาจิเมะที่เอามาคว้าไหล่เอาไว้ซะก่อน

"ฉันจัดการเอง" ฮาจิเมะเอ่ยเสียงเรียบ

"พวกเราไม่มีเวลามาเล่นกับเธอ เธอมีสองทางเลือกคือบอกสิ่งที่จะทำให้เธอรอด หรือสองคือตายอยู่ที่นี่" ฮาจิเมะกล่าว

"เข้าใจแล้วหน่า ถามอะไรนะเมื่อกี้นี่อะ" เด็กสาวเอ่ย

"เธอเป็นใคร" ฮาจิเมะทวนคำถามอีกครั้ง

"ยูเมะ ไนท์แมส์ ร่างทดลองหมายเลข 99 ที่ครอบครองเลือดของปีศาจความฝันได้สำเร็จ" เด็กสาวกล่าว

"พวกนั้นทดลองไปทำไม" ฮาจิเมะถามต่อ

"ง่ายๆ เลยคือพวกนั้นต้องการพลังจากปีศาจความฝันนั้นแหละ" เด็กสาวตอบ

"รู้ดีจังนะ" เอลฟ์เอ่ย

"ก็แค่สิ่งที่พวกมันเคยพูดเอาไว้" เด็กสาวเอ่ย

"แล้วทำไมถึงไม่หนีออกมาล่ะ" ฮาจิเมะถาม

"ถ้าหนีออกมาก็โดนตามล่า แถมจะต้องหนีไปตลอด ถ้าถูกจับได้ก็อาจจะโดนฆ่า แบบนั้นพวกเธอจะหนีมั้ยล่ะ" เด็กสาวพูดออกมาอย่างเหลืออด

"จ้าๆ" เอลฟ์เอ่ย

"พวกเราจะเชื่อคำพูดของเธอได้ยังไง" ฮาจิเมะถาม

"แล้วแต่พวกเธออยู่แล้วนี่ว่าจะเชื่อหรือไม่ แต่เธอคนนั้นก็กำลังใช้เวทย์มนต์จับเท็จอยู่นี่" เด็กสาวกล่าว ก่อนจะหันไปหาฟุยุ

"เก่งใช้ได้นี่" ฮาจิเมะว่า

"ถ้าไม่เก่งก็คงตายไปตั้งแต่ตอนทดลองแล้ว" เด็กสาวว่า

"ช่วยเล่าเกี่ยวกับการทดลองนั้นหน่อยสิ" ฮาจิเมะเอ่ย

"ก็แค่การทดลองของคนบ้าที่อยากได้พลังของปีศาจแห่งความฝันจะได้ควบคุมปีศาจตนอื่นๆ ผ่านความฝัน ส่วนวิธีการทดลองก็แค่จับมนุษย์มาทดลองโดยการยัดผลึกเลือดของปีศาจความฝันเข้าไปในตัว ถ้าเข้ากันไม่ได้ก็แค่ร่างระเบิด ถ้ารอดก็อย่างที่เห็น" เด็กสาวอธิบายรวบรัด

"เธออยากทำอะไรหลังจากนี้" ฮาจิเมะถาม

"ไม่รู้สิ" เด็กสาวตอบ

"คำถามสุดท้าย เธออยากเข้าร่วมกับพวกเรามั้ย เพื่อทำลายดาร์กชาโดว์" ฮาจิเมะเอ่ยขึ้น

"เดี๋ยวเซโร่" เอลฟ์เอ่ยค้านขึ้น แต่ก็ต้องเงียบเมื่อฮาจิเมะหันไปจ้องด้วยสายตา

"ยังไงก็ได้ ขอแค่ไม่จับฉันขังเหมือนตอนนี้ก็พอ" เด็กสาวกล่าว

"หึ ก็เอาสิ จินสวมสร้อยคอให้เด็กคนนั้น" ฮาจิเมะสั่ง จินจึงรับสร้อยคอจากฟุยุที่ไม่เอ่ยอะไรออกมาเข้าไปสวมที่คอของเด็กสาว

"สร้อยคอนี้เธอจะเอาออกไม่ได้จนกว่าจะมีใครสักคนในพวกฉันถอดออกให้ และเธอจะไม่สามารถใช้พลังได้เต็มที่เมื่อสวมสร้อยคอเส้นนี้" ฮาจิเมะกล่าวอธิบาย

"อืม เข้าใจแล้ว งั้นก็ปล่อยฉันได้แล้วใช่มั้ยล่ะ" เด็กสาวเอ่ย

"ฟุยุฝากเด็กคนนั้นด้วย" ฮาจิเมะเอ่ย ก่อนจะเดินหายไปในเงา

"อืม" ฟุยุเอ่ย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูกรงเพื่อเข้าไปปลดโซ่ตรวนที่พันธนาการเด็กสาวเอาไว้

"ชื่ออะไรล่ะจ๊ะ" ฟุยุเอ่ยถามเด็กสาวตรงหน้า

"ยูเมะ ไนท์แมส์" เด็กสาวตอบ

"ยูเมะสินะจ๊ะ" ฟุยุเอ่ยถามเด็กสาว

"อืม" ยูเมะตอบ ก่อนที่เครื่องพันธนาการจะถูกปลดออกจนหมด

"พี่ขอเลือดของเธอไปตรวจหน่อยก็แล้วกันนะ" ฟุยุเอ่ยขอ ก่อนจะหยิบเข็มฉีดยามาเจาะเลือดของยูเมะเก็บไว้ในกล่องสี่เหลี่ยมใสที่ดีดนิ้วเรียกออกมา

"งั้นพี่จะพาเธอไปพักที่ห้องของเธอก่อนก็แล้วกันนะ เธอจะได้พักผ่อน" ฟุยุกล่าว

"อืม" ยูเมะเอ่ย ก่อนที่ฟุยุจะเดินนำเด็กสาวขึ้นบันไดไป จนกระทั่งเห็นเพดานที่ราวกับแอ่งนำ้ที่ลอยอยู่บนอากาศ เธอทั้งคู่เดินทะลุมันขึ้นไปก่อนจะมาโผล่ที่ห้องๆ หนึ่ง

ฟุยุเดินไปเดินประตูและเรียกให้ยูเมะเดินตามออกไปก็พบกับทางเชื่อมที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า พวกเธอทั้งสองเดินผ่านทางเดินเมื่อไปยังห้องพักที่สุดทางเดิน

...

เมื่อประตูเปิดออกเธอที่กำลังนั่งเล่นเกมอย่างใจจดใจจ่อก็รีบหันไปมองทางประตูที่ถูกเปิดเข้ามา

เธอเห็นคุณฟุยุที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับเด็กสาวที่เธอจำได้ว่าเคยสู้ด้วยก่อนหน้านั้น เธอคนนั้นเดินตามหลังคุณฟุยุด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"โซระ" คุณฟุยุเอ่ยเรียกชื่อเธอ

"คะ?" เธอร้องถาม

"พี่ฝากเธอพายูเมะไปเลือกห้องที่เหลือด้านบนหน่อยนะ ชั้นเดียวกับห้องของเธอน่ะ" คุณฟุยุเอ่ยร้องขอ เธอจึงพยักหน้ารับ

"ค่ะ"

"ขอบคุณนะ ยูเมะจะมาทำงานตั้งแต่วันนี้ สนิทกันไว้นะ" คุณฟุยุกล่าว ก่อนจะเดินไปยังประตูร้าน

"ค่ะ"

"งั้นพวกเราไปกันเถอะ" เธอเอ่ยกับเด็กสาวที่ถูกเรียกว่า 'ยูเมะ' ก่อนจะนำขึ้นบันไดไปยังชั้นสามของแบล็คชาโดว์แห่งนี้

"นี่" ยูเมะเอ่ยเรียกสั้นๆ ด้วยนำ้เสียงที่ดูร่าเริง

"อะไร" เธอถาม

"เป็นครึ่งปีศาจสินะ" ยูเมะเอ่ยถาม

"อืม" เธอตอบ

"แล้วเป็นปีศาจอะไรล่ะ" ยูเมะถามต่อ

"แค่ปีศาจเงาน่ะ" เธอตอบสั้นๆ โดยไม่บอกความจริงว่าเธอนั้นเป็นผู้สืบสายเลือดของปีศาจผู้กลืนกินที่เป็นศัตรูกับปีศาจทั้งหลาย

"โกหก" ยูเมะเอ่ย นั้นทำให้เธอต้องหยุดและหันมาจ้องยูเมะ

"หือ" เธอเอ่ย เพราะสิ่งที่พูดไปมันคือความจริง แต่เป็นเพียงแค่ครึ่งเดียว

"ฉันรู้ว่าสายเลือดของเธอคืออะไร และเราต่างก็เหมือนกัน" ยูเมะกล่าว

"ไม่รู้สิ ถ้าเธอว่าอย่างงั้นก็คงเหมือนล่ะมั้ง ไปกันต่อเถอะ" เธอกล่าวก่อนจะบอกให้ยูเมะเดินตามขึ้นไปต่อ

"มาถึงแล้ว" เธอเอ่ยเมื่อเดินมาถึงชั้นสามของแบล็คชาโดว์แล้ว

"ห้องที่ไม่มีชื่อสลักเธอเลือกได้เลย" เธอบอกกับอีกคน ที่ยังจ้องเธออยู่

"อืม" ยูเมะเอ่ย ก่อนจะเดินไปเลือกห้องที่อยู่ตรงข้ามเธอ

บานประตูเกิดรอยไหม้ปรากฏชื่อขึ้นบนบานประตูเป็นคำว่า 'ยูเมะ'

"แล้วยังไงต่อ" ยูเมะที่ยังคงจับลูกบิดประตูอยู่หันมามองเธอด้วยใบหน้าที่ฉายแววเจ้าเล่ห์

"ไม่รู้สิ เธอน่าจะพักอยู่ที่ห้องไปก่อน" เธอเสนอ

"แล้วเธอล่ะ" ยูเมะเอ่ยถามเธอ และจ้องมาไม่วางตา

"ฉันจะลงไปด้านล่างเผื่อมีอะไรให้ทำน่ะ" เธอบอก ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับ

"งั้นฉันไปด้วยสิ" ยูเมะเอ่ย

"ไม่พักเหรอ" เธอถาม

"ไม่จำเป็นหรอก" ยูเมะตอบ ก่อนที่เธอทั้งคู่จะเดินลงบันไดไปชั้นล่าง ไม่มีใครอยู่ที่ห้องพัก เธอจึงเปิดประตูร้านเข้าไปก็พบว่าตอนนี้ร้านกำลังเปิดให้บริการอยู่ มีลูกค้านั่งอยู่เพียงสองโต๊ะ คุณฟุยุนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ที่กำลังเขียนบางอย่างลงในสมุดเล่มหนา และที่ขาดไม่ได้เลยคือคุณเอลฟ์ที่ยืนอยู่ข้างประตูที่เธอเปิดกำลังส่งสายตาคมกรีบมาให้

"มาได้สักทีนะ มาประจำที่ได้แล้ว ส่วนยัยเด็กใหม่นั้นไปหาฟุยุมิซัง" เอลฟ์กล่าวออกมาทันทีที่เธอหันไปสบตา เธอจึงรีบเดินไปยืนอยู่ข้างเคาน์เตอร์

ส่วนยูเมะก็เดินเข้าไปหาคุณฟุยุที่หันมาหาพอดี ทั้งคู่คุยอะไรกันสักพักก่อนที่คุณฟุยุจะสอนยูเมะเกี่ยวกับการทำงานที่เคาน์เตอร์

"มัวยืนอยู่ตรงนั้นทำไม รีบเข้าไปยกออเดอร์ในครัวมาเสิร์ฟได้แล้ว" คุณเอลฟ์ตะคอกสั่งเมื่อเห็นเธอยืนดูคุณฟุยุสอนงานยูเมะอยู่ ทำให้เธอต้องรีบเดินเข้าไปในครัวอย่างเร่งรีบการที่จะโดนเอลฟ์ประเคนหมัด

"นี่ของโต๊ะหมายเลข 7 นะ ช่วยยกไปให้หน่อยนะเจ้าหนู" คุณจินยกถังขนาดใหญ่ด้วยมือข้างเดียวมาให้เธอ ก่อนที่เธอจะใช้แขนทั้งสองโอบรับมันเพราะขนาดที่ใหญ่

"ไหวมั้ย" คุณจินถาม

"อืม" เธอตอบสั้นๆ ก่อนจะอุ้มถังไม้ออกจากห้องครัวไป และตรงไปยังโต๊ะที่มีหมายเลข 7 ติดเอาไว้ที่ขอบโต๊ะ เธอวางมันไว้กลางโต๊ะ ก่อนจะก้าวออกไปแต่กลับโดนปีศาจโต๊ะหมายเลข 7 เรียกเอาไว้ก่อน

"ยัยหนู" ปีศาจหัววัวเอ่ยเรียก

"..." เธอทำเพียงหันไปมองหน้าคนเรียกเงียบๆ

"..." เหล่าปีศาจต่างมองเธอกลับด้วยสีหน้าที่จ้องจะจับเธอกินเดี๋ยวนี้

"มีอะไรกับพนักงงานของเรารึเปล่า" เอลฟ์ยืนอยู่ด้านหลังของเธอเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เอ่ยขึ้นมา ทำให้เธอต้องหันไปมองอัตโนมัติ

"ปะ เปล่าครับ แค่อยากจะถามว่า...เป็นพนักงานใหม่รึเปล่า แค่นั้นแหละครับ" ปีศาจตนหนึ่งในกลุ่มกล่าวเสียงดังฟังชัด

"ถ้าจะถามก็เลิกทำหน้าน่ากลัวได้แล้ว" เอลฟ์เอ่ยเตือนนั้นทำให้เหล่าปีศาจที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหมายเลข 7 ซึมไปเลย

"ยัยเด็กนี่เป็นพนักงานใหม่ที่เข้ามาทำงานตั้งแต่วันนี้ ชื่อ 'โซล' " เอลฟ์เอ่ยแนะนำตัว แม้ว่าจะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแนะนำชื่อที่แต่งขึ้นมาแทนชื่อของเธออย่างโซระ

"กลับไปยืนข้างเคาน์เตอร์ได้แล้วยัยหนู" เอลฟ์หันมาบอกเธอด้วยนำ้เสียงแข็ง ทำให้เธอต้องกลับไปยืนข้างเคาน์เตอร์อย่างช่วยไม่ได้

"พอทำไหวมั้ยจ๊ะ" คุณฟุยุเอ่ยถามพรางยิ้มอย่างเป็นมิตรมาให้ คุณฟุยุยืนอยู่ข้างๆ ยูเมะที่กำลังนั่งจ้องมองหน้าสมุดหนาที่เขียนบางอย่างเต็มครึ่งหน้าไปแล้ว

"ค่ะ" เธอตอบ

"ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามได้เลยนะจ๊ะ" คุณฟุยุบอก

"ค่ะ"

"งั้นพยายามเข้านะ พวกเด็กๆ" คุณฟุยุว่า ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ที่อยู่ระหว่างเธอกับยูเมะ

"ค่ะ!" เธอและยูเมะเอ่ยพร้อมกัน ก่อนจะกลับไปตั้งหน้าตั้งตากับการทำงานที่ได้รับมา

ผ่านไปสักระยะลูกค้าปีศาจภายในร้านค่อยทยอยกันออกจากร้านไป แต่ก็ยังคงมีลูกค้าที่เข้ามาอยู่เรื่อยๆ ไม่ขาดสาย ภายในร้านยังคงเต็มไปด้วยเสียงเอะอะโวยวายของเหล่าปีศาจที่ดื่มเหล้าจนเมาแอ๋

"ที่นี่เปิดร้านช่วงไหนเหรอคะ" เธอถาม เพราะที่นี่มีแต่ตอนกลางคืนเพียงเท่านั้น ไม่มีตอนเช้าเหมือนอย่างโลกมนุษย์

"อืม นั้นสินะ พวกเราเปิดร้านในตอนที่อยากจะเปิดน่ะ"คุณฟุยุว่า

"แล้วพวกเขารู้เวลาเปิดร้านได้ยังไงเหรอคะ" เธอถามเพราะรู้สึกสงสัย

"พวกเขารู้จากโปสเตอร์ในเมืองที่จะบอกเวลาเปิดหรือปิดน่ะ" คุณฟุยุอธิบาย

"อย่างงั้นเหรอคะ" เธอพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ

!

ก่อนที่ประตูหน้าร้านจะเปิดขึ้น ปรากฏร่างเล็กในผ้าคลุมสีฟ้าอ่อนอยู่ด้านหลังบานประตูที่เปิดออก

"ยินดีต้อนรับค่ะ" เธอเอ่ยถามที่คุณฟุยุบอก ก่อนที่เอลฟ์จะเดินเข้าไปหาคนมาใหม่เพื่อนำทางไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่

"ผ้าคลุมนั้นดูเป็นเอกลักษณ์ดีนะ" ยูเมะเอ่ย

"นั้นสินะจ๊ะ" คุณฟุยุเห็นด้วย

"ดูไม่เหมือนปีศาจเลย" เธอเอ่ยขึ้นมา

"ทำไมล่ะจ๊ะ" คุณฟุยุหันมาถาม

"ปกติแล้วปีศาจทุกตนจะมีออร่าสีดำแผ่ออกมา แต่คนนั้นกลับมีออร่าสีขาวของมนุษย์ปนกับสีฟ้าอ่อนที่น่าจะเป็นออร่าของปีศาจที่ทำสัญญาเอาไว้" เธออธิบายสิ่งที่เห็นและเข้าใจให้ทั้งสองฟัง

"เธอมองเห็นไอปีศาจได้งั้นเหรอ" คุณฟุยุหันมามองเธออย่างสงสัย

"อืม" เธอพยักหน้า

"โห แล้วของพี่ล่ะ" คุณฟุยุชี้ตัวเองพรางถามอย่างสนใจ

"สีขาวที่ปนกับสีม่วงน่ะ สีม่วงคืออะไร" เธอตอบ

"นั้นสินะ คงเป็นแม่มดล่ะมั้งนะ" คุณฟุยุว่า

"คุณฟุยุใช้เวทมนต์ได้ด้วยเหรอคะ" เธอถามอย่างอยากรู้

"ได้สิจ๊ะ ดูนี่นะ" คุณฟุยุเอ่ย ก่อนจะดีดนิ้วทีหนึ่งก็เกิดละอองสีม่วงกลางอากาศ ปรากฏหนังสือเล่มหนาตกลงมากลางอากาศใส่มือของคุณฟุยุ

"ว้าววว" เธอร้อง ตาลุกวาวอย่างตื่นเต้น

"เฮ้ยไอ่หนูไปส่งออเดออร์ออกมาเสิร์ฟได้แล้ว" ก่อนที่บทสนธนาจะถูกตัดจบลงด้วยฝีมือของเอลฟ์ที่เข้ามาลากเธอเข้าไปในครัว เพื่อไปยกจานอาหารหอมกรุ่นออกมาเสิร์ฟให้โต๊ะหมายเลข 4 ซึ่งเป็นโต๊ะของคนร่างเล็กภายใต้ผ้าคลุมสีฟ้าอ่อน

"ทานให้อร่อยนะคะ" เธอเอ่ย

"ขอบใจ" เสียงของเด็กสาวดังลอดออกมาจากใต้ผ้าคลุม

"อืม" เธอเอ่ยก่อนจะกลับไปยืนที่เดิม

"เฮ้ย เจ้าหนูทานแค่นั้นจะพอเหรอ" ปีศาจโต๊ะที่สามหันหลังมาพูดคุยพรางหัวเราะกับเด็กสาวภายใต้ผ้าคลุมที่กำลังใช้มีดตัดชิ้นเนื้อ

"..."เด็กสาวไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงตัดชิ้นเนื้อต่อไป

"เฮ้ยพวกข้าพูดกับแกอยู่นะโว้ย" ปีศาจอีกตนที่ดูท่าทางจะเมาเต็มทีแล้วเอ่ยขึ้นเสียงดัง

"ฉันไม่อยากพูดด้วยนี่" เด็กสาวเอ่ย

"หน๊อยยย" ปีศาจที่กำลังเมาลุกขึ้นจากเก้าอี้เอื้อมมือมากระชากผ้าคลุมของเด็กสาวและยกร่างนั้นขึ้น

"ถ้าจะทะเลาะกันก็ออกไปข้างนอก" เอลฟ์เดินเข้าไปเตือนปีศาจตนที่กำลังยกร่างเด็กสาว ก่อนที่มันจะวางร่างของเด็กสาวลงเมื่อเห็นสายตาที่ดูไม่สบอารมณ์ของเอลฟ์

"ก็ได้" ปีศาจตนนั้นยอมรามือและกลับไปนั่งตามเดิม

"หึ" เด็กสาวครางในลำคออย่างเย้ยหยัน

"จะเอาเหรอ!" เมื่อปีศาจตนนั้นได้ยินก็หันกลับมาแยกเขี้ยวใส่

"ก็มาสิ" เด็กสาวเอ่ยท้าทายเสียงเรียบ

"แบบนั้นจะไม่เป็นไรเหรอคะ" เธอเอ่ยถามคุณฟุยุที่ดูไม่ได้กังวลใดๆ แต่กลับดูสนอกสนใจซะมากกว่า

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ มันเป็นกฎของที่นี่ว่าใครต้องการมีทะเลาะกันให้ออกไปทะเลาะกันที่ลานหน้าร้านน่ะ" คุณฟุยุอธิบาย

"รู้สึกรางไม่ดียังไงไม่รู้นะคะ" เธอกล่าว เพราะเธอเห็นไอสีดำที่เข้มกว่าปกติจากตัวปีศาจที่เมาตนนั้น

"คงไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เดี๋ยวเอลฟ์เค้าจัดการเอง" คุณฟุยุว่า

หลังจากที่เด็กสาวเอ่ยท้าทายก็เป็นหน้าที่ของเอลฟ์ที่ต้องพาทั้งคู่ออกไปนอกร้าน ปีศาจและเด็กสาวยืนประชันกันด้วยสายตา ก่อนที่เอลฟ์จะกลางบาเรียล้อมรอบทั้งสองเอาไว้เพื่อกันไม่ให้เกิดความเสียหาย

"เรียบร้อยแล้วจะสู้กันก็เชิญเลย" เอลฟ์ตะโกนเสียงเรียบบอกให้สิ่งมีชีวิตด้านในให้รับรู้

เมื่อได้สัญญาณเจ้าปีศาจก็พุ่งเข้าโจมตีด้วยขวานยักษ์ในทันที เด็กสาวถอดผ้าคลุมสีฟ้าอ่อนทิ้ง เผยให้เห็นชุดของผู้พิทักษ์สีขาวที่ปรากฏแก่สายตาสร้างความเกลียดให้กับปีศาจตรงหน้า เส้นผมสีฟ้าอ่อนและนัยน์ตาสีเหลืองอำพัน เด็กสาวชักดาบข้างกายออกมา ก่อนจะถูกใช้ป้องกันขวานที่พุ่งเข้ามาจนขวานด้ามใหญ่กลายเป็นนำ้แข็งและแตกสลายล่วงลงบนพื้น

"หน๊อย!" ปีศาจร้องอย่างไม่พอใจที่ขวานด้ามยักษ์ของตนถูกทำลายได้ง่ายๆ

"ได้แค่นี้เองเหรอ" เด็กสาวเอ่ยอย่างเย้อหยัน

"แกตายไอ่ผู้พิทักษ์!!!!" เจ้าปีศาจพุ่งตรงหข้าโจมตีอีกครั้งหวังจะใช้มืออันใหญ่ยักษ์ของตนทุบเด็กสาว แต่ก็ไม่ได้ผลเมื่ออีกคนหลบได้อย่างง่ายๆ และใช้ดาบเฉือนขาของปีศาจ รอยเฉือนนั้นค่อยๆ เกิดไอความเย็นที่ก่อตัวเป็นนำ้แข็งที่รามไปทั่วทั้งขา จนปีศาจตนนั้นต้องรีบทุบนำ้แข็งนั้นก่อนที่มันจะแช่แข็งขาไปทั้งขา แต่ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เด็กสาวกระโดดพุ่งลงมาตัดแขน

!

ปีศาจคว้าร่างของเด็กสาวเอาไว้ทันที คนถูกจับไม่มีทีท่าว่าจะดิ้น แต่กลัจ้องเขม็งไปที่ปีศาจ

"ปลดผนึกด้วยเลือดของข้า" เด็กสาวเอ่นขึ้น ก่อนจะกัดริมฝีปากของตัวเองจนเลือดออก

มือที่จับร่างของเด็กสาวเอาไว้ถูกแช่แข็งจากความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากร่างของเด็กสาว

"แตกสลาย" เด็กสาวเอ่ย ก่อนที่มือที่ถูกแช่แข็งจะแตกสลาย ทำให้เด็กสาวเป็นอิสระจากการถูกจับ

!

เสียงหอนดังขึ้นพร้อมกับปรากฏร่างของหมาป่าตัวใหญ่ที่มีขนสีฟ้าอ่อนดูสง่างามพุ่งเข้าฉีกกระชากร่างของปีศาจ จนล้มลงกองกับพื้น

"แค่นี้เองเหรอ" เด็กสาวเอ่ยอย่างผิดหวัง ก่อนจะก้าวเดินไปหาเอลฟ์

ตึก...ตึก...ตึก

"อ๊ากกกกก" จู่ๆ เจ้าปีศาจก็ร้องอย่างเจ็บปวดขึ้น ทำให้เด็กสาวและคนอื่นๆ หันไปมองเป็นตาเดียวกัน

ร่างของปีศาจที่ถูกฉีกกระชากร่างกลับฟื้นฟูให้เหมือนอย่างเดิม แถมยังกลายพันธุ์จนไม่เหลือรูปร่างเดิม กลายเป็นก้อนสีดำที่มีรูปร่างแปลกๆ

"อะไรน่ะ" เด็กสาวเอ่ย

"นั้นมัน...ไรวะน่ะ" เอลฟ์ร้อง ก่อนจะวางมือแหวกบาเรียออกเพื่อให้เด็กสาวรีบออกมา

"รีบออกมาเดี๋ยวนี้เลย!" เอลฟ์ร้องตะโกนบอก

!

ก้อนสีดำพุ่งตรงตรงมาคว้าร่างของเด็กสาวไป

"บ้าเฮ้ย ทำไมถึงเจออะไรแปลกๆ นี่ตลอดเลยนะ" เอลฟ์สบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนออกมาและกดมันสักสองสามครั้ง

หนึ่งนาทีหลังจากนั้นคุณอาจิเมะ คุณและเธอกับยูเมะที่ถูกลากออกมาด้วยกัน ก็เห็นเอลฟ์ที่กำลังทำหน้าเครียด

"เกิดอะไรขึ้น" จินเป็นคนเอ่ยถามก่อน

"ก็ดูสิ" เอลฟ์เอ่ยพรางชี้ไปยังเจ้าก้อนสีดำและเด็กสาวที่กำลังถูกจับอยู่

"เจ้านั้นมีสีแบบเดียวกับยูเมะก่อนหน้านั้นเลย" เธอหันไปบอกกับคุณจิน

"อืม ใช่ ให้ความรู้สึกขยะแขยงจริงๆ" ยูเมะเอ่ยด้วยนำ้เสียงลังเกลียดเจ้าก้อนสีดำ

"ให้ตายเถอะ ยังต้องเจอมันอีกเหรอ" จินเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ

"รีบจัดการมัน" ฮาจิเมะเอ่ยขึ้น ทำให้คนทั้งหมดเงียบกันในทันทีและเปลี่ยนเป็นโหมดจริงจังทันตาเห็น

"เอลฟ์เฝ้าประตู จิน โซระ ยูเมะตามฉันเข้าไปด้านใน" ฮาจิเมะกล่าว สร้างความไม่พอใจให้กับเอลฟ์

"ทำไมเอาเจ้าพวกเด็กไปด้วยล่ะ" เอลฟ์เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

"เจ้าเด็กพวกนี้น่าจะมีประโยชน์ ส่วนเธอเฝ้าประตู หากมีอะไรเกิดขึ้นจะได้ไปแจ้งฟุยุหรือคาริน" ฮาจิเมะกล่าว นั้นทำให้เอลฟ์พยักหน้าตกลงอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

"พวกที่เหลือตามมา" ฮาจิเมะสั่งเสียงแข็ง ก่อนที่พวกเธอจะเข้าไปในม่านเวทย์

"จินเริ่มก่อนเลย" ฮาจิเมะเอ่ย ก่อนที่คนถูกเรียกชื่อจะวิ่งตรงเข้าไปหาร่างก้อนสีดำนั้นโดยหลบการโจมตีไปด้วยราวกับกำลังสนุกไปกับมัน

"พวกแกทำอะไรได้บ้าง" ฮาจิเมะเอ่ยขณะที่กำลังจ้องมองจินที่เข้าไปห้ำหั่นกับเจ้าก้อนสีดำที่กำลังจับร่างของเด็กสาวผมฟ้าอ่อนเอาไว้

"ฉันควบคุมความฝันได้ แต่ต้องใช้เวลาหน่อยเพราะมันต้องใช้พลังมาก" ยูเมะตอบห้วนๆ

"งั้นก็ทำสิ่งที่เธอทำได้ไป" ฮาจิเมะเอ่ย ก่อนจะหันมาทางเธอ "ส่วนเธอค่อยป้องกันยัยนี้เอาไว้ จนกว่าพลังของยัยนี้จะใช้ได้ แล้วเมื่อถึงเวลาสำคัญ แกจะต้องทำอะไรบางอย่างกับเจ้าก้อนสีดำนั้น เข้าใจมั้ย" ฮาจิเมะอธิบายแผนและเอ่ยถามถึงความพร้อม

"อืม!" เธอทั้งสองตอบ ก่อนที่ฮาจิเมะจะหายไปในทันทีที่พูดจบ

"ขอยืมดาบหน่อย" ยูเมะเอ่ย

"อืม" เธอยื่นดาบของตัวเองส่งให้ยูเมะ ก่อนที่ยูเมะจะใช้มันเฉือนเข้าที่ฝ่ามือ หยดเลือดไหลออกมา ยูเมะใช้เลือดที่ไหลทะลักออกมานั้นวาดวงเวทย์บางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ

เมื่อวงแหวนถูกวาดจนเสร็จแล้ว ยูเมะก็วางฝ่ามือลงกลางวงเวทย์นั้นทันที เกิดแสงสีม่วงพุ่งขึ้นมา และค่อยๆ ขยายอาณาเขตให้กว้างขึ้นเรื่อยๆ อย่างเห็นได้ชัด

ส่วนทางด้านผู้ใหญ่ จินได้เข้าซัดเจ้าก้อนดำนั้นไปหลายหมัด แต่กลับไม่สะทกสะท้าน ฮาจิเมะที่จู่ๆ ก็โผล่มาได้ใช้ดาบสีดำคมเดียวฟาดฟันเจ้าก้อนสีดำจนก้อนเป็นชิ้นๆ แต่พวกมันก็กลับคืนสภาพได้ในไม่ช้า

"ท่าทางจะเล่นยากแล้วล่ะ" จินเอ่ย พรางหัวเราะ

"หึ นี่แค่ถ่วงเวลาไว้ให้เด็กพวกนั้นได้แสดงฝีมือเท่านั้นแหละ แค่เอาเลือดชโลมดาบแล้วยัดปากเจ้าก้อนพิลึกนั้นก็เสร็จแล้ว" ฮาจิเมะกล่าวราวกับเรื่องตรงหน้าเป็นแค่เรื่องง่ายๆ

"จ้าๆ" จินเอ่ย ก่อนจะหันไปตั้งหน้าตั้งตาจัดการกับเจ้าก้อนสีดำพิลึกนั้น

"ท่าทางจะยาวนะ" เธอเอ่ย

"แน่แหละ" ยูเมะตอบ

"ฉันควรไปช่วยพวกเขาดีมั้ย ถ้าใช้เลือดนี่ล่ะก็" เธอเอ่ย

"ไม่ได้หรอก เลือดของเธอทำได้แค่ทำให้มันแสบร้อน หากจะจัดการก็ต้องให้เลือดสัมผัสกับตัวผลึกต้นเหตุนั้นให้ได้ ก็แค่นั้น" ยูเมะกล่าวในสิ่งที่ตนเองคาดเดาเอาไว้

"แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ" เธอถาม

"อยู่นิ่งๆ ไป แล้วรอจนกว่าอาณาเขตพลังของฉันจะกว้างพอให้ควบคุมปีศาจให้หยุดนิ่งได้ แล้วใช้จังหวะนั้นทำลายผลึกต้นเหตุ" ยูเมะกล่าว ก่อนจะทุ้มพลังเข้าไปอีก

"เอาเลือดฉันไปเสริมมั้ย" เธอถามอีกคน

"ไม่ล่ะ เลือดของเธอมันจะทำลายพลังของฉัน" ยูเมะกล่าว

"เข้าใจแล้ว" เธอเอ่ย ก่อนจะเดินเข้าไปด้านหลังของยูเมะ และใช้มีดที่ปกมาด้วยกรีดฝ่ามือของตัวเอง

"จะทำอะไร ฉันก็บอกไปแล้วนี่ ว่ามันจะทำลายพลังของฉัน" ยูเมะร้องบอกอย่างตกใจ

"..." เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา และวางฝ่ามือลงบนบ่าของคนตรงหน้าที่แสดงสีหน้าตกตะลึงทันที

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

จู่ๆ ยูเมะก็รับรู้ถึงพลังบางอย่างที่มากเกินไปกำลังแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายและกำลังผสานกับพลังของเธอ

'พลังของใคร' ยูเมะคิด

ก่อนที่อาณาเขตของพลังจะกว้างขึ้นอย่างรวดเร็ว และเป็นจังหวะเดียวที่ฮาจิเมะพยักหน้าให้จินเป็นสัญญาณให้จินรีบเข้าไปจับร่างของปีศาจเขวี้ยงเข้าไปด้านในอาณาเขตของพลังความฝัน

ร่างของปีศาจล้มลงกองกับพื้นอย่างไม่ได้สติทันทีที่ร่างตกลงบนพื้น ยูเมะเองก็เช่นกัน เธอจึงจัดวางทางให้ยูเมะนอนได้สบายขึ้น

"โซระตาเธอแล้ว" ฮาจิเมะเอ่ย เธอจึงสาวเท้าเดินเข้าไปหาร่างปีศาจที่ถูกคุณจินพลิกให้หันหน้ามา เธอกรีดมือที่แผลสมานแล้ว คุณจินง้างปากของเจ้าปีศาจที่หลับปุ๋ยไว้รอ เธอหยดเลือดใส่ปากที่อ้างของมันทีละหยด

!!

งับ

จู่ๆ ปีศาจที่นอนหลับอยู่นั้นก็พุ่งขึ้นมางับแขนของเธอจนขาด สร้างความตกใจให้กับพวกเธอ เมื่อแขนขาดสะบั้นเจ้าปีศาจที่ดื่มเลือดไปก็ชักเกร็งจนกระทั่งสำลักเลือดของมันออกมา

"เรียบร้อยสักที" จินเอ่ย ก่อนจะดึงร่างของเด็กสาวผมสีฟ้าอ่อนออกจากก้อนสีดำ

"ขอบคุณ" เด็กสาวเอ่ย พรางปัดเมือกสีดำออกจากตัว

"ไปอาบนำ้ที่ร้านของเราก่อนมั้ยเจ้าหนู" คุณจินเอ่ย

"อืม" เด็กสาวตอบสั้นๆ ก่อนจะทำท่าตกใจ คุณจินที่มองตามสายตาของเด็กสาวก็ต้องเบิกตากว้างและรีบพุ่งเข้ามาแบกร่างของเธอทันที เมื่อแขนข้างที่ถูกกัดจนขาดกลับไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาได้ ที่หมายคือห้องวิจัย

"เจ้าหนูปลอดภัยมั้ย" จินเอ่ยถาม

"ตอนนี้ยังปลอดภัย คงต้องรอให้ฟื้นพลังก่อนถึงจะฟื้นฟูแขนกลับมาได้" ฟุยุกล่าว

"ค่อยยังชั่ว" จินเอ่ย

"แล้วทำไมคุณวูฟไอซ์ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ" ฟุยุหันไปถามเด็กสาวผมสีฟ้าอ่อนเป็นเอกลักษณ์

"เรื่องนั้นขอคุยเป็นการส่วนตัวค่ะ" เด็กสาวกล่าว

"งั้นก็ได้จ๊ะ" ฟุยุอนุญาต

"งั้นฟุยุจังไปคุยกับเด็กคนนี่ก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันดูอาการเจ้าหนูให้เอง" จินเสนอตัว

"งั้นก็ได้จ๊ะ ไปกันเถอะนะ" ฟุยุผายมือไปทางประตู ก่อนจะนำไปยังห้องพักเพื่อใช้พูดคุย

"งั้นพี่ของแนะนำตัวก่อนนะจ๊ะ พี่ฟุยุ เธอคงเคยเห็นพี่มาก่อนแล้ว" ฟุยุแนะนำตัว

"ค่ะ ลูกศิษย์ของแม่มดสติเฟื่อง ส่วนฉันเรเชล ตระกูลคุณคงจะรู้อยู่แล้ว" เด็กสาวกล่าว

"จ๊ะ แล้วมาที่นี่ต้องมีอะไรใช่มั้ยจ๊ะ" ฟุยุถาม

"ค่ะ ฉันออกจากตระกูลมา ระหว่างทางมีคนแนะนำมาเลยมาที่นี่ค่ะ" เรเชลกล่าว

"คนแนะนำเหรอจ๊ะ?" ฟุยุถามยำ้

"ค่ะ พ่อบ้านปีศาจ 'คริส'" เรเชลเอ่ยนามของคนที่นำเธอมาที่นี่ นั้นทำเอาคนที่นั่งตรงหน้ายิ้มออกมา

"ฝีมือท่านอาจารย์สินะ เธออยากทำงานที่นี่ใช้มั้ยจ๊ะ" ฟุยุเอ่ย

"งั้นพวกเธอไปพักกันก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันเผ้าดูอาการเอง" จินบอกกับคนในห้อง ถึงไม่บอกอย่างงั้นฮาจิเมะก็เดินออกจากห้องไปคนแรก

"ฉันเผ้าไม่ดีกว่าเหรอ"เอลฟ์เสนอ เพราะตัวเธอไม่ได้ทำอะไรเลย

"ไม่เป็นไรหรอก แต่ฝากจัดการเศษซากข้างออกที" จินเอ่ย

"หึ ว่าแล้ว เออๆ เดี๋ยวจัดการให้" เอลฟ์กล่าวราวกับรู้อยู่แล้ว

"ขอบใจจ้า" จินเอ่ย ก่อนจะหันไปหายูเมะที่ยืนอยู่ข้างเธอ

"แล้วเธอไม่ไปพักเหรอ" จินเอ่ยถาม

"ไป ขอคืนของที่ยืมมาก่อนแล้วจะไป" ยูเมะเอ่ย ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกันใบหน้าของโซระที่นอนไม่ได้สติอยู่ ก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงที่ริมฝีปากของคนที่นอนหลับใหล

"เฮ้ยๆๆๆๆ" จินร้องอย่างตกใจกับการกระทำของยูเมะ ก่อนจะลากยูเมะออกมา นั้นทำให้ยูเมะหันมามองหน้าจินอย่างไม่สบอารมณ์

"อะไร" จินเอ่ย

"ห้ามทำไม กำลังจะคืนพลังให้ยัยนั้น" ยูเมะเอ่ยเสียงเรียบ

"ห๊ะ" จินร้อง ก่อนจะหันไปมองโซระที่นอนอยู่บนเตียง แขนข้างที่ขาดดูเหมือนจะงออกออกมาเล็กน้อย

"กะ กะ ก็ได้ งั้นทำต่อเลย" จินเอ่ย ก่อนจะปล่อยยูเมะ

ยูเมะเดินเข้าไปประกบริมฝีปากอีกครั้งเพื่อส่งต่อพลังที่โซระให้ยืมมามากเกินความจำเป็น สักพักยูเมะก็ถอนริมฝีปากออกมา และเดินผ่านจินไป

"ไปไหนน่ะ" จินถาม

"ไปพัก ฝากบอกยัยนั้นด้วยว่าขอพลังส่วนหนึ่งไปนะ ขอบใจ" ยูเมะเอ่ย ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

"อ๊าาา ยัยเด็กพวกนี้นี่" จินร้องเพราะไม่คาดคิดว่าจะต้องมาเห็นคนจูบกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้ แถมยังเป็นเด็กอีก

"ค่ะ" เรเชลตอบ

"งั้นก็ตกลงจ๊ะ แต่งานที่นี่ค่อนข้างหนัก เธอจะไหวรึเปล่า" ฟุยุเอ่ยถาม

"ไหวค่ะ" เรเชลตอบ

"ขอถามย้ำอีกที งานที่นี่หนักกว่างานของผู้พิทักษ์มากเลยนะจ๊ะ แถมเราอาจจะต้องเป็นศัตรูกับผู้พิทักษ์ที่มีครอบครัวของเธอทำงาน เธออยากจะทำอยู่มั้ยล่ะจ๊ะ" ฟุยุกล่าวถาม

"ค่ะ" เรเชลยังคงยืนยันคำเดิม

"แล้งเธอสามารถฆ่าครอบครัวของเธอได้รึเปล่าล่ะจ๊ะ" ฟุยุถาม นั้นทำให้เรเชลอึ้งไป

"หากมันจำเป็นก็คงต้องทำแบบนั้น" เรเชลตอบ

"แค่อยากให้เธอทำใจไว้ก่อนน่ะ เพราะหากเธอเข้าร่วมกับพวกเราก็ต้องเจอเหตุการณ์ที่ต้องเสียคนสำคัญไปแน่นอน" ฟุยุกล่าว

"ค่ะ" เรเชลตอบ

"งั้นรับนี่ไปสิ ชุดแบล็คชาโดว์ ใช้ตอนที่ออกทำภารกิจในฐานะแบล็คชาโดว์เท่านั้นนะจ๊ะ" ฟุยุกล่าว

"เข้าใจแล้วค่ะ" เรเชลกล่าว

"เธออยากจะไปพักเลยมั้ย" ฟุยุถาม

"ค่ะ" เรเชลตอบ

!

ประตูถูกเปิดเข้ามาโดยเด็กสาวร่างเด็กผู้มีเส้นผมสีขาว ใบหน้าเรียบเฉยกำลังเดินเข้ามาและหยุดมอง

"มาพอดีเลย" ฟุยุเอ่ย ก่อนจะกวักมือเรียกยูเมะให้มาหา

"มีอะไรเหรอ" ยูเมะถาม

"ไปส่งเรเชลที่ชั้นสามชั้นเดียวกับห้องของเธอหน่อยได้มั้ยจ๊ะ" ฟุยุเอ่ยขอ

"อืม" ยูเมะตอบรับ ก่อนจะหันไปมองเรเชลเป็นการส่งสัญญาณให้ตามมา เรเชลพยักหน้าก่อนจะเดินตามยูเมะขึ้นบันไดตามไป

"ทำไมลูกสาวผู้สูงศักดิ์ถึงมาที่นี่ล่ะ" ยูเมะเอ่ยถามทันทีที่พ้นสายตาของฟุยุ

"จะรู้ไปทำไม" เรเชลถามย้อน

"ก็มันน่าสนใจออกนี่นา ลูกสาวในตระกูลวูฟไอซ์ออกจากตระกูลมาเนี่ยนะ หึ" ยูเมะกล่าว พรางหัวเราะตบท้าย

!

เรเชลคว้าต้นคอของยูเมะอย่างไม่สบอารมณ์ คนที่ถูกกระทำกลับแสดงท่าทางสนุกกับสิ่งที่เรเชลแสดง

"ให้มันน้อยๆ หน่อย" เรเชลพูดด้วยนำ้เสียงแข็ง

"ค่าๆ ปล่อยได้แล้วมั้ง" ยูเมะพูดอย่างไม่แยแส ก่อนจะเดินนำขึ้นไป

"เลือกห้องที่ว่างได้เลย คงไม่ต้องบอกว่าห้องไหนว่างหรือไม่ว่างหรอกนะ" ยูเมะพูดเหน็บแนม

"หึ" เรเชลเดินผ่านยูเมะไปพรางหันมาจ้องอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะเดินไปหยุดยืนที่หน้าบานประตูที่ไม่มีชื่อสลักเอาไว้ เรเชลเอื้อมมือออกไปบิดลูกบิดประตูก่อนที่จะเกิดประกายแสงสีฟ้าอ่อนที่ล่องลอยขึ้นไปสลักชื่อที่บานประตูว่า 'เรเชล'

"หึ" ยูเมะหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินลงบันไดไปโดยปล่อยให้เรเชลเปิดประตูเข้าไปในห้อง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***