บทนำ

“ตื่นได้แล้วเจ้าหนู” เสียงเรียกที่ฟังดูทุ้มต่ำของชายวัยกลางคนหนึ่งปลุกให้เธอตื่นขึ้นจากการหลับใหลที่แสนยาวนาน

เด็กสาวลืมตาตื่นขึ้น เงยหน้าขึ้นมองชายเจ้าของเสียงพูด เขาเป็นชายวัยกลางในผ้าคลุมสีขาวเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงกลางของชายอีกสี่คนที่สวมผ้าคลุมสีดำ เมื่อเธอพิจารณาดูใบหน้าที่เรียบเฉยและนัยต์ตาสีเหลืองอำพันนั้นแล้วกลับดูคุ้นเคยและน่าหวาดกลัว

 “โซระ มุคุโมะ หน่วย13 เธอได้กระทำความผิดข้อหาทำร้ายเพื่อนร่วมทีมสาหัส ขัดขวางการทำภารกิจจนทำให้ภารกิจล้มเหลว และหลายข้อหา ข้าขอสั่งให้เจ้าถูกประหารในอีกเจ็ดวันหลังจากนี้” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดุดันไม่เกรงใจใคร พอสิ้นประโยคเขาก็เดินออกไปทันที ตามด้วยชายทั้งสี่ที่ตามเขาไป

โซระได้แต่สับสนในสิ่งที่เขากล่าว ความทรงจำก่อนหน้านี้ทั้งหมดถูกลบเลือนหายไปจนไม่เหลือภาพอดีตใดๆ แต่อย่างน้อยเธอคิดว่าก็โชคดีที่รู้ชื่อของตัวเอง แม้จะได้ยินมาจากชายคนหนึ่งก็ตาม

เธอถูกขังอยู่ในคุกแห่งนี้เป็นเวลาเจ็ดเต็ม ก่อนจะถูกพาไปยังลานประหารที่กว้างมากๆ โดยมีชายคนเดิมในชุดคลุมสีขาวถือดาบสะท้อนสีขาวเอาไว้ในมือ พอดูแล้วมันก็สวยใช้ได้เลยนะ

!!!

แสงปริศนาสีแปลกตาปรากฏขึ้นตรงหน้าโซระ ก่อนจะมีมือของเด็กสาวแปลกหน้าที่โผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้แตะหน้าผากของเธอ พันธนาการและการจับกุมถูกทำให้ปลิวโดยพลังปริศนา

"คิดว่าพวกเจ้าจะทำลายเด็กคนนั้นได้งั้นเหรอ" เสียงหนึ่งเอ่ยออกมา ก่อนจะดึงร่างของเธอเข้าไปในประตูมิติมาโผล่ยังห้องแห่งหนึ่งที่รายล้อมไปด้วยชั้นหนังสือตั้งตระหง่านอยู่รอบๆ

"ไงล่ะเจ้าหนู จำข้าได้ไหม" เด็กสาวร่างบางในเสื้อสีขาวกางเกงขาสั้นสีดำ ผมสีขาวแผ่ออร่าสีดำเอ่ยถามด้วยนำ้เสียงที่ฟังดูไม่สดใสเท่าไหร่นัก อาจเป็นเพราะการอดหลับอดนอนที่แสดงให้เห็นผ่านขอบตาที่ดำเห็นได้ชัด

"คุ้นๆ" เธอตอบ เพราะรู้สึกคุ่นๆ กับใบหน้าของเด็กสาวตรงหน้าแปลกๆ

"เข้าใจล่ะ แล้วจำอะไรได้อีกบ้าง" เด็กสาวแปลกหน้าถาม

"โซระ มุคุโมะ หน่วย13 เธอได้กระทำความผิดข้อหาทำร้ายเพื่อนร่วมทีมสาหัส ขัดขวางการทำภารกิจจนทำให้ภารกิจล้มเหลว และหลายข้อหา ข้าขอสั่งให้เจ้าถูกประหารในอีกเจ็ดวันหลังจากนี้" เธอกล่าวสิ่งที่ชายวัยกลางเคยกล่าวกับเธอให้เด็กสาวฟัง

"ข้าก็ไม่ได้อยากจะรู้โทษที่เจ้าได้รับจากเจ้าบ้านั้นหรอกนะ" เด็กสาวเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ แต่ก็เอ่ยต่อไปว่า "อืม ข้าคาริน จากนี้ไปเจ้าจะต้องมาอยู่ที่นี้ในฐานะผู้ช่วยของข้า" คนที่เรียกตัวเองว่าคารินเอ่ย

"ทำไมอะ?" เธอถาม

"ทำไมงั้นเหรอ ก็เพราะข้าไม่ยอมให้เจ้าอยู่ที่นี่ฟรีหรอกนะ" คารินกล่าว

"ถ้าไม่ล่ะ" โซระถาม

"ก็แล้วแต่เจ้า แต่ข้าจะพาเจ้าไปที่เดิมยังไงล่ะ ถึงไม่มีความทรงจำก็น่าจะคิดได้นะว่าหากกลับไปจะเกิดอะไรขึ้น" คารินกล่าว โอเครเธออยู่ที่นี่ก็ได้ เห้อ...

"งั้นท่านช่วยเล่าเรื่องของฉันได้มั้ย" โซระเอ่ยถาม

"ไม่อะ ขี้เกียจ ถ้าอยากรู้อะไรก็ไปถามคริสเอาสิ" คารินเอ่ยพรางดีดนิ้ว ก่อนที่ชั้นหนังสือจะเลื่อนออกเป็นทางให้ชายคนหนึ่งในชุดสูธเดินเข้ามาหาพวกเธอ

"มีอะไรให้รับใช้เหรอครับ" เขาเอ่ยถามทันทีอย่างรู้งาน

"ข้าฝากยัยหนูนี่ที ข้าขี้เกียจตอบคำถามแล้ว" คารินบ่น ซึ่งคนที่ปรากฏตัวก็เข้าใจ

"ได้ครับผม โซระตามผมมาครับ เดี๋ยวจะพาไปดูห้องนอนและห้องอื่นๆ " คริสกล่าวอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เธอจะยอมตามเขาไป

ซึ่งเมื่อเดินมาถึงห้องๆ หนึ่งแล้ว คริสก็เปิดประตูให้ ก่อนที่จะปิดลงเมื่อเธอเข้าไปในห้องแล้ว ภายในห้องมีเโต๊ะที่มีสมุดเล่มหนาวางอยู่ โซระเดินเข้าไป ก่อนจะเปิดอ่านด้านใน

หน้าแรก - ว่างเปล่า

หน้าสอง - ว่างเปล่า

หน้าสาม - ว่างเปล่า

และทุกหน้าถัดๆ ไปก็ว่างเปล่า

'นี่มันอะไร'

"เธอคนก่อนหน้านี่คงไม่ได้เขียนอะไรไว้ให้หรอก แต่ฝากเป็นคำพูดแทนน่ะ" คริสเอ่ย

"..."

"เธอคนนั้นบอกว่าให้ตามหาดาร์กชาโดว์และกลืนกินมัน ก่อนที่ความโกราหลจะบานปลาย เธอคนนั้นบอกเอาไว้อย่างนี้ครับ" คริสกล่าว

"แล้วเจ้าดาร์กชาโดว์มันคืออะไรอะ?" เธอถามเขา

"เรื่องนั้นเดี๋ยวเธอก็รู้เองครับ" เขาตอบ

...

...

...

เป็นยังไงบ้างคะ?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***