9

"ถึงแล้ว" ฮาจิเมะกล่าวกับโซระที่นั่งผงก

"...อะ...คะ"

โซนะรีบลุกขึ้นกระโจนลงจากรถม้า ตรงไปหาคนอายุมากกว่าทันที มือของคนพี่ยื่นผ้าคลุมสีดำส่งให้

"เอาไปสวม" ฮาจิเมะกล่าว

"ค่ะ" โซระรับมาสวมแบบงงๆ

ก่อนที่คนพี่จะนำไปหาปีศาจในชุดเกราะสีดำทมิฬ ในมือถือขวานเหล็กอันใหญ่ที่ดูท่าจะหนักเอาเรื่องปิดทางเข้าเอาไว้

"มาทำอะไรที่นี่ เซโร่" หนึ่งในปีศาจผู้เฝ้าประตูเอ่ยถาม

'เซโร่' โซระมองฮาจิเมะสลับกับปีศาจในชุดเกราะ

'เซโร่นี่ใครกัน อย่าบอกนะว่าคุณฮาจิเมะ'

"ทำงาน" ฮาจิเมะตอบสั้นๆ อีกฝ่ายก็มองหน้ากันก่อนจะพยักหน้า

"ครับ เชิญ" ปีศาจคนเดิมกล่าว ก่อนจะเปิดทางให้พวกเธอเข้าไปด้านใน

"ทำไมพวกเขาถึงยอมให้พวกเราเข้าไปง่ายๆ ล่ะคะ" โซระถามอย่างสงสัย

"เพราะพวกมันเห็นว่าพวกเราเป็นปีศาจ" ฮาจิเมะตอบ ซึ่งนั้นคงไม่ใช่เหตุผลที่ดูฟังขึ้นเท่าไหร่

"เอ๊ะ"

"รีบไปกันได้แล้ว ก่อนที่ผู้ว่าจ้างจะรอนาน" ฮาจิเมะกล่าวตัดบท

ทั้งสองตรงเข้าไปในเมืองที่เต็มไปด้วยปีศาจที่กำลังรื่นเริงบันเทิงใจกัน

โซระไม่คุ้นทางทำให้ได้แต่จับผ้าคลุมของฮาจิเมะ จะได้ไม่หลงกัน

หมับ

ฮาจิเมะหันมากจับข้อแขนของโซระ ก่อนจะพาเดินไป

ตึกรามบ้านช่องเป็นบ้านสไตล์ยุคกลางที่มีก้อนสีดำๆ ที่คล้ายกับผลึกปิดทีบรอยร้าวเอาไว้

บรรยากาศในเมืองตอนนี้ดูสงบเป็นอย่างมากผิดกับสิ่งที่เธอเคยเห็นตอนที่ยังเป็นผู้พิทักษ์ ที่ปีศาจเอาแต่ฆ่าฟันกัน หรือไม่ก็พ่อหลวงมนุษย์มาฆ่ากิน

หากมองดีๆแล้วที่นี่ก็อาจจะเหมือนเมืองของมนุษย์ในเรื่องเล่าที่ท่านคารินเคยได้เล่าไว้เมื่อครั้งวัยเยาว์

เมื่อเธอกำลังหันมองตึกรามบ้านช่องด้วยความตื่นตาตื่นใจ

ปัก

อะไรของเธอชวนเข้ากับแขนของปีศาจตนหนึ่ง เธอรีบหันไปมองในทันที ก่อนจะเอ่ยขอโทษ

"ขอโทษค่ะ" โซระเอ่ยพรางก้มหัวให้อีกฝ่าย

"หึ" คนที่ถูกชนหัวเราะออกมาอย่างเหยียดหยาม ก่อนจะกล่าวต่ออย่างเย้อยัน

"พวกครึ่งปีศาจคิดจะปกปิดงั้นหรอ หึมองยังไงก็เหมือนขยะเน่าๆ ที่คิดจะซ่อนตัวนั้นแหละ" ปีศาจกระทิงเอ่ย ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของพวกพ้อง

โซระรีบหันไปหาฮาจิเมะพรางส่งสายตาเป็นเชิงถามว่าควรทำอย่างไรต่อจากนี้ แต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเงียบและทำหน้าตาเบื่อหน่ายกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"จบแล้วใช่ไหม พวกเรามีสิ่งที่ต้องทำต่อจากนี้" ฮาจิเมะเอยด้วยน้ำเสียงเรียกแต่แฝงไปด้วยความกดดันมหาศาล

"หึ คิดจะหนีหรอเจ้าพวกลูกครึ่ง" เขาเอ่ยอย่างเย้อยัน แต่ในคราวนี้กลุ่มเพื่อนของเขากลับพยายามห้ามไม่ให้เขาเอ่ยอะไรต่อจากนี้แล้วยอมปล่อยให้พวกเธอไป

แม้พวกพ้องของเขาจะห้ามสักแค่ไหน ปีศาจกระทิงก็ไม่ยอมฟัง เอ่ยท้าทายฮาจิเมะไม่ขึ้นมาด้วยความมั่นใจ

"ถ้าแกกล้านักละก็ มาลองสู้กับข้าดูซะหน่อยสิ แต่ว่าพวกลูกครึ่งจะมีปัญญาสู้กับปีศาจทั้งแท่งอย่างข้างั้นหรอ ฮะๆ" ปีศาจกระทิงเอ่ยอย่างเย้อยัน

"งั้นถ้าฉันชนะ ฉัน...ของหัวแกแล้วก็แล้วกัน"ฮาจิเมะเอ่ยเสียงเรียบ ฝนจะเดินดุ่มๆเข้าไปหาปีศาจกระทิง

"แกคิดจะทำบ้าอะไรของแก" ปีศาจกระทิงเอ่ยถามยังมึนงงในท่าทีของฮาจิเมะ

ก่อนที่จะรู้ตัวหัวของเขาก็ถูกสะบั้นขาดในพริบตา ส่วนร่างกายก็ถูกสับเป็นส่วนๆ

ส่วนพวกพ้องของปีศาจกระทิงนั้นกับรีบวิ่งระเนระนาดหายไปกันหมด

ฮาจิเมะจับหัวของปีศาจกระทิงเอาไว้ก่อนจะรีบตรงเข้ามาหาโซระ พรางจับเข้าที่คอเสื้อของโซระและพาวิ่ง

ในตอนนี้เธอสงสัยเป็นอย่างมาก ว่าเหตุใดฮาจิเมะถึงต้องวิ่งหนี แต่เมื่อเสียงฝีเท้าดังขึ้นก็รู้ได้ทันทีว่ามีใครบางคนหรือกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งตามหลังมาอยู่

"เกิดอะไรขึ้นคะ" ธุระเอ่ยถามอย่างมึนงง

"ตำรวจปีศาจ หรืออีกชื่อหนึ่งผู้พิทักษ์สีดำ" เมื่อชื่อนั้นถูกเอ่ยออกมาธุระก็รู้ได้ทันทีว่านั่นคือคุณผู้พิทักษ์ที่เธอเคยสังกัดอยู่ แต่บัดนี้เธอกลับถูกพวกเขาไล่ล่าซะงั้น

"เดี๋ยวฉันคุยให้ไหมคะ เผื่อพวกเขาอาจจะไล่ล่าเราก็ได้" โซระเอ่ยถาม

"พวกเขาไม่ฟังหรอก เพราะหน้าที่สำคัญยิ่งกว่าอะไร เธอเองก็น่าจะรู้นี่" ฮาจิเมะกล่าว ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอคิดได้ว่าสำหรับผู้พิทักษ์แล้วหน้าที่มันสำคัญยิ่งกว่าอะไรและการทำตามกฎนั้นข้อสำคัญยิ่งกว่าอะไรอีก

"แบล็คชาโดว์" ฮาจิเมะเอ่ยเบาๆ พอที่เธอจะได้ยิน เงาสีดำปกคลุมไปทั่วร่างกายของพวกเธอทั้งสอง แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายผู้พิทักษ์เองก็รู้ดีว่าสิ่งตรงหน้าคืออะไร

ดาบสีเงินท้อแสงสีขาวถูกปาพุ่งทะลุอากาศตรงเข้ามายังเธอ โดยหวังจะเสียบเข้ากลางลำตัวของเธอ

ฉัวะ

พริบตาเดียวร่างของเธอก็ถูกปล่อยลง พร้อมๆ กับมือของคนพี่ที่จับคมดาบเอาไว้ เลือดสีแดงสดไกลนองออกมา แต่ไม่มีปฏิกิริยาที่แสดงออกที่ความเจ็บของฮาจิเมะเลย

ผู้พิทักษ์หยุดลงทั้งท่าเตรียมจะพุ่ฃเข้าใส่ได้ทุกเมื่อ

"หยุดซะเซโร่ แล้วยอมมอบตัว" หนึ่งในผู้พิทักษ์กล่าว

"หากไม่ยอมพวกเราจะขอทำตามหน้าที่" ผู้พิทักษ์อีกคนกล่าว

"ขอปฏิเสธ ฉันมีงานที่ต้องทำ" ฮาจิเมะกล่าวเสียงเรียบ ซึ่งนั้นก็หมายถึงพวกเธอจะกลายเป็นปรปักษ์กับผู้พิทักษ์นั่นเอง

"เจ้าหนูรีบเอากระเป๋าไปทางนั้นก่อน หากฉุกเฉินคงรู้สินะว่าต้องทำอะไร"ฮาจิเมะกล่าว ก่อนจะ

ขว้างร่างของโซระไปทางตลอกทางเดิน

ร่างของโซระถูกกลุ่มก้อนสีดำรับเอาไว้ เวลาไม่ค่อยท่า โซระรีบวิ่งกอดกระโดดหนีไปให้ไกลที่สุด

"ตามเด็กคนนั้นไป" ผู้พิทักษ์คนหนึ่งบอกกับอีกคนให้ตามโซระไป เหลือเพียงผู้พิทักษ์และฮาจิเมะ

"ไม่คิดขัดขวางงั้นหรอ เซโร่ อดีตหัวหน้าผู้ทรยศ" ผู้พิทักษ์กล่าวอย่างรู้ดี ก่อนจะถอดหมวกที่คลุมใบหน้าและหน้ากากสีดำออก

เผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่มีรอยแผลยาวที่แก้ม

"นายเป็นใคร" ฮาจิเมะถาม

"ก็แค่คนที่อยากจะฆ่าแกนั้นแหละ เพราะแกพี่ของฉันถึงตายไง" ชายหนุ่มตะคอกออกมา พี่ชายที่ว่านั้นอาจอยู่ในกลุ่มผู้พิทักษ์ที่เข้ามาขวาง

"งั้นก็ขอโทษด้วย หวังว่านายจะไม่ทำสิ่งที่พี่นายเคยทำนะ" ฮาจิเมะกล่าว

"หน๊อยแน่แก แบล็คไนท์เบลท" ชายหนุ่มสบถ ก่อนจะกล่าวเรียกดาบสีดำออกมา ตวัดดาบขึ้นเหนือหัว หวังจะฟาดฟันคนตรงหน้า

แกร่งๆๆ

"ตายซะๆๆๆๆๆ"

"เป็นบ้ารึไง" ฮาจิเมะกล่าวเสียงเรียน นั้นทำให้ชายหนุ่มเลือดขึ้นหน้า ฟันไม่ยั้ง แต่ก็ไม่สามารถฟันโดนฮาจิเมะได้เลยแม้แต่หน่อย

"ฉันหวังว่านายจะไม่เลือกแบบพี่ชายนายนะ"

ฉึก!

คมดาบสีดำทมิฬแท่งทะลุกลางอก ก่อนที่คมดาบจะถูกชักออกมา จนเลือดนั้นพุ่งทะลักออกมา พื้นเต็มไปด้วยแอ่งเลือด ร่างของชายหนุ่มล้มลงนอนกองบนพื้น

"ขอ...ให้..แกตายอย่าง...ทร..มาน" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างยากลำบาก ก่อนที่จะสิ้นใจไป

ฮาจิเมะจ้องมองไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งไปแล้วด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ดาบที่เปื้อนเลือดถูกสะบัดและเก็บเข้าฝัก

ทางด้านของโซระที่วิ่งหนีออกเป็นเอาตาย ก็ถูกผู้พิทักษ์ตามมาขวางหน้าและด้านหลังที่มีหมาป่าสีดำขวางเอาไว้

"แย่ล่ะสิ ทำไงดีเนี่ย" โซระเอ่ยพึมพำกับตัวเอง มือจับกระเป๋าไว้แน่น

"เจ้าหนูหยุดอยู่ตรงนั้น เรายอมมอบตัวซะ" ผู้พิทักษ์กล่าว

"คะ...คะ ค่ะ" โซระเอยหยังกล้าๆกลัวๆ

"ดีมากแล้วก็ส่งกระเป๋านั้นมา" ผู้พิทักษ์กล่าวต่อ

โซระโซระลังเลกับคำสั่งที่ชายคนนั้นเอ่ยออกมา เพราะอาจิเมะได้สั่งให้เธอรักษากระเป๋าไว้นี้เอาไว้

เมื่อผู้พิทักษ์เห็นท่าว่าโซระไม่ยอมทำตามที่สั่ง ก็ชักดาบออกมาจากฟัก

"รีบๆ หน่อยเจ้าหนู อย่าหาว่ารังแกนะ" ผู้พิทักษ์กล่าวเตือน

'งั้นคงต้องใช้แผนลับแล้วล่ะ' โซระคิดก่อนที่จะตั้งท่าเตรียมต่อสู้

"เอาล่ะนะคะ" โซระตะโกนเสียงดัง

"โอ้ว เข้ามาเลยเจ้าหนู" ผู้พิทักษ์เอ่ย พรางตั้งท่าเช่นกัน

'หนึ่ง'

'สอง'

'สาม!'

'โกยสิครับพี่น้อง' โซระหันหลังกลับก่อนจะวิ่งตรงเข้าไปหาหมาป่าสีดำที่น่าตาน่ากลัว

"จ๊ากกกกกกกกกกก" มือถอดปลอกคอสีดำออกจากลำคอ ก่อนที่พละกำลังมหาศาลจะเพิ่มขึ้นในพริบตา

'กระโดดไปเลย'

เมื่อกระโดดไปอีกฝั่งพ้นแล้ว โซระจึงรีบสวมปลอกคอกลับอย่างเดิม เพื่อไม่ให้ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับท่านคารินเมื่อวัยเยาว์

ตุบ!

"โกยต่อแล้วจ๊าา"

"หยุดนะโว้ย ไอ่เจ้าเด็กบ้า ตามไปเร็วเบอร์1" ผู้พิทักษ์ตะโดน ก่อนจะสั่งให้หมาป่าปีศาจวิ่งตามโซระไป

ซึ่งถ้าวัดความเร็วกันแล้ว ยังไงเธอก็แพ้

"อย่าเข้ามาโว้ยยยยย"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***