ค้นหาความจริง

งั้นมาเริ่มเลยดีกว่า”

พอข้ามารวมร่างเเล้วนั้นพอตื่นขึ้นมาผมก็รู้สึกเเปลกๆที่มันต่างจากการสิงร่างนางพยาบาลตรงที่มันรู้สึกพอดีกว่าที่คิด เลยลุกจากเตียงเเละลองขยับร่างกายเลยได้รู้ว่าการที่ร่างกายเป็นเด็กนั้นคล่องเเคล่วกว่าตอนเป็นผู้ใหญ่เป็นเท่าตัวเลยตอนเเรกคิดว่าร่างกายจะทำอะไรไม่ค่อยได้ซะอีก

หลังจากทดสอบร่างกายนั้นผมจึงนำเอกสารมาตรวจสอบครอบครัวเเละประวัติของเด็กคนนี้ที่ได้จากเอกสารที่หน้าเคาเตอร์ห้องพยาบาล เด็กคนนี้ชื่อ เกิดวันที่ 4 เดือนกรกฏาคม พ.ศ.2553 อยู่กับเเม่เพียงลำพัง สูง 1.65 เมตร น้ำหนัก 53 กิโลกรัม ไม่มีโรคประจำตัว

เเต่ในระหว่างผมอ่านนั้นก็มีเสียงเดินดังออกมาจากข้างนอกเเละเสียงนั้นก็หายไปหลังจากนั้นก็มีคนเปิดประตูเข้ามา ผมจึงรีบกลับไปเข้านอนเหมือนเดิมก่อน หลังจากนั้นเดินมาอย่างช้าๆเเละเห็นผมดูท่าทางดีขึ้นก็มีสีหน้ายิ้มเเละพูดว่า

"นี้ลูกอาการดีขึ้นเเล้วหรอ เเม่ซื้อของกินมาให้ลูกเยอะเลย เดี่ยวเเม่ปอกผลไม้ให้ลูกนะ"

ระหว่างที่หันผลไม้ ผมก็สังเกตพฤติกรรมของผู้หญิงคนนั้นผมเห็นรอยขวนที่ขาด้านซ้ายเหมือนโดนอะไรมาซักอย่างเป็นผู้หญิงวัยประมาณสี่สิบถึงห้าสิบ ถนัดมือขวา สูง 1.50 เมตร ถนัดเกี่ยวกับเย็บปักถักร้อยเเละทำอาหาร ตอนนี้น่าจะไม่มีอาชีพเพราะก่อนที่ผมจะออกไปธนาคารผมสังเกตเห็นไปเเกถอนเงินออกมาเเล้วมีสีหน้ามืดมนสงสัยเป็นเงินก้อนสุดท้าย

เเล้วการที่เขามาดูนั้นน่าจะมีจุดประสงค์อื่นอยู่ การยิ้มที่คนทั่วไปคิดว่าไม่มีพิษมีภัยเเต่สิ่งที่ผมเห็นนั้นมันเป็นการยิ้มที่มีเเต่ความน่าสงสัยทั้งนั้น

หลังจากนั้นเเม่ก็ปอกผลไม้เสร็จเเละมานั่งเก้าอี้ที่ใกล้เตียงผมเเละป้อนผลไม้ให้ผมกิน เเละคุยเรื่องชีวิตประจำวันทั่วไปไม่มีอะไรพิเศษอะไร หลังจาก20:00น.เเม่ก็ไปอาบน้ำผมอ่านหนังสือการ์ตูนข้ามเวลาไปเเต่ผ่านไปสักพักผมก็รู้สึกเบื่อมากผมจึงนอนหลับเพื่อเวลาจะได้รีบๆไปเร็วๆผมจึงพล่อยหลับไป

เเต่ก็พอหลับไปนั้นผมก็ได้ฝันถึงอดีตที่ไม่อยากนึกถึง มีวันหนึ่งที่มีเด็กได้เกิดขึ้นบนโลกใบนี้ เด็กคนนั้นได้ใช้ชีวิตอิสระเหมือนนกที่โบยบินอยู่บนท้องฟ้า เเต่เมื่อเด็กเสียคนที่เขารักไปนั้นก็ถูกโซ่ที่เขามัดเอาไว้ตลอดกาลเหงื่อออกพอผมตื่นขึ้นมาจากฝัน ผมมีเหงื่ออกทั่วร่างกายรู้สึกเเปลกๆที่ฝันเรื่องนี้ซึ่งมันผ่านมาตั้งนานเเล้ว

“ฝันเรื่องเเปลกๆอีกเเล้วสิ”

จากนั้นเเม่ก็ออกมาจากห้องน้ำเเละเเต่งตัวเสร็จก็เเละเข้านอนอย่างรวดเร็ว ผมจีงนอนหลับไปพร้อมอาการเหนื่อยล้าเเละตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียเหมือนอาการเหนื่อยล้าหายไปอย่างโกหกซึ่งตอนที่ตื่นก็มีกระดาษโน้ตวางไว้อยู่บนโต็ะ ซึ่งในกระดาษเขียนไว้ว่า

ถึง ลูกเเม่ซื้อกับข้าวไว้บนโต็ะเเล้ว ตอนเเรกจะปลุกลูกมากินข้าวเเต่ลูกไม่ยอมตื่นเลยเเม่เลยกินข้าวก่อนนะ เเละก็เรื่องสมัครเรียนเดือนหน้าลูกบอกเม่ก่อนด้วยว่าจะเข้าโรงเรียนไหน เดี่ยวเเม่มาเยื่ยมตอนเย็นนะ

พออ่านเเล้วก็เลยปั้นกระดาษเเละเอาไปทิ้งถังขยะผมได้กลิ่นขนมอยู่ในตู้จึงเอาขนมมาเเล้วนั่งครุ่นคิดต่อไว้จะทำอะไรดี ผมจึงนำโทรศัพท์มาหาเกี่ยวกับโรงเรียนชิซุยโช พอค้นเสร็จก็ได้รู้ว่าดูเหมือนจะเป็นโรงเรียนที่น่าสนใจเเล้วสิมากกว่าโรงเรียนอีกนะเนี่ย

โรงเรียนชิซุยโชเป็นโรงเรียนที่รัฐบาลจัดตั้งขึ้นเพื่อสอนนักเรียนเป็นอนาคตของชาติ คนที่จบออกจากโรงเรียนมีโอกาศประสบความสำเร็จ100% เเละมีอัตราการเเข่งขันในการศึกษาสูงที่สุด มีเครื่องอำนวยความสะดวกมาหมายเเละระบบรักษาความปลอดภัยขั้นสุด

จากการที่อ่านมานั้นดูภายนอกเเล้วเป็นโรงเรียนที่ดูสมบูรณ์เเบบ ไม่มีข้อบกพร่องอะไรเลยเเต่มันความสมบูรณ์เกินไป มันทำให้สงสัยว่าโรงเรียนดีน่าจะมีอเงื่อนงำอะไรบางอย่าง เพื่อตามหาความจริงว่าใครเป็นคนทำ สงสัยเวลาเเบบนี้ต้องไปสืบซะหน่อยเเล้ว การที่เราได้กับมาชีวิตอีกครั้งรู้สึกเหมือนเกม ในเมื่อกับมาเเล้วก็ต้องสืบคดีนี้ให้เสร็จก่อนตายหน่อยละกัน ใช่เเล้ว

“นี้มันไม่ใช่จุดจบเเต่เป็นจุดเริ่มต้น”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***