การเกิดอันแปลกประหลาด

“ที่นี้มันที่ไหนกัน"

ผมได้ตื่นจากการหลับไหลผมมองไปรอบๆมีเเต่ความมืดมิดไปหมดเเละไร้สิ้นสุดเเต่ผมก็เจอเพียงที่นั่งที่อยู่ในความมืดมิดนั้น

พอลุกขึ้นไปหาเก้าอี้นั้นเเละเจอชายตัวใหญ่ ผมสีดำ สูง ท่าทางเจ้าเล่ห์ พอเดินเข้าใกล้นิดเดียวผมก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคือใคร มันทำให้ผมทึ่งมากที่เขาอยู่นั้นขณะนั้นเองชายคนนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ๆจนมาอยู่ข้างๆหูผมเเละพูดว่า

" GAME OVER เเล้วนะ ซาซากิ”

จากนั้นผมก็ตื่นขึ้นจากความฝัน ผมรู้สึกว่าไปนึกเรื่องไม่เข้าเรื่องซะเเล้ว จึงเดินไปซื้อขนมร้านเดิมผมจึงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าเเต่ในนั้นไม่มี ผมหาไปทั่วเเต่ก็หาไม่เจอ

ผมจึงจำใจไปต่อเเถวซื้อจนถึงตาผม ผมสั่งขนมจำนวนมากตามปกติ เเต่ที่ไม่ปกติก็คือ เเม่ค้าไม่ได้สนใจคเลย ผมจึงตะโกนเรียกเเต่ก็ไม่ได้ผลจึงว่าไปจับไหล่ป้าว่าผมจะสั่ง เเต่สิ่งที่เกิดคือ ผมจับเเม่ค้าไม่ได้ จึงได้รู้ว่าผมได้ตายไปเล้ว

ผมเริ่มรื้อฟื้นความทรงจำและปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นผมจึงจำได้เเล้วว่าตายอย่างไรมันเกิดอะไรขึ้น การที่ผมกระวนกระวายก็ไม่ได้ช่วยให้มันดีขึ้นมีเเต่จะทำให้ยุ่งยากขึ้นกว่าเดิม จึงเริ่มด้วยการเดินไปหาวีที่โรงพยาบาลเเต่ผมไม่รู้ว่าผมเข้าโรงพยาบาลไหน

ผมจึงเดินไปโรงพยาบาลที่ใกล้กับที่ตายที่สุด พอมาถึงก็มีคนมากมายที่เข้าเเถวรอคิวโรงพยาบาล ผมจึงต่อเเถวเเต่ผมก็ลืมไปว่าเราเป็นผีจึงไปเดินทะลุเป็นดูเอกสารเเฟ้มว่าอยู่ห้องไหน พอผมรู้ว่าห้อง 4356 จึงเดินขึ้นลิฟต์ไปเเต่ก่อนที่จะเดินไปนั้นผมก็เห็นโอดะเดินสวนผมด้วยท่าทางเร่งรีบ จึงเดินตามไปเเต่ก็ไม่ทันซะเเล้ว จึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะตามวีไปเเละขึ้นลิฟต์ต่อไป

พอมาถึงห้องเเล้วผมก็เดินทะลุเข้าไปก็มีเหล่าพนักงานมาเยี่ยมผมมากมายเเต่ก็นะที่มีพนักงานร้องก็ไม่เเปลกหรอกเเต่มันรู้อยู่เเล้ว่าน้ำตานั้นมันเป็นของปลอม พอพนักงานเดินออกไปจนหมดผมก็เดินเข้าไปดูร่างตัวเอง พอเห็นก็สภาพไม่ค่อยดีเท่าไร มีเเต่เเผลสะเก็ดระเบิดเต็มตัว ขาหัก แขนหัก เเละที่เเเย่ที่สุดก็คือการที่อยู่ในสภาพโคม่านี้เเหละ การที่เรามาเห็นสภาพตัวเองเป็นอย่างนี้ดูไม่จืดเลยนะเนี่ย เเต่ก็น่ะจู่ๆมันจะเหิดความเปลี่ยนเเปลงก็เป็นเรื่องเเปลกประหลาดมากเลยล่ะ ช่างเหอะ เราไปดูจุดเกิดเหตุอีกรอบดีกว่า

จากนั้นก่อนที่ผมจะเดินออกจากโรงพยาบาลก็มีพยาบาลเเละคุณหมอดึงรถเข็นของเด็กม.ต้นเข้าห้องไอซียูเเละมีเสียงกรีดร้องของคุณเเม่ที่ดังสน่นไปทั่วโรงพยาบาล ผมเลือกที่จะเดินจากไป

พอมาถึงจุดเกิดเหตุอีกครั้งเเต่ผมก็รู้ได้ทันทีว่ามันมีหลักฐานหายไปจากที่นี้ เเละทำมันเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเเต่การที่มันหายไปนั้นมันมี2อย่างคือ1ตำรวจมาเก็บหลักฐานกันอีกครั้งเเต่ก็น่าเเปลกตรงที่มันมีหลักฐานที่เด่นชัดขนาดนี้ทำไมตำรวจลืมได้เเละข้อ2 มีคนมาเก็บหลักฐานเก็บไปกำจัดเเล้ว

มันน่าตลกใช่ไหมล่ะเขาทำเหมือนว่ามันเป็นอุบัติเหตุเเต่จริงๆเเล้วเป็นฆาตกรรมที่จงใจเลือกเป้าหมายเเต่ก็นะการที่คนร้ายคิดว่ามันชนะเเล้วนะมันก็คือหนึ่งในเเผนของผมเอง ปกติผมก็ใช้วิธีในการสืบคดีเเละไขคดีมาโดยตลอด ผมรับประกันเลยว่าผมจะจับคนร้ายนั้นให้ได้

“เเต่ในขณะผมรู้สึกว่ามันจะเกิดเรื่องที่เเม้เเต่ผมก็คาดไม่ถึงอย่างเเน่นอน”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***