หวานเจี๊ยบ

ตอนนี้ขอนำเสนอคู่ { Ganyu x xiao }

ทีม { ความรักแสนหวาน }

<---- เนื้อเรื่องไม่เกี่ยวกับชื่อตอนเลยนะจ๊ะ ᕦ༼ຈل͜ຈ༽ᕤ

.......

...“ อือ ~ ”...

...ในเช้าวันแสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านม่านหน้าต่างส่องเข้ามาภายในห้องนอน จากแสงแดดที่อ่บอุ่นภายนอก ร่างโปร่งที่ไร้อาพันธ์นอนคดตัวภายใต้ผ้าห่มหนาๆ แสงแดดลอดผ่านเข้ามาสัมพัสกับใบหน้าของร่างนั้น...

เจ้าตัวค่อยๆยื่ดตัวยาวเหยียดขาไปสุดปลายเตียงใหญ่ บิดขี้เกียจร้องครวญครางออกมาอีกครั้ง ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งที่เอ่ยพูดขึ้นมาด้วยความเอ็นดูอีกฝ่าย ทำให้อีกฝ่ายที่ได้ยินถึงกับสดุ้งโหยงนิดหน่อย

“ ตื่นแล้วหรอคะ ”

เมื่อสายตาเริ่มชินกับสภาพแวดล้อมรอบตัวของตนเองและเริ่มเห็นภาพข้างหน้าชัดขึ้น คนที่นั่งอยู่ปลายเตียงตรงหน้าของร่างบางนั้นคือคนรักของเขา " กานยู " เดือนขณะบริหารที่ทั้งโด่ดเด่นในเรื่องหน้าตา หุ่น และเรื่องผลงานอีกด้วยเช่นกัน แบบทัศนคติของเธอยังดีอีกด้วย จึงทำให้มีเพื่อนฝูงมากมายที่รักใคร่ในตัวเธอมาก

ร่างบางนอนนิ่งจ้องมองกานยูอยู่สักพีก ก่อนที่จะเอ่ยตอบกานยูออกไปด้วยความจี้เกียจ ก่อนที่เจ้าตัวจะคว้าผ้าห่มมาคุมโป่งก่อนที่จะพลิกตัวหันข้างไปทางหน้าต่างของห้องนอน

“ อือ หิวแล้วอ่ะ ทำอะไรให้กินหน่อย.. ”

กานยูที่ได้ฟังคำตอบดังนั้นจึงตอบคนตรงหน้าของเขาไปด้วยรอยยิ้มอ่อนๆที่อ่บอุ่นก่อนที่กานยูจะลุกออกจากเตียงเดินห่างจากเตียงไปที่อีกห้อง

“ ได้ค่ะ งั้นเรานอนรอไปก่อนนะคะ ”

อีกฝ่ายที่ได้ฟังดังนั้นจึงผงกหัวกลับไปเป็นสัญญาณ

.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

.

หลังจากที่เวลาผ่านไปสักพัก ร่างบางก็ค่อยๆเริ่มรู้สึกว่าตื่นเต็มที่แล้วเรียบร้อย ร่างบางที่กำลังลุกขึ้นจากเตียงที่ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ไม่เป็นที่เรียบร้อย ร่างบางที่เห็นก็เริ่มชักหงุดหงิดเพราะเจ้าตัวเป็นคนที่เจ้าระเบียบมากๆ คงจะเป็นผลพลอยมาจากแฟนสาวสุดสวยของเขาอย่างกานยูที่ทั้งเพียบพร้อม หน้าตาดีและเรียบร้อยเป็นอย่างมาก ทั้งยังสุภาพเป็นที่รักใคร่ของหลายๆคน ต่างจาก เซียว ที่เป็นแค่นักศึกษาใหม่ ไม่ค่อยเข้าหาใครสักเท่าไหร่ ไม่ใช่เพียงเพราะเขาไม่อยากคบค้าสมาคมกับใคร แต่เป็นเพราะเขาไม่ค่อยเข้าสังคม เลยเข้ากับใครไม่ค่อยเป็น ยิ่งเป็นโปรเจ็กต์ที่ต้องทำเป็นกลุ่ม เขาจะถูกเพื่อนๆเมินเฉยอยู่เสมอ คนรอบตัวจึงไม่ค่อยสนใจกับเขานัก อีกทั้งภายนอกที่คนรอบตัวเห็น เขาดูเป็นคนเงียบขรึม ไม่ค่อยเข้าสักคมกับใคร และยังดูหยิ่งพยอง นี่เป็นอีกเหตึผลที่เขาไม่ค่อยจะมีเพื่นอสักเท่าไหร่

แต่ดูจะเป็นโชคชะตาบางอย่างเกี่ยวกับเขา และกานยู ครั้งหนึ่งเขาบังเอิญไปเจอกับกานยู ครั้งนั้นเซียวดันเดินไม่ดูทางเผลอไปชนกับกานยูเข้า ทั้งสองฝ่ายต่างขอโทษขอโพยกันใหญ่ สุดท้ายมาจบกันที่เลี้ยงข้าว จะว่าเลี้ยงข้าวก็ไม่ได้ เพราะเหมือนทั้งสองจะหารกันจ่ายเสียมากกว่า ต่างฝ่ายต่างอยากจะจ่ายเลี้ยงค่าอาหารเพื่อเป็นการขอโทษ แต่ผ่านไปสักพักทั้งสองก็เริ่มพูดคุยกันอย่างเข้าจากันดี หลังจากนั้นทั้งสองก็เริ่มทำความรู้จักกันมากเรื่อยๆ สุดท้ายทั้งสองที่ความรู้สึกตรงกัน จึงตกลงที่จะคบกัน ที่ทั้งสองคบกันคงไม่ใช่เพียงแค่เพราะว่าความความรู้สึกตรงกัน แต่อาจจะเป็นเรื่องรสนิยมบนเตียงด้วยอีกเช่นกัน โดยที่กานยูนั้นชอบที่จะเป็นผู้คุม ส่วนเซียวเลือกที่จะฝ่ายถูกควบคุมมากกว่า

.

กลิ่นหอมของอาหารมื้อเช้านี้ ทำเอาเซียวแทบอดใจไม่ไหว เขาจึงรีบลุกจากเตียงและรีบเดินไปที่ห้องครัวทันที

แกร๊ก !

“ มื้อเช้าวันนี้หอมจังเลยนะ— ”

“ .... ”

“ พี่กานยู.. ”

เซียวที่รีบมายังห้องครัวกลับต้องหยุดชงักกับภาพตรงหน้า ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปากว่าความอะไรสักประโยคเดียวแม้แต่น้อย กานยูก็รีบพูดตัดก่อน

“ วันนี้พี่ขออีกนิดนะคะ ”

“ พี่.. คือว่านะ.. เราเหนื่อยแล้ว ”

เซียวที่ได้ยินกานยูพูดออกมาจากปากแบบนั้นด้วยท่าทางที่อยากจะทำเรื่องอย่างว่าในยามเช้า ใบหน้าของเซียวก็เริ่มไม่จืดขึ้นมาเลย เพราะว่สตัวเขานั้นเหนื่อยล้ามาก จากเรื่องราวเมื่อค่ำคืนก่อนหน้านี้

“ ไม่ได้หรอคะ ”

กานยูที่ได้ฟังคำตอบแบบนั้นพร้อมทั้งใบหน้าของเซียวที่ดูไม่จืดเลย กานยูเลยเริ่มทำท่าทางออดอ้อนก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ตัวเซียวอย่างช้าๆ

“ เราขอกินข้าวก่อนได้มั้ยอ่ะพี่ ”

เซียวรีบพูดตัดและเดินสวนจากตัวของกานยูและมุ่งตรงไปที่โต๊ะกินข้าวที่มีอาหารทั่วโต๊ะน่ารับประทาน ประดับด้วยแท่นเทียนที่ตั้งอยู่ตรงกลาง เซียวเดินเข้ามาใกล้โต๊ะกินข้าวก่อนที่จะพูด ด้วยความหงุดหงิดนิดหน่อยก่อนจะหันไปมองกานยู

“ พี่ จะโรแมนติกไปไหนก่อน นี่ยังเช้าตรู่อยู่เลยนะ ”

กานยูหน้าเจื่อนทันทีที่ได้ฟังคำตอบ เซียวที่สังเหตุเห็นเหมือนจะมีหูงอกออกมาและหูคู่นั่นตกอยู่ ราวกับสุนัขที่กำลังหงอยเพียงเพราะไม่ได้รับความสนใจจากเจ้านาย

เซียวอดขำไม่ได้จริงๆ ก่อนที่จะยิ้มออกมา

“ พี่นี่นะ ผมล่ะแพ้ลูกอ้อนของพี่จริงๆ ”

น่าแปลกที่หูคู่นั้นกลับตั้งขึ้นมา พร้อมกับใบหน้าของกานยูที่ดูดีใจสุดๆ ก่อนที่กานยูจะเริ่มเอ่ยปากพูดอะไรด้วยความดีใจ เซียวกลับตอบด้วยคำตอบที่ไร้เยื่อใยพร้อมกับใบหน้านิ่งๆอีกครั้งราวกับว่าก่อนหน่านี้ไม่ได้มีโมเม้นต์อะไรหวานฉ่ำสดใสน่ารัก

“ แต่วันนี้เราขอไม่ทำนะ เราต้องทำงานด้วย ”

หูคู่นั้นก็ตกลงทันที

เซียวเดินไปเลื้อนเก้ากี้ออกมาก่อนที่จะนั่งรับประทานอาหาร และพูดชักชวนให้กานยูมากินด้วย แต่เซียวนั่งมองกานยูอยู่สักพักเพื่อสังเหตุพฤติกรรม

เซียวที่เห็นว่ากานยูยืนนิ่งไม่ได่ทำอะไร ก็กำลังจะหันกลับไปทานข้าวเช้าต่อ จู่ๆ กานยูก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่บอุ่นแต่รอยยิ้มดูมีเล่สไนย์หมายแฝง

“ ถ้างั้นพรุ่งนี้พี่ขอทั้งคืนนะคะ ”

“ พรืด! — ”

เซียวที่ได้ฟังคำตอบแบบนั้นถึงกับสำลักข้าวภายในปากที่กำลังเคี้ยวอยู่ ก่อนที่จะเก็บกวาดเศษอาการบนโต๊ะและรีบยกน้ำขึ้นมาดื่ม เพราะอาการสำลักก่อนหน้า เซียวกันไปมองกานยูด้วยสีหน้าที่ดูไม่จืด

ภายในหัวของเซียวที่เริ่มมโนถึงวันพรุ่งนี้ที่เซียวจะต้องเจอกับอะไรบ่างในเย็นค่ำของวันนั้น โดยไม่มีจังหวะว่าจะหยุด เซียวเริ่มหน้าเจื่อน ก่อนที่จะส่ายหัวไปมาราวกับสบัดความคิดภายในหัว และรีบหันกลับไปทานข้าวต่อด้วยใบหน้าที่แดงฉานอย่างกับมะเขือเทศ

.

.

.

.

.

.

.

.

ค่ำคืนที่ดูสงบสุข ภายในห้องนอนขนาดใหญ่เซียวกำลังนอนหันข้างฝห้กับกานยูอยู่พรางไถนิ้วมือของตนไปกับหน้าจอโทรศัพท์ แสงจากจอโทรศัยท์ไม่ได้สว่างมาก เพราะแสงจันทร์ในค่ำคืนนี้นั้นสว่างกว่าใคร พระจันทร์เต็มดวง ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ เป็นค่ำคืนที่ดี

และสงบสุข ?

เซียวมีใยหน้าที่ดูหงุดหงิดสุดๆ เพราะว่าขณะที่เขากำลังไถโทรศัพท์ไปมาอยู่นั้น มือของกานยูทั้งสองข้างใช่ว่าจะอยู่นิ่งเพราะความอยากกระหายตั้งแต่เช้าวันนี้แล้ว คงเพราะก่อนหน้านี้เธอคงอยากทำมากกว่านี้แต่ไม่มีสิทธิ์ต่อเพราะความเหนื่อยล้าของเซียว

มือของกานยูซุกไซร้ไปมาภายใต้เสื้อของเซียวลูบไล้ไม่หยุด ใบหน้าของกานยูก็ซุกอยู่บนแผ่นหลังน้อยๆของเซียว

หมับ!

“ โอ๊ย — ”

“ พี่ อย่ากัดดิ ”

“ ขอโทษค่ะ แหะๆ ”

กานยูที่ใบหน้าซุกอยู่บนคอเล็กๆของเซียว จู่ๆก็ซุกซนเลยกัดหมั่บเข้าให้ จนทำเอาอีกฝ่ายที่ถูกกระทำแบบนั้นไปถึงกับเจ๋ฌบปวดแต่ไม่มากนักเท่าไหร่ แต่ก็ร้องเพราะตกใจออกมาจากความเจ็บปวด

“ อยากให้ถึงพรุ่วนี้เร็วๆจังเลยนะคะ ”

“ แต่ผมไม่อยาก ”

“ ทำไมล่ะ ทำกับพี่มันำม่สนุกแล้วหรอ ”

“ เราเหนื่อยอ่ะดิพี่ พี่เยดแล้วพี่หยุดที่ไหน ”

“ ฟังที่ผมขอให้หยุด รึเปล่าเถอะ เหอะๆ ”

เซียวพูดด้วยความหงุดหงิดใส่กานยูไปเพราะตั้งแต่เช้าก็หงุดหงิดมานิดหน่อยแต่เดิใอยู่แล้ว

กานยูไม่ได้ต่อว่าอะไรเซียวกลับไป เพียงแค่ตอบกลับเซียวไปด้วยรอยยิ้มที่มีนัยแฝงแบบนั้นอีกครั้ง

“ เราบอกให้พี่หยุดหรอคะ ”

“ พี่ว่าพี่ได้ยินเราบอกให้พี่ทำแรงกว่านี้นะคะ ”

เซียวหน้าเจื่อน ก่อนจะรีบกำมือแน่นและทุมเข้าให้หน้าอกของกานยูเบาๆ พรางแก้เขินตัวเองไป

กานยูก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่กานยูกลับหัวเราะชอบใจแทนซะอย่างนั้น คงเพราะในความคิดของกานยูนั้นเซียวคือแมวของเขาที่กำลังโกรธและใช้อุ้งมือน้อยๆมาทุบเข้าให้ด้วยคสามนุ่มฟู จากการมโนของกานยูเอง

.

.

.

.

.

TBC.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***