หมอหลวงกู้ถูกตามตัวมาอย่างเร่งรีบ หลังจากตรวจอาการหลี่อวี้หลันอย่างละเอียดแล้ว เขาเพียงขมวดคิ้วนิ่วหน้าเดินออกมาที่ห้องโถงของเรือนหลันเซียง ประสานมือเอ่ยว่า “อาการป่วยของคุณหนูรองนับว่าประหลาดยิ่ง การไหลเวียนของเลือดแม้จะสมดุลดีแต่ก็มีบางอย่างที่น่าประหลาด”
“ท่านหมายความว่าอย่างไร”
ยามนี้ภายในเรือนหลันเซียงนอกจากนายท่านผู้เฒ่ากับฮูหยินผู้เฒ่าและคุณชายรองที่อยู่สำนักศึกษาแล้ว เจ้านายทุกคนล้วนอยู่กันครบ และคนที่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมก็คือคุณชายใหญ่
“ไม่ปิดบังพวกท่าน แม้แต่ข้าที่ศึกษาวิชาแพทย์มาเกือบสามสิบปีก็ยังไม่เคยพบเจอชีพจรเช่นนี้มาก่อน” หมอหลวงกู้เป็นหมอหลวงในสำนักหมอหลวงที่มีชื่อเสียงด้านการรักษามากที่สุดในเมืองหลวง ปกติแล้วเขารักษาให้เพียงเชื้อพระวงศ์เท่านั้น แต่เพราะในอดีตเคยมีความสัมพันธ์อันดีกับผิงหย่งโหวจึงยอมตกปากรับคำมาตรวจอาการให้ คาดไม่ถึงว่าอาการของคุณหนูรองหลี่กลับทำให้หมอหลวงผู้มีวิชาแพทย์สูงส่งเช่นเขาถึงกับงงงัน
“ท่านจะบอกว่าอาการของอวี้เอ๋อร์รักษาไม่ได้งั้นรึ?” ตอนที่ได้ยินสามีของตนถามเช่นนี้ โหวฮูหยินถึงกับร้องไห้โฮออกมา จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องของบุตรสาวอย่างไม่รั้งรออีกต่อไป
สีหน้าของทุกคนเคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิม หมอหลวงกู้ตรึกตรองชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้าตอบ “ยามนี้ร่างกายคุณหนูรองอ่อนเพลียเพราะกระอักเลือดติดต่อกันมาหลายวัน ข้าจะเขียนเทียบยาบำรุงเลือดให้ ลองกินยาสักสามเทียบแล้วค่อยมาตรวจใหม่ หากยังไม่ดีขึ้นข้าจะลองค้นหาวิธีรักษาจากตำราแพทย์เกี่ยวกับโรคประหลาดอื่นๆ ดู”
นายท่านโหวยังคงไม่คลายสีหน้ากังวลลง เขายกมือประสานกล่าวว่า “รบกวนท่านหมอหลวงกู้ช่วยรักษาบุตรสาวข้าด้วย นางเป็นลูกของข้า ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องรักษานางให้ได้”
หลังจากส่งหมอหลวงกู้กลับไป ภายในเรือนหลันเซียงตกอยู่ในความเงียบสงบลง นายท่านโหวสั่งให้คนไปเรียกตัวไป๋เยามา เวลานี้นางกำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นเบื้องหน้าเขา ท่าทางหวาดกลัวจนตัวสั่น
“พูดมา คุณหนูของเจ้าเป็นเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ระ เรียนท่านโหว ตั้งแต่คุณหนูรองล้มป่วยเหมือนครั้งก่อนก็เริ่ม… เริ่มกระอักเลือดทุกวันเลยเจ้าค่ะ” ไป๋เยาเป็นคนขี้กลัว นางจึงก้มหน้าเล่าไปตามความจริง
“กระอักเลือดทุกวัน?” เสียงนี้เป็นเสียงของหลี่ซวนหยวน เขานั่งถัดจากบิดามีหลี่ฝูหรงนั่งอยู่ด้านข้าง นางเพิ่งกลับมาถึงจวนจึงยังไม่รู้เรื่องราวอะไรมาก แม้จะไม่เข้าใจอยู่บ้างแต่ก็ยังติดตามทุกคนมาที่จวนหลันเซียงเพื่อเฝ้าดูอาการของน้องสาวต่างมารดาเช่นกัน
“เจ้าค่ะ หลังจากคุณหนูรองฟื้นขึ้นมาได้เจ็ดวันก็กระอักเลือดออกมา ตอนนั้นนายหญิงตามท่านหมอหลวงมาตรวจแต่ก็ไม่พบอาการผิดปกติอะไร ทว่าคุณหนูก็ยังกระอักเลือดอยู่ทุกวัน วันละหนึ่งครั้ง เป็นเช่นนั้นได้สามวันจนถึงวันที่สี่คุณหนูก็ไม่ได้กระอักเลือดอีกเจ้าค่ะ ตอนแรกบ่าวคิดว่าคุณหนูคงหายดีแล้ว คิดไม่ถึงว่าหลังจากนั้นอีกเจ็ดวันคุณหนูก็กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง” ไป๋เยาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นออกมาอย่างละเอียดอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง ทุกคนนั่งฟังคำบอกเล่าด้วยสีหน้าที่แตกต่างกัน
หลี่ซวนหยวนขมวดคิ้ว พยายามเรียบเรียงคำบอกเล่าของไป๋เยาในหัว แววตาเคร่งขรึมกว่าเดิม “เจ้าจะบอกว่าน้องรองกระอักเลือดติดต่อกันสามวัน จากนั้นก็หายดีไม่ได้กระอักเลือดอีก ทว่าเจ็ดวันต่อมากลับกระอักเลือดอีกครั้ง ข้าพูดถูกหรือไม่?”
ไป๋เยาพยักหน้ารับ “เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นน้องรองกระอักเลือดมากี่วันแล้วหรือ” หลี่ฝูหรงพอจะเข้าใจเรื่องราวบ้างแล้ว จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“วะ วันที่สามแล้วเจ้าค่ะ”
หลี่ซวนหยวนสบตากับบิดา นายท่านโหวยังไม่คลายสีหน้ากังวล สายตามองไปทางประตูห้องของบุตรสาวคนรอง เสียงร่ำไห้ของโหวฮูหยินเงียบไปแล้ว ไม่รู้ว่าด้านในเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขารู้สึกไม่วางใจจึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปในห้อง
“พี่หญิงรองจะตายหรือไม่” เสียงเล็กๆ ดังขึ้นหลังจากนายท่านโหวเดินเข้าห้องไปแล้ว หลี่ซวนหยวนหันมองน้องชายคนเล็ก สีหน้าของหลี่ซุนยวนเรียบเฉย ทว่าแววตาแฝงความกังวลเล็กน้อยก่อนมันจะกลับมาเรียบนิ่งไร้อารมณ์ไม่สมกับเป็นเด็กวัยแปดขวบเลยสักนิด
“พูดอะไรน่ะน้องเล็ก พี่หญิงรองร่างกายแข็งแรง จะเป็นอะไรไปได้อย่างไร” หลี่อิงเหยาเอ่ยปรามไม่เต็มเสียงนัก ปกตินางเป็นคนไม่ค่อยพูด มีนิสัยขี้ขลาดไม่สู้คนจึงมักถูกหลี่อวี้หลันรังแกอยู่บ่อยครั้ง แต่ถึงกระนั้นนางก็มิได้เคียดแค้นชิงชังอะไร เพียงแค่ก้มหน้าก้มตาใช้ชีวิตอยู่ในเรือนของตนอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว และรอแต่งออกไปก็พอแล้ว
“หากพี่หญิงรองแข็งแรงจริงก็คงไม่กระอักเลือดออกมามากเพียงนั้นหรอก” หลี่ซุนยวนพูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากเรือนหลันเซียงไป หลี่อิงเหยาไม่ค่อยสนิทกับพี่น้องเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าหลี่ซุนยวนกลับ นางจึงลุกขึ้นยืนและขอตัวกลับเรือนเช่นกัน
หลี่ฝูหรงมองตามคนทั้งสอง แววตาหมองหม่นลง เมื่อรู้สึกถึงสายตาจากคนข้างกายจึงหันกลับมาฝืนยิ้มให้เขา
“ข้ายังไม่ได้คารวะท่านพี่เลยเจ้าค่ะ” กล่าวจบนางก็ลุกขึ้นยืนแล้วยอบกายคำนับหลี่ซวนหยวนด้วยท่วงท่านอบน้อม “หรงเอ๋อร์คารวะท่านพี่”
หลี่ซวนหยวนมองน้องสาวร่วมมารดาด้วยแววตาอ่อนโยน นับตั้งแต่มารดาจากไป เขากับน้องสาวที่เพิ่งเกิดก็ถูกฮูหยินผู้เฒ่ารับไปเลี้ยงดูที่เรือนฮุ่ยเซียง สองพี่น้องเติบโตมาด้วยกัน เขาจึงผูกพันกับน้องสาวคนนี้มาก เพราะช่วยท่านย่าเลี้ยงดูมากับมือ
เมื่อหนึ่งปีก่อนตอนเกิดเรื่องกับหลี่ฝูหรง ยามนั้นเขาไม่ได้อยู่เมืองหลวงจึงไม่ได้ปกป้องนางให้ดี กว่าจะกลับมาก็พบว่านางถูกส่งตัวไปอารามชีได้สามเดือนกว่าแล้ว แม้จะแค้นใจที่รู้ว่าความผิดของหลี่ฝูหรงในตอนนั้นโดนใส่ร้ายป้ายสี แต่กลับไม่มีหลักฐานใดมาเอาผิดคนทำได้ เขาจึงทำได้เพียงเก็บกดความขุ่นเคืองเอาไว้ในใจ และส่งคนไปคอยคุ้มครองน้องสาวที่อารามชีตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาแทน
ยามนี้เมื่อได้พบหน้ากับน้องสาวอีกครั้ง ความรู้สึกรักและห่วงใยในอดีตหวนคืนมา ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมพลันอ่อนโยน “อืม กลับมาแล้วสินะ”
หลี่ฝูหรงแย้มยิ้ม “เจ้าค่ะ ข้ากลับมาแล้ว”
✾⊱┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄⊰✾
ความสัมพันธ์ของพี่น้องตระกูลหลี่ดูแล้วจะว่ากลมเกลียวก็ไม่ใช่ จะว่ารักใคร่กันก็ไม่เชิง เอ่… แล้วอย่างนี้อวี้หลันของเราจะเข้ากับพี่น้องได้ไหมนะ ที่สำคัญคือนางเอกมังฮวาปรากฏตัวแล้วด้วยล่ะสิ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments