บทที่2

จากวันนั้นที่เกิดเรื่อง วันถัดมานลันก็ไปลาออกจากงาน หลังจากที่ลาออกจากที่ทำงานนั่นในช่วงเดือนแรกนลลันกลายเป็นคนว่างงาน เนื่องจากต้องหางานใหม่ที่อยู่ใกล้กับที่พัก สามารถเดินทางไปกลับได้สะดวก แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกกับเขามากไปหน่อยเพราะแต่ละที่ ที่ไปสมัครเขาต้องใช้เวลาในการเดินทางไปกลับนานพอสมควรซึ่งนั่นก็เท่ากับว่าเขาต้องตื่นเช้ากว่าเดิมและกลับถึงคอนโดช้าขึ้นซึ่งสำหรับเขาที่มีลูกสาวอายุไม่ถึงสองขวบมันไม่สะดวกเอาเสียเลยเพราะเขาจะมีเวลาให้กับลูกน้อยลงซึ่งนลันไม่ต้องการแบบนั้น

ลูกสาววัยขวบกว่าที่กำลังน่ารักน่าชัง ของเขา  ชื่อว่า ลลิน เป็นเด็กน่ารัก เลี้ยงง่าย ไม่ค่อยงอแง  และที่สำคัญ หนูน้อยลลินเป็นเด็กอารมณ์ดี 

"หม่ำ  หม่ำ"

อ่อ!

อีกอย่างที่ลืมบอก ลลิน ของเขาเนี่ยกินเก่งอย่าบอกใครเลยหล่ะ

นลัอยู่กับลลินแค่สองคนแม่ลูก ส่วนพ่อของลลินเราไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่แรก

พ่อของลลินเป็นรุ่นพี่ของเขาเอง ที่เขามีลลินก็เพราะวันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้ายซึ่งเมื่อสอยเสร็จนลันกับเพื่อนๆก็จะเรียนจบ ซึ่งเพื่อนในห้องก็นัดกันว่าตอนเย็นจะไปฉลองสอบเสร็จและเรียนจบกัน และมีนัดรุ่นพี่คนอื่นๆที่จบไปแล้วให้มาร่วมด้วย หนึ่งในนั้นคือพ่อของลลินลูกสาวของเขา ซึ่งเขาก็เป็นคนที่นลันแอบชอบ ด้วยความที่เราดื่มเข้าไปเยอะด้วยกันทั้งคู่จึงไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่ คืนนั้นเขากับรุ่นพี่ที่แอบชอบมีอะไรกัน

แต่ใช่ว่าเขาจะสมหวังกับคนที่แอบชอบนะ คิดผิดแล้ว เพราะตั้งแต่วันนั้นจนถึงปัจจุบันนี้นลันก็ไม่เคยเจอรุ่นพี่คนนั้นอีกเลย ได้ข่าวแค่ว่าเขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ นี่กผ่านมาหลายปีเขาก็น่าจะมีแฟนแล้วหล่ะ

ใช่เรื่องมันผ่านมานานมากแล้ว แล้วเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก ความรู้สึกชอบตอนนี้มันก็หมดไปแล้วหล่ะ เหลือแต่ความรู้สึกดีๆที่มีให้แต่จะให้ไปบอกว่าลลินเป็นลูกของเขา นลันคงไม่บอก 

พอเวลามันผ่านไปอะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไป รวมถึงความรู้สึกก็ด้วย เขาสามารถเลี้ยงลลินได้ไม่จำเป็นต้องพึ่งผู้ชายคนนั้น 

ใช่ว่าเขาจะไม่มีเงินซักหน่อย แค่นี้สบายมาก

ตุบ!

"เอ๋.... ว่าไงคะตัวแสบ กินนมหมดแล้วเหรอ" หันมองลลินที่วางขวดนมพร้อมกับใช้มือน้อยขยี้ตาไปด้วย สงสัยจะง่วงนอน  หันไปมองนาฬิกาตอนนี้ก็เป็นเวลานอนของลลินพอดี 

"ไปครับ ไปนอนกันดีกว่า"

"อุ้มนะ อุ้ม" ไม่ว่าเปล่าเจ้าตัวแสบยังชูแขนออกทั้งสองข้างเพื่อให้เขาอุ้มพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนมาให้

ต้องหลงลูกตัวเองวันละกี่รอบกันหล่ะเนี่ย 

"ไปครับ หม่าม๊าอุ้มก็ได้" เขาอุ้มลลินขึ้นแนบอกแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอน

สงสัยต้องให้กินน้อยลงซะแล้ว เริ่มจะอุ้มไม่ไหวแล้ว

" ผ้าหนู"

"นี่ค่ะ ผ้าของหนู" มือน้อยคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กประจำตัวเข้าไปไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับใช้มือน้อยๆขยำผ้าขนหนูไปด้วย นอกจากกินเก่งแล้วลลินยังเป็นเด็กที่ติดผ้าขนหนูด้วย เวลานอนต้องคอยถือไว้ ขยำขยี้เพื่อความเพลิดเพลินและเขาก็จะหลับไปเอง

ใช้เวลาไม่นานเด็กน้อยก็หลับ เมื่อดูจนแน่ใจว่าหลับสนิทดีแล้ว ก็ลุกออกจากเตียงเข้าครัวเตรียมของที่จะทำมื้อเย็นให้ลลิน  ตั้งใจว่าจะทำแกงจืดเต้าหู้อ่อนใส่สาหร่ายกับข้าวผัดกุ้ง 

ก็อก  ก็อก  ก็อก

สงสัยใบหม่อนจะมาแล้ว

" ใบหม่อน  ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย"

"ซื้อมาฝากหลานอะ ไหนลลินหล่ะ"

"ลลินหลับอ่ะ เข้ามาก่อนสิ" 

ใบหม่อนคือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขา  เรารู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย นลันเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ย้ายเข้ามาเรียนในกรุงเทพเนื่องจากแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต นลันจึงย้ายมาอยู่กับผู้เป็นพ่อ จนทำให้เขารู้จักกับใบหม่อน

เราสองคนสอบติดมหาลัยที่เดียวกัน พอย้ายมาอยู่คอนโดก็อยู่ที่เดียวกัน ใบหม่อนเธออยู่ห้องข้างๆกันกับเขาเวลาที่เขาไปทำงานก็ได้ใบหม่อนนี่แหละที่คอยดูแลลลินให้

ใบหม่อนเปิดร้านกาแฟอยู่ใกล้กับคอนโดเธอจึงสามารถพาลลินไปเลี้ยงที่ร้านได้ และลูกสาวของเขาก็ติดเธอมาก

"ลันทำอะไรอยู่เหรอ"

" กำลังเตรียมของ ทำอาหารเย็นให้ลลินหนะ "

"วันนี้เรามากินข้าวด้วยนะ ไม่อยากกินคนเดียวอ่ะเหงา"ไม่พูดเปล่าใบหม่อนยัง ทำตาออดอ้อนเพื่อให้อีกคนอณุญาต

"ได้อยู่แล้ว ทำไมจะไม่ได้หล่ะ"  พูดพร้อมกับเดินเอาน้ำมาให้อีกคนที่นั่งรออยู่ที่โซฟา

"พรุ่งนี้ลันหยุดหม่อนว่าเราพา ลลินไปเที่ยวหันไหม"

คนตัวขาวบึนปากน้อยๆ ใบหม่อนชอบเอาลลินมาอ้างที่จะชวนเขาไปเที่ยวในวันที่เขาหยุด แต่สัปห์ดานี้เขาไม่อยากไปไหนเขาอยากนอนตื่นสายบ้าง

"ฮื่อ...... พรุ่งนี้เราอยากพักผ่อนอยู่ห้องอ่ะ ไม่ไปได้ไหมอ่ะ เหนื่อยอ่ะ"

เขาต้องตื่นไปขายน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋หน้าคอนโดแต่เช้าทุกวัน วันหยุดเขาก็อยากพักบ้าง ใบหม่อนจะรู้ไหมว่าร่างกายของเขาเรียกร้องหาเตียงนุ่มๆกับผ้าห่มอุ่นๆ 

"ลันขอนอนอยู่ห้องได้ไหมหม่อน" เขาอยากพักจริงๆนะ ถึงจะขายน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋แค่ตอนเช้าแต่ใช่ว่าเขาจะไม่เหนื่อยสักหน่อย เขาต้องตื่นเตรียมของตั้งแต่ดึกดื่นเพื่อให้ทันขายในตอนเช้า

เมื่อก่อนตอนอยู่ต่างจังหวัดกับแม่และยายเขาเคยช่วยยายทำน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ไปขายที่ตลาดทุกวัน นี่ก็ยังคิดอยู่ว่าจะขาย ข้าวเหนียวหมูย่างอีกสักอย่าง ถ้าทำอย่างเดียวก็กลัวจะไม่พอซื้อนมให้ลลิน

ก็ลูกสาวผมกินเก่งนี่เขาก็ต้องหาเงินเยอะๆสิ

"เออ หม่อนเราว่าจะทำข้าวเหนียวหมูย่างขายอ่ะ หม่อนว่าดีไหม"

"อืม มันก็ดีนะลัน...แต่แกจะงกไปถึงไหนไม่ทราบ ใช่ว่าที่บ้านแกจะไม่ส่งเงินให้ซักหน่อย  ทำงานเหมือนบ้านแกล้มละลายไปได้" เขาหล่ะอยากตีเพื่อนคนนี้จริงๆ นิสัยขี้งกนี่แก้ไม่หายเลยจริงๆ ทั้งที่พ่อของนลันก็ส่งเงินให้ใช้ทุกเดือน แทบไม่ต้องงานอยู่เฉยๆเลี้ยงลูกยังได้เลย

"แหมหม่อนก็....แต่แถวคอนโดเราทำเลดีนะมีคนผ่านไปผ่านมาเยอะแยะแถมยังอยู่ใกล้มหาลัยกับโรงเรียนอีกเหมาะมากที่จะขายข้าวเหนียวหมู แล้วเราไปดูมาแล้วด้วยแถวนี้ไม่มีใครขายเลย จะมีก็ถัดไปอีกตั้งสองซอยแหนะ"

"เฮ้อแล้วแต่แกเถอะ...ขี้งก แบร่ ไปหาลลินดีกว่า" 

'งกที่ไหน..ใครงก ไม่มี๊ เขาไม่ได้งกสักหน่อย แค่กลัวไม่พอค่านมลลินต่างหาก'

จะมาว่าเขางกแบบนี้ไม่ได้นะเขาขอเถียง

"กับข้าวเสร็จแล้วนะหม่อน อาบน้ำให้ลลินเสร็จรึยัง" เขาตะโกนถามใบหม่อนที่กำลังอาบน้ำแต่งตัวให้กับลลิน  

"เสร็จแล้ว  เด็กหญิงลลินรายงานตัวค่ะ"

"มาแย้ว" เด็กน้อยนิ้มแป้นแล้นส่งให้คนแม่

"มาแล้วเหรอครับคนสวย .....มาแล้วก็นั่งกินข้าวเลยครับ ใส่ผ้ากันเปื้อนก่อนนะ"ก้มลงหยิบผ้ากันเปื้อนใส่ให้ลลินก่อนจะเลื่อนจานข้าวไปตรงหน้าของเธอ  เขาให้ลลินกินข้าวเอง ให้เธอจับและตักข้าวเข้าปาก กล้ามเนื้อมือจะได้แข็งแรง

เรานั่งกินข้าวและพูดคุยเรื่องราวต่างๆที่พบเจอกันไปเรื่อยๆเพื่อไม่ให้บนโต๊ะอาหารเงียบจนเกินไป

"มะ ม๊า  อ้ามมม" ไม่พูดเปล่ายังยื่นช้อนที่ตักข่าวส่งมาให้เขา  "อ้ามมม มะม๊า กินนะ"

ผมก้มลงไปรับข้าวที่เธอป้อน "อร่อยมากเลยครับ หนูเป่า เป่าก่อนนะรู้ไหม"

"เป่า เป่า เหยอ"

"ใช่ครับต้องเป่า เป่าก่อนจะได้ไม่ร้อน"ผมหันไปมองลลินที่กำลังตักข้าวเข้าปาก แต่เธอไม่ได้กินนะครับแค่อมไว้เหมือนจะพิสูจน์อะไรสักอย่าง จากนั้นก็เอาออกจากปากและยื่นช้อนมาทางผม

เอ่อ.....คือ

"  ม่าย ย้อนแย้ว ยินยิน เป่า เป่า แย้ว อ้ามมม"

ลลินหนูจะเป่าแบบนี้ไม่ได้นะครับ แบบนี้เขาไม่ได้เรียกเป่า เขาเรียกอม

เจ้าตัวแสบเอ๊ย!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***