บทที่ 1

"ลัน หัวหน้าเรียกหาแหนะ เห็นว่างานมีปัญหาอ่ะ”

“ตอนนี้เลยเหรอพี่แก้ม แต่มันใกล้เลิกงานแล้วอ่ะ ผมเก็บของแล้วด้วย” นลันพูดเสียงเอื่อยพร้อมกับไถลตัวลงเอาแก้มแนบกับโต๊ะทำงานจนหน้ายู่ วันนี้เขาเจองานหนักมาทั้งวันจนหมดแรงแล้วถ้าจะให้แก้งานอีกเห็นที่จะไม่ไหว แล้วตอนนี้นลันก็คิดถึงลูกแล้วด้วย

“อืม ไปเถอะคงไมมีอะไรมาก เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อน” แก้มพูดจบก็เดินกลับไปนั่งรอ นลันที่โต๊ะทำงาน

เฮ้อ!

นลันถอนหายใจนั่งทำใจอยู่ชั่วครู่จึงพยุงสังขารอันเหนื่อยล้าของตัวเองลุกจากเก้าอี้เดินไปที่ห้องทำงานของหัวหน้าใจจริงเขาอยากให้พี่แก้มเข้าไปด้วยกัย เพราะไม่อยากเข้าไปคนเดียว

ก็หัวหน้าของเขาหน่ะ

ไว้ใจได้ซะที่ไหนหล่ะ เขาชอบมองนลันด้วยสายตาที่เหมือนกับจะเขมือบนลันลงไปทั้งตัวอย่างงั้นแหละ ไอ้สายตาหื่นกระหายนั่นหนะเห็นแล้วมันแบบ บรึ๋ยย ไหนจะชอบลวนลามกันอีก ไม่ว่าจะจับมือเอย ลูบหัวเอย นี่ยังไม่นับรวมกับเวลาที่ชอบทำเนียนเดินผ่าน หรือเจอเขาแล้วต้องจับหรือสัมผัสร่างกายเขานะ นลันพึ่งจะเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นานเขาไม่อยากมีปัญหาอะไร เรื่องไหนที่ทนได้ก็ทนไปก่อนถ้ามันไม่มากเกินไปก็แค่ปล่อยผ่าน

ก็งานสมัยนี้หาอยากนี่หน่ากว่าจะหางานได้ไม่ใช่ง่ายๆเลย อุตส่าห์หางานได้ด้วยตัวเองเลยนะน่าภูมิใจจะตาย เขายังไม่อยากตกงานตอนนี้หรอกนะ นลันมีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าลูกต้องดูแลแม้ทางบ้านจะไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินก็เถอะ

เฮ้อ!

เสียงหายใจหนักๆดังขึ้นแค่คิดว่าเข้าไปในห้องแล้วมีแค่ตัวเขากับหัวหน้าแค่สองคน แค่นี้ก็ขนลุกขนพองไปหมดแล้วจนต้องยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาลูบแขนตัวเองไปมาเพื่อลดความประหม่า

สาธุ!

“ขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับไอ้ลันคนนี้เลย” ยกมือขึ้นพนมท่วมหัวก่อนจะเปลี่ยนมาใช้เคาะประตูห้องทำงานของหัวหน้าเพื่อขออณุญาต

“อ๊ะ” แต่เหมือนสิ่งที่เขาขอจะเป็นสิ่งตรงกันข้ามกับที่จะเจอในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

ซึ่งลางสังหรณ์ของเขาก็มักจะแม่นซะด้วย

ตาขวากระตุก! ชิบหาย!!!

มากระตุกอะไรตอนนี้ ยิ่งหน้าสิ่วหน้าขวานอยู่ เขายกมือขึ้นมากุมตาขวาของตัวเอง โบราณว่าไว้ ว่าขวาร้ายซ้ายดี เขาขอร้องไห้ได้ไหมนะ ขอให้เจอเรื่องดีทั้งซ้ายทั้งขวาเลย 

“เชิญครับ”น้ำเสียงแหบทุ้มของคนด้านหลังบานประตูเอ่ยอณุญาต นลันเดินเข้าไปด้วยร่างกายอันสั่นเทาเมื่อเห็นสายตาของหัวหน้าที่จ้องมองมาที่เขา แผ่นหลังก็เปียกไปด้วยเหงื่อจนชุ่ม เหมือนมีใครเอาน้ำมาสาดใส่ที่หลังอย่างนั้นแหละ

“เห็นพี่แก้มบอกว่าหัวหน้าเรียกพบผม มีอะไรหรือเปล่าครับ”นลันทำใจดีสู่เสือถามขึ้นเพื่อให้อีกคนเลิกจ้องหน้ากันซักที ไหนจะรอยยิ้มหื่นกามนั่นอีก อีกคนนั่งมองตั้งแต่ที่นลันนั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงาน จนตอนนี้ผ่านมาหลายนาทีแล้วก็ยังจ้องหน้ากันไม่หยุดเลย

“จะจ้องอีกนานไหมครับ”นลันเอ่ยออกไปอย่างคนหมดควาทอดทนถ้านานกว่านี้เขาลุกออกไปจริงๆระไม่สนมันแล้วงานหนะ

“ อ๋อ เอ่อ ใช่ๆๆ พอดีงานที่น้องลันส่งพี่มาเมื่อกลางวัน พี่ตรวจดูแล้วเหมือนน้องลันจะพิมพ์ตัวเลข ผิดนะ” สัญชัยหัวหน้าของเขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับเปิดเอกสารยื่นส่งให้นลันดู ซึ่งอีกคนก็รับมันมาตรวจดูแต่ดึงเท่าไหร่ก็ไม่ยอมปล่อยกันนี่สิ แถมยังเลื่อนมาจับมือของเขาด้วย

“ เอ่อ หัวหน้าที่คุณจับอยู่นั่นมือลันครับ เลิกจับมือลันแล้วปล่อยเอกสารด้วยครับ” 

ฮึ่ย ! ตาลุงนี่ กลับไปต้องเอาน้ำเกลือล้างมือแล้วฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอร์ซักหน่อยแแล้ว เชื้อโรค

นลันค่อยๆดึงมือออกจากมืออันอวบอ้วนของหัวหน้า ชิ นี่มือหรือตีนตุ๊กแกกันแน่เหนียวชะมัด ถ้าไม่เกรงใจนี่จะสะบัดออกด้วยซ้ำ แอบเห็นนะว่าดูจะพออกพอใจเป็นอย่างมากที่ทำให้เขาหัวเสียได้ เมื่อได้เอกสารที่ต้องการก็มานั่งไล่ดูหาจุดที่ผิดซึ่งตอนที่ทำเขาก็มั่นใจว่าตัวเองตรวจสอบแล้วไม่น่าจะผิดได้ ดูไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีจุดไหนที่ผิด

“ ตรงไหนเหรอครับที่ผิด ผมจะได้เอาไปแก้ให้” เงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าหัวหน้าไม่ได้นั่งอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามกันแล้ว พบเพียงเก้าอี้ที่ว่างเปล่าไร้คน

 แล้วหัวหน้าไปไหน

ยังไม่ทันที่นลันจะหันไปมองรอบๆ ความคิดและการเคลื่อนไหวต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงทุ้มแหบดังคลออยู่ไม่ไกล

“ เจอไหมจ๊ะ มาเดี๋ยวพี่บอกให้”

เฮือก!

ตั้งแต่เมื่อไหร่ หัวหน้ามายืนอยู่ด้านหลังของเขาตอนไหน มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงไม่รู้เลยหล่ะหรือเพราะเขากำลังดูเอกสารอยู่จึงไม่เห็น หัวหน้าถึงได้มายืนอยู่ใกล้กันได้ขนาดนี้

“ขอพี่ดูหน่อยนะว่าน้องลันดูถึงตรงไหนแล้ว” ไม่พูดเปล่ายังใช้มืออวบอ้วนวางลงบนไหล่เล็กของนลันพร้อมกับก้มเข้ามาใกล้ใบหูขาว ใบหน้าของสัญชัยอยู่ห่างจากใบหน้าของนลันเพียงนิด ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกประหม่าและสั่นกลัว แต่สิ่งที่มีมากกว่าความกลัวคือความโมโห ที่เขาเองไม่ทันระวังตัวทำให้สัญชัยเข้ามาใกล้เขามากขนาดนี้ จึงค่อยๆเอียงใบหน้าออกห่างจากสัญชัยมากขึ้นพร้อมกับดึงมือที่จับอยู่บนไหล่ของเขาออก

 “ เอ่อขอโทษนะครับ ช่วยเอามืออกจากไหล่ของผมด้วย” เขาชักจะหมดความอดทนแล้วนะ แกะยังไงก็แกะไม่ออกแบบนี้มันมากเกินไป

“หัวหน้าครับช่วย นำ มือ ออก จากไหล่ ผม ด้วย” พูดซ้ำอีกครั้งโดยเน้นเสียงทีละคำเพื่อให้อีกคนรู้ว่าเขาเริ่มไม่พอใจแล้ว

นับหนึ่งถึงสิบในใจถ้าเขายังไม่ปล่อยมือ นลันก็จะไม่ทนอีกต่อไปคงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดแล้วล่ะ

รู้จัก ‘ไอ้ลัน’ คนนี้น้อยไปแล้ว

“แหม น้องลันพี่แตะนิดแตะหน่อยหนูอย่าเล่นตัวไปนักเลยจ๊ะ หนูก็รู้ว่าพี่ชอบหนูมากแค่ไหน พี่แอบมองหนูมาตั้งนาน ถ้าไม่ใช่เพราะพี่หนูไม่ได้ทำงานที่นี่หรอกนะต้องขอบคุณพี่ถึงจะถูก มามะ มาให้พี่หอมสักที .......อย่าดิ้นสิจ๊ะ” ไม่พูดเปล่าสัญชัยยังดึงนลันเข้าไปกอด เขาชอบนลันตั้งแต่แรกเห็น ดวงตากลมโต กับผิวขาวๆนั่นยิ่งทำให้เขาหลงไหล ยิ่งได้จับได้สัมผัสก็รู้สึกว่ามันไม่พอ เขาหลงใหลนลันมากจึงทำทุกอย่างเพื่อให้นลันเป็นของเขา ในเมื่อโอกาสมาถึงแล้วเขาก็ต้องรีบคว้าไว้ สัญชัยอุตส่าห์วางแผนมาตั้งนาน รอจังหวะดีๆอย่างใจเย็น จนมาวันนี้ที่ไม่มีโอทีเมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกงานจึงวางแผนให้พนักงานอีกคนเรียกให้นลันเข้ามาพบในห้อง

“อื้อ ปล่อย”

“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า มามะ มาให้พี่หอมแก้มซักที ดูสิว่าจะนุ่มเหมือนมือน้องลันไหม” จบคำสัญชัยก็จู่โจมทันที ที่หมายของเขาคือแก้มและปากของนลัน แค่จับมือยังรู้สึกว่ามือนุ่มมาก ถ้าเขาได้หอมแก้ม หรือจุ๊บปากคงจะนุ่มนิ่มมากกว่ามือแน่ๆ ยิ่งคิดยิ่งกระตุ้นให้ร่างกายเกิดกำหนัด ถ้าคนตัวเล็กจะเอาเรื่องเขาก็จะบอกกับทุกคนว่าคนสวยตรงหน้าเป็นคนยั่วยวนเขาเองเขาก็แค่ทำตามสัญชาตญาณที่เมื่อเห็ของสวยงามตรงหน้ามีใครบ้างไม่อยากได้มาครองครอบ

นลันพยายามใช้มือดันใบหน้าของตาแก่บ้ากามนี่ให้ออกห่างจากเขาให้มากที่สุด ไม่ต้องรงต้องเรียกมันแล้วหัวหน้า เรียกตาแก่ไปเถอะอายุก็ไม่ใช้น้อยๆแล้วนะ แถมยังจะบ้ากามอีก คนเรานี่ก็แปลกแก่แล้วไม่ยอมแก่เลยยังจะหมกหม่นอยู่ได้ รุ่นคนตรงหน้านลันเนี่ยควรจะหันหน้าเข้าวัดหรือไท่ก็อยู่เลี้ยงหลานได้แล้ว

“อื้อ ออกไปนะ” คนตัวเล็กใช้มือผลักหน้าอวบอ้วนให้ออกห่าง ยกขาข้างนึงขึ้นถีบเข้าที่พลุงกลมของสัญชัยจนเซไปด้านหลัง

ตุบ!

“ แหมชอบความรุนแรงก็ไม่บอก “ สัญชัยเซไปด้านหลังเล็กน้อย ยกมือลูบพุงป้อย ป้อย แรงก็มีเท่าลูกแมว แค่นี้เขาไม่สะเทือนหรอก สัญชัยจ้องมองคนตัวเล็กด้วยสายตายหื่นกระหาย ผิวกายขาวอมชมพูเวลาโกรธ ดวงตากลมโตที่จ้องมองมาที่เขาเขม็งนั่น ช่างเร้าอารมณ์เขาอย่างยิ่ง ไหนจะหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงเวลาหอบหายใจ เห็นแล้วอยากจะจับมาขย้ำให้แหลกคามือ เขาอยากได้ยินเสียงเวลาที่ คนตัวเล็กมาครางอยู่ใต้ร่างเขา ยิ่งมองยิ่งให้ความรู้สึกน่ารังแก ไม่รอช้ารีบก้าวเท้ายาวๆเพื่อให้เข้าถึงตัวของอีกคนให้เร็วที่สุด

แต่คนตัวเล็กกับไวกว่าทั้งยังหลบมือที่หมายจะคว้าแขนได้อย่างคล่องแคล่วแถมยังกระโดดขึ้นไปยืนบนโต๊ะทำงานอีก

ตุบ

เสียงแฟ้มเอกสารกระทบกับประตูห้องทำงานเนื่องจากคนตัวเล็กเหวี่ยงมันลงมาเพื่อจะให้โดนหัวหน้าหื่นกามนี่ แต่มันกับหลบทันทำให้ไปโดนเข้ากับประตูห้องทำงานจนเกิดเสียงดัง ในเมื่อใช้แฟ้มแล้วพลาด นลันจึงเปลี่ยนมาใช้เท้าถีบเข้าที่หน้าอกของอีกคนที่กำลังตรงมาที่เขาแทน ยกเท้าถีบเข้าหน้าอกไปสองครั้งจนอีกคนล้มลงจากนั้นจึงกระโดดงอเข่าลงจากโต๊ะเป้าหมายของเขาคือพุงกลมๆของอีกคน

อั๊ก!

เข่าหนักๆทั้งสองข้างกระแทกเข้าที่พุงกลมของสัญชัยเต็มแรงจนทำให้ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความจุก โชคดีของนลันที่ตอนเด็กๆป๊าให้เรียนการต่อสู้มาบ้างเพื่อเอาไว้ป้องกันตัว วันไหนคงต้องพาหลานกลับบ้านไปหาซักหน่อยแล้ว

สมน้ำหน้า! คือคำเดียวที่นลันอยากเอ่ยออกไปตอนนึ้เมื่อเห็นสภพไม่สู้ดีของสัญชัยอดีตหัวหน้าของเขา เรียกอตีดหัวหน้าหนะถูกแล้วเพราะนลันตั้งใจไว้แล้วว่าเขาจะลาออก

“ลัน ! เกิด อะ....อะไรขึ้น” แก้มเปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางตื่นตะหนกเธอได้ยินเสียงโครมครามจากด้านในห้องจึงรีบวิ่งมาดูกลัวจะมีอะไรเกิดขึ้นกับนลันใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าหัวหน้าของเขาสนใจในตัวของนลันมาก เพราะกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับนลันจึงรีบวิ่งเข้ามาดู แต่สิ่งที่เห็นกับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

สิ่งที่แก้มเห็นคือ คนตัวขาวกระโดดลงจากเก้าอี้ทับเข้าที่ท้องของหัวหน้า และปล่อยหมัดใส่ใบหน้าของอีกคนด้วยความโมโหไปอีกสองสามทีจนเกิดเสียงดัง

ผลัวะ ผลัวะ

“พี่แก้มช่วยด้วย! มันลวนลามลัน มันจะข่มขืนลัน” ร้องตะโกนให้รุ่นพี่ที่ทำงานช่วยแต่มือของนลันยังไม่ยอมหยุดปล่อยหมัดใส่ใบหน้าของอีกคนที่เขาทับอยู่ 

อยากได้เขานักใช่ไหม!!

หึ

ต้องเจอแบบนี้

“ลัน พอแล้ว ลัน” แก้มยกมือตบหน้าผากตนเองเบาๆรีบเข้ามาห้ามและดึงคนตัวเล็กออก ไม่ให้นลันทำอะไรไปมากกว่านี้ แก้มทั้งงงและสับสนนลันจะร้องให้เขาช่วยทำไมในเมื่อตัวเองเป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่ฝ่ายเดียว

“แก! ไอ้เด็กนี้”

“ทำไมอยากโดนอีกใช่ไหม มาสิ” พูดไปพร้อมกับจะวิ่งเข้าใส่อีกคนแล้วยกเท้าขึ้นมาอีกด้วย ดวงตากลมโตฉายแววอารมณ์คุกกรุ่น อกบางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักหน่วง ทั้งโกรธและโมโห คนแบบมันต้องเจอแบบนี้หรือน่าจะโดนให้หนักกว่านี้

“กูจะไล่มึงออก” สัญชัยตวาดลั่นด้วยความโมโห นิ้วมืออวบอ้วนข้างหนึ่งชี้มาที่หน้าของนลัน อีกข้างยกขึ้นกุมมุมปากที่คาดว่าน่าจะแตก

“เออ! ออกก็ออก ไม่ไล่ก็จะออกอยู่แล้ว” อยากจะเข้าไปข่วนหน้ามันจริงๆถ้าไม่ติดว่าพี่แก้มดึงไว้ เขาคงเข้าไปฝากรอยไว้บนหน้ามันอีก คงคิดจะเคลมเขาได้ง่ายๆงั้นสิ คิดผิดซะแล้ว ถึงเขาจะตัวเล็กแต่ใช่ว่าเขาจะอ่อนแอเสียหน่อย

“ไปเถอะลัน พอแล้ว” แก้มจูงมือคนตัวเล็กออกจากห้องไปด้วยกันนลันของเขาบอบบางขนาดนี้ทำไมต้องมาเจอเรื่องร้ายๆด้วย

“เป็นอะไรมากไหมลัน ไหนให้พี่ดูหน่อย”

นลันส่ายหน่าเล็กน้อยเพื่อให้คนที่กำลังลูบหลังลูบไหล่ของสบายใจ เขาไม่ได้เป็นอะไรไม่เจ็บตรงไหนเลยซักนิด แต่พี่แก้มจะรู้ไหมว่าจับเขาหมุนซ้ายหมุนขวาแบบนี้เขาเวียนหัวพี่แก้มมักจะมองเห็นเขาเป็นคนตัวเล็กบอบบางน่าถนุถนอมอยู่เสมอ ทั้งที่เคยบอกไปแล้วว่าเขาสามารถดูแลตัวเองได้ไม่ด้อกบางขนาดนั้น

“พี่แก้ม ลันไม่ได้เป็นอะไร” นลันส่งยิ้มให้เพื่อให้อีกคนสบายใจ

“แล้วนี่เราจะเอายังไงต่อ”เธอถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเกิดเรื่องทะเลาะวิวาทแบบนี้คงไม่พ้นโดนไล่ออก

“ก็คงลาออกอะพี่.......”ปากน้อยๆแบะคว่ำด้วยเสียดายที่พึ่งจะทำงานได้ไม่นานก็ต้องลาออก ไม่น่ามาเจอไอ้หัวหน้าแบบนี้เลย แต่มันใช่ความผิดเขาที่ไหนล่ะ ต้องโทษคนก่อเรื่องนั้น เขาหล่ะอยากจะร้องเรียนพฤติกรรมของหัวหน้านั่นจริงๆ

เฮ้อ! 

“พี่น่าจะเข้าไปกับลันด้วย ....ไม่น่าปล่อยให้ลันเข้าไปคนเดียวเลย” ถ้าเขาเข้าไปกับลันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น นลันคงได้ทำงานที่นี่ต่อไม่ต้องลาออกแบบนี้ เขากับนลันรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนเพราะเป็นรุ่นพี่ที่นลันสนิทด้วย

“กลับบ้านกันเถอะพี่”

“อืมเดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งนะ ไม่ต้องปฏิเสธหล่ะ พี่อยากไปเล่นกับลลินอะไม่ได้เจอหน้าหลานนานแล้ว”

“ก็ได้ครับ” วันนี้เขาเหนื่อย เขาอยากพัก จึงไม่ปฏิเสธที่พี่แก้มจะไปส่ง

ก็ขี้เกียจรอคนมารับอ่ะ 

“ปะไปกันเถอะ...พี่จะแวะซื้อของไปฝากหลานด้วย”

... ..................................................

...ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***